Rozdział 116

Piątek. Dzień najbardziej wyczekiwany przez większość uczniów. Mi był on jednak obojętny. Dzień jak każdy. Śniadanie w Wielkiej Sali, lekcje, później obiad i kilka godzin w bibliotece. I reszta weekendu luz. Tym razem było podobnie, tyle że nie miałam najmniejszej ochoty na siedzenie w bibliotece i odrabianie pracy domowej. Zbliżał się mecz pomiędzy Ślizgonami a Puchonami, więc musiałam ćwiczyć. Montague wyzdrowiał kilka dni temu, ale nadal był trochę rozkojarzony i podskakiwał nerwowo, gdy ktoś do niego mówił. Nie był też, jak dawniej, surowy i wymagający, przez co treningi były nudne i mieliśmy szanse przegrać. Ja oczywiście nie przyjmowałam tego do siebie. Zawsze uważałam, że przegrana Ślizgonów byłaby dla Slytherinu hańbą. Przecież nie utraciliśmy pucharu, odkąd w drugiej klasie doszłam z Malfoyem do drużyny. Muszę się przyznać, że musiałam użyć kilku małych sztuczek [typu skok za zniczem z miotły], by utrzymać Puchar Quidditcha, ale nikt przecież nie uznał tego za złamanie zasad regulaminu…

Bądź co bądź, mogliśmy zająć nawet ostatnie miejsce, jeśli Montague nie weźmie się w garść. Było też bardzo prawdopodobne, że kapitan drużyny nie zagra w nadchodzącym meczu.

Rano, tuż przed meczem z Puchonami, weszłam do Wielkiej Sali, jakbym szła na ścięcie. Czułam się tak samo okropnie, jak w dniu mojego pierwszego meczu, tyle że wtedy wygraliśmy dość sporą liczbą punktów. Teraz mogło stać się wszystko. Montague siedział w odosobnieniu, patrząc w swoją miskę, na dnie której pływały trochę już rozmoknięte płatki. Zajęłam miejsce obok niego i ujęłam jego dłoń.

- Wiem, że to nie twoja wina – odezwałam się. – Nie prosiłeś się, by Fred i George wrzucali cię do tej skrzyni.

Montague wzruszył ramionami. Minę miał tak poważną, jakby się zastanawiał, czy się nie utopić w resztce mleka na dnie jego miski.

- Przegramy – powiedział grobowym głosem. – Przegramy, prawie nie ćwiczyliśmy. Puchoni nas zmiażdżą.

- Nie prawda – prychnęłam, ściskając mocniej jego rękę. – A nawet jeśli, to nie ma to żadnego znaczenia. Zagramy najlepiej, jak będziemy mogli. Świat się nie wali na jednej przegranej. Przez wiele lat wygrywaliśmy Puchar Quidditcha. Za rok będzie lepiej.

Poklepałam go po ramieniu i opuściłam Wielką Salę już bardziej sprężystym krokiem. W szatni panowała typowa, nerwowa wrzawa. Ślizgoni przygotowywali się do meczu, gawędząc ze sobą z ożywieniem, jakby próbowali zatuszować swoje zdenerwowanie. Nie mówiąc ani słowa, wciągnęłam przez głowę swój strój do quidditcha, zarzuciłam Błyskawicę na ramię i wyszłam z ciasnego pomieszczenia, by nacieszyć się jeszcze ciepłymi, ale surowymi porannymi promieniami słońca. Od niedawna wykorzystywałam każdą wolną chwilę, by posiedzieć trochę w słońcu, nie przejmując się tym, że moja szlachetna bladość coraz bardziej ustępuje miejscu delikatnej opaleniźnie. Mogłam przecież w każdej chwili to odwrócić. Ale na razie niech się dzieje wola słońca. Chciałam znów poczuć się jak śmiertelniczka, która nie potrafi walczyć z jego promieniami. Było to nawet przyjemne uczucie, być takim bezbronnym wobec ognistej gwiazdy. Gdyby ona zgasła, nie zrobiłoby to na mnie żadnego wrażenia. Mogłabym żyć, jak dawniej, jednak w nieszczęściu i cierpieniu, by któregoś dnia spopielić się.

Kilka minut po mnie, wyszła reszta drużyny, już z Montague’em na czele. Minę miał nieco bardziej optymistyczną, jednak nadal wzdrygał się na dźwięk swojego nazwiska.

- Zagramy najlepiej, jak umiemy – rzekł do drużyny, kiedy zaczęła się schodzić widownia. – Wygramy ten mecz w blasku chwały, albo przegramy z honorem.

Nadeszła drużyna Puchonów. Spodziewali się zapewne, że zmieciemy ich na pył, co nie było pewne, ale woleliśmy nie burzyć tego przekonania. Gdy już trybuny zapełniły się uczniami i ludźmi, pragnącymi obejrzeć ten mecz, pojawiła się pani Hooch ze swoją miotłą na ramieniu i gwizdkiem w ręku. Powiedziała do nas kilka słów, kapitanowie uścisnęli sobie dłonie [Montague swoim sposobem starał się zmiażdżyć kapitanowi Puchonów dłoń] i rozległ się gwizdek, obwieszczający początek meczu. Obie drużyny wystrzeliły w powietrze. Nie myślałam o grze Ślizgonów. Skupiłam się na zniczu. Teraz on był ważny.

Biorąc pod uwagę ogólny wygląd meczu, przegraliśmy zaledwie dwudziestoma punktami, kiedy złapałam znicza tuż przed nosem szukającego Puchonów. Gdy wylądowałam na miękkiej trawie, zdałam sobie sprawę, co właściwie się stało. Przegraliśmy. Przegraliśmy z Puchonami, których zwykle miażdżyliśmy na proch. Przez chwilę nie mogłam z siebie słowa wydobyć. Było to dla mnie szokiem. Jednak po minucie, uświadomiłam sobie, że potrafię przejmować się zwykłą przegraną jakiejś drużyny Ślizgonów. Potrafię smucić się ze zwykłych, banalnych rzeczy. To napełniło moje serce niewysłowioną, dziwną radością, która natychmiast ustąpiła miejsce żalowi na widok miny kapitana. Podeszłam do niego i uścisnęłam mu dłoń.

- To była dobra gra – powiedziałam spokojnie. – Mamy tyle samo punktów, co Gryfoni. Jeśli wygrają z Krukonami tylko… trzydziestoma punktami, będziemy mieć pierwsze miejsce.

- Ale jeśli wygrają z nimi już setką punktów – odparł Montague. – Oni zdobędą puchar.

- Tylko mi nie mów, że się tym przejmiesz – zaśmiałam się niezbyt szczerze. – Do zobaczenia.

Zaniosłam swoją Błyskawicę do szopy na miotły, próbując pogodzić się z przegraną. Ja nie umiałam przegrywać. Zawsze dostawałam, czego chciałam i nie liczyłam się z odmową. Czułam się prawie tak samo, jak podczas ostatniej rozmowy z Bartym. Z tym też nie mogłam się pogodzić, a bolało mnie bardziej, niż te dwadzieścia punktów.

Powróciłam do salonu Ślizgonów bardzo przybita, podczas gdy mijający mnie Puchoni aż podskakiwali z radości. Ten widok był jeszcze gorszy, niż mina Montague’a. Spotkało mnie tylko jedno szczęście. Nigdzie nie spotkałam Umbridge, która, pomimo że kibicowała Ślizgonom, bardzo chętnie ponabijałaby się ze mnie.

W pokoju wspólnym panowała ponura atmosfera. Odczułam takie wrażenie, jakbym przybyła na pogrzeb. Cóż, pozostało mi tylko smucenie się z innymi. Usiadłam więc w skórzanym fotelu i wbiłam spojrzenie w słońce, które było już wysoko na niebie. Pragnęłam, by to magiczne okno pozostało tu na zawsze. Przynosiło mi choć odrobinę ulgi.

- Nie przejmuj się – usłyszałam. To Sapphire przyszła, by mnie pocieszyć.

- Czy ja się czymś przejmuję? – spytałam rozdrażnionym tonem. Nienawidziłam, kiedy ktoś użalał się nade mną.

- To tylko dwadzieścia punktów, Gryfoni nie mają szans, gdy stracili…

- Powiedz mi, czy nie potrafisz wziąć na wstrzymanie, czy jesteś aż tak zarozumiała, by nie uszanować mojego spokoju?! – zawołałam ze złością, zrywając się z miejsca. Moje oczy zapłonęły czerwienią, a źrenice zwęziły się gwałtownie. Zapragnęłam ją uderzyć, odepchnąć jak najdalej ode mnie, by roztrzaskała się w drobny mak o kamienną ścianę. Krew szumiała mi w głowie, prawie nie słyszałam jąkliwych usprawiedliwień przyjaciółki. Odwróciłam się na pięcie i opuściłam dormitorium. Całkowicie wyszłam z zamku. Nie chciałam mieć z nimi nic do czynienia. Niech siedzą sobie w tej szkole i rozprawiają o sprawach błahych i nic nie wartych.

Pomknęłam przez błonia z nadnaturalną prędkością, wpadłam jak bomba do Zakazanego Lasu pobiegłam w jego głąb. Prawie nie czułam gałązek, muskających moją twarz. W końcu zatrzymałam się. Było ciemno i chłodno. Słońce jednak znalazło sposób, by i tu się wedrzeć. Jego promienie przedzierały się przez gęsto zbite gałęzie i liście, korząc wymyślne, fantazyjne kształty na ziemi, pokrytej zeschłymi igłami i mchem. Usiadłam na polance i ukryłam twarz w dłoniach. Znów poczułam się jak staruszka. To nie ta przegrana tak na mnie zadziałała, choć przyznam, że była choć po części winna mojemu okropnemu samopoczuciu.

- Nie potrafisz się z tym pogodzić, czy wzięłaś sobie za punkt honoru, żeby uparcie dążyć do i tak nieosiągalnego celu?

- Ty szatanie – warknęłam, patrząc spomiędzy palców na uśmiechniętą twarz Claudii. Jej ciemnoniebieskie oczy były tak dorosłe… Ale wyglądała jak lalka. Była tylko lalką, która zapragnęła znów poznęcać się nade mną. Jej drapieżny śmiech dźwięczał mi w uszach.

- Ależ kochanie – powiedziała zarozumiałym tonem. – Nie lubisz, gdy tak do ciebie mówię, nieprawdaż?

Zacisnęłam pięści ze złości. Tak bardzo, jak teraz, jeszcze mnie nie zirytowała. A już myślałam, że ją polubiłam…

- Też cię lubię – ciągnęła. – Ale tylko czasami.

- A ja kochałam ją bez względu na wszystko.

Tak dziwnego, a za razem przerażającego zjawiska jeszcze nigdy nie byłam świadkiem. Oto moim oczom ukazało się widmo Darli. Była istnym cudem, w porównaniu do zarozumiałej Claudii. Tak bardzo chciałam ją przytulić, pragnęłam, by dotknęła mojego ramienia. Chciałam wiedzieć, czy to dzieje się naprawdę. Pomimo to, warknęłam:

- Gdybyś mnie kochała, pozwoliłabyś mi…

- To takie nieludzkie – przerwała mi mglistym głosem Darla. – Życie jest piękne, ale nie na tyle, by aż tak ryzykować.

- No właśnie – powiedziałam z goryczą. – Chciałam się dla ciebie poświęcić, a ty bez żadnego uzasadnienia odmawiasz!

Claudia roześmiała się, rozsiadając się nonszalancko na zeschłym mchu, który i tak nie mógł pobrudzić jej błękitnej sukienki.

- Odmówiła, bo jest głupia – zaśmiała się. – Powtarzam jej to od dłuższego czasu. Obie jesteście głupie. Ty, Darlo, nie chcesz na nowo tego zacząć, a ty z kolei nie wykorzystujesz swej szansy. Czy nie widzisz, że lepiej byłoby związać się z wampirem i rozpocząć nieśmiertelne… wieczne życie?

Tym razem ja się roześmiałam.

- Wieczne życie z twoim towarzystwem, tak? – spytałam i wybuchnęłam sztucznym, przerażającym, piskliwym śmiechem, który przeraził i mnie samą. – Nie żartuj, już po kil dziesięciu latach musiałabym popełnić samobójstwo, by się ciebie pozbyć.

Claudia nie wyglądała na taką, która by się przejęła tymi słowami. Minę miała raczej znudzoną. Ziewnęła teatralnie i powiedziała:

- Nigdy się ode mnie nie uwolnisz, skarbie. Jestem cząstką ciebie.

Zmroziłam ją wzrokiem. Chciałam zbić ją z tropu, zobaczyć jej zmieszanie…

- A z jakim nieśmiertelnym miałabym się związać według ciebie? – zapytałam.

- Tego już chyba możesz się sama domyślić – brzmiała odpowiedź.

~*~

Wybaczcie, że tak kulawo to wszystko napisałam, ale znów miałam mało czasu… Ale skoro tak, to może mała zagadka? Kogo miała na myśli Claudia? Zgadujcie, a tymczasem dedykuję ten rozdział Gonii :*