Rozdział 114

Około godziny 18:00, albo i później, kiedy zmęczona pływaniem, czytałam dla relaksu podręcznik do astronomii, gdzieś nad moją głową rozległ się potężny wybuch. Musiał ktoś podsadzić Wielką Salę albo salę wejściową, a fala uderzeniowa musiała być potężna, bo aż żyrandol w salonie Ślizgonów zadzwonił i obsypał siedzącą pod nim Pansy istnym deszczem pająków. Ślizgoni, znani ze swojej ciekawości, czym prędzej opuścili pokój wspólny. Aż zdziwił mnie ich refleks… Pobiegłam za tłumem do sali wejściowej. Gdy zdołałam przepchać się przez tłum uczniów z różnych domów, spostrzegłam Freda i George’a, cieszących michy, a na drugim stopniu schodów posiniałą i rozdętą ze złości Umbridge. Aż dziw bierze, jak ten jej różowy sweterek się nie rozdarł pod wpływem takiego ciśnienia… Fakt faktem, minę miała niezbyt zachęcającą.

Fred i George w tym samym momencie podnieśli różdżki, zawołali „Accio miotły!”, gdzieś z oddali dobiegł wszystkich głuchy huk i z lewej strony nadleciały dwie miotły, wlokąc za sobą dwa grube łańcuchy. Tłum zawył z radości, za to twarz Umbridge jeszcze bardziej się nadęła.

- Łap ich, Filch! – zawołała, na co Filch rzucił się w stronę rudych bliźniaków, wymachując wściekle rękami. Jednak jako charłak, nie mógł nic zrobić. Fred i George czym prędzej wskoczyli na swoje miotły, odepchnęli się nogami od ziemi i wzbili się wysoko ponad głowy zgromadzonych, śmiejąc się w głos z Umbridge.

- Już się nie zobaczymy – rzucił na pożegnanie Fred, udając zawiedzionego. – Jeśli ktoś chciałby nabyć Kieszonkowe Bagno, którego demonstracja była na górze, zapraszamy na ulicę Pokątną numer 93! Czarodziejskie Dowcipy Weasley’ów!

- Specjalna zniżka dla tych, którzy użyją ich, by pozbyć się tej starej nietoperzycy! – dodał George, którego łańcuch dyndał złowieszczo z jego miotły nad głową Umbridge. Obaj bliźniacy podlecieli do otwartego okna, a Fred rzucił od niechcenia:

- Irytku, zrób jej piekło w naszym imieniu.

Irytek zdjął z głowy dziwaczną czapkę i ukłonił się Fredowi. Najwidoczniej nawet takie złośliwe widmo może czasem być posłuszne…

McGonagall i inni nauczyciele usiłowali zagonić tłum uczniów do swoich dormitoriów [Umbridge musiała udać się do skrzydła szpitalnego, by wziąć coś na nerwy]. Udało im się to dopiero po upływie dobrej godziny. Ja udałam się do salonu Ślizgonów bez proszenia. Nie zwróciłam nawet uwagi na to, że jako prefekt, muszę pomóc nauczycielom w tym żmudnym zajęciu. Niech Draco zrobi to za mnie. Tak, on sobie poradzi…

Nie miałam już na nic siły. Z jednej strony cieszyłam się, że Fred i George opuścili zamek, zrobili na złość Umbridge, etc, etc, ale przez to ropucha będzie jeszcze bardziej nieznośna i natrętna. Cóż, najwyżej zniknę na chwilę, dopóki ona sama nie wyniesie się z zamku. Nie mogę pozwolić, by ktoś tak niegodny nadwyrężał moje nerwy…

Położyłam się do łóżka, zanim Sapphire i inne lokatorki wróciły. Ależ będą zadziwione, kiedy zobaczą mnie już w łóżku. Przeważnie, to ja kładłam się spać najpóźniej. A może w ogóle się tym nie przejmą?

Siedziałam na jakimś turkusowym, skórzanym fotelu, światło lampki świeciło mi po oczach. Przysłoniłam je, by się rozejrzeć. Znajdowałam się w niewielkim, białym pomieszczeniu. Obok mojego ramienia stała umywalka, a na niej strzykawka. Była w niej jakaś żółta substancja, której pochodzenia wolałam nie znać. Zaczęłam się zastanawiać, co to właściwie jest za miejsce. Moje przemyślenia przerwał odgłos kroków na korytarzu. Po chwili drzwi otworzyły się i wszedł jakiś nieznany mi mężczyzna. Miał sterczące, siwe włosy, zwariowane spojrzenie i z białą maską z tych, których używa się podczas operacji. Zobaczyłam, że w ręku trzyma wiertło. Zesztywniałam ze strachu.

- Witam, moja droga – odezwał się ochryple mężczyzna, zbliżając się do mnie powoli, jak lew, który zbliża się do swojej ofiary. – Na przegląd, tak?

Nic nie odpowiedziałam. Patrzyłam z przerażeniem, jak nakłada na pomarszczone dłonie tandetne, białe, gumowe rękawiczki, grzebie w szafce, z której wreszcie wyciąga narzędzia dentystyczne.

Nagle z fotela wystrzeliły ku mnie metalowe dłonie, które przygwoździły mnie do niego. Zaczęłam się wyrywać, ale nie dawało to żadnego rezultatu. Dentysta odwrócił się do mnie, otworzył mi usta i włożył mi do nich małe lusterko na patyku. Wolałam nie znać jego fachowej nazwy…

- Wydaje mi się – ciągnął stomatolog. – że trzeba trochę skrócić te kły.

Chciałam zamknąć usta, ale dentysta wsadził mi w nie jakiś szczękościsk i zaczął wielkimi kleszczami ucinać moje wampirze kły…

Obudziłam się z wrzaskiem. Zauważyłam, że zaplątałam się w prześcieradło i cała jestem zlana zimnym potem. Sapphire przyglądała mi się z niepokojem, za to pozostałe lokatorki trzęsły się ze śmiechu.

- Już się bałam, że masz jakiś napad… - mruknęła Sapphire. – Rzucałaś się po łóżku, jak opętana.

- Pamiętasz mojego bogina? – spytałam. – To wcale nie jest miłe, jeśli śni ci się dentysta, który chce skrócić twoje kły…

Wyplątałam się z prześcieradła, nadal drżąc ze strachu. Postanowiłam nie iść tego dnia na lekcje. Był czwartek, a co za tym idzie, kolejne dwie lekcje z Umbridge. Nie uśmiechało mi się spotykać dziś mej umiłowanej pani dyrektor, szczególnie po tym, co się stało poprzedniego wieczoru. Ale cóż ja będę robiła cały dzień? No tak, mogę odwiedzić Czarnego Pana. Pomimo wiecznych sporów, które toczyłam z nim przez praktycznie całe moje życie, trochę się za nim stęskniłam. Brakowało mi tego jego wiecznego ględzenia, narzekania, warczenia na każdego, a zwłaszcza jego napadów furii.

- Zwolnisz mnie dziś, dobrze? – poprosiłam Sapphire, kiedy wracałyśmy ze śniadania. – Po tym śnie nie jestem w stanie logicznie myśleć, szczególnie na lekcji obrony.

- Dokąd pójdziesz? – zapytała beztrosko Sapphire. Cóż, zawsze to ona zwalniała mnie z lekcji, gdy poczułam chęć małego wypadu ze szkoły.

- Zatrudnię się w Biedronce i będę sprzedawać doniczki za 2.50 – prychnęłam. – Oczywiście, że odwiedzę Czarnego Pana. On jak nikt, rozumie moje lęki…

Odwróciłam się na pięcie i opuściłam zamek. Słońce grzało jeszcze mocniej, niż wczoraj. Cóż, początek maja i efekt cieplarniany stanowią zgrany duet. To dobrze, że spędzę ten duszny, gorący dzień w klimatyzowanym domu swojego wuja…

Teleportowałam się dopiero, gdy doszłam do brzegu jeziora. I nagle przyszła mi na myśl Darla. Ona też potrafiła przełamać te zabezpieczenia, by deportować się i aportować tam, gdzie chciała. Tylko Sapphire zawsze sprawiało to trudność.

Przed aportacją wprost do komnaty wuja powstrzymał mnie jakiś wewnętrzny instynkt. Może choć raz, mogłabym okazać mu odrobinę szacunku?

Zapukałam więc. Odpowiedziało mi znudzone, zniecierpliwione „proszę”. Pchnęłam drzwi i weszłam do komnaty. Wyglądała tak, jak zawsze, z jedną tylko zmianą. W kącie, po mojej lewej stronie, nieopodal drzwi, stała fioletowa, bogato zdobiona [jak wszystko w tym domu] kanapa. Zagwizdałam cicho.

- Ktoś udziela ci terapii? – zapytałam, nie odrywając wzroku od kanapy. Voldemort podniósł się ze swojego tronu i odpowiedział rozdrażnionym tonem:

- Muszę mieć jakąś wygodę na starość. Od siedzenia na tym tronie bolą mnie plecy.

Zaśmiałam się i opadłam na ową wygodę wuja.

- Jest prawie tak twarda, jak krzesła w Wielkiej Sali – stwierdziłam. Voldemort usiadł obok mnie, ale nic na to nie powiedział. Nawet nie zapytał, dlaczego nie jestem w szkole. Cóż, tym lepiej dla mnie, bo nie uśmiechało mi się tłumaczyć mu tego wszystkiego.

- Myślałem, że masz lekcje – odezwał się nagle Voldemort. Cóż, nawet ja mogę się mylić…

- Bo mam – odparłam i położyłam się na wznak na kanapie, z głową na kolanach wuja. – Ale nie byłam w stanie się dziś uczyć. Śnił mi się dentysta.

Voldemort spojrzał na mnie zatroskanym wzrokiem. Przez chwilę mogłam w nim rozpoznać dawnego Toma Riddle’a.

- Chciał poucinać moje kły – dodałam przejmującym szeptem. – To było straszne.

Czarny Pan roześmiał się.

- Nie możesz bać się dentysty – stwierdził. – Jesteś Śmierciożercą, a oni nie boją się niczego.

Tym razem ja się roześmiałam.

- Powiedział to ten, który boi się ciemności, śmierci i trupów swoich własnych ofiar – odpowiedziałam. Policzki Voldemorta nieco poczerwieniały. Jakie to dziwne, że ten osobnik posiada w sobie coś tak bardzo ludzkiego, jak krew. Ba, dziwne jest, że potrafi się rumienić, jak zwykły śmiertelnik.

- Nie boję się ciemności – prychnął, urażony. – Za to ta twoja dentofobia…

- Potrafię się przynajmniej do tego przyznać – przerwałam mu. – I nie mówmy już o dentystach, bo jeszcze się nie otrząsnęłam z tego szoku.

Zamilkliśmy. Okazuje się, że oprócz kłótni, nie mamy już o czym rozmawiać. Bo jaki temat byśmy rozpoczęli, skończy się on jak nic, kolejną kłótnią, sporem, a może nawet rzucaniem w siebie szklankami.

- Niedługo mam Rytuał Dojrzałości – odezwałam się, gdyż to bezczynne milczenie drażniło mnie coraz bardziej. Czarny Pan prychnął pogardliwie.

- To śmieszne, jak podchodzisz do swojej wiary – rzekł tonem znawcy. Podniosłam głowę z jego kolan i usiadłam, patrząc na niego z wyrzutem.

- Wiara jest bardzo ważna – powiedziałam urażonym tonem.

- Rozumiem i szanuję to – odparł spokojnie Czarny Pan. Ponownie opadłam na jego podołek. – Ale nie możesz się okaleczać.

Spoważniałam jeszcze bardziej. Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam.

- Skąd wiesz o…

- Od młodego Malfoya – przerwał mi Voldemort. – Ale Draco powiedział mi to tylko dla twojego dobra.

Pochylił się nisko nade mną.

- Nie chcę, żeby coś ci się stało – dodał.

- Jak ciężko ci to przechodzi przez gardło… - westchnęłam. – Ale Draco złamał dane mi słowo. Obiecał, że nic ci nie powie. Myślałam, że wszystko będzie już dobrze.

Lord wyprostował się, patrząc mi w oczy z wyrzutem.

- Jesteście razem? – zapytał. – Myślałem, ze pomożesz mi zdobyć proroctwo.

- Pomogę – przyznałam. – Ona jest najważniejsza. Ale teraz, niestety, muszę Dracona ukarać.

Usiadłam na kolach wuja, objęłam go za szyję i oparłam policzek o jego pierś.

- Nie wiem tylko jak – dodałam. Cóż, użycie zaklęcia Cruciatus nie wchodziło w grę. Naprawdę nie chciałam tego robić, ale musiałam. Niech Draco zna swoje miejsce. Minęły już czasy, gdy kobiety były popychadłem. Poczułam, jak Lord obejmuje mnie. Może jednak naprawdę mnie kochał? Może nawet mu zależało?

Podniosłam głowę i pocałowałam go. Byłam trzeźwa, oczywiście. Dziwne, że nie przejmowałam się tym grzechem. To przecież takie jakby… kazirodztwo? Żadna religia [no, może oprócz religii egipskiej] nie akceptowała związku pomiędzy osobami z rodziny. Przepraszam… był to nawet ciężki grzech. Ale ja nie chciałam wiązać się ze swoim wujem, oh nie. Pragnęłam tylko ukarać Dracona, a później mu o tym powiedzieć.

Czarny Pan oderwał się ode mnie. Jego twarz była bez wyrazu. Jak zwykle z resztą, w krępujących sytuacjach. Przysunęłam się do niego, ale on odwrócił głowę.

- Dość – powiedział lodowatym tonem.

- Dlaczego? – spytałam, zmuszając go, by spojrzał mi w oczy. – Czy nie o to właśnie ci chodziło? Chciałeś, bym ci się oddała.

- Ale nie w ten sposób…

Przyłożyłam mu palec do ust, by go uciszyć.

- Muszę ukarać Dracona – powiedziałam prawie szeptem. – Nawet nie wiesz, jak bardzo irytuje mnie nie dotrzymywanie słowa. Drażni mnie to. Tak bardzo, że mam wrażenie…

Umilkłam, przyglądając mu się badawczo. Co działo się w jego głowie? Mogłam tylko zgadywać. Prawie słyszałam dźwięczny brzęk jego myśli, obijających się jedna o drugą. Mogłam tylko czuć zapach jego szumiącej krwi, którą nigdy nie chciał się ze mną podzielić. Słyszałam tylko szaleńcze uderzenia serca tego niezdecydowanego egoisty…

- Chcesz ukarać swojego ukochanego, wykorzystując mnie, tak? – spytał Voldemort. Uśmiechnęłam się.

- Oczywiście – odparłam. – Dokładnie tak. To cię tak dziwi?

- A gdzie moje uczucia?

- Ależ wuju – przerwałam mu. – Przecież ty nie masz uczuć.

Jeszcze raz na chwilę przywarłam do jego ust, po czym wstałam, ukłoniłam się do przesady nisko i opuściłam jego komnatę. Czarny Pan, gdy tylko sobie uświadomi, co zaszło, wścieknie się. Będzie rozbijał i demolował pokoje w swoim własnym domu, rzucał zaklęcie Cruciatus na każdego, którego napotka i wydzierał się na nich, po czym przyśle mi wyjca. Tak, to do niego podobne.

~*~

Cóż, mam nadzieję, że się podobało. Jestem teraz w stanie „apatii”, gdyż jutro czeka mnie sprawdzian z matmy, więc się nie rozpisuję. Dedykacja dla Owianej Mrokiem :*