Rozdział 119

Szedł szybko na spotkanie ze swym panem. Wiedział, że Voldemort nie lubił czekać. I tak był wystarczająco zły, gdy go ostatnio widział. Wszedł w skrzydło, w którym znajdowała się komnata Czarnego Pana i zapukał. Odpowiedź usłyszał dopiero po dłuższej chwili. Pchnął drzwi i wszedł do środka. Voldemort wstał, gdy ujrzał swego najbardziej zaufanego sługę.

- Dobrze, połóż to tam – wskazał na kamienny fotel swojej siostrzenicy. Barty położył stos pergaminowych dokumentów we wskazanym miejscu. Już chciał odejść, złożywszy ukłon swemu panu, ale Voldemort zatrzymał go, chwytając jego ramię kościstymi palcami.

- O co chodzi? – spytał Barty, starając się unikać spojrzenia czerwonych oczu Voldemorta.

Czarny Pan stanął naprzeciw Croucha i odsunął jego kołnierz. Na karku Barty’ego widniała podłużna, niezabliźniona jeszcze szrama. Voldemort szarpnął mocniej za kołnierz, odsłaniając ramię i pierś swojego sługi. Jak się spodziewał, na nich też zauważył ciemnoczerwone ślady po ugryzieniach. Bez żadnego ostrzeżenia, zamachnął się i uderzył Barty’ego w twarz. Długie, białe paznokcie rozcięły mu policzek. Twarz Voldemorta całkowicie się zmieniła. Była naciągnięta złością i wybuchającą w jego wnętrzu furią.

- Spałeś z nią – stwierdził, obchodząc Barty’ego dookoła. – Jak śmiałeś sprzeciwić się mojemu rozkazowi.

- Panie, to nie jest… - zaczął, ale Voldemort był zbyt poirytowany, by dać mu dokończyć.

- Nawet nie wiesz jak ten bzdurny rytuał był dla niej ważny – wycedził. Jeszcze nigdy nie czuł takiej niechęci do swojego najwierniejszego sługi. Wiedział, że to obrzydzenie było chwilowe, ale nie mógł zapanować nad gniewem. I nie chodziło mu jedynie o krzywdę, którą, w jego mniemaniu, wyrządził Sophie, ale po prostu bał się, że stracił sługę. Sophie miała mu więcej do zaoferowania, bo była kobietą. A przecież on, wielki Lord Voldemort, nie będzie posuwał się do tak niedorzecznych metod jak jego siostrzenica, która zdobywa wszystko, czego chce właśnie poprzez swoje wdzięki. I jeszcze nadnaturalną moc czarodziejską, ale tylko w ostateczności.

- Wiem, właśnie dlatego staram się nie kontaktować… - Barty po raz drugi podjął próbę wyjaśnienia swemu panu wszystkiego, jednak ten znów mu przerwał:

- Milcz! Złamałeś dane mi słowo, więc zostaniesz ukarany!

Barty pochylił przed nim głowę, mówiąc spokojnie:

- Oczywiście.

Crouch wiele razy już go zaskakiwał, co stało się i teraz. Voldemort po prostu nie mógł ścierpieć, kiedy Bartemiusz z taką pokorą przyjmował wszystkie jego wyskoki. Był to z pewnością człowiek o stalowych nerwach, bo tak spokojnie znosił i Voldemorta i Sophie, którzy pod względem charakteru byli bardzo do siebie podobni. Oboje łatwo się denerwowali i kłócili się o byle co. Byli też obdarzeni nadnaturalną mocą magiczną, przez co byli jeszcze bardziej niebezpieczni. Oboje czarujący, a zarazem śmiertelnie groźni. Piękna byłaby z nich para, dążąca do władzy czarodziejów na świecie.

- Jeśli Sophie przez to coś sobie zrobi, zginiesz – ciągnął Voldemort, z coraz większą satysfakcją szydząc z Barty’ego.

- Ależ wyciągasz pochopne wnioski, mój panie! – zawołał Crouch, tracąc w końcu cierpliwość, co jeszcze bardziej ucieszyło Czarnego Pana. – Nie dajesz mi dojść do słowa, a cały czas chcę wytłumaczyć, że między nami nic nie było!

- Nic? – spytał Voldemort. – A te ślady zrobił ci może Armand? Dał Sophie Mroczną Krew, a później zniknął! Ty zrobisz to samo! Wykorzystasz ją, a potem zostawisz!

Barty w całym swoim życiu nie słyszał tylu niedorzeczności. Był jednak bezsilny, kiedy Czarny Pan wybuchał gniewem i oskarżał każdego, kogo spotkał na swej drodze, o zdradę i planowanie zamachu stanu. Nie odpowiedział więc. Wiedział, że prędzej cz później kara go spotka. Za to, czego nie zrobił, ale takie sytuacje zdarzały się dość często. Po kilku dniach jednak, Lord zapominał mu owe błędy. Był chyba jednym, który doświadczył tej łaski. Czarny Pan potrafił mu przebaczyć i to było dla niego najważniejsze.

Voldemort podwinął dokładnie rękaw swojej czarnej szaty, odsłaniając lewe przedramię. Widniał na nim wypalony, ciemnoszary Mroczny Znak. Nie był podobny do tego, który miał ścisły krąg jego popleczników. Zbliżył do niego długi, biały palec i ucisnął go lekko. Magiczny tatuaż stał się czarny jak węgiel. Barty poczuł jak jego własny pali go, ale tylko przez chwilę. Czarny Pan musiał wezwać chyba kogoś konkretnego ze Śmierciożerców, bo na korytarzu rozległ się tupot stóp tylko jednej osoby.

- Cóż, skoro Zaklęcie Cruciatus nie odnosi upragnionego skutku, może zadowolą cię tortury, których używają mugole – rzekł Voldemort z paskudnym uśmiechem na twarzy.

Do komnaty ktoś zapukał i drzwi się otworzyły. Oczom Barty’ego i Voldemorta ukazał się Rabastan Lestrange. Był to młodszy brat Rudolfusa, miał długie do ramion, mocno rude włosy, bladą, wykrzywioną uśmiechem satysfakcji twarz i szare, bystre oczy. Crouch zaczął się zastanawiać, na czym mają polegać te „mugolskie tortury” w wykonaniu Rabastana, bo przecież ten pałał nienawiścią do wszystkiego, co mugolskie.

- Czy chciałeś mnie widzieć, panie? – spytał Rabastan, chyląc czoło przed swym panem.

- Tak, Lestrange – rzekł Voldemort chłodnym i stanowczym tonem. – Chciałbym, byś ukarał tego oto Bartemiusza za pewne… ehm, poważne przewinienie.

- Tutaj? – zapytał Rabastan, wyciągając różdżkę.

- Ależ nie – powiedział spokojnie Lord. – Różdżka nie będzie ci potrzebna. Ukaż go w lochach, ale tak, by zapamiętał dobrze, co do niego mówiłem. Jeśli nie, sam zostaniesz ukarany.

Rabastan znów skłonił się nisko i skinął na Barty’ego, by z nim wyszedł. Kiedy zamknął za nimi drzwi, od razu wybuchnął śmiechem. Crouch obserwował go przez chwilę z niesmakiem, idąc w stronę lochów.

- Mówiłem ci, żebyś usłuchał Czarnego Pana i dał sobie spokój z Dark Lady, ale nie – mówił Rabastan tonem, którego wcześniej użył Voldemort. – Ty musisz dopełnić swego. To cię zgubi, bracie. I uwierz mi, nie chcę poddawać cię torturom, ale cóż.

- Myślisz, że pozwoliłbym Sophie, żeby się ze mną przespała? – spytał Barty. – Głupi jesteś. Ale to twój problem.

Przy wejściu do lochów, natknęli się na Rudolfa. Stał oparty o kamienną framugę drzwi, minę miał raczej obojętną i znudzoną, a bródkę okręcał sobie wokół palca.

- Mamy zadanie do wykonania – zwrócił się do niego Rabastan, chichocząc pod nosem. Najwidoczniej sama myśl o tym, że największy sługa Czarnego Pana wdał się u niego w niełaskę, wprawiała go w dobry humor.

- Tak? – zdziwił się Rudolf. – A jakie?

- Takie – odparł młodszy Lestrange, zamachnął się i z całej siły uderzył niczego niespodziewającego się Barty’ego pięścią w twarz, aż ten zwalił się z nóg.

*

Tego ranka humor raczej mi dopisywał. Co prawda, nadal dręczyło mnie wczorajsze wspomnienie Claudii i jej opowieść, ale biorąc pod uwagę całokształt i obrażoną minę Dracona podczas wszystkich lekcji, mogłam powiedzieć, że dzień jest piękny i że dobrze się czuję. Sapphire nic nie powiedziałam o wczorajszy zajściu, ale sama mogła się domyślić, będąc świadkiem kłótni, która odbyła się podczas śniadania pomiędzy mną a Malfoyem.

- Przestań w końcu stroić humory, bo zaczyna mnie to drażnić – odezwałam się, kiedy tylko Draco usiadł obok mnie. Nalał sobie soku z dyni do swojego pucharu i warknął:

- Jak mam się nie denerwować, skoro za każdym razem, kiedy wracasz od niego, wyglądasz jakbyś się przeciskała przez gumową rurę.

- Za każdym razem? – spytałam głośnym szeptem. – A kto mnie zdradzał z Parkinson? Kto wygadał mojemu wujowi o cilice? Ciesz się, że nie poszłam z nim do łóżka, idioto.

Zerknęłam na Sapphire, która dusiła się ze śmiechu, obserwowana z nieukrywanym niesmakiem przez Pansy i nie wiedzieć czemu, Umbridge, która siedziała na tronie, który niegdyś należał do Dumbledore’a i gapiła się na stół Ślizgonów.

- Też mi zaszczyt, wielmożna pani – odpowiedział ze złością Malfoy. Wstałam z krzesła, rzucając Glorii, która czatowała tuż obok mojej kostki, niedojedzony tost.

- A więc powinieneś się cieszyć, monsieur – odparłam, odwróciłam się na pięcie i opuściłam Wielką Salę, zmierzając w stronę klasy do numerologii. Byłam już na półpiętrze, kiedy dogoniła mnie Hermiona. Nie rozmawiałam z nią chyba od tego czasu, kiedy Harry planował rozmowę z Syriuszem przy użyciu kominka Umbridge.

- Cześć – powitała mnie.

Skinęłam głową, zwalniając nieco krok.

- Nie układa się między wami? – spytała nagle. Zdziwiło mnie jej pytanie, bo nigdy raczej nie obchodziło ją, co się mi układa w życiu, a co mi się wali.

- No tak – mruknęłam. – On cały czas posądza mnie o zdradę.

Znów milczenie. Gdyby nie zależało mi na tej znajomości, powiedziałabym Hermionie prosto z mostu, że powinna coś zrobić ze sobą, że powinna o siebie jakoś zadbać, otworzyć się na ludzi, bo zostanie albo starą panną, albo samotnicą bez przyjaciela.

- Dałabym sobie z nim spokój – ciągnęłam. – Ale jakoś nie mogę.

- Skoro posądza cię o zdradę, to musi mieć jakiś powód – zauważyła Hermiona.

- Ma – odpowiedziałam niechętnie. – Znasz Moody’ego, prawda?

Panna Szlama popatrzyła po mnie, jakbym uciekła z wariatkowa.

- Oczywiście – odparła. Roześmiałam się.

- Nie, chodzi mi o tego, który nauczał nas w czwartej klasie.

Hermiona pokiwała głową. Pierwszy raz spotkałam się z tym, że nie mogła czegoś pojąć, albo zrozumieć. Ale cóż, samotność czasem daje się we znaki, nawet najinteligentniejszym osobom. Bądź co bądź, to przecież szlama, a Czarny Pan od dziecka wpajał mi, że szlamy i mugole to zwierzęta i nic nie potrafiące ciemnoty. Pomimo tych niedorzecznych prawd, nie zostawił mnie, tak jak Armand. Samo wspomnienie o ukochanym ojcu i stworzycielu sprawiły mi ból.

- Barty Crouch – odezwała się w końcu Hermiona.

- Nie chciała, abyś wypowiedziała to imię – powiedziałam chłodnym tonem. – Czasem żałuję, że uratowałam mu życie. Może, gdyby Dementor wyssał mu wtedy duszę, byłabym z Draconem teraz szczęśliwa.

Zacisnęłam powieki, spod których wypłynęły dwie wielkie łzy. Chyba zwariowałam. Zwierzam się Hermionie Granger, dziewczynie z mugolskiego domu. Ale Claudia by się uśmiała…

- Może wszystko byłoby dobrze, ale na mojej drodze do szczęścia stoi wuj – dodałam, starając się opanować drżenie głosu. – Nie pozwoli mi kochać Barty’ego, bo nie. Bo jemu się to nie podoba. Mówię ci to wszystko, bo ci ufam. Ufam, że nikomu tego nie wyjawisz.

Nagle na lewym przedramieniu poczułam palący ból. Czarny Pan nie da mi spokojnie żyć. Nawet nie pozwoli mi się spokojnie uczyć, bo kiedy tylko zmierzam na lekcje, ten musi mnie wezwać. Znów będę mieć zaległości w szkole, ale co go to obchodzi! Będzie się nade mną pastwić bez względu na wszystko.

~*~

No, wydaje mi się, że wyszło to dość znośnie. Jutro mam sprawdzian z fizyki, więc idę się uczyć. Rozdział z dedykacją dla April :*