Rozdział 108

Kiedy około północy [jak wykazał później zegar] wróciłam do domu Syriusza, jego właściciel zrobił mi mega awanturę.
- Co ty sobie myślisz, mówiłaś, że wrócisz wieczorem! – krzyczał. – A jest już po północy!
- Nie przesadzaj – odpowiedziałam spokojnie. – Od robienia mi awantur jest moja matka, a ty się chyba do tego grona nie zaliczasz.
Uśmiechnęłam się pobłażliwie i odwróciłam się na pięcie, by opuścić tą tandetną kuchnię, ale Syriusz zagrodził mi drogę.
- Chodzi mi o to, że się o ciebie martwię – powiedział już w miarę kulturalnie. Uniosłam brwi.
- Proszę, okazuje się, że mam czwartego ojca – stwierdziłam. – A więc, tato, ja już bym chyba poszła spać.
Wspięłam się na palce, pocałowałam go w policzek i opuściłam kuchnię. Pani Black nie wywrzaskiwała przekleństw i wyzwisk, co było rzadkością. Przez chwilę poczułam chęć obudzenia jej. Chciałam z nią chwilę porozmawiać, ale w porę uświadomiłam sobie, że to nie wypada. Minęłam więc obraz i wspięłam się po schodach na pierwsze piętro. Przeszłam obok znajomych mi drzwi i zatrzymałam się nagle. Powoli położyłam rękę na klamce. Drzwi do salonu z łatwością ustąpiły. Nie zabezpieczało je żadne zaklęcie, ale choćby nawet, to i tak bym je przełamała.

Salon wyglądał tak jak zwykle. Zakurzony dywan, ciężkie, wypłowiałe, oliwkowe zasłony, brudne szyby i błyszczące lustro na ścianie. Zaszczyciłam krótkim spojrzeniem drzewo genealogiczne Blacków i usiadłam po turecku przed zwierciadłem. Moja sylwetka odbijała się w nim. Zamazane kształty widziałam o niebo lepiej, niż zwykły śmiertelnik.
Choć lustro było proste, miało aż nadto arystokratycznego piękna, którym mogłoby obdarzyć Pansy Parkinson.
Wyciągnęłam rękę i dotknęłam zimnej powierzchni zwierciadła. Po chwili oparłam o nie policzek i siedziałam tak przez kilka minut, ale lustro nie zagrzało się od mojego ciała. Przeciwnie, było zimne jak lód. Przez krótki moment przeszło mi przez myśl, że to lustro może być horkruksem. Widziałam raz złoty medalion Slytherina, jeden z horkruksów Lorda Voldemorta. Był równie zimny i nie mógł zagrzać się od niczyjej skóry. A może lustro wcale nie jest mieszkaniem czyjejś cząstki duszy? Może to tylko ja jestem do tego stopnia nieludzka, że szkło nie może się ode mnie zagrzać? A może [odsunęłam się gwałtownie od lustra], jest tam zamknięta dusza martwej już właścicielki tego lustra?
Nie, to absurd. Przecież ona nikogo nie zabiła, więc jak mogła rozdzielić swoją duszę?
Wyobraziłam sobie, jak cienki, ostry kawałek szkła leci ku Glace i wbija się jej w gardło. Dookoła pełno krwi, a dziewczyna pada na wspaniały jeszcze dywan, wstrząsana przedśmiertnymi skurczami mięśni.
- Miałaś skończyć z tymi głupstwami. Przecież wariujesz.
- Odejdź – rozkazałam. – Nie dość ci, że dręczysz mnie, gdy cię odwiedzam na cmentarzu?
Darla westchnęła.
- Ale obiecałaś, że skończysz z tym.
- Jeszcze nie teraz – szepnęłam i zacisnęłam powieki, bojąc się ujrzeć jej odbicie w magicznym lustrze. Czułam, że ona teraz jest w jego tafli, że wpatruje się  we mnie swoimi kasztanowymi oczami i uśmiecha się łagodnie.

- Wiedziałem, że cię tu znajdę – usłyszałam i otworzyłam szybko oczy. Czy on zawsze musi przypałętać się akurat wtedy, gdy ja siedzę przed tym przeklętym lustrem?
- Ja chciałam tylko zobaczyć, czy ono nadal tu jest – skłamałam. Syriusz przyglądał mi się przez chwilę badawczo, aż w końcu zebrał się na odwagę i usiadł obok mnie. Oparłam podbródek o pięści i wbiłam spojrzenie w lustro. Widziałam w nim oliwkowe tapety, część drzewa genealogicznego i znów poczułam niewyjaśniony lęk, że to ostatnia chwila, kiedy jestem z Syriuszem sam na sam. Ale przecież to głupota, tak? Będzie wiele takich dni, na przykład podczas wakacji, kiedy się z nim spotkam.
- Powiedziała, że wariuję – odezwałam się. – Darla.
W odbiciu lustra zobaczyłam, że przez jego twarz przemyka cień zakłopotania.
- Ale Darla nie żyje – powiedział. – Nie mogła ci powiedzieć…
- Wiem – przerwałam mu. – Ale słyszę, jak do mnie mówi. Czuję jej obecność. Minęło tyle lat, a ja nadal nie mogę się pogodzić z jej śmiercią.
Syriusz pokiwał milcząco głową. Nie byłam pewna, czy zrozumiał, ale nie miało to dla mnie znaczenia.
Wszystko co złe, przychodzi za wcześnie, co dobre – za późno…
Wstałam. Cała radość uciekła ze mnie, jak powietrze z balona.
- Gdzie idziesz? – zapytał Syriusz i również wstał, jakby się nagle obudził z głębokiego snu.
- Muszę posłuchać Darli – odparłam. – Nie mogę zagrzebywać się w bólu. Odczuwam ból o wiele mocniej, niż zwykły śmiertelnik, gdyż jestem wampirem.
Syriusz otworzył usta, ale zanim coś powiedział, dodałam:
- I uwierz mi, zwariowana wampirzyca to nic dobrego.
Rzuciłam ostatnie spojrzenie na lustro, za którym tak tęskniłam, i którego nienawidziłam zarazem i poszłam do sypialni, którą podczas wakacji dzieliłam z pozostałymi dziewczynami. Teraz byłam tam całkiem sama z Glorią. Kotka siedziała na łóżku Livii i przyglądała się śpiącemu na złotej żerdzi feniksowi. Pogładziłam ptaka po złotych piórach.
- Wróciłeś, tak? – szepnęłam do niego. – Nie możesz znieść towarzystwa mojego wuja? Nie dziwię ci się.
Przebrałam się w czarną koszulę nocną i położyłam się do łóżka. Długo leżałam na wznak z otwartymi oczami, wpatrywałam się w ciemny sufit i myślałam.

Samotność łączy ciała, a cierpienie dusze…

Rano obudziłam się, jak na swoje możliwości, dość późno. Nie wiem, czy był to skutek długiego leżenia i wpatrywania się bezmyślnie w sufit, czy znak, że niewiele dobrze przespanych nocy mi jeszcze zostało. Wstałam więc czym prędzej i w pośpiechu machałam różdżką, by wykonały się za mnie wszystkie te poranne czynności, które zwykle człowiek robi.
W kuchni zastałam Syriusza i Remusa, rozmawiających przyciszonymi głosami, głowa przy głowie. Kiedy weszłam, natychmiast umilkli.
- Przestańcie, to już się nudne robi – prychnęłam. – Przecież nie wydam was Czarnemu Panu. Za jakiego konfidenta mnie macie!
Usiadłam przy stole i wzięłam sobie tost.
- Była tu Bes – odezwał się Lupin. – Powiedziała, że przyjdzie wieczorem.
Świetnie. Jeszcze zatroskanej matki tu potrzeba. Tęskniłam za nią, ale nie koniecznie chciałam się jej tłumaczyć. Oczywiście, naprawdę, to nie chciałam odpowiadać na jej pytania. Na samym początku usłyszałabym nie „Jak w szkole?”, „Spajk i Rip grzeczni?”, czy „Jak idzie nauka?”, tylko „Co z Harrym?”, „Jak mu idzie oklumencja?”, „Dobrze się czuje w Hogwarcie?” albo „Mam nadzieję, że jakoś się nim opiekujesz, przecież jego samopoczucie jest najważniejsze…”. Na samą myśl o tym miałam ochotę uciec do Voldemorta i zostać tam do końca tej wojny o proroctwo.

- Soph, mówię do ciebie.
Wzdrygnęłam się gwałtownie. Zorientowałam się, że niedojedzony kawałek tosta nadal tkwi w mojej ręce, a skubie go Gloria, siedząca na moich kolanach.
- Co? – mruknęłam nieprzytomnie. – Zamyśliłam się, wybacz Remusie.
- Pytałem, jak tam Harry – powtórzył Lupin trochę głośniej i wyraźniej. Tost wypadł mi z ręki, na który Gloria natychmiast się rzuciła. No, nieźle ją musiałam głodzić, nie ma co… a sama waży więcej, niż Flagro.
- O co ci chodzi? – zapytałam, mrużąc oczy.
- No, o to, czy Umbridge nadal jest na niego cięta – odparł Remus. Odsunęłam krzesło z takim impetem, że aż upadło na ziemię z głośnym hukiem.
- Posłuchaj mnie – wycedziłam, obchodząc stół. – Nie mam zamiaru przez tych kilka wspaniałych dni wspominać Harry’ego.
Podeszłam do niego i szturchnęłam go palcem w pierś. W tym miejscu na jego szacie wypaliła się dziurka.
- I uszanuj moją decyzję – warknęłam, a moje oczy zapłonęły szkarłatem. – Nie życzę sobie wspominania Pottera, Malfoya czy Bartemiusza. Po prostu się zamknijcie, dobrze?
Odwróciłam się na pięcie i wyszłam z kuchni. Na odchodnym jeszcze trzepnęłam Syriusza po głowie.
Całkowicie opuściłam dom przy Grimmauld Place. Szłam szybkim krokiem ulicami Krakowa, pławiąc się w gniewie. Kwietniowe słońce grzało dość mocno, ciepły wiosenny wiaterek muskał moją twarz. Po kilku minutach gniew już prawie całkiem mnie opuścił. Dziękowałam bogom za swój dar. Gdyby nie to, że jestem skillmagiem, nie mogłabym sobie tak beztrosko chodzić za dnia.

Mijając mugolskich przechodniów, czułam się jak jedna z nich. Jak zwykły, szary przechodzień. Tego właśnie chciałam, nieprawdaż? Chciałam być zwykłym człowiekiem, może nawet nieświadomym tej czarnej prawdy mugolem, a nie znękaną życiem, noszącą brzemię czarownicy, zwariowanej wampirzycy, pałającej namiętnością do krwi i sprawiania bólu.
Usiadłam na ławce w parku. Obok mnie przechodzili zwykli ludzie, ciesząc się z pięknej pogody i wiosny. Nie byli świadomi, jakie monstrum mijają. Nie mieli pojęcia, że na ławce siedzi szalejące bóstwo w ciele z pozoru zwykłej dziewczyny.

Jak Remus powiedział, Bes zjawiła się o umówionej porze. Przyszła zaraz po kolacji.
- Sophie, tak się cieszę, że cię widzę – powiedziała pospiesznie, zdejmując płaszcz. Śmiesznie wyglądała w fioletowej, mugolskiej sukience, ale miała przynajmniej wyczucie stylu, nie to co Sethi, który przyszedł z nią.
- Ładne wdzianko – pochwaliłam ojca, wskazując na starodawne, poszarpane dżinsy i sweter spadochroniarza.
- Prawda? – ucieszył się Sethi. Przeważnie nie bywał w domu na co dzień, często wyjeżdżał na kilka dni. Jedyny raz, kiedy się z tego powodu cieszyłam, był dzień, kiedy na wakacjach, tuż przed pierwszą klasą w Hogwarcie, zabrał mnie do Azkabanu. Tam też poznałam Syriusza. Sethi nie był zachwycony tą znajomością, przynajmniej do czasu.
- I jak w szkole? – spytała Bes. Pytanie to przyjęłam z uczuciem ulgi, bo nie zaczęło się od Harry’ego.
- Dobrze – odpowiedziałam krótko.
- A Spajk i Rip? – dopytywała się. – Uczą się? Niech no się tylko dowiem od McGonagall, że im się nie chce…
- Ależ nie – wpadłam jej szybko w słowo. – Uczą się. Całymi dniami się przygotowują do egzaminów. Hermiona ich pilnuje, bo wiesz… ja za bardzo nie mogę…
- Wiadomo – odparła Bes. – Wpadliśmy tylko na chwilę, chcieliśmy cię zobaczyć.
Zaśmiałam się.
- Chcieliście zobaczyć, czy jeszcze żyję, tak? – zapytałam.
- W pewnym sensie – wypalił Sethi, ale Bes posłała mu takie spojrzenie, że od razu przybrał minę człowieka czuwającego nad łóżkiem chorego.
- No to ucz się i nie daj się Umbridge – rzuciła na pożegnanie Bes, ucałowała mnie i oboje z Sethim teleportowali się.
- Ależ Ron chciałby, żeby Molly była taka sama – mruknęłam do siebie i udałam się do sypialni. Tak więc, z tym dniem, skończyły się ferie wielkanocne. Następnego ranka miałam użyć sieci Fiuu, by dostać się do Hogwartu. Ale przecież to jest oczywiste, prawda?

~*~

Mniemam, że zanudziłam, prawda? Ale przecież w Hogwarcie będzie więcej akcji xD

Co powiecie, abym zmieniła szablon? Ten już nieco stary jest… Dedykacja dla Fabi :*