Rozdział 107

Siedziałam pod ścianą nieopodal dogasającego kominka z głową ukrytą w dłoniach. Nie płakałam. Bo za czym? Za tym, że Czarny Pan perfidnie mnie wykorzystał? Że miesza się we wszystko? Za tym, że mam złamane serce? Oczywiście, to nikogo nie obchodzi. Mam tylko działać jak robot, a jeśli nie okażę się niezawodna, to wyrzucą mnie do śmieci. Jak zepsutą lalkę.
Na korytarzu znów rozległy się kroki. Taka bieganina przerywała ciszę od kilku godzin. Cóż, najwidoczniej Czarny Pan stwierdził, że izolowanie mnie od innych przyniesie pożądany efekt… Niestety, bardzo się myli i nie będzie zadowolony, jeśli go rozczaruję. Niech tylko mi tu…
Drzwi nagle otworzyły się. W mojej ręce natychmiast pojawiła się różdżka.
- Nic ci to nie pomoże – rzucił oschle Voldemort, zatrzaskując za sobą drzwi. Podniosłam się ciężko i stanęłam przed wujem. Ten wpatrywał się we mnie lekko zwężonymi oczami, po czym skrzyżował ręce na piersiach i odezwał się:
- Przemyślałem twoje słowa i postanowiłem się nimi nie przejmować.
Uniosłam brwi. Moja twarz stała się nagle beznamiętną maską.
- I przyszedłeś tu po to, by mnie o tym poinformować? – spytałam spokojnie.
- Nie – warknął. Zdawał się tracić nad sobą panowanie, co powitałam z satysfakcją. – Długo myślałem nad tym, jak cię wychowałem.
Znów uniosłam brwi.
- Ty mnie wychowałeś?
Voldemort roześmiał się, ale był to śmiech całkowicie pozbawiony humoru. Prawie przerażający chichot szaleńca.
- Gdyby nie ja, gniłabyś teraz w mugolskim gnojowisku mojej siostry! – zawołał, machając rękami nad głową.
- A gdyby nie ja, mieszkałbyś nadal w puszczy w Albanii! – krzyknęłam. Voldemort machnął ręką i wymierzył mi siarczysty policzek. Moje źrenice gwałtownie się zwęziły ze złości.
- Prawda w oczy kole, nieprawdaż? – wysyczałam. – I jeśli myślisz, że przetrzymywanie mnie tu da jakiś pozytywny efekt, to grubo się mylisz.
Voldemort zacisnął mocno wargi.
- Jesteś niebezpieczną wariatką, pałającą namiętną żądzą mordu – wycedził, co skomentowałam śmiechem.
- Podobnie jak jej żałosny wuj – odparłam, uśmiechając się szyderczo. Voldemort znów uderzył mnie w policzek wierzchem dłoni tak, że jego długie, białe paznokcie rozcięły mi skórę. Dotknęłam tego miejsca i natychmiast machnęłam różdżką, by zatamować krwotok. Satysfakcja na twarzy wuja nie spodobała mi się.
- Z czego się cieszysz? – wycedziłam. – Nie wiesz, że nie można bić kobiety? Są takie dni, kiedy one są bardzo wyczulone… zbyt delikatne…
Voldemort roześmiał się bezczelnie.
- Nie masz takich dni – odparł. – Ty nie możesz tracić krwi.
W duchu przyznałam mu rację. Nie mogłam tracić krwi, gdyż byłam wampirem. Nawet taki marny, iście kobiecy krwotok mógłby mnie doprowadzić do śmierci, więc byłam wdzięczna naturze, że obdarzyła mnie moją wampirzą naturą.
- Jesteś odrażającym, małym łgarzem – wyszeptałam. – Nic nie wiesz o mojej naturze.
Znów ten bezczelny, cyniczny śmiech.
- Ależ moja droga, wiem o tobie wszystko – odpowiedział teraz już całkiem spokojnie. Puściłam to mimo uszu. Jakże irytowało mnie to jego wszechwiedzące spojrzenie. W tym momencie zapragnęłam sprawić mu ból, upokorzyć go.
- A więc, czy jesteś świadom – zapytałam z przesadnie słodkim uśmiechem godnym Umbridge – gdzie jest moja perła?
Voldemort uniósł lekko brwi. Wyglądał teraz jak pies, który oczekuje na swojego właściciela.
- Ja wiem wszystko – stwierdził po chwili, po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł, nie blokując nawet drzwi zaklęciami. Zaśmiałam się i usiadłam tam, gdzie stałam. Z lubością robiłam użytek ze swojego wampirzego słuchu.
Voldemort szedł teraz szybkim krokiem przez korytarz, aż doszedł na najwyższe piętro. Stał tam przy oknie Barty, obserwując, co się za nim dzieje. Gdy usłyszał dudnienie kroków, odwrócił głowę i ujrzał swojego mocno zdenerwowanego pana. Nie musiałam tam być, by obserwować tą scenę. Nie musiałam nikogo opętać, by słyszeć nawet szum krwi w żyłach wuja i przyspieszony rytm serca Croucha.
- Czy jest ci coś wiadome o jakiejś perle? – zapytał ze złością Czarny Pan. Barty zamyślił się.
- A tak – odparł. – Sophie dała mi jedną perłę.
- Pokaż mi ją – zażądał Lord. Barty pogrzebał w kieszeni i wyciągnął z niej gładką, czarną perłę. Voldemort nawet nie zaszczycił jej spojrzeniem, tylko wymierzył Barty’emu policzek. Najwyraźniej spodobał mu się ten rodzaj wymierzania kar. Odwrócił się na pięcie i zniknął z oczu swojemu umiłowanemu słudze.
Po chwili usłyszałam odbijające się od ścian na korytarzu te energiczne, gniewne kroki Czarnego Pana. Drzwi otworzyły się i do komnaty wpadł nie kto inny, jak sam zgniłek. Na jego twarzy malowała się istna furia. Czyż nie powinnam go jakoś uspokoić? Przecież może skoczyć mu ciśnienie… Uwierzcie na słowo, sam widok jest naprawdę zabawny…
- Czy możesz mi coś wyjaśnić? – zapytał drżącym od gniewu głosem.
- A myślałam, że wszystko wiesz – zadrwiłam. Zignorował tą uszczypliwą uwagę i wycedził:
- Skąd Barty ma twoją perłę?
Zaśmiałam się beztrosko i powstałam.
- Już ci powiedział – odparłam. – Dałam mu ją.
- Ale ja dałem ją tobie – przypomniał mi Czarny Pan.
Pokiwałam głową.
- Oczywiście, kiedy jeszcze coś dla ciebie znaczyłam – przyznałam. Voldemort zamknął na chwilę oczy i wziął kilka głębokich, uspokajających oddechów.
- Wybacz – powiedział w końcu, krzywiąc się lekko, jakby te słowa zadrapały go w gardło. – Głupio wyszło. Byłem wkurzony, a wiesz, że w nerwach ludzie mówią różne rzeczy. W cale tak nie myślę.
Nie uśmiechnęłam się. Moja twarz nadal była tą samą beznamiętną maską, bladą jak śnieg i sztuczną jak ołowiany żołnierzyk.
- Nawet nie wiesz, jak wielu wampirów jest odpornych na nieśmiertelność – powiedziałam. W tych słowach była jakaś dziwna pociecha. Moja twarz odzyskała część dawnego arystokratycznego piękna, które straciłam przez ostatnie wydarzenia.
Minęłam wuja, który nawet nie próbował mnie zatrzymać i opuściłam komnatę. Weszłam na najwyższe piętro. Miałam nadzieję, że Barty już sobie poszedł. Teraz bardzo sobie życzyłam zostać sama. Ku mojej niewielkiej radości w samotności przemierzyłam cały korytarz i weszłam do ogromnej, bardzo wysokiej komnaty. Była całkiem pusta, nie licząc wielkich, ciemnych, lekko zakurzonych organów, stojących pod ścianą naprzeciwko drzwi. Mogę się założyć, że użyto tutaj niewykrywalnego zaklęcia zmniejszająco-zwiększającego, bo przecież normalnie komnata nie mogłaby być tak duża ; zajmowałaby całe najwyższe piętro.
Przeszłam przez pokój, słuchając dudnienia moich kroków, odbijających się od ciemnych ścian. Gdy usiadłam na obitym czerwonym brokatem szerokim stołku i wsłuchałam się w ciszę, która mnie otaczała, zdałam sobie sprawę, że moc tych organów będzie słychać w całym domu, a może i sąsiedztwie. Nie zważając na to, podwinęłam nieco rękawy szaty i położyłam dłonie na białych klawiszach. Wzięłam głęboki oddech i zagrałam… Był to utwór Bacha – Toccata i Fuga d-moll*.

Moje palce biegały po klawiszach. Zamknęłam oczy, wsłuchując się w melodię, wychodzącą spod mojej ręki. Właśnie kończyłam, kiedy do moich uszu dotarło skrzypienie drzwi. Ja jednak nie przestawałam grać.
- Powiało grozą – odezwał się Barty.
- Owszem – odparłam, całkowicie nie skupiając się na tym, co mówię.
- Myślałem, że Czarny Pan będzie chciał to uciszyć, ale nic, tylko siedzi przybity w swojej komnacie – mówił Barty. Jego głos doprowadzał mnie wprost do szału. Chciałam być sama, grać i wsłuchiwać się w tą piękną melodię. Chciałam zapomnieć, że żyję.
- Czarny Pan nigdy nie uciszy muzyki – mruknęłam. – Nie pozwoliłabym mu na to. Sam wie o tym doskonale.
W komnacie znów zapanowała kompletna cisza, jeśli nie licząc głośnej gry organów. Zaskoczyła mnie siła tego istrumentu. Nikt zapewne na nich nie grał od dawna. Skąd one się tu wzięły? Nie oszukujmy się, ale Voldemort nie ma za grosz wyczucia rytmu. Niektóra muzyka go drażni.
- Ładnie grasz – odezwał się Barty. Uśmiechnęłam się pod nosem.
- Armand mnie nauczył. To geniusz, jak sam Bach – odpowiedziałam. – I nie przejmuj się. Ja też dostałam.
- Ale co?
- W twarz – wyjaśniłam. – Od wuja. Ale nie przejęłam się tym nawet przez sekundę.
Zakończyłam grę, a moje dłonie opadły ciężko na klawisze. Ogarnęła nas grobowa cisza, gęsta jak śmierć.
- Muszę ci ją oddać.
- Nie wezmę jej – odparłam. – Zrób z nią, co chcesz. Ale nie oddawaj mi jej.
Wstałam. Wiedziałam, że Voldemort już nie będzie mnie zatrzymywał. Poczułam niepohamowaną chęć ponownego ujrzenia Darli. Usłyszenia jej cichego, mglistego głosu. Chciałam wiedzieć, co ma mi do powiedzenia. Nagle doszłam do wniosku, że Darla nie należy już do moich wspomnień. Jest tylko majakiem, zjawą, która dręczy mnie w mojej niedoli i rozpaczy.

- Dokąd idziesz? – spytał Barty.
- Nie widzę powodu, bym musiała ci to powiedzieć – odrzekłam i zniknęłam. Na niebie wisiał już księżyc. Rozpoznałam Wenus, Syriusza, nawet Neptuna. Uwielbiałam astronomię. Uderzyła mnie świeża woń powietrza. Nogi same poprowadziły mnie do grobu Darli. Zdałam sobie sprawę, że sama się proszę, by jej duch mnie nawiedzał.
Uklękłam na czarnej ziemi. Trawa obrosła już ścieżkę na opuszczonym cmentarzu. Z łatwością odczytałam datę śmierci na nagrobku. Położyłam tuż pod nazwiskiem bukiet białego bzu, który sam pojawił się w mojej ręce. Długo siedziałam na ziemi, opierając podbródek o zaciśnięte pięści. Darla jednak nie zjawiała się. Może wiedziała, że wierzę w jej przybycie?
- Tu nie chodzi o twoją wiarę.
Wzruszyłam ramionami. Jej cichy szept napływał gdzieś zza moich pleców.
- Nie obchodzi mnie to – odparłam lodowatym tonem. Roześmiała się.
- To nie moja wina, że umarłam.
- Mam to gdzieś – powiedziałam. – Jesteś martwa.
- Wiem.
Mój umysł jakby się wyłączył. Pamiętałam jej szczere odpowiedzi. Pod tym względem bardzo przypominała Lunę. Nie mam pojęcia, dlaczego ona mnie tak irytuje… Może właśnie dla tego, że jest podobna do niej?
- Wariujesz – mówiła Darla. – Normalnie nikt nie słyszy głosów. Pamiętasz, co mówiła Hermiona? Nawet w magicznym świecie nie jest dobrze, jeśli słyszysz głosy, których nie słyszą inni.
Roześmiałam się.
- Jakbym nie wiedziała – prychnęłam. – Jestem wariatką. Ucieszyło cię to? A teraz odejdź.
Zaśmiała się tylko, ale nic nie powiedziała. Odwróciłam się gwałtownie, ale zobaczyłam tylko ciemny las na horyzoncie. Żadnej delikatnej postaci w białej sukience, ani żadnej innej istoty, żywej czy martwej. Miała rację. Wariuję. Ale to nie jest powiedziane, że nie dam sobie rady z tą przypadłością. Jestem przecież silna, nieprawdaż?

~*~

Nie bijcie! Przepraszam, że nie było notki przez te 2 tygodnie! Ale cóż poradzę, że mi komp padł? No i tata naprawił właśnie wczoraj. Mam nadzieję, że nie zawiodłam was tą notką xD Co do dedykacji, to mamy dziś Dzień Kobiet, więc wszystkim kobietom, które to czytają xD