Rozdział 109

Znów wszystko wirowało dookoła mnie, a ja czułam zapach popiołu i ognia. W końcu wylądowałam bezpiecznie w kominku Snape’a. Przypomniałam sobie to wspomnienie, które z własnej woli mi pokazał.
- Pożegnałaś się z Blackiem?
Wygramoliłam się z kominka, machnęłam różdżką i obok kominka pojawił się mój kufer i Gloria.
- O co ci chodzi? – spytałam lekko rozdrażnionym tonem. – Pożegnałam się i co z tego?
Snape wzruszył ramionami. Chwyciłam rączkę kufra, skinęłam na Glorię i obrażona opuściłam jego gabinet. Severus to ma tempo. Nawet nie zdążyłam się odezwać słowem, a on od razu strzela focha i warczy na wszystko dookoła.
Moje kroki dudniły w opustoszałym korytarzu. Cóż, najwidoczniej nikt w niedziele nie ma ochoty wałęsać się po szkole, narażony na podejrzliwe spojrzenia Filcha i pretensje ze strony Umbridge.
Gdy dotarłam do ściany, za którą było dormitorium Ślizgonów, spotkała mnie niemiła niespodzianka.
- Rzygi kota – powiedziałam. Nic. Ściana była tak samo zimna i ani myślała mi się odsunąć. Ręce zaczęły mi drżeć z bezsilnej złości. Gdybym użyła tu jakiejś magii, Umbridge natychmiast by się o tym dowiedziała.
- RZYGI KOTA – powtórzyłam głośno i wyraźnie. Kopnęłam w ścianę. To jest aż wstyd, żeby prefekt nie znał nowego hasła! Niech no tylko dorwę Malfoya… Jak on w ogóle śmie zmieniać hasło, nie konsultując tego ze mną!
Zaklęłam pod nosem. Zostałam uziemiona. Jeszcze raz powtórzyłam wymyślone przeze mnie, genialne hasło, ale jak się tego spodziewałam, nie zadziałało.
- Sophie! – rozległ się skądś znajomy głos. No tak, znów mam te omamy, tylko tym razem z udziałem Sapphire.
- Ja znam nowe hasło!
Odwróciłam się i zobaczyłam biegnącą w moją stronę Sapphire. Poczułam niewielką ulgę, ale i złość, bo na jej twarzy widniał szeroki uśmiech, a mi z pewnością nie było do śmiechu.
- Jak Malfoy śmiał zmieniać hasło – warknęłam na powitanie.
- Oj, niepotrzebnie się denerwujesz – powiedziała Sapphire.
- Podasz mi to hasło, czy nie? – zapytałam ze złością.
Sapphire drgnęła.
- No tak… hasło brzmi zdechły pies.
Ściana odsunęła się, ukazując mroczne przejście, oświetlone dwoma świecami z chłodnymi, zielonymi płomieniami.
Uniosłam brwi.
- Przepraszam bardzo, czyżby Malfoy coś sugerował? – spytałam, przełażąc przez przejście. Sapphire weszła za mną i ściana się zamknęła. Otworzyłam drzwi i przeszłam przez chłodny korytarz.
- Nie, skąd – odparła Sapphire. Śmiałość w jej głosie bardzo mi się nie spodobała, ale postanowiłam nie robić już z tego afery. Czy wszystkie gwiazdy są takie kłótliwe, jak ja?
Salon, jak mniemałam, był pełen ludzi. Na błoniach szalał kwietniowy wiatr, z słońce na dobre schowało się za ołowianymi chmurami. Już od rana Syriusz skarżył się na brzydką pogodę, że nie jest ciepło tak, jak wczoraj. Ale co mu po ładnej pogodzie, skoro siedzi w domu?
Kątem oka dostrzegłam Spirydiona, siedzącego nad jakimś opasłym tomem, wypożyczonym z biblioteki. Na ten widok przeszyła mnie fala żalu i rozczulenia. Szkoda, że do tej pory nie mogłam poświęcić bratu tyle czasu, ile poświęciłam pozostałemu rodzeństwu…
Nie zatrzymałam się jednak, kiedy przechodziłam obok fotela, na którym siedział. Udałam, że go nie zauważyłam. Moje spojrzenie padło na innym osobniku jego gatunku. Draco również siedział w fotelu, pochylony nad podręcznikiem do transmutacji. Zatrzymałam się na moment, by lepiej się mu przyjrzeć. Żałowałam, że nie mam przy sobie aparatu. Spotkanie Malfoya, studiującego zawzięcie jakąś szkolną książkę, to było niespotykane wydarzenie…

Wzdrygnęłam się lekko, gdy poczułam, że ktoś szturcha mnie w plecy.
- Co? – syknęłam do Sapphire.
- Nie wzbudzaj większego zainteresowania – szepnęła. Rozejrzałam się dookoła. Kilka osób wskazywało na mnie, chichocząc pod nosem. Wtedy zorientowałam się, że jestem cała w sadzy. Czym prędzej uciekłam do sypialni dziewczyn, by się przebrać w jedną ze swoich szat. Nie lubiłam mugolskich ubrań, choć muszę przyznać, że miałam lepszy gust, niż Sethi.
- I jak tam ferie wielkanocne? – zapytała Sapphire, rzucając się na swoje łóżko.
- Normalnie – mruknęłam, oczyszczając różdżką swój mugolskim dres z sadzy. – Syriusz trochę poględził, ja sobie zagrałam na organach… Normalka.
Wepchnęłam do kufra czyste już ubrania i usiadłam na swoim łóżku.
- A tu działo się coś ciekawego? - spytałam i poczułam się nagle, jakbym przez te kilka dni leżała w śpiączce. – Fred i George wysadzili gabinet Umbridge… nie wiem, spalili jej włosy?
Sapphire parsknęła śmiechem.
- Nie, ale ktoś wrzucił jej do gabinetu niuchacza – odpowiedziała. – Kiedy weszła do gabinetu, rzucił się na nią i chciał poodgryzać jej paluchy. Wiesz, jakie tandetne pierścionki nosi…
Nagle spoważniała.
- I ona myśli, że to zrobił Hagrid – dodała.
Nie przejęłam się tym zbytnio.
- Bez paniki, już się kończy semestr, więc Umbridge szybko stąd wyjedzie, możesz mi wierzyć – powiedziałam spokojnie, drapiąc Glorię za uszami. Kotka położyła się na grzbiecie, mrucząc.
- No tak – zauważyła Sapphire. – Każdy nauczyciel nie utrzymał się na tym stanowisku nie dłużej niż rok. Quiller martwy, Lockhart stracił pamięć, Lupin sam się zwolnił, a Barty…
Urwała, patrząc na mnie z niepokojem, ale ja nie okazałam żadnych emocji. Udałam, że mnie to wcale nie obeszło.
- No to jak z wami? – zapytała szeptem Sapphire, jakby się bała, że jesteśmy na podsłuchu.
- Czarny Pan dał nam do zrozumienia, że jeśli będziemy razem, nie mamy u niego czego szukać – odparłam, siląc się na spokój. O dziwo, wyszło mi to całkiem nieźle. – Cóż, musimy się podporządkować.
Ku mojemu zaskoczeniu, Sapphire zaczęła chichotać. Po chwili przerodziło się to w głośny śmiech.
- Z czego się śmiejesz? – zapytałam, nie kryjąc oburzenia. Pomimo mojej złości na wuja, uznałam za stosowne bronić jego honoru. I wciąż odczuwałam do niego swego rodzaju szacunek.
Sapphire w końcu się uspokoiła.
- Nie wydaje ci się to dziwne? – spytała. – Kiedy byłaś z Draconem, był niezadowolony. Teraz, kiedy próbujesz sobie ułożyć życie z Bartym, jest tym bardziej wściekły.
Spojrzałam na nią, jak na jakieś wyjątkowo nieznośne, rozdarte dziecko.
- Nic dziwnego, w końcu Crouch to jego najlepszy, najbardziej perfidny Śmierciożerca – powiedziałam. – Gdyby ten… związek miał jakąś przyszłość, to po skończeniu Hogwartu wyjechałabym z nim do Francji na przykład. I Czarny Pan zostałby sam z Glizdogonem.
Sapphire jednak pokręciła głową.
- Nie o to mi chodzi – odrzekła.
- Więc o co?
Przewróciła oczami.
- On jest zazdrosny – powiedziała takim tonem, jakby to była najjaśniejsza rzecz pod słońcem. Tum razem ja się roześmiałam.
- Voldemort? Zazdrosny? – spytałam z niedowierzaniem. – Przecież to najbardziej nieczuły idiota, jakiego świat oglądał! Ciesz się, że cię nie słyszał, bo spadłabyś w jego oczach na poziom Glizdka.
Położyłam się na plecach i wbiłam wzrok w baldachim. Gloria, która przed dłuższą chwilę ocierała się o moją rękę, prychnęła gniewnie i schowała się pod łóżkiem Sapphire, która wstała.
- Możesz sobie zaprzeczać, ale ja i tak wiem swoje – rzuciła na pożegnanie i wyszła z sypialni, pozostawiając mnie samą z obrażoną Glorią. No tak, teraz, kiedy ja przestałam się z każdym wykłócać, to teraz każdy chce wykłócać się ze mną.
Przypomniałam sobie czułe pożegnanie z Syriuszem. Bałam się, że już go nigdy nie zobaczę. Że Black będzie na tyle nierozsądny, by zobaczyć się z Harrym i Umbridge go złapie. A co miało znaczyć to nowe hasło, wymyślone przez Dracona? Zdechły pies… czyżby Malfoy wiedział, gdzie ukrywa się Syriusz?

Właśnie. Draco. To aż dziwne, że taki facet z jego charakterem może tak długo upierać się przy jednej dziewczynie. Nie jestem przecież nawet w jego stylu. Fakt, mam kasę, urodę, sławę, magiczna moc i czystą krew, ale każdy dobrze wie, że nie pozwolę się do mnie zbliżyć facetowi na tyle, żeby zdjął ze mnie przynajmniej skarpetkę.
- Masz wyrzuty sumienia?
Wzdrygnęłam się gwałtownie i usiadłam na łóżku. Ale na posłaniu Sapphire nie siedziała Darla. Była tam mała, mniej więcej 5-letnia dziewczynka z kręconymi blond loczkami, ciemnoniebieskimi oczami, ubrana w jasnoniebieską, jedwabną sukienkę. Siedziała na brzegu łóżka, machając w powietrzu nóżkami, które nie sięgały do podłogi.
- Jak nie Darla, to ty – mruknęłam. Nie znałam ten dziewczynki. Jednak, nie wiadomo jak to się stało, dodałam: - Nie mam pojęcia, czego chcesz, Claudio*.
Ta roześmiała się drapieżnie. Ten śmiech wcale nie pasował do jej drobnego, dziecięcego ciała. Mówiła, jak dojrzała kobieta.
- Żałujesz, że zostawiłaś młodego Malfoya – odrzekła.
- Nie, nie prawda – odparłam i padłam z powrotem na swoje łóżko, patrząc w ciemnozielony baldachim. – Nie mam wyrzutów sumienia. Odejdź, obiecałam Darli, że dam sobie spokój z tymi głupstwami.
Claudia jednak nie odeszła. Czułam jej obecność, pomimo, że w realnym świecie była nienamacalna. Nie mogłam wyczuć zapachu jej krwi, czy bicia serca, a jednak wiedziałam, że nadal tu jest.
- Więc skąd ja się tu wzięłam? – zapytałam po chwili.
Wzruszyłam ramionami.
- Nie wiem i nie obchodzi mnie to – warknęłam. – Odejdź, Claudio. Daj mi żyć normalnie.
Znów się roześmiała.
- Ależ ty nie możesz żyć normalnie! – odpowiedziała z uciechą. – Nie jesteś normalna. Sapphire też kochała Darlę, a jednak nie widzi jej. Jesteś wampirzycą, a to, co widzisz, jest normalne.
Nie odpowiedziałam. Claudia nie zwarzyła na to jednak, bo ciągnęła dalej:
- Jestem po części twoim sumieniem i wspomnieniem.
- Nie przypominam sobie, by w moim życiu była jakaś 5-letnia dziewczynka o imieniu Claudia – odpowiedziałam. Zaczął mnie irytować jej śmiech.
- Sumienie nie jest złe – rzuciła, rozmijając się z tematem. – To dar od Boga.
Znów wzruszyłam ramionami.
- Nie wierzę – warknęłam. – Budda jest moim bogiem.
Claudia westchnęła.
- Pamiętaj, że kiedy będziesz umierać, zawsze będę z tobą – powiedziała już bez cienia śmiechu. – Masz we mnie przyjaciółkę i uwierz, że łączy nas więcej, niż ciebie i Darlę.
Po raz pierwszy okazałam zainteresowanie.
- Tak? – spytałam. – A co, jeśli można wiedzieć? Skąd jesteś?
- Pochodzę z Francji – odparła. – Tak jak ty. Już mówiłam ci, że jestem cząstką ciebie. I wiesz, co? Przyjdę po ciebie z Darlą. Wiedz, że ona na ciebie czeka.
Poczułam, że już jej nie ma. Nie musiałam się wcale odwracać. Czułam, że jestem tu tylko ja i Gloria. Ale Claudia może miała rację? Rację we wszystkim? Może tęsknię za Draconem, tylko sobie tego jeszcze nie uświadomiłam? I może rzeczywiście nigdy tak naprawdę nie byłam sama? Miałam przy sobie takiego małego Anioła Stróża, którym była Claudia?

~*~

Przepraszam teraz z kolei za zbyt długi rozdział. Dedykuję go więc Claudii, z powodu nowego widma, nawiedzającego Sophie xD

* Pod gwiazdką macie link do opisu Claudii w bohaterach xD