Rozdział 121

Dzień zaczął się tak pięknie, a zakończył okropnie. Gdybym nie wiedziała, co spotka mnie w przyszłości, mogłabym stwierdzić, że był to najgorszy dzień w moim życiu. Najgorsze były jednak dni, kiedy Czarny Pan wzywał mnie do siebie, bym pomogła mu w tym i owym. Oczywiście, teraz już uważał, by nie robić tego podczas lekcji, ale zawsze moja reakcja na palenie Mrocznego Znaku była taka sama. Chłodne spojrzenie, rzucone na powitanie i tak samo chłodny ukłon na pożegnanie. Nie wiedzieć dlaczego, Voldemort z wielką uciechą pozwalał Barty’emu, by mi pomagał. Szczerze? Wolałabym sama pokroić mięso dla Nagini, niż patrzeć, jak robi to Crouch. Nawet nie przejęłam się tym, że Gryfoni wygrali z Krukonami, tym samym zwyciężając Puchar Quidditcha. Po prostu wcale mnie to nie obeszło. Starałam się jednak sprawiać takie wrażenie, że po prostu niepokoją mnie SUMY. Naprawdę egzaminy obchodziły mnie jeszcze mniej, niż drugie miejsce Ślizgonów w tabeli domów. Do rzeczywistości przywołał mnie trochę widok, który zastałam podczas swoich codziennych przechadzek po Zakazanym Lesie.

Wyszłam, jak zwykle z samego rana przed zamek, wdychając powoli woń świeżo skoszonej trawy. Słońce, które ukazało się nad horyzontem, igrało surowymi promieniami po tafli jeziora. Przeszłam szybko przez błonia, spiesząc się, by nie ujrzały mnie gdzieś przez okno podejrzliwe, ropusze oczy dyrektorki i weszłam w las. Gdy zagłębiłam się trochę w jego odmęty, powiało chłodem. W tej części Zakazanego Lasu jeszcze mnie nie było. Przechadzki po jego ścieżkach tak weszły mi w nawyk, że odwiedzałam las codziennie rano od wielu już dni. Tu z pewnością jeszcze mnie nie było.

Zagłębiałam się coraz bardziej w las, z coraz większym trudem przedzierając się przez zarośla. W końcu, ku mojej uldze, wyszłam na polankę. To, co tam zobaczyłam, wprawiło mnie w niezły szok. Na samym środku polany, przywiązany grubymi linami za nogi do drzewa, stał olbrzym. Był wysoki na szesnaście stóp, przypominał wielki, omszały głaz, przyodziany w byle jak pozszywane koźle skóry. Jego żółte, odrażające zęby wywołałyby u mnie odruch wymiotny, gdyby nie moja niespotykana siła woli. Cofnęłam się, nie tyle z przerażenia, ale odrazy, w nadziei, że ów olbrzym mnie nie zauważy, ale niestety. Jego małe oczka spojrzały prosto w moją stronę. Powoli sięgnął w moją stronę ręką.

- Nie zbliżaj się – zażądałam. Olbrzym nawet nie zareagował. Sam tego chciał. Gdy był już bardzo blisko mnie, wyciągnęłam różdżkę, huknęło jak z armaty i olbrzym leżał już rozłożony pod drzewem, do którego był przykuty. Doskonale wiedziałam, kto mógł stać za sprowadzeniem tutaj tego potwora.

- Jeśli nie zrobisz coś z tym… psychopatą, powiem o wszystkim Umbridge.

Hagrid błądził zaniepokojonym spojrzeniem swych czarnych jak żuki oczu po podłodze. Kieł z lubością obśliniał mi buty.

- On nie jest groźny – powiedział Hagrid. Roześmiałam się.

- Och, nie, doprawdy, moja Gloria jest od niego o stokroć niebezpieczniejsza – zadrwiłam. – Ten potwór mnie zaatakował, więc skończył pod drzewem. I nie interesuje mnie, czy to twój brat, czy nie. Co ty sobie myślisz, trzymając takie coś w lesie!

Wstałam z krzesła, odkładając na stół nietknięty kubek zimnej już herbaty.

- Jeśli coś się przez Graupa stanie, zabiję go – oświadczyłam stanowczym tonem. – Uwierz mi, nie chcę tego robić, ale nie było mądrze go tutaj ściągać.

Odwróciłam się na pięcie i wyszłam z drewnianej chatki gajowego. Na progu teleportowałam się do domu Voldemorta. Bez powodu. Była sobota, a ja musiałam coś ze sobą zrobić. Nie chciałam już patrzyć w pełne wyrzutów oczy Dracona, przemądrzałą minę Hermiony i odpychające zachowanie Sapphire, nie mówiąc już o irytującej Claudii, której już jej całej niewinnej z pozoru sylwetki miałam dość.

Voldemorta nie było w jego komnacie. Tym lepiej dla mnie. Rozsiadłam się na swoim tronie, nic nie robiąc i nie myśląc o niczym. Odwiedziny u wuja nie należały do najprzyjemniejszych po tym, co musiałam mu obiecać kilka dni temu.

Rozległo się pukanie. Wątpiłam, by Czarny Pan wracał, bo chyba raczej nie przywykł do pukania do drzwi swojego własnej sali tronowej. Nigdy nie byłam w jego pokoju. Nawet nie interesowało mnie, jak wygląda. Machnęłam różdżką, a drzwi otworzyły się. Na progu stał Barty, jak zwykle obładowany teraz dla odmiany, jakimiś książkami. Wyglądały na stare.

- Ach, to ty Crouch – powitałam go, starając się, by mój głos zabrzmiał jak najobojętniej. – Czarny Pan ma pracę domową, co? Połóż je w kącie.

Wskazałam na koc, leżący w kącie po mojej prawej ręce. Przed kominkiem kołysała się sennie Nagini. Gdy Barty koło niej przechodził, zamruczała cicho, zniesmaczona tym towarzystwem w tak dla niej nieodpowiedniej chwili. Crouch odłożył książki we wskazane przeze mnie miejsce i podszedł do mnie. Zbyt śmiało, jak dla mnie. Pochylił się nad moim karkiem i złożył na nim pocałunek. Nie odsunęłam się od niego, choć pałam się panicznie, że w każdej chwili może wejść bez ostrzeżenia Voldemort.

- Wystarczy – odezwałam się. – Dość.

Odepchnęłam go lekko od siebie, zmieszana zaistniałą sytuacją. Od kilku dni nie widziałam jego twarzy z tak bliska. Nie była już taka posiniaczone, ale nadal nosiła ślady brutalnych tortur.

- Powiesz mi, kto ci to zrobił? – spytałam. Barty pokręcił głową. – Nie zmuszaj mnie, żebym grzebała ci w mózgu. Wiesz, że tego nie chcę.

Crouch westchnął teatralnie.

- Rabastan Lestrange – rzekł. – Zadowolona?

- A żebyś wiedział – odparłam, wstałam z tronu i wyszłam z kamiennej, lśniącej komnaty. Jednak na tym skończyła się moja przechadzka, bo nie miałam pojęcia, gdzie znajdują się pokoju Lestrange’ów, a tym bardziej, gdzie Rabastan może teraz być. Wiadome mi było jedynie, że dopóki Czarny Pan nie odzyska panowania nad rasą czarodziejów, większość poszukiwanych Śmierciożerców mieszkało w tym domu, co stanowiło pewne, choć nieznaczne ułatwienie. Byłam też prawie pewna, że na pierwszym i drugim piętrze niczego nie znajdę. Pozostają mi w takim razie dwa lub trzy pozostałe piętra. Nie wiem, jak Voldemort to robi, ale wydawało mi się, że z każdą moją wizytą, pomieszczeń przybywało.

Wbiegłam po schodach na trzecie piętro i zaczęłam oględziny każdej komnaty. Po kilku minutach poszukiwań, odnalazłam swój cel, siedzący przy stole i czytający „Proroka Codziennego”. Ten dom i zajęcia Śmierciożerców coraz bardziej przypominały mi jakieś biuro.

- A więc to tak się pracuje, co? – odezwałam się. Rabastan podniósł znad gazety swoją rudą głowę. Gdy już skojarzył, z kim rozmawia, wstał z krzesła i pochylił się przede mną.

- Jak dobrze cię widzieć, moja droga pani, jak dobrze… - mamrotał prędko.

- Zamilcz – przerwałam mu lodowatym tonem. – Wyprostuj się.

Rabastan czym prędzej to uczynił, o mały włos nie potykając się o skraj swojej własnej szaty. Żałosne.

- Doszły do mnie słuchy, że miałeś coś wspólnego z ową haniebną karą, którą Czarny Pan wymierzył Bartemiuszowi – powiedziałam, wychodząc na środek pokoju.

- A więc Barty poskarżył ci się, tak? – spytał Rabastan, porzucając swój pokorny ton. – Poleciał do swej kochanki, by go obroniła? Zachował się jak dziewczyna?

Za tą zuchwałą gadkę, otrzymał ode mnie w nagrodę siarczysty policzek.

- Barty jest o wiele większym mężczyzną, niż ty – warknęłam. – I nie waż się do mnie odzywać takim tonem.

Obeszłam go dookoła, nie zdając sobie sprawy, że zrobiłam to w identyczny sposób, w jaki czynił to Lord Voldemort. Zmieniłam całkowicie taktykę. Dlaczego nie miałabym się z nim pobawić, jak robi to moja droga przyjaciółka, Bellatrix, z każdą ze swoich ofiar?

- Co ty na to, panie Lestrange – ciągnęłam. – Abym teraz ja tak się z tobą pobawiła? To byłoby niewiarygodne doznanie, nieprawdaż?

To mówiąc, kopnęłam go w kroczę, na co ten wylądował na podłodze, zwijając się z bólu, jakby dostał Cruciatusem. Zabawne, jak taki niepozorny ruch dziewczyny może prawie sparaliżować faceta.

Znęcanie się w ten sposób nad Rabastanem było chyba przyjemniejsze od torturowania zaklęciem. Najmilej biło mi się go pięściami po twarzy. Nie miało to dla mnie bynajmniej znaczenia, że to akurat on ode mnie obrywa. Z satysfakcją wyobrażałam sobie, że kopię po twarzy Voldemorta.

Gdy skończyłam, nawet po sobie nie posprzątałam. Przez moment tylko obserwowałam niezdarne ruchy Rabastana, próbującego się podnieść, aż w końcu odwróciłam się na pięcie, przekroczyłam nad jego obitym ciałem i opuściłam pokój. W połowie drogi do komnaty wuja, spotkałam Barty’ego. Cóż, można było przewidzieć, że zechce zobaczyć, co stało się z Rabastanem.

- Co ty mu… - zaczął.

- Nie martw się. Żyje – przerwałam mu. – Jeszcze.

Pomachałam mu i teleportowałam się. Te odwiedziny nie należały do najgorszych. Voldemort nie napatoczył się nieproszony, pobawiłam się z Rabastanem i nawet zdążyłam już złamać zasadę owego szlabanu, z czego była naprawdę dumna. No i Czarny Pan o niczym nie wie, co było najważniejsze. Chyba że Barty powie mu przy najbliższej okazji, odznaczając się po raz drugi głupotą. Bo chyba tylko najgorszy ignorant nie usunąłby sobie tych śladów po zębach.

Niestety, kiedy wracałam właśnie z kolacji, w salonie zobaczyłam Dracona. Dlaczego niestety? Siedział w otoczeniu jakichś dziewcząt z czwartej klasy, Pansy Parkinson i jeszcze dwóch innych Ślizgonek z klasy piątej. Wszyscy dookoła kuli jak idioci, gdyż niecały miesiąc został do egzaminów. Tylko ten niedorozwinięty Malfoy zarywał jakieś panienki na oczach swojej dziewczyny. Podeszłam do niego, czerwona na twarzy ze złości.

- Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz? – wysyczałam, odciągając go od owego błyszczącego intelektem towarzystwa.

- To co ty – oznajmił beztroskim tonem. Uśmiechnęłam się słodko.

- To radzę ci przestać – warknęłam. – Bo ja już się z nim nie spotykam.

Draco uniósł brwi w szczerym zdumieniu.

- Tak? – spytał. – A co się stało?

- Mam szlaban na Croucha – rzekłam, odwróciłam się na pięcie i udałam się do sypialni dziewczyn. Ostatnio jako pierwsza kładłam się spać. Nie zależało mi bynajmniej na uczuciu wypoczęcia, ale na unikania rozmowy z Sapphire. I jeszcze Claudią, którą chyba śmiertelnie obraziłam, gdy pojawiła się podczas lekcji transmutacji.

Położyłam się na łóżku, zastanawiając się nad dzisiejszym dniem.

- Jesteś taka naiwna…

- Myślałam, że już nigdy się do mnie nie odezwiesz – mruknęłam. – Bo tak mi się dobrze żyło, gdy ciebie nie było w pobliżu.

Claudia zaśmiała się, jak to zwykle czyniła, gdy według niej, gadałam głupoty.

- Umierasz z tęsknoty za tym swoim śmiertelnikiem, a Czarny Pan i tak ma gdzieś to słowo, które ci dał – powiedziała Claudia.

- Głupia – warknęłam. – Mówisz wszystko, co ci ślina na język przyniesie. Och, przepraszam… ty nie masz śliny, bo jesteś martwa.

- Zobaczysz, jeszcze wspomnisz moje słowa – prychnęła Claudia. Pomimo że nie zobaczyłam, jak znika, wiedziałam, że jestem tu sama. I dobrze. Mój humor bardzo się poprawił. Jakże pięknie zakończyłam ten dzień, obrażając Claudię. Miejmy nadzieję, że nie będzie mnie nękać przez kolejne trzy dni.

~*~

Cóż, na ten rozdział też nie narzekam. Coś ostatnio mam wenę, nie sądzicie?

Dedykacja dla Claudii :* Sophie była tego dnia szczęśliwa, Barty też, więc już nie miej focha xD I Ty też za dużo wiesz!