Rozdział 125

Biorąc pod uwagę wydarzenie z dnia, kiedy przystąpiłam do Rytuału Dojrzałości, nareszcie mogłam poczuć się wolna. Niestety, tak się nie stało, gdyż codziennie teraz odbywały się egzaminy. Nie tylko z resztą one przeszkadzały w wykorzystaniu mojej dorosłości. Podczas testu z astronomii Umbridge napadła na Hagrida z pięcioma aurorami, co skończyło się na ucieczce pół olbrzyma z zamku i rannej McGonagall. Z przykrością musiałam stwierdzić, gdy pomagałam pani Pomfrey ją poskładać, że Umbridge nie poniosła żadnych ran w owym starciu. Mogłaby dostać na przykład jakimś odłamkiem w głowę i stracić pamięć, jak Lockhart.
Do końca egzaminów zostało mi jeszcze dwa testy: ze starożytnych runów i historii magii. Lekcje profesora Binnsa i tak były wystarczająco nudne i proste, bym mogła spokojnie improwizować na SUMACH, gorzej było z runami. Pomimo tego, że była już dość późna pora wieczorna, opuściłam sypialnię dziewczyn, by trochę rozprostować nogi i udać się do domu wuja, by opowiedzieć mu pokrótce, jak przebiegał rytuał. Jakby go to w ogóle interesowało…
- Sophie, jutro mamy koszmarnie trudny egzamin z runów, a ty sobie po prostu wychodzisz? – zapytała Sapphire, kiedy przemknęłam obok jej fotela. Zatrzymałam się gwałtownie.
- Jestem przygotowana aż zanadto – odparłam z uśmiechem samozadowolenia. – Zdziwiłabym się, gdybym nie dostała za SUMY samych Wybitnych.
Mimo że trochę się spieszyłam, usiadłam na podłodze przy fotelu Sapphire, by trochę z nią porozmawiać, co przyjęła z wielką ulgą, bo cały dzisiejszy dzień wkuwała na starożytne runy.
- Wiesz, dziś umówiłam się z Draconem na randkę – wyznałam. – Mamy się jutro spotkać po egzaminie. Czy to nie cudowne?
Sapphire nie wyglądała na ucieszoną, przeciwnie, minę miała zażenowaną.
- Nie obraź się – powiedziała. – Ale wy chyba się zaczynacie cofać. W końcu podejdziesz do mnie i oznajmisz, że poznałaś kogoś takiego jak Draco Malfoy i zamierzacie się bliżej poznać.
Humor miałam znakomity, więc nawet ten dość obraźliwy docinek nie popsuł mi go. Wzięłam do ręki książkę, którą Sapphire odrzuciła niedawno na podłogę i położyłam ją na jej podołku.
- Lepiej się jeszcze poucz – doradziłam jej, wstałam i teleportowałam się. Od ostatniego mojego spotkania z Voldemortem, postanowiłam traktować go z większym szacunkiem. Wliczyłam w to też pukanie do drzwi. Zapukałam więc, oczekując odpowiedzi.
- Wejść – usłyszałam. Pchnęłam drzwi i weszłam do środka. Na mój widok Voldemort aż wstał ze zdziwienia, wywalając na wierzch gały.
- Sophie? Ty zapukałaś? – zapytał, nie wierząc własnym oczom.
- Ano tak – odparłam. – Widzisz, teraz, odkąd mam już za sobą ten rytuał, to muszę zachowywać się bardziej dorośle.
Prawdę powiedziawszy, to nigdy bym się mu nie przyznała, że chciałam coś zmienić w naszych relacjach. Bądź co bądź należało mu się trochę poszanowania, przecież mnie wychował. Był dla mnie przyjacielem, ojcem, matką i kochankiem. Zastępował mi prawdziwą rodzinę. Wiem, wiem, Ghostowie też byli mi rodzicami, ale takim uczuciem, jakim darzyłam Czarnego Pana, nie mogłam ich obdarzyć.
- Skoro jesteś już dorosła – rzekł Voldemort, kiedy zajęłam miejsce na swoim tronie. – To mogę od ciebie wymagać, że dotrzymasz danego mi słowa?
Uniosłam brwi.
- A jakiego? – zdziwiłam się. – Nie maltretuj Barty’ego, to przestanę go traktować jako swojego… partnera, kochanka… nie wiem, jak to nazwać.
- I dobrze, że nie wiesz – ucieszył się Lord. – Bo jest jedynie twoim sługą, ty jesteś jego panią. Ale zejdźmy już z tego tematu. Jak się udał rytuał?
Wiedziałam, że o to zapyta, jeśli tylko zacznę temat Barty’ego. Nie chciał o nim mówić. Może dlatego, że nie chciał przysparzać mi więcej cierpień, a może dlatego, że nie dotrzymał danego mi słowa? Cóż, wystarczy zapytać Croucha, albo po prostu poszperać mu w mózgu.
Kiedy skończyłam mówić, jak cudnie czuję się od czasu Rytuału Dojrzałości, uśmiech Voldemorta już nieco zbladł. Czyżby znów chciał mi coś powiedzieć? Czyżby zrobił coś, co nie spodobałoby mi się? No, jeśli tak, to koniec naszej umowy.
- Coś nie tak? – spytałam podejrzliwie.
- Nie – odparł Czarny Pan. – Miałem tylko taki pomysł… A skoro mam mówić ci o moich planach, to cóż.
Wstał. Zaczął przechadzać się po komnacie, a odgłos jego kroków odbijał się od wypolerowanych, lśniących ścian. Nie lubiłam, kiedy tak robił. Jego plany były wtedy zbyt niecne, jak na moje rozumowanie. Było mi za to wstyd, ale chyba wtedy odzywała się we mnie część krwi Gryffindora, zagłuszając wołanie cząstki Slytherina: Czarny Pan ma rację, usłuchaj go!
- Postanowiłem zrównać z ziemią kilka miast, tak dla zabawy – rzekł Voldemort. – Moglibyśmy też zburzyć parę zabytków. Niech ministerstwo widzi, że bardzo się mylą co do mojej śmierci.
Nie mogłam uwierzyć w słowa wuja. Przecież mieszkał tu. Niedaleko Wawelu. Był chyba emocjonalnie związany z ojczyzną, w której żył. Poza tym, wiedział, co ja czuję do Polski. Kochałam to państwo, kochałam każdą jego część. Wstałam z tronu, patrząc na Voldemorta, jakbym go po raz pierwszy zobaczyła.
- Jak możesz – wycedziłam. – Jak możesz nawet tak pomyśleć. Kocham tą ojczyznę. Nie pozwolę ci na tknięcie choćby kamienia, leżącego na tego ziemi.
Nie wiedzieć dlaczego, Voldemorta bardzo zirytowała moja reakcja.
- Nie pozwolisz mi? – krzyknął, wymachując rękami nad głową jak szalony. – Ty?! Mniej masz do gadania niż ja! Nie jesteś nawet Polką, tylko irytującą Francuską, której się wydaje, że wie wszystko!
Tymi słowami dotknął mnie do żywego. Wyszarpnęłam z kieszeni różdżkę ; Voldemort zrobił to samo. Teraz staliśmy naprzeciw siebie, celując w siebie różdżkami, z której w każdej chwili mogło paść niebezpieczne zaklęcie.
- Ale traktuję Polskę jak swój dom! – powiedziałam przez łzy. – Nie zmienisz tego.
Schowałam różdżkę z powrotem do kieszeni i wyszłam z komnaty, przy okazji spychając go z drogi ramieniem. Zatrzasnęłam za sobą drzwi z taką siłą, że aż szyby w sali wejściowej zadźwięczały. Nie miałam pojęcia, dlaczego Czarny Pan chciał to zrobić. Czyżby chciał zrobić mi na złość? Wiedział, że z Polską byłam związana bardziej niż z Francją. Czułam do niej sentyment, ale nie tam się wychowałam.
Zbiegłam schodami na parter i wyszłam na zewnątrz. Prawie nigdy nie wchodziłam do domu głównym wejściem, a jeszcze rzadziej wychodziłam. Niebo było ciemne, pocętkowane przez gwiazdy. Nie zauważyłam księżyca. Ach, gdzież więc jesteś, mój srebrzysty kochanku, mój srebrnobrody dziadku, który co noc czaruje mnie swym blaskiem?

Przez kilka minut szłam szybko pustymi ulicami Krakowa. Nie miałam celu. Chciałam uciec jak najdalej od domu Voldemorta. Po upływie pół godziny dotarłam do centrum. Było tam bardziej hałaśliwie, niż w okolicach owej znienawidzonej rezydencji, a chodniki i drogi lśniły od deszczu. Blask latarni, odbijający się od mokrych chodników, prawie raził w oczy. Doszłam na Rakowicką. I pomyśleć, że kilka minut drogi i dotarłabym na Grimmauld Place. Jakże chciałam teraz się tam znaleźć. Chciałam pobiec do Syriusza, nudzącego się nad filiżanką herbaty.
Minęłam szerokim łukiem osiedle, które zagnieździło mi się w mózgu i udałam się w drogę powrotną do domu Czarnego Pana. Nie chciałam wracać do Hogwartu. Po prostu jakoś mnie teraz ta szkoła odrzucała, chciałam odpocząć od jej aury tajemniczości.
Tym razem dokładniej rozejrzałam się po podwórzu, znajdującym się przed rezydencją. Owy „Tajemniczy Ogród” musiał znajdować się wewnątrz domu, gdyż nigdzie nie zauważyłam wypielęgnowanych roślin i schludnego, zielonego trawnika. Najwyraźniej Czarny Pan zabronił Barty’emu wychodzić na zewnątrz, gdyż spostrzegłam jawną świetność podwórza. A może Crouchowi po prostu znudziło się ogrodnictwo?
Weszłam do środka, mijając posępnie wyglądające drzewo. Poczułam, jakby coś łypało na mnie spomiędzy jego gałęzi. Zamknęłam za sobą drzwi i stanęłam pośrodku holu. No to dotarłam bezpiecznie ze swojego wieczornego spaceru. Co dalej? Dawniej przynajmniej mogłam odwiedzić Barty’ego, a teraz… Mogę wpaść na herbatę do Glizdogona. Zerknęłam na zegarek. Było już grubo po 23:00. Nie mogę więc powiedzieć, że moja przechadzka była wieczorna. Ale by się Bes wkurzyła… Barty już zapewne śpi, albo pracuje nad jakimś bzdurnym, rzekomo wielkim planem swego pana, podczas gdy on sam wydziera się na swoją umiłowaną siostrzenicę i zarzuca jej głupotę. Srać to.
Wbiegłam po schodach na pierwsze piętro, minęłam zamknięte drzwi do komnaty Voldemorta jak najciszej, by nie usłyszał mojego powrotu i zniknęłam w korytarzu za rogiem. Zatrzymałam się na chwilę, by przyjrzeć się malowidłu Marvola. A tu – niespodzianka. Na przeciwległej ścianie jakże urodziwego dziadka Voldemorta, wisiał portret równie urodziwej jego matki. Natychmiast zapomniałam o Marvolu i podeszłam do portretu Meropy. Podobnie jak postać jej ojca, tak samo i pani Riddle nie poruszała się. Ale przecież Voldemort nie potrafił malować!
Oczy matki Voldemorta miała brązowo zielone oczy, ciemnoszare, długie do ramion włosy i nieśmiały uśmiech na ustach. Nie była piękna, ale miała w sobie to coś. Jej spojrzenie, pomimo młodego wieku, było bardzo poważne i dorosłe. Jakbym patrzyła w swoje własne oczy.
Otrząsnęłam się z szoku po zobaczeniu obrazu i ruszyłam naprzód. Z opowieści Bes wiedziałam, że Meropa była jakby wariatką, o dzikim spojrzeniu i oczach, które każde patrzyło w inną stronę. Teraz, kiedy widziałam jej portret, mogłam twierdzić, że matka Bes niedokładnie scharakteryzowała córce postać matki Voldemorta.

Stanęłam przed drzwiami do pokoju Barty’ego, już uniosłam rękę, by zapukać, ale jakaś siła powstrzymała mnie. A jeśli Bartemiusz nie życzy sobie mnie widzieć? Jeśli w ogóle nie chce się już ze mną zadawać? Nie, lepiej już wrócę do Hogwartu…
Odwróciłam się na pięcie, ale nie zrobiłam nawet dwóch kroków, bo z powrotem odwróciłam się do drzwi. Wzięłam głęboki oddech i zapukałam. Nie czekając na odpowiedź, pchnęłam drzwi. Barty siedział przed kominkiem na owej skórze brązowego zwierza i wertował jakieś notatki. Jak zwykle.
- Cześć – powitałam go nieco kulawo i zamknęłam za sobą drzwi. – Nie przeszkadzam?
Barty odwrócił się. Na jego twarz natychmiast wystąpiło przerażenie, a on sam zerwał się z podłogi.
- Wybacz, że nie wstałem, Dark Lady – powiedział szybko i podbiegł do mnie, by ucałować moją dłoń.
- Nie fatyguj się – zaśmiałam się. – Nie chcę przeszkadzać ci w pracy.
W chwili, gdy znalazłam się w tym pokoju, zapragnęłam natychmiast z niego wybiec, choćby nawet w ramiona rozwścieczonego wuja.
- Nie przeszkadza pani – odparł, nadal klęcząc przede mną.
- Przestań się wydurniać, wstań – skarciłam go. – Nudziło mi się, więc pomyślałam, że wpadnę.
Usiadłam na skórze przed kominkiem i przyjrzałam się jednej z notatek. No tak, oczywiście całe mnóstwo szczegółowych informacji o Departamencie Tajemnic, mogłam się tego spodziewać.
- Chciałam cię zapytać – mruknęłam, przeglądając dokumenty. – Czy Czarny Pan cię bije?
Dziwnie to zabrzmiało. Tak, jakbym pytała małe dziecko, czy dostał od ojca po tyłku, bo coś rozbił albo przypadkowo zagłodził kanarka.
- Nie, on nie złamałby danego ci słowa, Darkie – odrzekł, siadając obok mnie. – Mogę ci tak mówić, nieprawdaż?
Pokiwałam milcząco głową.
- Och, zrobiłby to z rozkoszą – stwierdziłam. – Ale domyślałam się, że tak powiesz. I bez znaczenia, co obiecałam Voldemortowi, a co nie. Jestem już dorosła, więc mogę robić, co zechcę.
- Nie masz jeszcze siedemnastu lat – zauważył Barty.
- Więc dlaczego dotykasz moją dłoń? – spytałam, odrywając wzrok od notatek i patrząc na moją rękę, na której spoczywała teraz dłoń Barty’ego.
- Bo zastanawiałem się, kiedy mogę cię pocałować – odpowiedział.
- Może teraz?
Barty przysunął się bliżej mnie i pochylił się nad moją szyją. Najwyraźniej znalazł nowy sposób, by spokojnie mógł drwić z zakazów Czarnego Pana. Bo przecież nie całuje mnie w usta, a chyba tylko o to Voldemortowi chodziło. Barty położył mnie na włochatej skórze i zaczął rozpinać guziki mojej szaty, ale odwróciłam głowę i odsunęłam się od niego.
- Voldemort grasuje za rogiem i jest bardzo, bardzo zły – powiedziałam, doprowadzając się szybko do porządku. – Ale mamy jeszcze dużo czasu, któregoś dnia go nie będzie…
Wstałam.
- Zaraz – Barty również się podniósł. – Pokłóciliście się? A mówił, że jest między wami całkiem dobrze.
- Było – warknęłam, a gniew uderzył mi do głowy na wspomnienie naszej ostatniej, milutkiej rozmowy. – Dopóki nie wyjechał z planem zniszczenia połowy zabytków polskich. Zaraz, dlaczego? Och, dla zabawy.
Barty, widząc moją irytację, pożegnał się ze mną, a ja dodałam na koniec:
- Jeszcze się z tobą prześpię, zobaczysz.

~*~

Miałam dziś nie pisać, bo myślałam, że nie zdążę, ale pogrzeb nie przeciągnął się aż tak długo… Cóż, może na początku zanudziłam, ale końcówka chyba wyszła mi całkiem nieźle xD Jest już późno, więc ja idę już spać xD Dedykacja dla Gorgie :* To, że Sophie tak powiedziała na końcu, nie znaczy, że z nim straci dziewictwo xD Ale w sumie, nigdy nic nie wiadomo xD