Rozdział 122

Czerwiec nie oznaczał dla mnie tylko egzaminów. Wraz z nimi, miał nadejść mój drugi rytuał. Rytuał Dojrzałości. Co prawda, cieszyłam się, że będę mieć po jego wykonaniu, więcej przywilejów, ale w raz z nim odejdzie też moje dzieciństwo. Choć z jednej strony… czy ja kiedykolwiek je miałam? W wieku trzech lat rodzice pewnie pozbyliby się mnie z domu, gdyby nie dobroć Ghostów i wuja. Śmierciożercą Voldemort mianował mnie, kiedy miałam sześć lat. Co musieli sobie pomyśleć moi przybrani rodzice, gdy zobaczyli Mroczny Znak na moim przedramieniu? A co by było, gdybym została z biologiczną rodziną? Czy wtedy nie zostałabym wampirem? Czy nie poznałabym Armanda i innych nieśmiertelnych? Może moje magiczne zdolności nie rozwinęłyby się u mnie i skończyłabym jak młodsza siostra Dumbledore’a? Och, tak, ona była skillmagiem. Przynajmniej do tego doszłam, gdy sam Albus opowiadał o niej.
Często zadawałam sobie te wszystkie pytania. Może wtedy, kiedy przestałam wierzyć, Evan żyłby teraz. Może nie zaprzyjaźniłabym się z Darlą i Sapphire… I może Darla również by żyła? Teraz, kiedy o tym wszystkim myślę, kiedy przypominam sobie twarz mojej Darli, wydaje mi się, że jest ona tylko wspomnieniem, czymś, co nigdy się nie wydarzyło. Ten świat, w którym żyję dzisiaj jest czymś innym od tego, co było przed jej śmiercią.
Nie. Przed moją śmiercią. To część mojej duszy… mojej osoby umarło. Umarła dawna Sophie. Ona nigdy nie była dzieckiem, tylko zwykłą osobą, cudownym wampirzym pisklęciem. Ale teraz już nim nie jestem. Za kilka dni stanę się dorosłą kobietą, która może normalnie kochać się z mężczyzną i mordować ludzi bez żadnych skrupułów. Tego Czarny Pan właśnie pragnie. Ale czy ja sama też tego chcę?

Wracałam właśnie z Wielkiej Sali po kolacji, kiedy moją uwagę przykuł niewielki hałas przy drzwiach wejściowych. Stali przy nich jacyś staruszkowie i towarzysząca im Umbridge. Najwyraźniej, byli to egzaminatorzy. Podeszłam nieco bliżej, by się im przyjrzeć. Pani dyrektor mówiła coś do krzepkiej staruszki, najwyraźniej trochę przygłuchej.
- Tak… to może zaproszę was do mojego gabinetu na herbatę? – zapytała głośno. Kątem oka zauważyłam kilku uczniów, wlekących się po schodach, najwyraźniej aby też coś podsłuchać. Parsknęłam śmiechem i zbiegłam schodami do lochów. Och, egzaminatorzy będą przeszczęśliwi, kiedy wejdą do gabinetu Umbridge. Będą zachwyceni zarówno jej pokojem, jak i słodkim charakterem samej pani Dolores.
Byłam już w połowie drogi do dormitorium, kiedy na lewym przedramieniu poczułam znajomy, palący ból. Zdenerwowało mnie to trochę, bo właśnie planowałam powtórkę z zaklęć. Chcąc nie chcąc, teleportowałam się prosto do komnaty wuja, w nadziei, że nawtykam mu za utrudnianie mi nauki, ale nie zastałam tam nikogo. Zaskoczona, obeszłam cały pokój, wypatrując płaskiej gęby wuja. Nie znalazłam nikogo ani niczego, bo w komnacie były tylko cztery meble i kominek, więc Czarny Pan nie miałby się gdzie schować. Cóż, już od dawna sądziłam, że dziecinnieje… Ale tak to bywa z „koronowanymi głowami”.
Z obrażoną miną, opuściłam kamienną komnatę, zastanawiając się, w co pogrywa Voldemort, wzywając mnie Do siebie, a nawet nie racząc zjawić się na owe miejsce spotkania. Wbiegłam na ostatnie piętro, gdzie jakoby miała mieścić się sypialnia Czarnego Pana. Był to najbardziej ponury korytarz w całym domu. A może tylko mi się tak wydawało, bo Glizdogonowi nie chciało się tutaj sprzątać?
Otwierałam każde drzwi po kolei, ale żaden pokój nie przypominał mi pokoju, w którym mógłby się urządzić Voldemort. Każde pomieszczenie było bogate, urządzone jak komnata królewska. Czarny Pan nie mieszkałby w czymś takim, biorąc pod uwagę wystrój jego sali tronowej.
Doszłam do końca korytarza, znudzona monotonnym oglądaniem każdej drogiej sypialni. Pchnęłam drzwi, lecz te nie chciały ustąpić. Pokręciłam klamką, też nic. Wyciągnęłam różdżkę, mruknęłam Alohomora, co również nie dało oczekiwanego efektu. Zirytowana zaistniałą sytuacją, wymierzyłam dobrze różdżką, huknęło i zamek eksplodował z niewielką siłą, tworząc małą dziurę w drzwiach. Otworzyłam je, tym razem bez trudu i weszłam do środka. Tak, to z pewnością musiał być pokój Voldemorta. Nie było w nim zbyt wielu osobistych akcentów, pod ścianą, naprzeciw niskiego, czarnego łóżka, stało… lustro. Na pierwszy rzut oka identyczne, jak to, które wisiało w zakurzonym salonie domu Blacków. Mniejsza o podobieństwo… Voldemort i lustro? Dziwne, że nie ma tu damskiej toaletki…
Cały pokój utrzymany był raczej w ciemnych barwach i wyglądał, jakby niezbyt często z niego korzystano. Był raczej mały i skromny, całkowicie nie podobny do pozostałych komnat, kipiących bogactwem i przepychem.
- Zastanawiałem się, kiedy tu do mnie zawędrujesz.
Odwróciłam się gwałtownie. O framugę zniszczonych przeze mnie drzwi opierał się Voldemort. Ręce jak zwykle miał skrzyżowane na piersiach, a na twarzy ten irytujący, szyderczy uśmiech, godny Dracona.
- Nie było cię w sali tronowej – odrzekłam całkiem spokojnie. – Wzywasz mnie w wieczorem kiedy ja planuję się uczyć. Dodatkowo, nie zjawiasz się tak, gdzie zwykle się spotykamy.
- Miałem… ach, inne sprawy na głowie – odparł Lord. – Oczywiście, nie tak ważne, jak ty, ale dość ważne, by trochę się spóźnić.
Usiadłam po turecku na jego twardym łóżku, zastanawiając się, jak można na czymś takim spać. Nie było nawet jakiegoś koca, jedynie niewielka, czarna poduszka.
- Więc czego chciałeś? – spytałam ozięble, nadal wściekła, że oderwał mnie od nauki. Tego wieczoru powtórki miałam już z głowy, a do egzaminu z zaklęć zostały niecałe dwa dni.
Czarny Pan machnął krótko różdżką, a naprzeciwko mnie pojawiło się równie twarde, proste krzesło, na którym usiadł. Założył nogę na nogę i odpowiedział powoli:
- Widzisz, za kilka dni odbędzie się ten twój rytuał, czy jak to zwał.
Prychnęłam pogardliwie. Nie znosiłam, kiedy on tak do mnie mówił, z taką ignorancją i nudą w głosie.
- Gdybyś trochę bardziej się mną interesował, to wiedziałbyś, że to nie jest jakiś tam rytuał, tylko Rytuał Dojrzałości, dzięki któremu stanę się dorosła i całkowicie niezależna – warknęłam. – Będę mogła wtedy robić co zechcę i kiedy chcę. A zwłaszcza – uśmiechnęłam się do niego drwiąco – z kim chcę.
Podparłam brodę pięściami, obserwując jego reakcję. Przez jego płaską wężową twarz przebiegł cień gniewu, ale i… czyżby mi się przywidziało… troski?
- Dobrze o tym wiem – rzekł, kiedy powrócił do równowagi ducha. – Wezwałem cię, bo chcę ustalić kwestię twojej ochrony.
Czegoś tak niedorzecznego i dziwnego nie słyszałam w życiu. Ja i ochrona? Chyba po to, żebym musiała później tą ochronę chronić. Jeszcze nikt nie obraził tak moich magicznych mocy, od czasu, gdy profesor Lockhart zarzekał się, że ze problemu pokonałby mnie w pojedynku czarodziejów. Zmarszczyłam groźnie brwi.
- Żaden nic nie warty Śmierciożerca nie będzie oglądał mojego Rytuału Dojrzałości. To zbyt osobiste doznanie, żeby oglądał je nie znany mi twój człowiek – oświadczyłam.
- Sophie – powiedział niemalże błagalnym tonem Voldemort. – Przecież nie puszczę cię samą do Indii! To jakiś absurd!
Zaśmiałam się. Absurdem to on może sobie nazywać te śmieszne zakazy widywania mi się z Bartym.
- No wiesz, gdyby to była jakaś znacząca osoba… dla mnie bardzo bliska, to może… - zawiesiłam głos. Oczywiście, doskonale wiedziałam, że Voldemort nie jest w stanie wytropić Armanda. Tylko z nim mogłabym lecieć do Indii, bo tylko on jest na tyle potężny, by skutecznie mnie ochronić, gdyby mi się nagle odechciało dbać o swoją osobę.
- Poleci z tobą… Rabastan? – zaproponował Czarny Pan, na co wybuchnęłam śmiechem. O tak, po tym, co się stało, to rzeczywiście, Rabastan jest mi bardzo bliski. Bliski chyba raczej dla mojego kolana.
- On? – zdumiałam się. – Och, gdybyś nie wiedział, to właśnie zapoznał się niedawno z moją pięścią.
Przysunęłam się do niego tak blisko, że moglibyśmy się stykać nosami, gdyby nozdrza wuja były dostatecznie duże.
- Myślisz, że nie wiem, kto tak urządził Barty’ego? – wysyczałam. – Kazałeś biednemu Lestrange’owi go tak pobić, żeby nie było na ciebie, czyż nie?
-Nie – brzmiała odpowiedź. – Brudną robotę zawsze wykonuje ktoś inny.
Nie mogłam uwierzyć w jego słowa. Brudna robota? Wydawało mi się, że tortury to coś przyjemnego dla Voldemorta, ale najwidoczniej się myliłam. Puściłam jego szatę na piersiach, którą kurczowo ściskałam i odsunęłam się od niego zdziwiona.
- Dziwny jesteś – stwierdziłam, z powrotem siadając na łóżku. – Jak można na czymś takim spać. W ogóle ten pokój jest urządzony tak tragicznie, że aż żal.
Voldemort wzruszył ramionami.
- To nie jest mój pokój – odparł. – Przynajmniej ja tu nie sypiam.
Uśmiechnęłam się złośliwie i mrugnęłam.
- Pewnie, bo ty sypiasz u Bellatrix – powiedziałam. – A właściwie, to z nią…
Zaczęłam się śmiać z tej głupiej, niedorzecznej rzeczy, obserwowana przez Czarnego Pana. Minę miał tak zniesmaczoną, że zaczęłam się śmiać jeszcze bardziej.
- Wybacz mi to… - wydyszałam, gdy już zdołałam się opanować. – To było głupie.
- Owszem – rzekł chłodnym tonem. – I żeby było jasne, moja sypialnia jest tam.
Machnął różdżką, a w ścianie zrobiło się przejście, ukazujące kolejną komnatę. Była dość podobna do pozostałych pokoi w tym domu, ale o wiele ciemniejsza. Pomimo oburzonej miny Voldemorta, weszłam do środka, utkwiwszy wzrok w jednym przedmiocie. Podeszłam do szafki nocnej obok jego łoża i wzięłam do ręki magiczną, czarno-białą fotografię, oprawioną w srebrną ramkę.
- Nie wierze – odezwałam się, patrząc na swoją własną podobiznę. – Trzymasz TO koło głowy?
- A co, mam sobie postawić zdjęcie Glizdogona? – zadrwił Czarny Pan, stając obok mnie. Odstawiłam swoją fotografię z powrotem na półkę, nie odrywając od niej wzroku.
- Ucieszyłby się – stwierdziłam. – Muszę ci się do czegoś przyznać. Też mam twoją fotografię. Leży obecnie w dormitorium Ślizgonów na mojej szafce nocnej.
Moje słowa nie wzbudziły w wuju jakiegokolwiek pozytywnego odczucia, wręcz przeciwnie. Mina mu nieco zrzedła.
- Czy wiesz – powiedział, siląc się na spokój. –Jaka to głupota? Przecież każdy może je zobaczyć, a wtedy…
- Spokojnie – przerwałam mu. – Nie znasz mnie? Zawsze znajdę pretekst, aby wykorzystać magię do celów całkowicie bezsensownych. Nikt tego zdjęcia nie zobaczy, chyba że ja tego będę chciała. Trzymam ją tam po prostu i często mam ochotę nią cisnąć o ścianę. Albo pocałować, jak odwiedza mnie Claudia, żeby zrobić jej na złość.
Wspięłam się na palce i pocałowałam go. Wiedziałam, że to było głupie, ale cóż. Sama byłam równie niezrównoważona, jak on, więc dlaczego nie miałabym popełniać tak samo głupich rzeczy jak on? A teraz jeszcze bardziej zgłupieliśmy, odkąd ofiarowałam mu swoją krew. A tak naprawdę, to nie wiedziałam, dlaczego to robię.

~*~

Możecie mnie zbić, wiem, nie było rozdziału w poniedziałek. Nie było mnie wtedy cały dzień, bo to przecież Lany Poniedziałek, a ja miałam wtedy 4-tygodniowy szlaban na kompa, który przerodził się w jeden dzień xD Na Śmigusa tak mnie zlali, że chyba z 5 razy się przebierałam xD Dedykacja dla Lilly :*