Rozdział 111

Wszystko było dobrze, dotąd, aż Draco zaczął rozpinać moją szatę. Natychmiast się od niego oderwałam, unikając jego spojrzenia.
- Spokojnie, będziemy uważać – uprzedził mnie Malfoy. Zaśmiałam się niezbyt przekonująco.
- Nie o to chodzi… Ja chyba nawet nie mogę mieć dzieci… - mruknęłam. – To nie ważne.
Draco odsunął się ode mnie.
- Nie możesz mieć dzieci? – zdziwił się. Znów się roześmiałam.
- A czego się spodziewałeś, przecież wampiry czystej krwi nie rodzą dzieci – odpowiedziałam.
- Nie jesteś prawdziwą wampirzycą – zauważył Malfoy. Wstałam i zaczęłam się przechadzać po salonie, raz po raz wchodząc w plamę słońca, które rozlało się po ciemnym dywanie. Jak ten pokój się zmienił, kiedy wpuszczono do niego trochę światła. Nie był już tym samym mrocznym, odrzucającym salonem, ale całkiem przyjemnym pokojem wspólnym, przypominający ten, w którym Gryfoni spędzają swój wolny czas. Dziwne, że Salazar Slytherin nie pomyślał nad zaczarowanym oknem, a z pewnością umiał je wyczarować.
- Ale mam pewne cechy wampira – odparłam. – Armand… jest moim ojcem.
Draco milczał. Najwyraźniej nic z tego nie rozumiał.
- Ano tak – ciągnęłam. – Obdarował mnie mroczną krwią dawno, nawet dobrze tego nie pamiętam. Co więcej, nie mogę sobie przypomnieć jego twarzy…
Zatrzymałam się, opuściłam głowę, a po moich policzkach spłynęły dwie wielkie łzy. Draco podszedł do mnie i chwycił moją dłoń. Chyba nie chciał się do mnie zbliżyć, ale nie chciałam mu grzebać w umyśle. Z resztą… dość już tych mniemań.
- Zanim odszedł, nauczył mnie paru rzeczy – odezwałam się, patrząc Malfoyowi prosto w oczy. Jak dawno nie widziałam tych stalowych tęczówek z tak bliska…
- Ale możesz przebywać w słońcu – zauważył. – Możesz żyć bez krwi, możesz normalnie się kochać… dorastasz, jak śmiertelnik i zmieniasz się.
- Aż boję się myśleć, iloma chorobami mogłabym cię zarazić – westchnęłam.
- Na przykład jakimi?
Zamyśliłam się.
- Światłowstrętem – odpowiedziałam w końcu z całkiem nieludzkim spokojem. – Przecież to, że mogę przebywać spokojnie na słońcu więcej, niż kilka godzin to zasługa Armanda i kilku zaklęć, które sama na siebie rzuciłam.
Wzruszyłam ramionami i odwróciłam się, by opuścić pokój wspólny Ślizgonów. Chciałam spędzić parę chwil w prawdziwym słońcu, chciałam zapomnieć o ojcu, który zostawił swoje pisklę, by podróżować z jakimś innym nieśmiertelnym.
- Zaraz – Malfoy stanął mi na drodze. – Nie rozumiem tego. To jesteś nieśmiertelna, czy nie?
Pokręciłam głową i westchnęłam z politowaniem.
- Mówiłam, że umysły śmiertelników tego nie pojmą? – spytałam. – Wytłumaczę ci to kiedy indziej. Nie wiem już, czy jestem śmiertelna, czy nie. Armand nigdy by nie przyjął mojej krwi wtedy… Bo widzisz, przemienienie dziecka w wampira jest powszechnie nielegalne… A on nie lubi konfliktów. Cóż, to prawda, że wolał…
Urwałam, odwracając się do Dracona plecami. Czułam się okropnie, pomstując Armanda na oczach Malfoya. Nie był taki zły, dopóki mi tego nie zrobił.
- Pójdę już – powiedziałam cicho i z nadnaturalną szybkością opuściłam salon Ślizgonów. O mały włos nie zaprzepaściłam swojej szansy na pierwszy rytuał. Oczywiście, mowa o Rytuale Dojrzałości, kiedy w religii buddyjskiej stanę się już prawie dorosła. To dziwne, że wcześniej o tym nie wspominałam, bo od tylu dni na to wyczekiwałam…

Na błoniach aż roiło się od uczniów. Oczywiście, Ślizgoni, ani myśleli usiąść bliżej Gryfonów, Puchonów, czy Krukonów, bo to by było wielką szramą na ich zadkach. A mi tam nie przeszkadzało towarzystwo szlam, ale tylko czasami. Na ogół lubiłam nawet Hermionę, gdy tylko się nie wymądrzała. Irytowało mnie to, bo przecież jest osoba, która obdarzona jest o wiele większą inteligencją. Mówię oczywiście o sobie i swoich niezawodnych wampirzych zmysłach.
Usiadłam pod wielkim dębem, pod którym niegdyś James i Syriusz męczyli Snape’a. Zerknęłam na Harry’ego. Nie wyglądał najlepiej. Może on naprawdę nie chce tego przesadnego zainteresowania i troski?
- Co się stało? – spytałam go. Harry nachylił się ku mnie i mruknął:
- Chciałbym porozmawiać z Syriuszem.
Uniosłam lekko brwi, udając zdziwienie. Mój wyraz twarzy najwyraźniej ucieszył Hermionę, bo natychmiast się odezwała:
- Mówiłam mu, że to głupie, bo przecież wszystkie kominki są kontrolowane przez Umbridge.
- Wszystkie, oprócz jej własnego – zauważył Ron.
- Jeśli złapią Wąchacza przez jakieś głupie zachcianki Harry’ego… - wysyczała Sapphire. Nagle padł na nas wysoki cień. Podniosłam głowę i zobaczyłam stojącego nad nami Dracona. Ręce miał skrzyżowane na piersiach i nie sprawiał wrażenia przyjaźnie nastawionego.
- Czego tu chcesz? – zapytał ze złością Victor. Draco zmrużył oczy.
- Nie przyszedłem do ciebie, dziwolągu – warknął. Moje oczy zmieniły barwę ze srebrnych na szkarłatne, ale nie zdążyłam nic powiedzieć, bo Malfoy spytał:
- Chciałem cię jeszcze o coś zapytać, Sophie.
Rzuciłam mu ostre spojrzenie, ale poszłam za nim bez słowa. Kiedy byliśmy już dość daleko od starego dębu, wysyczałam:
- Co miało znaczyć to słowo, którym określiłeś mojego brata?
Malfoy machnął lekceważąco ręką, potęgując tym samym mój gniew.
- Nie denerwuj się, tak mi się powiedziało – odpowiedział spokojnie, chowając ręce do kieszeni. Nic mnie tak nie irytowało, jak idiotyczny facet, rozmawiający ze mną z rękami w kieszeniach.
- No to, co chciałeś wiedzieć? – zapytałam władczym tonem. Malfoy nie odpowiedział od razu. Żuł powoli gumę [kolejny powód, aby go skopać], idąc przed siebie. Zaczęłam się już niecierpliwić…
- Znasz Cztery Szlachetne Prawa? – spytał w końcu. Uniosłam brwi tak wysoko, że zniknęły za moją grzywką.
- Oczywiście, że znam, za kogo mnie masz – prychnęłam.
- A Drugie? – dopytywał się. – Przyczyną cierpienia jest pragnienie.
Roześmiałam się drwiąco. Co mają Cztery Szlachetne Prawa do magii, wampiryzmu czy do mnie i Malfoya?
- Wiem – odpowiedziałam. – Ale co to ma do rzeczy? Czego ty możesz pragnąć bardziej od złota i tej swojej czystej krwi?
- Pomyślmy… może ciebie?
Zatrzymałam się. Draco również przystanął, nadal trzymając ręce w kieszeniach.
- Chcę, żeby było tak jak dawniej – ciągnął. – Wiem, że kochasz Croucha.
Zmrużyła oczy. Wewnątrz mnie gotowało się z wściekłości. Skąd ten mały gad wiedział o tym?
- Skąd…
- Tata mi powiedział – wpadł mi w słowo Draco. – Mówił, że nie można było nie usłyszeć twoich i Czarnego Pana wrzasków.
Opuściłam wzrok. Trudno było mi to przyznać, szczególnie teraz, kiedy Draco sam domyślił się prawdy. Ale czy ja nadal kochałam Croucha? Barty miał rację, to uczucie nie miało żadnych szans, żeby przetrwać. Crouch był po prostu za słaby, bał się przeciwstawić Czarnemu Panu, a ja mu uległam. Odpuściłam. To było do mnie takie niepodobne…
- Nie chodzi o to – mruknęłam. – Już nie jestem pewna swoich uczuć.
Draco sięgnął ręką do mojego gardła, jakby chciał mnie udusić, ale wyciągnął tylko spod szaty złoty łańcuszek i przyjrzał się wisiorkowi. Był to niewielki, złoty Budda, siedzący po turecku.  
Malfoy westchnął ciężko.                                                                
- Przez to nie możemy być razem – powiedział i z powrotem włożył ręce do kieszeni. Chwyciłam złotego Buddę i spojrzałam na niego. Zawsze byłam mu wierna, zawsze przestrzegałam wszystkich prawd, oddawałam mu modły, regularnie medytowałam… ale i tak byłam nieszczęśliwa. Zawsze broniłam jego honoru, nienawidziłam Claudii za to, że tak perfidnie go obraziła. A co dostałam w zamian? Nieograniczoną moc magiczną, wampirzą naturę i całe pasmo zmartwień, które zwą życiem.
- Moja wiara nie ma nic do rzeczy – odezwałam się. – Po prostu nam nie wyszło, nie możesz się z tym pogodzić? Miłość jest ważna, ale nie najważniejsza.
Draco prychnął ze zniecierpliwieniem.
- Więc co jest ważne?
- Religia – odparłam. – Religia i wiara. Jeśli On będzie na pierwszym miejscu, to wszystko inne jest tam, gdzie być powinno.
Malfoy chwycił mnie za ramiona i potrząsnął mną.
- Więc kochasz mnie, czy nie? – zapytał nerwowo.
- Tak – wypaliłam. – Nie… to znaczy…
Chwyciłam się za włosy i zacisnęłam powieki. Nie chciałam już widzieć jego twarzy. Wszystko mi się poplątało. Co ja właściwie mówię? Najważniejszy jest Czarny Pan i przepowiednia.
- Czy uszczęśliwię cię, jeśli będziesz dla mnie ważniejszy, niż Budda? – zapytałam ze złością.
- Tak.
Zacisnęłam mocno wargi i zerwałam z szyi złoty łańcuszek, który upadł na trawę. Nie mogłam uwierzyć w swoją głupotę. Stałam się nie lepsza od Claudii. Ona obraziła go słowami, a ja czynem. Czyż Szlachetna Ośmiostopniowa Ścieżka nie mówi, by wyrzekać się złych czynów? Ja właśnie uczyniłam zło. Byłam niemoralna…
Podniosłam łańcuszek i pomknęłam z nadnaturalną prędkością do dormitorium Ślizgonów. Było puste, tak jak kilkanaście minut temu. Pobiegłam do sypialni dziewczyn, upadłam na kolana przed szafką nocną, na której stała średnich rozmiarów figurka Buddy z brązowego marmuru. Wybuchnęłam płaczem. Płakałam nie przez innego człowieka, tylko przez siebie.
Mamrotałam pod nosem modlitwy i przeprosiny, targając się za włosy. Po chwili znalazłam sposób, aby się ukarać. Voldemort zawsze mówił, że jeśli zrobię coś wbrew sobie, muszę się ukarać.
W mojej ręce pojawiło się cieniutkie pasmo czarnej skóry z kolcami, zwróconymi w stronę ciała. Cilice. Wiem, że to nie ta religia, ale każdy sposób jest dobry, żeby ukarać się za grzech.
Podwinęłam szatę, owinęłam owym narzędziem dookoła udo i zacisnęłam pasek. Krew natychmiast  zaczęła płynąć, ból był okropny, ale musiałam być silna. Czarny Pan kazał…
Wstałam, poprawiłam szatę i lekko kulejący, wróciłam do salonu Ślizgonów. Każdy krok sprawiał mi ból. Usiadłam czym prędzej na kanapie. Zaczęłam się zastanawiać, czy Armand wie, co robię. Nagle zorientowałam się, że coraz częściej o nim myślę. Dawniej w ogóle mi się to nie zdarzało. Wiedziałam, że kiedyś przyjdzie taki czas, że zacznę tęsknić za swoim wampirzym ojcem.
- Tu jesteś…
Wyczułam woń krwi Dracona. Malfoy usiadł obok mnie, a ja uśmiechnęłam się.
- Już wszystko dobrze – powiedziałam. – Mogę być twoja, ukarałam się… luz.
- Mówisz poważnie? – spytał. – Nie chcesz już…
- Nie – przerwałam mu. Malfoy jedną ręką objął mnie za szyje, a drugą położył na moim nieszczęsnym udzie. Nie syknęłam z bólu. Bo po co.
Draco był już bardzo blisko mnie, kiedy nagle zatrzymał się i potarł ręką o moją nogę.
- To nic – uprzedziłam go. – Nieważne.
- Jak się ukarałaś? – spytał. Nie odpowiedziałam, tylko się uśmiechnęłam i podwinęłam szatę. Krew kapała na dywan. Wampiry nie mogą tracić krwi…
- Cilice – powiedział Malfoy lodowatym tonem. – To jest chore, nie możesz się okaleczać!
Odnalazł zapięcie i ostrożnie zdjął z mojego uda metalowe kolce. Ból był jeszcze bardziej nieznośny, niż samo noszenie tego świństwa. Mój umysł powoli zaczynał znów logicznie myśleć.
- Umówmy się – odezwał się Draco, chowając Cilice do kieszeni. – Że już więcej tego nie zrobisz, a ja nie powiem nic Czarnemu Panu.
Wyciągnęłam różdżkę i jednym machnięciem sprawiłam, że rana zniknęła, nie pozostawiając na skórze ani jednej blizny.
- Jeśli będę miała to zrobić, nikt mnie nie powstrzyma – odparłam. – Ale chyba rzeczywiście trochę przesadziłam.

~*~

Może trochę zanudziłam, ale obiecuję, że następna notka będzie ciekawsza. Wiecie, jestem tak jakby pod presją, bo jutro sprawdzian z muzyki, WOS’u i polskiego…

Cóż, mogę tylko powiedzieć, że ten rozdział, pomimo że nie jest zbyt imponujący, symbolizuje coś xD Na razie nie powiem, co, cierpliwości xD Dedykacja dla Gorgie :*