Rozdział 123

Objęłam go obiema rękami za szyję. Bez wątpienia, było to złe, ale nie mogłam przestać go całować. Nie czułam do niego tego, co czułam do Barty’ego, jednak kochałam go na inny sposób. Nie jak wuja, ale też nie jak kochanka. Osunęliśmy się na ziemię. Chciałam to przerwać, ale jakiś głos w mojej głowie mówił, że jeszcze nie. Bałam się tego, co może przynieść jeszcze kilka minut, spędzone z nim tutaj sam na sam.
Przez chwilę czułam się onieśmielona tym, że Voldemort nie odtrącił mnie, lecz oddawał pocałunki z taką samą namiętnością, jak ja. Odchylił moją głowę do tyłu i zaczął całować mnie po szyi. Dziwne było to uczucie, ale całkiem przyjemne. Tak, było dość miłe. Nie sądziłam, że kiedykolwiek pozwoliłabym mu na to, bez obawy, że poderżnie mi gardło, ot tak, dla zabawy.
Podparłam się łokciem o zdobiony dywan i odsunęłam się trochę. Szkarłatne oczy Voldemorta nie mówiły mi niczego. Wyrażały tylko chłodne zdziwienie.
- Doznania fizyczne nic dla ciebie nie znaczą? – zapytał spokojnie, ale brzmiało to raczej jak stwierdzenie. Pokręciłam głową i odpowiedziałam krótko:
- Nie. Tak jak dla ciebie.
Pokiwał milcząco głową. Wyraźnie unikał mojego spojrzenia, więc i ja odwróciłam wzrok. Zapadła niezręczna cisza. Nie mogliśmy tego ciągnąć, przecież nie mogłam iść do łóżka z własnym wujem na kilka dni przed Rytuałem Dojrzałości. Spokojnie, to może przecież poczekać, czyż nie?
Przytuliłam się do niego, na co ten zaczerpnął gwałtownie powietrza. Nie chciałam go w jakiś sposób denerwować, ale sprawiało mi to największą satysfakcję. A jeszcze bardziej lubiłam, kiedy okazywał słabość. Co prawda, nigdy się jeszcze nie rozpłakał, co oczywiście z chęcią bym zobaczyła, ale samo wyprowadzanie go z równowagi było wystarczające.
- A mogłabym pojechać z rodzicami do Indii? – spytałam błagalnym głosem. Voldemort przestał na chwilę gładzić moje włosy.
- Znaczy… z moją siostrą?
Uśmiechnęłam się i pogładziłam go po policzku. Jego spostrzegawczość była tak powalająca, że zmuszała do litościwego uśmiechu.
- Nie, z Ghostami – odparłam. – Twojej siostry nie nazwałabym matką. To, że mnie urodziła, to był przypadek.
Czarny Pan przysunął się od mnie i pocałował delikatnie moje usta. W moim mniemaniu zbyt delikatnie jak na Voldemorta. Pomimo że wcale nie spieszyło mi się wracać do zazdrosnego Dracona i zirytowanej Sapphire, oderwałam się od niego i usiadłam po turecku na podłodze.
- Chciałabym zostać – zaczęłam. – Wierz mi, ale naprawdę muszę zacząć się uczyć do egzaminów.
- Nauka jest najważniejsza – powiedział Voldemort, obserwując z podłogi, jak doprowadzam się do porządku. Nie chciałam, by Draco znów robił mi wyrzuty i zarzucał zdradę. Chociaż w sumie, to mogłabym dać mu jasno do zrozumienia, że poza plecami coś dziś zaszło między mną a mężczyzną. Bo Voldemort to przecież facet, pomimo że jest całkowicie nieczuły na wszelkie czułości. No, tak było do dzisiejszego dnia.
Poprawiłam trochę włosy i zerknęłam na wuja. Dziwnie było patrzeć na niego z góry, bo ten nadal siedział na podłodze, wpatrując się w jakieś inne miejsce i myśląc nad czymś usilnie.
- Czy coś się stało? – spytałam, zaniepokojona jego zachowaniem. Voldemort drgnął.
- Nie, nic – mruknął, jeszcze nie do końca trzeźwo. – Zastanawiałem się tylko, czy wiesz, że Armand jest…
Urwał, wstając z podłogi i otrzepując szatę z niewidocznego kurzu. Odwróciłam się do niego twarzą.
- Że Armand jest? – powtórzyłam, marszcząc groźnie brwi. Wiedziałam o moim stwórcy niewiele. Armand był dość starym wampirem, miał ciało młodzieńca, subtelne, delikatne dłonie, bardzo podobne do rąk Barty’ego. Tak, jego ręce zapamiętałam szczególnie dokładnie, pomimo że nie mogłam sobie przypomnieć jego twarzy. Miał dobrą krew. To też pamiętałam. Wciąż bolało mnie, że zostawił mnie kilka dni po obdarowaniem mnie Darem Ciemności. Kiedy sobie to przypominałam, złość kipiała we mnie, miałam ochotę czymś cisnąć, a z drugiej strony się rozpłakać. Kiedy Czarny Pan wspomniał o Armandzie, zrobiło mi się gorąco ze strachu. Co może wiedzieć mój wuj o Armandzie, czego nie wiem ja? Myślałam, że zna go tylko z moich opowieści i historii Evana, ale jednak myliłam się. Oczywiście, nie mógłby być Śmierciożercą, to jakiś absurd.
- Nie ważne – odpowiedział szybko Voldemort. – Nic, to taki detal… idź już, musisz jeszcze sporo powtórzyć.
Przytulił mnie mocno i ucałował w czoło na pożegnanie, ale nie dałam się zwieść.
- Co wiesz o Armandzie? – spytałam. Zapytałam go nie tylko dlatego, że to właśnie musiałam uczynić w takiej sytuacji. Chciałam po prostu dowiedzieć się czegoś więcej o swoim ukochanym ojcu, który porzucił swe pisklę w tak perfidny sposób.
- Tyle, że zrobił ci to… - to mówiąc, Czarny Pan zawiesił głos. – I że był wampirem, który dużo podróżuje. Idź już. Chciałbym pojechać z tobą do tych Indii, ale mam teraz tyle spraw na głowie…
- Rozumiem – przerwałam mu. – Noto… powodzenia ze zdobyciem tej przepowiedni. Z pewnością jakoś ci pomogę, ale przecież jeszcze kiedyś zechcesz wezwać mnie podczas jakiejś ważnej lekcji.
Uśmiechnęłam się i zniknęłam. Pojawiłam się tuż przed wejściem do dormitorium Ślizgonów. Postanowiłam teraz nie dawać Draconowi pewności, że opuszczałam teren szkoły. Równie dobrze mogłam być w bibliotece, albo na małej pogadance z bratem w wierzy Gryddindoru.
Wypowiedziałam hasło, brzmiące teraz Kapciobomba i weszłam do środka. Przeszłam przez chłodny, oświetlony zielonymi światłami i stanęłam u progu salonu. Było tam teraz dość tłoczno i hałaśliwie, bo każdy powtarzał coś na egzaminy. Zaczęłam się nerwowo rozglądać, w poszukiwaniu Dracona. W końcu go odnalazłam. Siedział w fotelu przy końcu salonu, bardzo daleko od kominka, gdzie było najbardziej tłoczno i czytał jakąś książkę. Ruszyłam śmiało przez pokój, starając się nie wzbudzać niczyich podejrzeń, przekonując się w duchu, że nic złego nie zrobiłam. To wina Czarnego Pana, że oddawał te pocałunki.
Byłam już całkiem blisko drzwi do sypialni dziewczyn, kiedy Malfoy podniósł nagle głowę i spojrzał prosto na mnie. W jego oczach nie było nic innego oprócz ogromnej bryły lodu. Wyszczerzyłam do niego zęby i pomachałam ręką. Podeszłam do niego czym prędzej, a on zmierzył mnie wzrokiem.
- Znów byłaś u tego Croucha? – zapytał chłodnym tonem. Nie spodobał mi się sposób, w jaki wypowiadał nazwisko Barty’ego. Jakby uważał, że jest od niego gorszy. Tak, tylko że Draco nie otrzymał łaski służenia mojemu wujowi, tak jak Crouch.
- Nie, nie byłam u Barty’ego – odparłam, siadając na poręczy jego czarnego skórzanego fotela. – Byłam u kogoś innego.
Draco zaczął ze znudzenia wertować kartki podręcznika, którym okazała się książka do zaklęć.
- A mogę wiedzieć, u kogo? – spytał obojętnie.
- Domyśl się.
Malfoy odłożył książkę na bok, patrząc mi prosto w oczy.
- Byłaś u Croucha – stwierdził. – A skoro nie, to…
Zbliżył się do mnie, ujął mój podbródek, ale odsunęłam się od niego. Na jego twarzy pojawił się mściwy uśmiech satysfakcji, ale i odraza, ustępująca miejsca wściekłości.
- Och, on nie byłby zadowolony – rzekłam. – Bardzo by się zdenerwował.
Draco parsknął śmiechem. Nadal sądził, że mowa jest o Bartym, którego tego dnia dziś na oczy nie widziałam. Pomimo to nie przestawałam się uśmiechać.
- A co on by mi zrobił? – zadrwił Malfoy.
- Może twoja rodzina popadłaby u niego w niełaskę… - zaczęłam, udając, że się nad czymś zastanawiam. – Tak, Czarny Pan nie lubi, kiedy jednego dnia całuję się z dwoma mężczyznami.
Wstałam z poręczy fotela, jeszcze raz popatrzyłam na ogłupiałą minę Dracona i udałam się w podskokach do sypialni dziewczyn. Tam zawsze nikogo nie było o tej porze. Kiedy jednak weszłam do pokoju, który dzieliłam z pięcioma Ślizgonkami z piątej klasy, zauważyłam tam Sapphire, leżącą na podłodze i recytującą z pamięci formułki zaklęć.
- Cześć – odezwałam się, opadając na swoje łóżko. Sapphire spojrzałam w moją stronę, ale tylko skinęła lekko głową.
- Wiesz, wydaje mi się, że ostatnio oddaliłyśmy się od siebie – zauważyła. – Od czasu tej sprawy z Bartym…
Zaśmiałam się pod nosem, szukając w kieszeni różdżki.
- To moje życie – mruknęłam, bardzo skupiona na przetrząsaniu teraz tylnich kieszeni spodni. - Nic ci do tego, z nikim ślubu nie brałam.
Odnalazłam w końcu różdżkę w jednej z moich przepastnych kieszeni i zaczęłam nią wymachiwać w przeróżne, skąp likowane sposoby, zmuszając swoją poduszkę do wywlekania się na lewą stronę.
- Dziwna się zrobiłaś – ciągnęła Sapphire. – Jesteś teraz opryskliwa, cyniczna, drwisz ze mnie. Nie podoba mi się to.
Rzuciłam z hukiem różdżkę na podłogę, na co poduszka zatańczyła dziko na łóżku. Ja sama zerwałam się ze złości na nogi.
- A wiesz, jaki jest w tym problem? – warknęłam. – Nie potrafisz zaakceptować moich uczuć do Barty’ego, dlatego tak na mnie zawsze syczysz! Ja odpłacam ci się tylko pięknym za nadobne.
Usiadłam z powrotem na łóżku, dysząc ciężko. Twarz Sapphire była przez moment zalana gniewem, ale w końcu rozluźniła się trochę.
- Przepraszam – powiedziała cicho. – Powinnam to inaczej przyjąć.
Pokiwałam głową. Byłam pod wrażeniem tym, że Sapphire, jako rodowita Ślizgonka, potrafiła wypowiedzieć to magiczne słowo. Uśmiechnęłam się do niej.
- Chciałam ci to już kiedyś powiedzieć.. – zaczęłam, siadając obok niej na podłodze. – On ma kolczyk w…
 Niezdarnym ruchem wskazałam na swoją pierś. Sapphire wybuchnęłam śmiechem. Nie było w tym nic śmiesznego. A może było? Nie ważne. Liczyła się tylko nasza przyjaźń. Cieszyłam się, że znów mam swoją kochaną Sapphire przy sobie. Była dla mnie jak Barty dla Czarnego Pana. No, tyle że ja nigdy bym jej nie chciała ukarać w taki sposób, w jaki to czyni Voldemort. Ale to też nie ważne.

~*~

Nad tym rozdziałem się napracowałam. Mniemam, że wyszedł mi całkiem znośnie xD Jest już późna pora, więc jeszcze tylko dedykacja dla Ciemnej Pani :* Ja spadam, muszę tylko dokończyć notkę na Riddle’a i spanko xD