Rozdział 115

Postanowiłam odwiedzić teraz dla odmiany Croucha. Przeszłam całe piętro w jego poszukiwaniu, ale natrafiałam albo na zamknięte drzwi, albo na pusty pokój. Cóż, to normalka w tym domu. Normalne też było moje zdenerwowanie. Na bogów, przecież tylu Śmierciożerców uciekło z Azkabanu, a ja nie mogę trafić na żadnego z nich! Nawet Glizdogon nigdzie się nie wałęsa.

Zbiegłam po schodach na parter, a tam – zbawienie! Jest śmiertelnik w tym domu!

- Witaj, Lucjuszu – powitałam ową żywą duszę z nieco chłodnym uśmiechem. Nie mogłam przecież pokazać, że ucieszyłam się na widok tego hipokryty.

- Ja tylko na chwilę – odparł nieco zarozumiałym tonem. – Mam dla niego nowe…

- Nie teraz – przerwałam mu z gorzkim uśmiechem. – Mój ukochany wuj jest teraz trochę… możesz wyjść stamtąd ze złamaną nogą.

Uśmiechnęłam się szerzej na widok jego zdziwionej, ale i poszarzałej ze słabo ukrywanego strachu twarzy i udałam się w podskokach do lochów. Ach, to miejsce przywołuje wspomnienia… I to jakże szczęśliwe wspomnienia. Co prawda, zdrada Dracona nie była najprzyjemniejszym doznaniem, ale sama zemsta na jego „kochance”… sama rozkosz. Nie dziwota, że Czarnemu Panu tak przypadł do gustu ten rodzaj „sportu”.

W lochach było aż gęsto od ciemności, jednak mój specyficzny wzrok potrafił sobie z tym poradzić. Przeszłam się przez wszystkie korytarze, podziwiając poszczególne cele. Nie było tak ekscytująco jak w muzeum, ale miło było podziwiać coś, co należało tylko do mnie. No i po części do Voldemorta, bo to przecież ja projektowałam…

Ku memu zdziwieniu, gdy przechadzałam się właśnie jednym z najgłębszych i najmroczniejszych korytarzy, dosłyszałam jakieś szmery, popiskiwania i ludzki głos. Tak, z pewnością byli tu śmiertelnicy. Teraz wyraźnie czułam woń ludzkiej krwi. Był to znajomy mi zapach owej cieczy. Ale przecież Czarny Pan nie zamknął by tu Śmierciożercy, to absurd…

Poszłam za zapachem krwi. Mój słuch nie był tak wyostrzony jak u prawdziwego wampira, ale węch miałam bardzo czuły, szczególnie na woń krwi. Doszłam do rozwidlenia. Nie potrzebowałam już wampirzego słuchu, by usłyszeć ludzką rozmowę. Skręciłam w lewo i zobaczyłam majaczącą w słabych, rozdygotanych płomykach dwóch świec nieco pochyloną postać, klęczącą przed kratami. W celi zobaczyłam – nie mogłam się mylić – Glizdogona. Wszędzie poznam tę kupę brudnych, starych szmat…

- Co wy tu wyrabiacie, na Boga? – zapytałam, podchodząc bliżej. Postacią, klęczącą przy Glizdogonie okazał się, jak się domyślałam, Barty. Jak bardzo się za nim stęskniłam. Tęskniłam nawet za Glizdogonem. Chciałam w końcu porozmawiać z kimś z naszych. Z kimś, który był w miarę normalny, chociaż nawet nierozgarnięty, tak jak Peter.

Barty podniósł jedną ze świec. Dziwne, że nie użył różdżki…

- Przyszedłem przynieść Peterowi coś do jedzenia – odparł Crouch, a gdy spostrzegł, że mój wzrok zatrzymał się na świecach, dodał: - Czarny Pan zabrał mi różdżkę. Nie chciał, żebym się z tobą potajemnie spotykał. Wiesz, on podejrzewa jakiś romans…

Parsknęłam śmiechem, ale Barty’emu nie było najwyraźniej zbyt wesoło.

- Jest głupi – stwierdziłam. – Przecież wie jak mi zależy na tym rytuale…

Usiadłam na podłodze obok niego i popatrzyłam po Glizdogonie. Wyglądał jeszcze bardziej żałośnie, niż zwykle. Myślałam, że to nie możliwe, ale jednak nie… Miał minę niesprawiedliwie obitego psa, więc zapytałam:

- Za co siedzisz?

Glizdogon głośno pociągnął nosem.

- Czarny Pan był bardzo zły, gdy go ostatnim razem opuściłaś, panienko – odpowiedział pokornym głosem.

- Możesz mi wierzyć, że niedługo stąd wyjdziesz – mruknęłam. Oczywiście. Nie mogąc wyładować swój złości, Voldemort robi to na swoich sługach. Jednemu zabiera różdżkę, a drugiego wtrąca bez powodu do lochu.

- Pomówmy – powiedziałam cicho do Barty’ego, po czym wstałam, oczekując, że on zrobi to samo.

- Nie wiem, czy Czarnemu… - zaczął, ale chwyciłam go za ramię i poprosiłam:

- To ważne dla mnie.

Barty wstał z głośnym westchnieniem niezadowolenia i skręcił w prawo. Oparł się o ścianę, skrzyżował ręce na piersiach i spojrzał na mnie w sposób, który bardzo mi się nie spodobał. Nie chciałam drugiego Dracona. Wystarczył mi jeden, arogancki, dumny i cyniczny arystokrata.

- Przepraszam, to przeze mnie straciłeś różdżkę – zaczęłam, błądząc wzrokiem po ścianie, unikając niebieskich tęczówek Croucha.

- Zgadza się – przyznał. – Czarny Pan obiecał, że odda mi ją, jeśli przestanę cię… jak on to nazwał… obmacywać.

Cofnęłam się o krok.

- Tak powiedział? – zdziwiłam się. – Cóż, sam robi to samo, a czepia się ciebie… Cóż, jeśli jednak jest dla ciebie ważniejsza twoja różdżka, niż nasze dobre relacje, oczywiście przestanę się z tobą spotykać. Twoja decyzja.

Utkwiłam swoje srebrne oczy w jasnoniebieskich tęczówkach Barty’ego. Teraz z kolei on unikał mojego spojrzenia.

- Nie chodzi o to – odpowiedział po krótkim namyśle, wykręcając sobie palce. – Możemy się widywać, ale nasze relacje muszą być takie, jak moje z twoim wujem.

Obrzuciłam go lodowatym spojrzeniem.

- Cóż, skoro wolisz, bym zwracała się do ciebie po nazwisku – rzekłam. – Dobrze. A teraz uwolnij Glizdogona, Crouch.

Wyszłam zza zakrętu, machnęłam różdżką, a cela Petera otworzyła się, skrzypiąc donośnie.

- Sophie, to tylko na ten czas, dopóki… - zaczął Barty, ale odwróciłam się gwałtownie i przytknęłam koniec swojej różdżki do jego gardła. Crouch zastygł w miejscu, bojąc się oddychać. Doskonale znał mój upór, moje magiczne zdolności i niebezpieczeństwo, w którym się znalazł.

Powoli zbliżyłam swoją starz do twarzy Barty’ego i wysyczałam:

- Nie mam zamiaru grać na twoich warunkach. Nie będę ci ulegać tylko wtedy, kiedy ty masz na to ochotę.

Chwyciłam go z tyłu za włosy i wbiłam kły w jego kark. Usta wypełniły mi się jego gorącą krwią. Od dawna pragnęłam to zrobić, ale nie miałam do tego śmiałości. Teraz, kiedy sączyłam jego krew, a on nie opierał mi się, stwierdziłam, że nie koniecznie musiałam tak długo się głodzić. Ach, jakże brakowało mi tego pełnego, gorącego smaku krwi…

Oderwałam się od jego karku, oblizałam wargi i uśmiechnęłam się, mówiąc:

- Masz dobrą krew. Zawsze chciałam to zrobić.

Odwróciłam się na pięcie i opuściłam korytarz. Po chwili, kiedy byłam już w połowie drogi do wyjścia, a cele były tu już o wiele bardziej zadbane, posłyszałam odgłos echa odbijających się od ścian kroków. Nie dałam się jednak dogonić. Z nadnaturalną prędkością dopadłam do wyjścia. Światło, wpadające przez okna, wypełnione witrażami, poraziło mnie i oślepiło na krótki moment.

- Nie chcę, żebyś mi ulegała! – zawołał za mną Barty, wypadając z lochów. Odwróciłam się ze złością.

- Nie? – spytałam. – To czego ty chcesz? Albo mnie kochasz, albo nie, zdecyduj się!

Barty chwycił impulsywnie moją dłoń.

- Kocham – powiedział, siląc się na spokój. – Nie możemy być razem na dłuższy czas, bo…

- Nie będę twoją branką – warknęłam, wyrywając rękę z jego uścisku. Odwróciłam się na pięcie, ale ten nie dał mi spokoju, chwytając mnie teraz z kolei za ramię.

- Nie jesteś! – krzyknął. Tę kłótnię musieli słyszeć chyba wszyscy, przebywający w tym domu, włączając w to „przygłuchego” Lorda.

- Nie mów, że wiedziesz życie mnicha! – zawołałam. – Ile dziewczyn już uwiodłeś, czarując je swoim wdziękiem? Przyznaj się!

Barty mamrotał coś niezrozumiałego pod nosem, próbując się najprawdopodobniej wytłumaczyć, ale uderzyłam go zaciśniętymi pięściami w klatkę piersiową, wybuchając żałosnym płaczem.

- Miałam nadzieję, że z czasem przestanę cię kochać! – powiedziałam ze złością. Nie miałam już siły na krzyki. – Ale ty mi to cały czas utrudniasz!

Tym razem nie udało mu się mnie powstrzymać. Okręciłam się na pięcie i zniknęłam z suchym trzaskiem.

I znów wszystko powraca na nowo. Znów jestem nieszczęśliwa, cierpię z powodu nieszczęśliwej miłości. Uczucie Barty’ego mogło być prawdziwe, ale cóż z tego, skoro utrudnia nam to Czarny Pan? Przecież nie będę go błagać, by pozwolił nam się spotykać. Już i tak udowodnił, zabierając Crouchowi różdżkę, że nie mamy szans na jego „błogosławieństwo”.

Chciałam udać się do dormitorium Ślizgonów. Było już z pewnością po lekcjach. Nie miałam pojęcia, skąd to wiem. Po prosu miałam przeczucie. Na błoniach jak zwykle było mnóstwo uczniów, jednak już nie tak dużo, jak w weekend. Przemknęłam niezauważona przez błonia i pobiegłam do dormitorium. Przez okno, pozostawione przeze mnie z łaski w salonie, wpływało ciepłe światło słońca, tak ukochanej przeze mnie gwiazdy. Śmiertelnicy nawet nie wiedzą, jakimi są szczęściarzami. Mają słońce tylko dla siebie i mogą się nim cieszyć przez całe lata… A my? Jeśli nie potrafimy na siebie rzucić odpowiednich zaklęć, jesteśmy skazani na wieki w mroku nocy! Nic dziwnego, że w końcu jeden po drugim, tracimy chęć do życia… Biedny Armand. Teraz, kiedy o nim myślę, chce mi się płakać. Jest taki stary, taki mądry, a słońca nie widział kilkaset lat. W sumie, mogłabym coś dla niego zrobić, ale to jest w obecnej sytuacji nierealne. Nie do zrobienia.

Usiadłam w jednym z foteli, naprzeciwko okna, bym mogła spokojnie patrzeć prosto w słońce. Tych kilka osób, które przebywały w salonie, nawet nie zwróciły na mnie uwagi. No tak. Zwykła, szara Sophie. Nie zasługuje nawet na uwagę tak samo szarej myszy…

~*~

Wybaczcie, że tak krótko, ale mam dziś ograniczony limit czasowy na komputerze. Cóż, mam nadzieję, że się podobało, bo był Barty. Niektórzy chcieli, by się pojawił, więc proszę xD Dedykacja dla Claudii :* z okazji urodzin^^