Rozdział 127

Wielka Ślizgonka, trzymająca Hermionę, odskoczyła od niej, patrząc na nią z odrazą. Ale nie tylko ona. Ja również się skrzywiłam, widząc reakcję Panny Szlamy. Żeby okazywać słabość przy wrogu? Jej chyba do końca rozum odjęło.
Dopiero po minucie zauważyłam, że Hermiona zakrywa szczelnie twarz. Na jej policzkach nie było łez. Co jej zacofany mózg wymyślał, nie wiedziałam i nawet nie chciałam wiedzieć. Miałam tylko nadzieję, że to nie wkopie nas w większe kłopoty, bo naprawdę nie chciałam uciekać się do ostateczności. W tym wypadku musiałabym rozbroić pół tuzina Ślizgonów i panią dyrektor Hogwartu, za co groziłoby mi minimum dziesięć lat w więzieniu, jako niebezpieczna uczennica. Cóż, w każdy razie mogłabym zapytać Barty’ego o wrażenia z Azkabanu…
- Musimy powiedzieć, Harry! – jęknęła Hermiona, całkiem skutecznie udając płacz. – Ona i tak to z ciebie wydusi.
- Czyś ty idiotko zwariowała? – wydyszałam, szamocząc się z niewidocznym dla mnie Ślizgonem lub Ślizgonką.
Hermiona ani Umbridge nie zwarzyły na kilka rzuconych przeze mnie przekleństw.
- No, no, no! – zawołała triumfalnie Umbridge. – No to mów, dziewczyno, śmiało!
Popchnęła Hermionę na fotel przed jej biurkiem i stanęła naprzeciw niej, świdrując ją wzrokiem mętnych, żabich oczu. Panna Szlama zakryła jeszcze szczelniej oczy i wyjąkała:
- Ja nie mogę już d-dłużej milczeć… Harry chciał porozumieć się z profesorem Dumbledore’em.
Umbridge znów wydała z siebie okrzyk triumfu. Żałosne. Jak mogła połknąć tak prosty do zauważenia przekręt? Jednak już nic mnie nie zdziwi, skoro ta idiotyczna stara panna może stoczyć się jeszcze bardziej…
- Z Dumbledore’em? – powtórzyła Umbridge. – A więc wiecie, gdzie on jest?
- No nie! – brzmiała odpowiedź Hermiony. – Szukaliśmy go w Dziurawym Kotle… na Pokątnej…
- Ty kretynko, myślisz, że Dumbledore siedziałby sobie spokojnie w kawiarni i popijał herbatkę w czasie, kiedy szuka go całe ministerstwo? – krzyknęła oburzona ropuszyca. Cóż, na miejscu Hermiony to oburzyłabym się bardziej niż Umbridge. Gdyby ktoś nazwał mnie kretynką, to bym rozszarpała…
- Ale… ale my chcieliśmy powiedzieć mu coś bardzo ważnego! – jęknęła Hermiona. – Chcieliśmy powiedzieć, że to już jest gotowe… ta broń…
- Broń?! – zawołała pani dyrektor. Teraz już nie mogła na swej ciastowatej, obwisłej twarzy ukryć podniecenia. Gdybym się jej kiedykolwiek bała, stwierdziłabym, że teraz wyglądała naprawdę przerażająco, jakby zwariowała. Wybałuszyła oczy, twarz jej jeszcze bardziej obwisła i zbladła. – A więc Dumbledore pracował nad jakąś bronią, żeby przejąć ministerstwo?
- Nie wiem – odparła Hermiona, dygocąc na całym ciele. – My tego nie rozumiemy… Mieliśmy robić tylko to, co nam kazał.
Już wiedziałam, jakie padnie pytanie z ust Umbridge. Całkiem dobrze rozegrane, jak na zacofany umysł szlamy. To musiałam jej przyznać.
- Zaprowadź mnie do tej broni – zażądała pani dyrektor.
- Im nie pokażę! – pisnęła Hermiona, wskazując na Brygadę Inkwizycyjną.
- Nie ty będziesz ustalać warunki – warknęła Umbridge.
- Dobrze – powiedziała Hermiona, znowu wybuchając płaczem. – Mam nadzieję, że użyją tej broni przeciwko pani. D-dostałaby pani wreszcie za swoje! Nareszcie panią wykończą, bo na to pani zasługuje!
Te słowa zrobiły na pani Dolores wrażenie. Przez chwilę przyglądała się bacznie swojej Brygadzie Inkwizycyjnej, po czym znów zaczęła się wpatrywać w Hermionę.
- Dobrze – odezwała się w końcu matczynym głosem. – Pójdziemy tylko we dwie. Zabierzemy jeszcze Pottera i… - tu przez chwilę spojrzała mi prosto w oczy – i weźmiemy też pannę Serpens, jako obrońcę.
Tylko na to czekałam. Ślizgon, którym okazał się Wilhelm Montague, rozluźnił uścisk. Odepchnęłam go od siebie, patrząc mu w oczy z nienawiścią. Nie mogłam uwierzyć, że mój własny kapitan drużyny mógł mnie potraktować tak brutalnie i chamsko.
- Pani profesor – odezwał się nagle Draco. – Czy nie uważa pani, że powinien pójść z panią ktoś z Brygady Inkwizycyjnej? Żeby pilnować…
- Jestem wykwalifikowanym urzędnikiem ministerstwa, Malfoy – przerwała mu lodowatym tonem Umbridge. – Myślisz, że nie poradzę sobie z trójką pozbawionych różdżek uczniami?
Och, jak bardzo się mylisz, pani profesor. Szkoda, że to będzie pani ostatni pobyt w tym pokoju. Mogę przyznać, że nawet polubiłam pani głupie pomysły i dekrety, czy jak to tak inaczej zwał…
- Wy – zwróciła się do mnie, Harry’ego i Hermiony dobitnym tonem. – Idziecie ze mną.

Co prawda, zagranie z żałosnym płaczem Hermiony i wymyśleniem rzekomej broni było całkiem dobre, ale w co dalej grała ta żałosna szlama, nie wiedziałam. Mogłam się na to zgodzić tylko dlatego, by jak najszybciej wydostać się z zamku i pozbyć się uciążliwego towarzystwa Umbridge.
Wyszliśmy z zamku i biegliśmy teraz przez błonia w stronę Zakazanego Lasu. Już się ściemniało, a pani dyrektor na swoich krótkich, grubych nóżkach nie mogła nas dogonić, więc skorzystałam z okazji i dorównałam kroku Hermionie.
- Co ty wyprawiasz? Wiesz, ile czasu już upłynęło od chwili, kiedy Harry miał wizję? – wysyczałam. – Chcesz pozwolić Syriuszowi zginąć?
- Zaufaj mi – szepnęła Hermiona. Przewróciłam oczami i wyczarowałam sobie niewielki biały płomień dla rozświetlenia drogi. Oczywiście, sama nie potrzebowałam takiego ułatwienia, ale gotowa byłam się poświęcić nawet do pomocy Hermionie, by jak najszybciej dostać się do Ministerstwa Magii.
Zapuszczaliśmy się coraz bardziej w las, co bardzo mi się nie podobało. Nie widziałam, czy Hermiona zdawała sobie sprawę, że prowadzi nas tą ścieżką, którą kilka lat temu szłam do Aragoga. Nie mogłam jednak się do Hermiony odezwać, bo Umbridge szła całkiem niedaleko nas, co jakiś czas potykając się albo o własne nogi albo o wystający korzeń.
- Już nie daleko! – zawołała Hermiona ile tylko sił w płucach. Szturchnęłam ją w bok.
- Nie drzyj się, idiotko, bo się centaury tu zlecą – syknęłam.
- Właśnie chcę, żeby się zleciały – odparła, po czym ryknęła jeszcze głośniej. – Już naprawdę nie daleko!
Zatrzymałam się na ułamek sekundy. Zaraz. Skoro ona chce, aby przybyły tu centaury, to jakim cudem zawsze miała Wybitny z opieki nad magicznymi stworzeniami? Przecież centaury ją oskalpują! Nie tylko ją, Harry też może na tym ucierpieć, a jeśli coś mu się stanie, nie weźmie przepowiedni, którą później mi będzie musiał oddać. Cóż, w ostateczności, będę mogła rozwalić całe ministerstwo i odpowiednim zaklęciem odczarować przepowiednię, ale to naprawdę w ostateczności.
Nagle tuż obok głowy Harry’ego świsnęła strzała i ugodziła w drzewo. Umbridge zakryła swoją głowę rękami, aby bronić się ewentualnie przez atakiem centaurów.
- Kim jesteście, ludzka raso? – rozległ się głos i kilka metrów przed sobą zobaczyłam kasztanowego centaura z łukiem w dłoni.
- Jestem Dolores Umbridge – odpowiedziała Umbridge przerażonym głosem. – Starszy podsekretarz ministra magii, dyrektor i Wielki Inkwizytor Hogwartu!
- Jesteś z Ministerstwa Magii? – zapytał Magorian, a reszta centaurów, stojących za nim poruszyło się niespokojnie.
- Tak – odparła Umbridge. – Więc uważajcie! Ministerstwo każe napaść na ludzi ze strony takich mieszańców, jak wy!
- Zamknij się, cholerna plotkaro! – warknęłam. Centaury napięły łuki, a wielu z nich zamruczało groźnie.
- Jak nas nazwałaś? – zagrzmiał Zakała.
- Stado plugawych mieszańców! – krzyczała Umbridge, celując różdżką w centaura. Krótki patyczek dygotał jej w ręku okropnie, więc było mało prawdopodobne, iż sobie dobrze wyceluje.
Strzała świsnęła tak blisko jej mysich kudłów, że ta wrzasnęła i jeszcze raz zakryła sobie twarz rękami, na co centaury wybuchnęła śmiechem, któremu zawtórowałam.
- Incarcerus! – zawołała Umbridge, a z jej krótkiej różdżki wystrzeliła gruba lina i oplotła tors i ramiona śnieżnobiałego centaura. Na to tylko czekały inne. Pomknęły w stronę Umbridge, uniosły ją nad głowy i pomknęły z nią w głąb puszczy. Strzeliłam palcami, a liny, duszące białego centaura opadły. Ten podniósł się i dołączył z dzikim okrzykiem do kilkunastu centaurów, fundujących Umbridge krajoznawczą przejażdżkę po puszczy. Zakała i Ronan chwycili Hermionę i Harry’ego za karki.
- A ci? – zapytał jeden z centaurów, pozostałych w stadzie.
- To jeszcze źrebaki – odparł Ronan. – Takich nie atakujemy.
- Oni przyszli tutaj z tą kobietą – powiedział jeszcze ktoś z tłumu burych centaurów.
- Błagam! – jęknęła Hermiona, teraz już naprawdę przerażona. Prawdziwe łzy płynęły jej po policzkach. – Miałam nadzieję, że nam pomożecie…
Teraz popełniła fatalny błąd. Centaury ryknęły buntowniczo.
- Co, może myślałaś, że jesteśmy ślicznymi mówiącymi końmi, które pomagają takim jak wy? – zawołał Zakała.
Wyszłam nieco na przód.
- Spokojnie – powiedziałam. – Hermiona nie miała nic złego na myśli. Widzisz, ta cała wyprawa to fatalne nieporozumienie. Nie chcieliśmy zakłócać waszego spokoju, znacie mnie przecież. Jestem jak wy, nie w pełni ludzką rasą, jak to nazywacie. Jestem wampirzycą, wy jesteście centaurami… to jak, puścicie ich? To moi przyjaciele. Zakało, znamy się przecież nie od dziś.
Posłałam mu błagalne spojrzenie. Zakała stał przez chwilę, trzymając za kołnierz Harry’ego. W końcu puścił go, Ronan puścił Hermionę, więc oboje padli na twarze na ziemię. Nie zdążyłam nawet podziękować za okazaną pomoc, bo drzewa za Zakałą rozstąpiły się i moim oczom ukazał się Graup. Strzały świsnęły w momencie, kiedy olbrzym zwalił z nóg rudego centaura i wbiły mu się w twarz i ramiona. Deszcz krwi Graupa zmoczył Harry’ego i Hermionę, natomiast ja zdążyłam jakoś uniknąć ich losowi, skacząc w wielką kępę pokrzyw. Nie było to miłe lądowanie, możecie mi wierzyć.  Ale przynajmniej udało nam się pozbyć Umbridge, której krzyk już dawno zatonął gdzieś w lesie.
- Spadajmy stąd! – zawołałam do Hermiony i chwyciłam ją za rękaw szaty. Harry zdążył się już napatrzeć na walkę centaurów z olbrzymem, bo minę miał jakby właśnie wrócił z kina. Ależ on jest dziecinny…

Udało nam się w końcu wydostać z Zakazanego Lasu. Gdzieś nieopodal chatki Hagrida wpadliśmy na pozostałych więźniów. Wyglądali jakby właśnie się z kimś pobili, ale każdy z nich miał na ustach uśmiech, a w ręku różdżkę.
- Jak wam się udało im uciec? – zapytał Harry, kiedy Ron oddał już nam różdżki.
- Długa historia – odpowiedział. – Nie wiem, Sophie, czy nadal będziesz chciała chodzić z Malfoyem.
- Dlaczego? – spytałam nieco zaniepokojona.
- Ginny potraktowała go upiorogackami… a Neville wystrzelił naprawdę fajne Impendimento – odparł Ron z szerokim uśmiechem na twarzy, jednak zbytnio nie przejęłam się jego słowami. Schowałam różdżkę do kieszeni, myśląc usilnie. Wszystkich nie dałabym rady przewieść na swoim grzbiecie taki kawał do Ministerstwa Magii. Teleportować też za bardzo nie mogłabym wszystkich na raz, bo nikt z nich, no, może oprócz Sapphire, nie potrafił wystarczająco się skupić, by później nie było rozszczepień.
- Macie jakieś pomysły? – zapytał Harry.
- Ja mam miotłę – odezwała się Ginny. – Mamy jeszcze Zmiatacza Rona…
- Po pierwsze nie ma „my” – przerwał jej Harry. – Nie lecicie z nami.
Ginny natychmiast zaczęła protestować, ale uciszył ją całkiem skutecznie ryk złości Harry’ego.
- Wszyscy jesteśmy w GD – stwierdził Neville, kiedy już pozwolono mu dojść do słowa.
- Słusznie – powiedziała Luna.
Cóż, niezbyt usatysfakcjonował mnie ten pomysł, bo przecież miałam dołączyć do Śmierciożerców, więc musiałabym też się ujawnić przed Luną i Neville’em. Jednak fajna będzie z nimi walka.
- Tylko jak się dostaniemy do ministerstwa? – zapytał mnie Harry. Na szczęście nie musiałam na to odpowiadać, bo wtrąciła się Luna:
- Możemy polecieć.
- Słuchaj – warknął Ron. – Może ty potrafisz latać bez skrzydeł…
- Są inne sposoby latania – przerwała mu Luna, wskazując na coś ponad jego ramieniem. – One nas zawiozą.
Wszyscy spojrzeli w miejsce, które wskazywała ręka Luny. Z cienia wyłoniły się trzy testrale. Ich białe ślepia świeciły w ciemności.
- Czy coś nie tak z jej głową? – zapytał Ron.
- Testrale – powiedziałam na głos. – Świetny pomysł, Luna.
Podeszłam do jednego z nich i pogładziłam go po włochatej, czarnej grzywie. Natychmiast wskoczyłam na jego grzbiet.
- No to w drogę – dodałam. Po kilku chwilach na skraju lasu pojawiło się jeszcze siedem testrali, zwabionych przez krew, którą uwalani byli Harry i Hermiona. Naprawdę bardzo zabawnie wyglądało obserwowanie Hermiony, Ginny i Rona, usiłujących się wdrapać na coś, czego nie widzieli. W końcu jednak, kiedy wszyscy siedzieli na swoich skórzastych koniach, Harry podał komendę swojemu. Przez moment testrale stały spokojnie, aż nagle jeden po drugim poderwały się do lotu.
- Ale będzie zabawa! – zawołałam do Sapphire, która jednak nie podzielała mojego entuzjazmu. Owszem, widziała dokładnie swojego testrala, ale sama nie chciała się pakować w misję ratunkową Syriusza. Wiedziała, że to tylko lipa, że chodzi o przejęcie przepowiedni. Jednak nie mogłam pozwolić, by moją najlepszą przyjaciółkę ominęła taka zabawa. Och, gdyby Darla ze mną była, z pewnością nie trzeba by jej było prosić, by towarzyszyła mi w tej wyprawie…

Droga do Krakowa nie była taka długa, jak się spodziewałam. Albo była długa, tylko testrale potrafią latać tak szybko jak ja, gdy jestem w powietrzu.
Wylądowaliśmy przed jakimś garażem i pojemnikami na śmieci. Zeskoczyłam ze swojego testrala i rozejrzałam się dookoła. Wejście dla interesantów znajdowało się w niebieskiej, odrapanej budce telefonicznej, do której wszyscy wepchnęliśmy się z trudnością.
- Kto jest najbliżej aparatu, niech wykręci sześć-dwa-cztery-cztery-dwa! – zawołał Harry. Ron niezdarnie wyciągnął rękę i wystukał pożądany numer. W słuchawce telefonu rozbrzmiał chłodny kobiecy głos:
- Witam w Ministerstwie Magii, proszę podać imię, nazwisko i sprawę.
Harry podał kobiecie, o co prosiła, a w miejscu, gdzie automat powinien zwrócić resztę pieniędzy, wypadło kilka plakietek. Ron podał każdemu jego znaczek. Kiedy dostałam swój, przyjrzałam się mu.

SOPHIE SERPENS

Misja ratunkowa

- No wiesz, w życiu tego nie założę! – zawołałam ze złością, kiedy winda ruszyła. Nikt mi jednak nie odpowiedział. Czułam tą presję, strach, prawie panikę, którą przesycone było powietrze w windzie. To aż śmieszne, jak można się przejmować niektórymi sprawami.

~*~

Znów zanudziłam, nieprawdaż? Ale cóż, jakoś musiałam przebrnąć przez to. Natomiast następny rozdział będzie z pewnością lepszy, bo nie będzie takiej solidarności wśród całej grupy, podążającej na ratunek Blackowi xD Dedykacja dla Kandahar :*

Jeszcze jedna sprawa. Obiecuję już chyba ze dwa tygodnie nowy szablon. Będzie może i nawet dziś, po prostu  nigdy nie mam czasu go załadować^^