Rozdział 110

Poniedziałek, najmniej pożądany dzień tygodnia, był ciepły i suchy. Pogoda była piękna, lecz co z tego, skoro aż dwie lekcje z Umbridge musiały to zepsuć?
Ku mojej wewnętrznej radości, ta wpuściła nas do klasy z miną niesprawiedliwie obitego psa. Cóż, pewnie jeszcze nie wytrzeźwiała po tym niuchaczu…
- Proszę otworzyć podręczniki na rozdziale 15 i przeczytać go dwukrotnie – oznajmiła i zajęła miejsce za biurkiem. Bycie dyrektorem najwyraźniej nie służyło jej urodzie. Miała podkrążone oczy, ręce drżały jej lekko, a na jej twarzy nie błąkał się ten kłamliwy, słodki uśmieszek.
Przyglądałam się jej dłuższy czas, po czym szturchnęłam lekko Sapphire, która przestała gryzmolić po swojej Teorii obrony magicznej i podniosła wzrok.
- Nie wiem, czy coś mnie ominęło, ale dlaczego pani dyrektor nie tryska już samozadowoleniem? – szepnęłam. Sapphire zrobiła głupią minę.
- Nie powiedziałam ci… kiedy byłaś u Syriusza, McGonagall zrobiła jej małą aferę. Spajk i Rip coś… - urwała, bo rozległ się trzask łamanego pióra. W moich dłoniach pozostały jedynie strzępki owej rzeczy. Co te gałgany znów zrobiły?! Że aż McGonagall musiała interweniować… Oj, porozmawiam ja sobie z nimi, że na zawsze popamiętają, że z tą wredną ropuszycą nie ma żartów.
Do końca lekcji siedziałam, wpatrując się w biurko Umbridge, tarmosząc w rękach resztki swojego orlego pióra i wymyślając całkiem ciekawe kary dla braci. Gdy rozległ się dzwonek, obwieszczający koniec 2-godzinnej lekcji, jako pierwsza opuściłam klasę i pomknęłam w stronę sali do transmutacji. Nikt nawet nie zauważył mnie, biegnącej z nadnaturalną prędkością, bo przecież słabe oko śmiertelnika nie jest wyczulone na takie detale.
Spajk i Rip zauważyli mnie jednak. No, zobaczyli co prawda tylko rozmazaną smugę czarnych i zielonych kolorów. Zrozumieli jednak, że zbliża się niebezpieczeństwo, bo chwycili się kurczowo jeden drugiego, czekając na najgorsze. Stanęłam przed nimi i trzepnęłam jednego i drugiego po ciemnobrązowych łbach.
- Idioci – wysyczałam, a moje oczy zmieniły barwę na szkarłatną. Nie mieli żadnych szans ze mną, jeśli w grę wchodziła legilimencja. Zobaczyłam, jak na przemian, Spajk i Rip podrzucają łajnobomby pod drzwi gabinetu Umbridge. W końcu zostają złapani przez Filcha.
- Nic nie zrobiliśmy – powiedział natychmiast Spajk. Obnażyłam groźnie kły.
- Nie łżyj mi tu w żywe oczy – wycedziłam. – Jak śmieliście bawić się łajnobombami pod drzwiami Umbridge?!
- Ale mama powiedziała…
- Zamknij się, nieszczęsny! – zagrzmiałam. Kilka pierwszoroczniaków obejrzało się w moją stronę i czmychnęło czym prędzej. Z klasy wyszła McGonagall. Wyczułam jej serce, bijące energicznie w piersi. Usłyszałam jednak lekką arytmię i szmery.
- Już zostali ukarani – oznajmiła. Zamknęłam na chwilę oczy i wzięłam głęboki oddech.
- Zostawić ich na kilka dni samych i już pajacują – westchnęłam. Zmroziłam braci spojrzeniem, odwróciłam się na pięcie i pomknęłam z nadnaturalną szybkością na obiad do Wielkiej Sali.

Kiedy powróciłam, nadal nieco wkurzona, do salonu Ślizgonów, zauważyłam ślęczącą dookoła jednego z większych stolików, grupkę 5-klasistów. Podeszłam do nich, usiadłam na poręczy krzesła Sapphire i zajrzałam jej przez ramię.
- A to co znów za zgromadzenie? – zapytałam, patrząc kolejno po Pansy, Draconie, Zabinim, Crabbe’ie, Goyle’u i Nott’cie. Widząc Crabbe’a, czytającego jakąś niebieską ulotkę, dodałam:
- Ty umiesz czytać, Crabbe?
Ten podniósł głowę i spojrzał na mnie głupkowato.
- Porady zawodowe – odpowiedziała Pansy, sięgając po pomarańczową ulotkę. – Było dzisiaj na tablicy ogłoszeń.
- Bo ja tam nie mam nic ciekawszego do roboty, niż czytanie bzdur z tablicy ogłoszeń – prychnęłam i wzięłam ze stolika różowo-pomarańczową kartkę.
- Więc myślisz, że chciałbyś pracować w dziedzinie kontaktów z mugolami? – przeczytałam na głos i uniosłam brwi. – Nie rozumiem, po co Ślizgonom takie ulotki. Przecież nawet głupiec wie, że nikt z nas nie zechce pracować z tymi dzikusami.
- Może mają nadzieję, że jednak zgłupieliśmy do reszty – odpowiedział Zabini.
Przeglądając pozostałe ulotki stwierdziłam, że nic tu dla siebie nie znajdę. Zostaje mi jedynie śpiewanie do końca życia i branie za to co raz więcej złota, albo zapracowywanie się u własnego wuja jako Śmierciożerca. Cóż, oczywiście, wybieram to pierwsze.

Stopniowo, wszyscy Ślizgoni wybyli na błonia, a warto wspomnieć, że nie należeli do kujonów. Zostałam tylko ja, nic nie robiąc. Słońce przecież było tak niewskazane dla mojej delikatnej, wampirzej skóry…
Byłam pogrążona w całkowitej ciszy. Wpatrywałam się w dogasający kominek. Nie potrzebowałam wstawać, by go rozpalić. Prawdę mówiąc, w ogóle mi się nie chciało tego robić. Machnęłam w stronę kamiennej ściany różdżką. Na jej powierzchni pojawiło się gotyckie okno. W salonie natychmiast zrobiło się jasno. Słońce padało na nieco zakurzony dywan, igrało w skórzanych, czarnych fotelach. Nie obchodziło mnie to. Nie zważyłam nawet na to, że słońce pada na moją twarz. Cóż miałam robić? Zwariuję z tej samotności. A Claudia obiecała. Przyrzekła, że będzie ze mną w chwilach cierpienia. Przyrzekała, że zawsze ze mną będzie!
Chwyciłam się za włosy, szeptają gorączkowo:
- Pomóż mi, Magnusie. Armandzie, mój stwórco, poradź, co mam robić… Isabel, posłuż radą… Buddo, twórco ziemi, modlę się do ciebie tyle lat… Claudio, przybądź!
Zacisnęłam powieki, by udaremnić łzą wydostanie się na zewnątrz.
- A jeszcze wczoraj chciałaś się mnie pozbyć…
Otworzyłam oczy. Siedziała na krześle, zajmowanym niedawno przez Sapphire.
- Powiedz, co mam robić? – spytałam. – Nie daję już rady, życie jest za trudne.
Nie chciałam na nią patrzeć. Chciałam słuchać jej dorosłych słów, wypowiadanych dziecięcym głosikiem. Położyłam się na wznak na skórzanej kanapie i wbiłam spojrzenie w kamienny sufit.
- Wzywasz Armanda, choć wiesz, że nigdy do ciebie nie przybędzie – powiedziała spokojnie Claudia, a w jej głosie zabrzmiała drwina.
Uśmiechnęłam się gorzko.
- Nie możesz o tym wiedzieć – warknęłam. Natychmiast pożałowałam, że ją tu wezwałam. – Armand mnie kocha.
- W czym ci Magnus pomoże? – ciągnęła bezlitośnie Claudia. – Może chyba jedynie spopielić twoich wrogów. A Isabel? Jest daleko, w Peru. Budda… - tu zaśmiała się szyderczo. – Nie pomoże ci, bo go nie ma.
- Kłamiesz – wycedziłam, czując łzy na policzkach. Jak śmiała powiedzieć, że on nie istnieje? Jak śmiała wymawiać jego imię swoim plugawym, bezcielesnym językiem?
- Porozmawiaj z nim – odezwała się nagle łagodniejszym tonem.
- Z kim? – spytałam. – Może z Czarnym Panem? Żeby znów mnie spoliczkował?
- Nie, nie z nim – odparła. – Z Syriuszem.
Nic więcej nie powiedziała. Poczułam, że znów jestem sama. Usiadłam na kanapie i spojrzałam na krzesło, ale jej już nie było.
- Claudio! – zawołałam. – Wróć, nie zostawiaj mnie!
Nie pojawiła się. Uderzyłam ze złości pięściami w kolana. Poczułam ból, ale nie obeszło mnie to. W mojej ręce pojawiło się srebrne lusterko, które dostałam od Blacka. Już otworzyłam usta, by wypowiedzieć jego imię, ale zawahałam się. A co, jeśli Zakon ma jakieś ważne spotkanie? Albo Syriusz jest zajęty? Chociaż… dla mnie zawsze znajdował czas…
Po kilku sekundach, kiedy wypowiedziałam jego imię, pojawił się w lusterku.
- Sophie – powitał mnie z uśmiechem. – Chciałaś coś?
Uśmiechnęłam się blado.
- Pogadać – odparłam. – Wiesz… Claudia powiedziała, że Buddy nie ma. Kłamała, prawda?
Uśmiech na twarzy Syriusza nieco zbladł.
- Tak – odpowiedział po dłuższej chwili. – Claudia kłamała. A kto to jest, w ogóle?
Znów się zawahałam.
- Claudia… ona teraz pojawia się, zamiast Darli.
Black uśmiechnął się z politowaniem.
- Co masz na myśli, mówiąc, że się pojawia? – zapytał.
Opowiedziałam mu wszystko. To, jak Darla zaczęła mi się ukazywać, jak naśmiewała się ze mnie, później jak wczorajszego dnia pojawiła się Claudia i powiedziała, że będzie ze mną na łożu śmierci. Syriusz słuchał tego, nie przestając się uśmiechać. Wiedziałam, co sobie o mnie pomyśli, lecz nie dbałam o to. Gdy skończyłam mówić, Black uśmiechnął się jeszcze szerzej i powiedział:
- Wydawało ci się. Po prostu tak tęsknisz za Darlą, że masz…
- Halucynacje, tak? – zapytałam lodowatym tonem.
- Nie to chciałem…
Zamknęłam oczy. Nie chciałam już patrzeć na ten jego głupkowaty uśmiech. Claudia, podobnie jak Darla, chciała się po prostu ze mnie pośmiać. One, duchy, już takie są. Obiecują gruszki na wierzbie, a potem drwią z ciebie…
- Sophie, chciałem powiedzieć, że to twoja wyobraźnia tak działa – odezwał się spokojnie Syriusz, już bez cienia radości.
- Masz rację – odparłam po chwili, otwierając oczy.  – Claudia powiedziała, że Armand już nigdy do mnie nie przybędzie.
Syriusz uśmiechnął się przyjacielsko.
- Widzisz? – ucieszył się. – Widma przecież nie kłamią.
Otarłam łzy i wzięłam głęboki oddech. Wiedziałam, że Syriusz będzie znał słowa tej piosenka…
- Mój sokole chmurnooki*
Pytaj o mnie gór wysokich
Pytaj o mnie lasów mądrych
I uwolnij mnie

Mój sokole, mój przejrzysty
Pytaj o mnie nurtów bystrych
Pytaj o mnie kwiatów polnych
I uwolnij mnie, mój miły...

- Jak mam pytać gwiazd w niebiosach?
Są zazdrosne o Twój posag:
O miłości cztery skrzynie
I o dobroć Twą
Mój miły...

- Jak mam pytać innych kobiet?
- Serce me odkryją w Tobie
- I choć wiedzą, nie powiedzą
Nie odnajdę Cię

- Mój sokole gromowładny
Pytaj o mnie stepów sławnych
Pytaj tych burzanów wonnych
I uwolnij mnie

- Przez kurhany spopielałe
Przez chutory w ogniu całe
Snu już nie znam, step odmierzam
By odnaleźć Cię

Mój miły...

- Jakże pytać mam księżyca?
On się kocha w Twych źrenicach
Słońce zgoni, step zasłoni
Nie odnajdę Cię

Mój miły...

- Jakże pytać mam Kozaka?
- Co na miłość chorą zapadł
- On by z żalu świat podpalił
Gdyby stracił Cię...
Mnie...


- Gdybym stracił cię…

- Jakże pytać mam księżyca?
- On się kocha w Twych źrenicach
- Słońce zgoni, step zasłoni
- Nie odnajdziesz mnie

- My wpatrzeni, zasłuchani
Tak współcześni aż do granic
W ciemnym kinie, po kryjomu
Ocieramy łzę…

- Dziękuję – szepnęłam. – Domyślałam się, że będziesz to znał.
Syriusz roześmiał się.
- Kiedy uciekłem z Azkabanu, śpiewałaś to wieczorami – powiedział, na co i ja się roześmiałam. – Masz takie same srebrne oczy, jak księżyc w pełni. Lunatyk by się przeraził.
Otarłam krwawą łzę, która napłynęła mi do oka. Nie chciałam pokazać Syriuszowi, jak cierpiałam. Przez Claudię. Przez jej słowa, że Buddy nie ma, i że Armand zostawił swoje dziecko, swoje pisklę…
Pożegnałam się z Blackiem, a kiedy on opuścił już lusterko, wybuchnę łam płaczem. Nie uwierzyłam, że Claudia i Darla to tylko wytwory mojej wyobraźni. Darla żyła naprawdę i teraz powróciła jako majak, piękne, niebezpieczne widmo. Jakże chciałam, żeby był ze mną Armand… albo Magnus, nieważne który. Chciałam, by był przy mnie jakiś inny nieśmiertelny…
Poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Nie był to dotyk skóry innego. Była to śmiertelna dłoń.
- To musiał słyszeć chyba cały zamek – usłyszałam głos Dracona. Podniosłam głowę, ocierając pospiesznie przezroczyste łzy. Dzięki bogom, że nie krwawe… wtedy by się dopiero Draco przeraził.
- Nie, bo Ślizgoni by tu wrócili – odparłam. – Przecież jesteśmy tacy ciekawscy…
Draco usiadł obok mnie, przyglądając się czemuś na mojej ręce.
- Skaleczyłaś się? – zapytał. Również spojrzałam na swoją dłoń, na której widniała krwawa plama z moich wcześniejszych łez.
- Nie, to… nieważne – mruknęłam, wycierając w szatę rękę.
Milczeliśmy, jak całkiem niedawno przed feriami. Pomimo, że wpatrywałam się tępo w swoje dłonie, zaciśnięte kurczowo na podołku, czułam, jak co chwilę zerka na mnie.
- Kto to jest Armand? – zapytał nagle. Drgnęłam. Nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć.
- Armand… to jest taki… inny – odparłam w końcu. – Nie zrozumiesz tego, bo nie jesteś wampirem.
- Czyli to po prostu inny wampir – stwierdził Malfoy. – Nie myśl, że skoro jestem śmiertelnikiem, to jestem też i głupcem.
Zaśmiałam się mimowolnie. Wiedziałam, że słyszał moją rozmowę z Claudią i Syriuszem…
Draco objął mnie ramieniem. Spojrzałam mu prosto w oczy,  a on odwzajemnił to spojrzenie.
- Dlaczego zmieniłaś kolor oczu? – spytał. – Są srebrne.
- Bo wyglądają jak księżyc w pełni – szepnęłam. – Jak mój dziadek…
Draco przysunął się do mnie. Nie miałam siły się mu opierać. Na nic nie miałam siły. Objęłam go za szyję i pocałowałam go. Już sama nie wiedziałam, co czuję do Barty’ego, a co do Dracona. A może najlepiej dać sobie z tym wszystkim spokój i związać się z jakimś nieśmiertelnym?

~*~

Znów wyszło za długo… Cóż. Pojawiło się tu kilka nowych, przynajmniej wymienionych przez Sophie bohaterów. Później dodam ich do bohaterów, a tym czasem chcę powiedzieć, że:
* w piosence „Dumka na dwa serca”, pauza czerwona należy do Sophie, pauza niebieska do Syriusza, a żółta jest wspólna.

Powiedziałam, co miałam powiedzieć, więc do zobaczenia za dwa dni. Dedykacja jest dla tych, którzy nie zasnęli, czytając ten rozdział xD