Rozdział 117

Uniosłam brwi tak wysoko, że zniknęły pod moją grzywką. Ostatnim nieśmiertelnym, jakiego widziałam, był Armand. Niestety, mój kochany „ojciec” opuścił mnie, gdy miałam dopiero kilka lat. Może osiem, nie pamiętam. Kilka miesięcy tylko przed dostaniem listu z Hogwartu, spotkałam się kilkanaście razy z młodymi wampirami, którym chciało się jeszcze uczęszczać na Société Vampires. Było to jednak tak dawno, że prawie nie pamiętałam ich twarzy. Mogłam sobie jedynie przypomnieć, jak przez mgłę, oczy Isabel. Pewnie dlatego, że były prawie takie jak moje, tyle że ciemniejsze. Jej żółte oczy patrzyły na mnie niemal z odrazą. Kiedy byłam dzieckiem, nie umiałam pojąć, dlaczego tak mnie nie lubiła. Teraz zrozumiałam. Nigdy nie potrafiła przekonać Armanda, by ten dał jej swoją krew. Ja natomiast, nie musiałam go prosić. Zrobił to z własnej woli. Nie wyjaśnił mi nigdy, dlaczego mnie przemienił. Z pewnością już się tego nie dowiem.

- Nie mam pojęcia, o kim mówisz – odparłam lodowatym tonem, wstając z ziemi i otrzepując z szaty zeschłe igły, które przyczepiły się do niej.

- Ależ doskonale wiesz – naciskała spokojnie Claudia, oglądając z mniejszym zainteresowaniem swoje paznokcie. – Wymieniłaś imię.

- Którego nie chcę powtórzyć – warknęłam, odwracając się do niej plecami. Chciałam, by Darla się odezwała. By stanęła po mojej stronie. Jednak ta milczała, jak kamienny posąg na obok swojego nagrobka. – Jeśli myślisz, że to Isabel, to muszę cię zawieść, bo jestem innej orientacji.

Claudia wybuchnęłam śmiechem, padając na plecy i tarzając się po ziemi. Nie widziałam tego, ani nie mogłam usłyszeć szelestu igieł i mchu, lecz czułam to. Po prostu wiedziałam. Pomimo że odwiedziła mnie zaledwie kilka razy, czułam się, jakbym znała ją od dawna. Może nawet lepiej, niż Sapphire.

- Nie, Isabel i tak jest zazdrosna o ciebie – odpowiedziała w końcu, kiedy się już uspokoiła.

- Powiedziałaś, że on już nigdy mnie nie odwiedzi – wycedziłam, zaciskając pięści na wspomnienie owego dnia, kiedy Claudia sprawiła mi tyle przykrości jednym swoim słowem. Nie chciałam już słuchać jej usprawiedliwień, kłamstw i kręcenia.

- Odejdź – warknęłam. – Obie dajcie mi spokój. Nie chcę na razie z wami rozmawiać.

Odwróciłam się, by zobaczyć, czy mnie usłuchały. Ale nie. Claudia nadal leżała beztrosko na ziemi, nucąc jakiś nieznany mi kawałek jakiegoś utworu. Natomiast Darla podeszła do mnie tak blisko, jak nigdy nie robił jej duch. Stała ze mną twarzą w twarz. Wyglądała jak dziecko, a za razem jak o wiele starsza osoba. Nie przypominała już tej Darli, którą znałam za życia. Miała jednak takie same kasztanowe włosy, brązowe oczy i smutny uśmiech, a we włosach kwiat wiśni.

- Będziemy z tobą, kiedy będziesz nas potrzebować – rzekła, położyła swoją chudą rączkę na moim ramieniu, a kiedy mrugnęłam oczami, już jej nie było. Claudia też zniknęła. Zostałam sama, pośród drzew i przedzierających się z trudem przez ich gałęzie promienie słońca. Nie miałam tutaj już nic do roboty. Nadal nie bardzo wiedziałam, o co chodziło Claudii, choć odpowiedź błądziła gdzieś we wnętrzu mojego umysłu, tak prosta i oczywista, jak wspomnienie Darli.

Nie wróciłam do zamku. W ogóle nigdzie nie szłam. Nawet się nie teleportowałam. Z pewnością i tak nie mogłabym się skupić na tyle, by przełamać jedną myślą zaklęcia ochraniające szkołę. Poczekałam na jeden z podmuchów wiatru i rozpłynęłam się wraz z nim. Kiedy wylądowałam na miejscu, zachwiałam się i upadłam na kamienną podłogę. Jak zwykle nieskazitelnie czyta, mogłam teraz podziwiać ją z bliska. Wstałam z ciężkim westchnieniem i rozejrzałam się dookoła. Tak, teraz mogę posiedzieć w sali wejściowej w domu wuja. Z pewnością on nie chce mnie teraz widzieć. Ale przecież mogę odwiedzić ogród. Ach, zapomniałam o nim całkowicie! Gdybym miała dość miejsca w mózgu i pamiętała o tym odludnym w miarę miejscu, ominęłoby mnie tyle niemiłych rozmów i zdarzeń…

Drzwi odnalazłam natychmiast. Musiałby być przecież potężne, by zimą nie mogły przepuszczać chłodu. Z resztą, Voldemorta niekoniecznie to musiało interesować, on miał swoją komnatę z kominkiem, co tam, niech inni marzną.

Położyłam dłoń na żelaznej gałce w kształcie głowy węża z otworzoną paszczą, ale odskoczyłam do tyłu, bo drzwi otworzyły się i pojawił się w nich Barty. Na jego twarzy pojawiło się zmieszanie, kiedy tylko mnie zauważył. Ja z kolei spuściłam wzrok i spłonęłam rumieńcem.

- Wybacz, chciałam tylko coś zrobić z wolnym czasem – zaczęłam kulawo, niepoprawnie łącząc słowa.

- Nic się nie… - zaczął Barty, ale nie dokończył z niewiadomych powodów. Usłyszałam zatrzaskiwanie się drzwi do ogrodu. Było mi bardzo głupio po tej scenie, którą zrobiłam Crouchowi kilka dni temu. Był on z pewnością ostatnią osobą, z którą chciałabym się zobaczyć.

- No to… ja już bym sobie poszła – odezwałam się nieco śmielej i odwróciłam się na pięcie, by jak najszybciej opuścić to miejsce. Wolałam znaleźć się teraz w jednym pokoju z wściekłym Voldemortem, niż stać tak w milczeniu z Bartym. Ten jednak chwycił mnie za ramię i odwrócił do siebie nieco brutalnie.

- Nie chcę, żebyś odchodziła – powiedział. Objął mnie, a ja, nie wiedzieć czemu, pozwoliłam mu na to. Mało tego, pozwoliłam mu się pocałować. Poczułam w ustach smak krwi. Nie wiedziałam do którego z nas należała. Ważne, że była. Oderwałam się od ust Barty’ego i ukąsiłam go w to samo miejsce na karku, gdzie już pojawiła się blizna, spowodowana moimi kłami kilka dni temu. Piłam, a nie zabijałam. Ta myśl przerażała mnie jeszcze bardziej, niż Sen o dentyście. Potrafiłam to, czego nie potrafią inne wampiry. Nie zabijać.

Gdyby Crouch nie odciągnął delikatnie mojej głowy, odsączyłabym go do cna. Zapewne nie był świadom jak niebezpieczny jest spragniony wampir. Tak, Voldemort już nauczył mnie, że nie wolno pić krwi. Nauczył… to znaczy usiłował to zrobić, przetrzymując mnie w ciasnej, ciemnej komórce.

Oblizałam wargi z krwi. Nie była już gorąca, ale to nie było ważne. Strzeliłam palcami, by teleportować nas do jakiegoś innego miejsca. To oczywiste, że Czarnemu Panu by się nie spodobało, gdyby nas zobaczył. Choć z drugiej strony, miło by było znów go trochę podrażnić, zdenerwować…

Usiadłam na łóżku w komnacie Barty’ego. Czułam, że popełniam głupotę. Jednak nie mogę cały czas być dzieckiem. Mam już przecież 15 lat, a Barty ma… no tak, kilka lat starszy. A obiecałam, że podczas Rytuału Dojrzałości będę czysta. Nie ważne.

Barty patrzył na mnie, gdy rozpinałam mu koszulę, jakby nie dysponował własną wolą. Dziwne, że jakoś się nie bronił słowami „Jesteś jeszcze dzieckiem”, czy „Czarny Pan nas ukarze”. Poddawał się tylko moim pocałunkom. Pomyślałam, dziwny człowiek. Zbyt długo był pod działaniem Imperiusa… Jego oddanie Czarnemu Panu często porównywałam do dziecka, które nie może sobie poradzić bez matki, które… Jedną chwilę. Czy dzieciom pozwala się robić kolczyki gdziekolwiek, poza uszami?

Oparłam się na obu rękach, patrząc ze zdziwieniem na lewy sutek Croucha. Nigdy wcześniej nie zauważyłam, żeby miał w nim srebrny kolczyk. Wybuchnęłam śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać.

Barty podniósł się trochę, obserwując mnie z lekkim zirytowaniem i niesmakiem.

- Co? – spytał.

- Nie wiedziałam, żebyś miał zrobiony kolczyk – powiedziałam, kiedy w końcu opanowałam śmiech.

- Myślałem, że to nieważne – mruknął, nieco zmieszany. – Mam go od dawna, jeszcze z Azkabanu.

Znów zaczęłam się śmiać.

- Dementor ci zafundował? – zapytałam. – Wiesz co, chyba zrobię sobie taki sam. Media się ucieszą.

Barty spoważniał. Wyglądał teraz naprawdę przerażająco. To znaczy, wyglądałby, gdybym nie była aż tak rozbawiona tą głupią sytuacją.

- Ani mi się waż – rzekł surowo. – Czarny Pan nie wie o tym, a z pewnością by się dowiedział, gdybyś sama sobie zrobiła.

Mrugnęłam do niego, uśmiechając się drapieżnie.

- Przestać być taki dziecinny – powiedziałam. – To takie seksi przecież.

~*~

Znów kończę dialogiem. Mam nadzieję, że się podobało. Napisałabym więcej, ale nie mam już czasu. Dedykacja dla Lewiss :*