Rozdział 129

Kroki były coraz wyraźniejsze, że już nie musiałam używać swojego nadnaturalnego słuchu. Aż się zdziwiłam, że Barty tego nie słyszy, tylko stoi w miejscu i patrzy na mnie ze zdumioną miną. Cóż, zapewne wziął mnie teraz za niezrównoważoną wariatkę, ale jeśli…
- Szukałam cię.
Zza zakrętu wyszła niska postać Claudii. Była ubrana tak jak zwykle, w błękitną sukienkę z perłowymi guzikami, na głowie miała niebieski kapelusz a na ustach perfidny, szyderczy uśmiech. Na mój widok uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- Widzę, że nie dasz twojemu kochanemu śmiertelnikowi chodzić po ministerstwie bez obrony – dodała, przyglądając się Barty’emu, który nie mógł ani jej usłyszeć ani zobaczyć. Cofnęłam się o krok, patrząc na nią z niedowierzaniem.
- No wiesz, miałam nadzieję, że dasz mi już spokój – warknęłam.
- Że co proszę? – zapytał jeszcze bardziej zdziwiony Barty, teraz wyraźnie zbity z tropu.
- Nie do ciebie – odpowiedziałam pospiesznie. – A tobie radzę nazywać go po imieniu.
Odwróciłam się na pięcie, chwyciłam Barty’ego za rękaw i ruszyłam w przeciwną stronę, byle jak najdalej od natarczywej zjawy. Myślałam, że będzie zatruwać mi życie tylko wtedy, gdy będę wyjątkowo nieszczęśliwa albo samotna, co obecnie mi nie grozi.
Jak się spodziewałam, Claudia nie pobiegła za mną. Nie należała do tych, co pchają się tam, gdzie wyraźnie się im insynuuje, że nie powinni tam być. To właśnie najbardziej w niej lubiłam, aczkolwiek nigdy bym się do tego jej nie przyznała.
- Sophie – zaczął nieśmiało Barty. – Czy coś nie tak z… to znaczy, z kim rozmawiałaś?
- Wszystko ze mną w porządku – mruknęłam, nie patrząc na niego. – Zapomnij o tym.
Crouch nie naciskał. I bardzo dobrze, bo nie marzyło mi się opowiadać mu całej nieprawdopodobnej historii z Claudią w roli głównej, co i dla mnie samej byłoby raczej ciężkim przeżyciem. Owe spotkania ze zjawą w ciele dziecka nie należały do najprzyjemniejszych.
- Mówiłeś coś o swoich dziadkach… - odezwałam się. – Dokończ.
- To ludzie z zasadami – odparł Barty. – Kiedy się dowiedzieli, że ujęto mnie z grupą Śmierciożerców, bardzo to przeżyli. Odwrócili się ode mnie, twierdząc, że okryłem hańbą swoje nazwisko. Później, kiedy uciekłem, chcieli mi wyperswadować, żebym porzucił dawną drogę życia.
- I żałujesz? – spytałam.
- Czego?
- Noo… że pozostałeś Śmierciożercą, i w ogóle…
Barty zamyślił się. Wiedziałam, że odpowiedź brzmiałaby „nie”, ale z drugiej strony… nie musiałby żyć w ukryciu, miałby normalną rodzinę, ojca, pracę w Ministerstwie Magii…
- Nie żałuję niczego – odpowiedział po chwili. – Gdybym ich posłuchał dziadków, nie miałbym tego wszystkiego. Nie poznałbym ciebie.
Poczułam, że palą mnie policzki. Nigdy nie reagowałam tak na jakieś słowa. Jednak Barty działał na mnie w taki sposób, że nie byłam wtedy tą samą Sophie, beztroską i lekceważącą wszystko. Nie mogłam wtedy opisać swoich uczuć, tego co czułam do Croucha…
- Nie jestem taka, jak uważasz – mruknęłam. – Nie znasz mnie od tej strony.
- Chciałbym cię poznać – rzekł Barty, chwytając moją dłoń. Nie odepchnęłam go, ale byłam mocno zdziwiona tym gestem. Przecież Czarny Pan nie patrzyłby na to łaskawym okiem, jak by to normalny Barty powiedział…
- Nie chciałam, aby Lucjusz z nami szedł, bo chciałam cię o coś zapytać– odezwałam się po chwili, kiedy przez kilka minut przemierzaliśmy bezkres korytarzy i przejść. – Długo nad tym myślałam i zastanawiałam się, czy, gdyby Czarny Pan nie stanął między nami…
- Gdyby Czarny Pan mi pozwolił, to moglibyśmy być razem – przerwał mi. – Też nad tym myślałem.
Nie potrafiłam na to odpowiedzieć. Znów wychwyciłam odgłos jakichś kroków. Tym razem i Barty je usłyszał. Po niecałej minucie zza korytarza wypadł Crabbe i Rabastan. Wyglądali na rozwścieczonych, ale i przerażonych. Kiedy młodszy Lestrange zobaczył nas na swojej drodze, wściekł się jeszcze bardziej.
- Szukamy wszyscy Pottera, a wy sobie idziecie, jakbyście byli na spacerku – warknął i zwrócił się do Barty’ego. – Jeszcze ci mało? Czarny Pan będzie przeszczęśliwy, jeśli się dowie, co robisz na ważnej misji.
- Jeśli mu powiesz, to… - zaczął Barty, a ja natychmiast puściłam jego rękę, żeby jeszcze bardziej nie wpakować go w kłopoty. Rabastan jednak tylko się zaśmiał i odrzekł:
- Cichy romans, co? Musimy się stąd jakoś wydostać.
- Wiecie co? – wtrąciłam się. – Czasem sobie tak myślę, że już głupsi być nie możecie. Ale w takich chwilach jak ta, to dochodzę do wniosku, że jednak staczacie się coraz bardziej.
Minęłam czym prędzej Rabastana, by nie patrzeć na jego głupawą, dumną minę i wzniosłam się o kilkanaście metrów, bo półki z przepowiedniami sięgały prawie do sufitu. Drzwi wypatrzyłam kilka rzędów od naszego miejsca położenia, co oznaczało kolejną głupotę Rabastana, bo przecież mógł użyć zaklęcia Czterech Stron Świata.

Po jakichś dziesięciu minutach udało nam się w końcu opuścić to zacharkane, zakurzone i obczopione miejsce, bo już słów mi brakowało, by wytłumaczyć tej trzyosobowej drużynie, którędy trzeba iść.
Ledwo weszliśmy do okrągłej komnaty, usłyszeliśmy wrzask Bellatrix:
- MAMY ICH, SĄ TAM!
Zanim dobiegliśmy do pomieszczenia, skąd rozległ się głos Bellatrix, jego właścicielka staranowała nas. I to dosłownie, bo wpadła wprost na mnie, co skończyło się tym, że o mało nie upadłam, przygnieciona jej ciężarem. Na pomoc skoczył mi Barty, ratując przed Bellą, rozciągniętą już na podłodze.
- Dzięki – mruknęłam, unikając jego spojrzenia. Bellatrix podniosła się z wściekłą miną i machnęła na wszystkich ręką. Poczułam się mocno urażona tym gestem, bo to ja powinnam machać na nią, ale postanowiłam już zaoszczędzić nam wszystkim tej sceny.
Bella rzuciła się prosto do drzwi, za którymi, jak się później okazało, znajdowała się Sala Śmierci. Tak, właśnie tak się nazywała. Nie miałam pojęcia, dlaczego, ale brzmiało to zachęcająco, bo może w końcu pozbawię tam życia Pottera, który tyle lat zbierał laury po przygodach, w których razem braliśmy udział. Kto przeszkodził Voldemortowi w kradzieży Kamienia Filozoficznego? Oczywiście, Harry Potter. A kto uratował mu życie? Sophie Serpens? Nie, chyba raczej sam sobie pomógł. Albo… dzięki czemu Harry Potter zwyciężył w Turnieju Trójmagicznym? Dzięki swojemu niesamowitemu sprytowi i mocy magicznej. A Sophie Serpens? Och, a kto to jest? Ach, tak, to ta niezrównoważona wariatka, która jest sławna z powodu swoich piosenek.

Nareszcie. Harry Potter otoczony. Stał nieopodal łuku, ściskając w jednej ręce różdżkę, a w drugiej moją upragnioną przepowiednię. Poprowadziłam Śmierciożerców w jego stronę. W końcu mogłam powiedzieć Harry’emu, co o nim naprawdę myślę. Wygarnę mu wszystko, a później zabiję. Już nigdy nie wejdzie mi w drogę. To przez niego jestem tak okropnie nieszczęśliwa. Gdyby nie on, profesor Trelawney nie wypowiedziałaby tej przepowiedni. Gdyby nie on, Czarny Pan nie wywierałby na Barty’ego takiego nacisku. Gdyby nie ten cholerny Potter, Syriusz byłby wolny…
- Koniec wyścigu, Potter – zza moich pleców rozległ się głos Lucjusza Malfoya. – A teraz oddaj przepowiednię ja grzeczny chłopczyk…
- Pozwólcie… odejść innym… to ją oddam… odparł Harry. Nie wyglądał dobrze, co bardzo poprawiło mój humor i wzmocniło moją nienawiść do niego. Miał przeciętą wargę, podbite oko i ledwo trzymał się na nogach.
- Koniec z targami – warknął Malfoy. – Chyba widzisz, że jest nas więcej. A może Dumbledore nie nauczył cię liczyć?
Tym razem śmiałam się razem z innymi. Jedyną, która nie brała udziału w tej całej wesołości, która nas ogarnęła, była Sapphire. Trzymała się z boku, zmieszana całym tym towarzystwem. Nigdy jej do niczego nie zmuszałam. To ona wybrała, że pójdzie ze mną wszędzie. Darla na pewno byłaby świetną Śmierciożercą. Byłaby taka jak Barty. Bardzo by się starała, aczkolwiek miąłby też do tego pewnego rodzaju dystans…
Uciszyłam Lucjusza ruchem ręki i zeszłam kilka stopni w dół.
- Harry Potter – odezwałam się spokojnym, jadowitym tonem. – Tyle lat czekałam na tą chwilę. Na chwilę, w której powiem ci, jak bardzo zatrułeś mi życie. Jak bardzo skrzywdziłeś mnie choćby samą swoją obecnością.
Harry patrzył na mnie z zainteresowaniem, ale wiedziałam, że myśli tylko o tym, jak się stąd wydostać. Już otwierałam usta, ale niestety, moją przemowę przerwało jakże efektowne wejście Neville’a.
- Harry! – zawołał, schodząc ku Potterowi po stopniach. Zatrzymał się gwałtownie na widok Śmierciożerców. Zerknęłam na jego różdżkę. Nie należała do niego. Była własnością Hermiony. A więc Panna Szlama była obecnie zdolna do jakiegokolwiek czynu, co rzecz jasna, bardzo mnie ucieszyło.
- Rookwood, zajmij się nim – rozkazałam, odwracając głowę, nie parząc na Neville’a. Rookwood chwycił niczego niespodziewającego się Longbottoma z tyłu za ręce i zawlókł na tyły zwartego szeregu kilkunastu moich Śmierciożerców.
- A więc tak – dodałam, patrząc znów prosto w zielone, tak znienawidzone przeze mnie oczy Harry’ego. – Tyle lat czekałam, by powiedzieć ci, co sądzę o takich jak ty. Nigdy nie zrozumiesz ludzi, którzy ponieśli prawdziwą krzywdę. Myślisz, że jesteś wielkim pokrzywdzonym, skoro straciłeś rodziców. Myślałeś, że jesteś ofiarą, której Lord Voldemort zamordował rodzinę! Ale nie pomyślałeś jednak, że ja mogę cierpieć jeszcze bardziej, bo moi rodzice żyją, a nienawidzą mnie tak jak ty nienawidzisz Czarnego Pana!
Nie mogłam dłużej mówić. Samo wspomnienie o biologicznych rodzicach chwyciło mnie za gardło i nie chciało puścić. Nie mogłam dłużej dusić w sobie tego bólu. Ukryłam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem. Żałowałam, że poddałam się tak hańbiącej, typowo ludzkiej słabości i to jeszcze na oczach Pottera.
Ktoś odciągnął mnie w tył. Rozpoznałam, że to Barty. Nie po delikatności, z jaką to zrobił, ale po rękach. Miał takie subtelne, długie palce. I nikt oprócz niego nie przytuliłby mnie w takim miejscu na oczach wroga.
- Uspokój się, oni są tak samo marni, jak mój ojciec – usłyszałam jego cichy szept tuż przy uchu. Co prawda, mogłabym tak wypłakiwać się w jego ramię całe wieku, ale było zadanie do wykonania, co było ważniejsze. Opamiętałam się i odsunęłam się od Barty’ego. Otarłam pospiesznie łzy. W tym czasie Bellatrix zdążyła już mnie zastąpić. Kiedy wróciłam na swoje miejsce, krzyczała właśnie do Rookwooda:
- Dawaj mi go tu!
Rookwood pchnął Longbottoma w jej stronę, na co Bella uniosła różdżkę i zawołała:
- Crucio!
Neville podciągnął nogi pod brodę i zaczął wrzeszczeć jak opętany. Nie trwało to długo, jednak Bellatrix najwyraźniej doskonale się bawiła. Cofnęła zaklęcie i dodała:
- To na początek. Jeśli nie oddasz nam przepowiedni, Potter, będziesz świadkiem, jak twój przyjaciel kona w męczarniach.
Harry powoli, bardzo powoli wyciągnął rękę z małą kulką w stronę Śmierciożerców. Lucjusz doskoczył do niego, by ją wziąć. Nagle do komnaty wpadło z donośnym hukiem pięć nowych osób: Moody, Tonks, Lupin, Kingsley i Syriusz. Malfoy odwrócił się, ale Nimfadora strzeliła już w niego oszałamiaczem.
- Na co czekacie, na nich! – zawołałam, wyszarpując różdżkę z kieszeni. To było dopiero coś… po raz pierwszy otwarcie walczyłam z Zakonem Feniksa na śmierć i życie. Zupełnie tak, jak Evan. Tyle że ja nie dam się wykończyć. Jednym machnięciem różdżki zwaliłam Moody’ego z nóg. Oni byli dla mnie zbyt prości… Musieli mieć coś w zanadrzu, chyba że również myśleli, podobnie jak Potter, że opuszczę Śmierciożerców…
- Sophie! – ryknął Syriusz, przedzierając się przez tłum walczących w moją stronę. – Co ty wyprawiasz?!
- Najpierw muszę zdobyć proroctwo! – odkrzyknęłam, rozbrajając tym razem na dobre Moody’ego. – Później niech się dzieje, co chce!
Tylko to powiedziałam i już musiałam skoczyć na ratunek Rabastanowi, który był właśnie napastowany przez Lupina. Oszołomiłam Tonks, która przeleciała przez całą Salę Śmierci i zatrzymała się na ścianie.
Nagle serce podskoczyło mi do gardła. Kątem oka zauważyłam, jakby na zwolnionym filmie. Lśniąca kulka wyślizguje się z kieszeni Pottera, rozbija się o kamienną podłogę… Nie miałam już czasu na myślenie. Wytężyłam swój wampirzy słuch, chłonąc każde słowo, wypowiadanie przez młodą kobietę i starca, jak życiodajny tlen.
Przestałam zwracać na wszystko uwagę. Przepowiednia rozbita. Wszystko stracone. I co z tego, że usłyszałam jej treść! Nie będę mogła przecież powtórzyć jej treści wujowi. Przez głupie zaklęcie Dumbledore’a.
Cóż, skoro już nie ma przepowiedni, muszę zatroszczyć się o Śmierciożerców. Poprawka. O jednego Śmierciożercę, na którym zależało mi bardziej od wszystkich innych. Jednak Barty najwyraźniej wcale nie chciał opuszczać pola walki. Cieszył się, że w końcu wyrwał się na moment z domu pana i ma okazję się rozerwać.
Z całej zbiorowości najzacieklej walczył Syriusz i Bellatrix. Jego nie chciałam oszołamiać. Jego też chciałam stąd zabrać. Co mu strzeliło do głowy, żeby opuszczać bezpieczną kryjówkę! Och, pomyślmy… pewnie Harry…
Gdzieś skądś rozległ się okrzyk:
- DUBBLEDORE!
Odwróciłam się jak na komendę. Po kamiennych, lśniących stopniach zbiegał najprawdziwszy Albus Dumbledore. Moja uwaga została też przyciągnięta przez walczącą Bellę i Syriusza. Nie mogłam się przecież rozdwoić. Wybrałam Blacka. Chciałam pomóc mu, czy coś, ale bałam się też zrobić krzywdę Bellatrix…
- No, dalej, postaraj się, przecież potrafisz! – krzyknął Syriusz, uchylając się przed kolejnym szmaragdowozielonym promieniem. Jednak następnym razem nie miał tyle szczęścia. Drugi, tym razem szkarłatny, trafił go prosto w pierś. Teraz poczułam się, jakbym grała w quidditch, a Syriusz był zniczem. Leciał, jak na zwolnionym filmie. Wygiął się w łuk, tuż pod kamienną, śmiertelną budowlą. Śmiech jeszcze nie spełzł z jego twarzy, a ja zareagowałam instynktownie. Rzuciłam się w jego stronę z nadnaturalną prędkością, mając jeszcze rozpaczliwą nadzieję, że zdążę…

~*~

Z tego odcinka jestem zadowolona xD Co prawda, w połowie pisania internet mi się na chwilę wyłączył i myślałam, że nie dodam dziś notki, ale już jest OK. Cóż, jeszcze jest jedna sprawa. Otóż, w poniedziałek jadę na wycieczkę na trzy dni i rozdziału nie napiszę, niestety. Mam nadzieję, że następnym odcinkiem Wam to wynagrodzę xD Dedykacja dla Cam :*  Dawaj szybko rozdział nowy^^

Pamiętam, Claudio xD