Rozdział 24

Rano obudził mnie głos Sapphire:

-Wstawaj, ale już!

Uniosłam ciężkie powieki i zobaczyłam Sapphire, stojącą tuż nad moim łóżkiem. Obraz miałam lekko zamazany.

-Co?! – warknęłam, zakrywając się kocem, którego po chwili pozbawiła mnie przyjaciółka.

-Wstawaj! Prześpisz cały dzień i… jak zwykle spóźnimy się na śniadanie – powiedziała. W uszach zaczęło mi dzwonić, ale wygramoliłam się z łóżka. Gdy jakoś udało mi się ubrać, opuściłam sypialnię dziewczyn, potykając się przy okazji o próg.
W salonie zastałam Malfoya, Blaise’a Crabbe’a, Goyle’a i wdzięczącą się do Dracona Pansy.

-Widzę, że whisky robi swoje – zawołał Malfoy, gdy usiadłam w najbliższym fotelu. Skrzywiłam się i warknęłam:

-Zamknij się, Malfoy, głowa mi pęka…

-Sophie ma kaca… - zadrwił Draco – Muszę to zapamiętać na długo…
Prychnęłam pogardliwie. Wyciągnęłam różdżkę, machnęłam nią krótko i na mojej wyciągniętej ręce pojawiła się mała fiolka z żółtym eliksirem, który bez chwili wahania wypiłam. Ból głowy natychmiast ustąpił, w uszach przestało mi dzwonić, a obraz wyostrzył się. Wyciągnęłam z kieszeni kocimiętkę i jednym machnięcie różdżki zapaliłam koniuszek szarego papierosa. Wypuściłam powoli dym, delektując się jego wonią.

-Zatruwasz sobie tym życie – powiedziała Sapphire – Powtarzam ci to od lat.

-A ja się chyba do tego przyzwyczaiłem – rzekł Malfoy i wyciągnął z mojej dłoni kocimiętkę. Wciągnął z niej dym i oddał mi papieros. Z zaskoczoną miną, strzeliłam palcami, a na moim ramieniu zmaterializował się Flagro, potrząsając majestatycznie głową.

-Mam cię dość, wiesz? – syknęłam do Malfoya i opuściłam dormitorium. W Wielkiej Sali było niewiele osób. Zapewne większość też sobie poprzedniego wieczora popiło i teraz zmagają się z kacem.
Po ukończeniu posiłku, pojawił się przede mną kawałek pergaminu i pióro z atramentem. Zastanowiłam się przez moment i zaczęłam pisać:

Kochany Wąchaczu
Jak tam święta? Bardzo mi Ciebie brakuje, chciałabym się z Tobą spotkać, ale nie chcę wyciągać Cię z bezpiecznej kryjówki. Chętnie Ci pomogę, wyśle trochę prowiantu.
Sophie


Flagro chwycił list i paczkę, która dopiero co pojawiła się na moim talerzu i wyleciał z sali. Już miałam wstać, gdy usłyszałam za sobą głos:

-Wydaje mi się, że miałaś dziś odwiedzić swojego ukochanego Toma.

-Znów cię przywiało? – zadrwiłam, odwracając się twarzą do Malfoya – Właśnie miałam załatwić sobie pozwolenie u Snape’a, więc daruj, ale mnie już dziś nie zobaczysz…

Odsunęłam krzesło tak energicznie, że przewróciło się na oparcie. Szybkim krokiem udałam się w stronę stołu, przy którym siedzieli nauczyciele i oparłam się rękami i brzeg blatu.

-Muszę dziś to zrobić – powiedziałam cicho do Snape’a – Powiedz dyrektorowi, że… poszłam nagrać nowy hit, czy coś w tym stylu… Nie wiem, zrób co chcesz, ale żeby nikt nie podejrzewał.

-Rozumiem – mruknął Snape, a ja wybiegłam z Wielkiej Sali, ściągając na siebie spojrzenia większości uczniów. Opuściłam zamek tym samym szybkim krokiem i wbiegłam do Zakazanego Lasu, skąd deportowałam się do rezydencji Lorda Voldemorta. Przebiegłam przez mroczną salę wejściową i wspięłam się po schodach na pierwsze piętro. Odnalazłam drzwi do komnaty Czarnego Pana i zapukałam. Odpowiedział mi chłodny głos:

-Czego chcesz, Glizdogonie?

Pchnęłam drzwi i znalazłam się w wielkim pomieszczeniu. Sufit, ściany i podłoga wykonane były z ciemnego granitu, naprzeciwko mnie, pod samą ścianą stały dwa kamienne trony, a w kącie stał kominek ze starym, skurzanym fotelem. Gdy zobaczyłam tą komnatę, zrobiło mi się ciepło na sercu. Tak dawno tu nie byłam…
Podeszłam do fotela, odwróconego do mnie tyłem i powiedziałam:

-Chciałeś mnie widzieć?

Uklękłam przed fotelem, twarzą do małej, całkiem białej postaci, siedzącej na fotelu. Dziwna istota owinięta była prawie w całości w czarny koc; wystawała tylko głowa i chude, wiotkie rączki. Spojrzałam w czerwone oczy istoty i uśmiechnęłam się szeroko.

-Panie, tak się cieszę, że cię widzę… - dodałam. – Masz dla mnie jakieś nowe rozkazy?

Voldemort nie patrzył na mnie. Wzrok miał utkwiony w ogniu, buzującym w kominku.

-Miałem nadzieję, że… - zaczął po chwili, nadal wpatrując się w płomienie.

-Tak?

-Myślałem, że odwiedzisz mnie kiedyś – rzekł. Poczułam, że palą mnie policzki.

-Przecież wiesz, że cię szanuję – odparłam. Nie wiedziałam, skąd takie twierdzenie. Przecież sam nie chciał odrywać mnie od nauki.
Chwyciłam jego małą dłoń i ucałowałam ją. Voldemort po raz pierwszy na mnie spojrzał.

-Dlaczego to robisz? – spytał, przyglądając mi się uważnie.

-Co robię? – zdziwiłam się, ale wiedziałam już, co chce powiedzieć.

-Wiesz, że ten gest przynosi hańbę czarownicy – odpowiedział, nadal świdrując mnie wzrokiem.

-Ja uważam inaczej – powiedziałam – To przecież znaczy, że cię szanuję, tak? Dlaczego robisz mi wyrzuty, że toleruję Gest Szacunku? Dlaczego mnie wezwałeś?! Odpowiedz mi!
Myślałam, że Voldemort spuści wzrok i będzie milczał, ale tak się nie stało. Czarny Pan uśmiechnął się kpiąco i powiedział spokojnie:

-Wezwałem cię, bo chciałem spytać o kilka ważnych spraw. Chcę wiedzieć, czy nadal przestrzegasz tych zasad, no wiesz…

-TAK, przestrzegam – przerwałam mu niecierpliwie – Przecież wiesz, że jak już sobie coś postanowię, to muszę to zrealizować.

Ta odpowiedź trochę uspokoiła Voldemorta, ale nadal wpatrywał się we mnie z troską.

-I chcę wiedzieć wszystko o Drugim Zadaniu – dodał. – Potter musi je wykonać jak najlepiej

-W Drugim Zadaniu Harry musi wykonać coś związanego z wodą. W Pierwszym Zadaniu zdobył złote jajo, które jęczy. W nim jest wskazówka. Podejrzewam, że to chodzi o trytony, więc przekonam Barty’ego, by powiedział o tym Diggory’emu. On wtedy przekaże informację Potterowi, że musi jajo włożyć do wody – powiedziałam – Ale nie wiem, ile czasu Harry będzie siedział w wodzie. Za pewne z godzinę, a przecież jest zbyt głupi, by opanować jakieś czarnomagiczne zaklęcie.

-Barty na coś wpadnie, możemy być spokojni – rzekł cicho Voldemort. – Zrób coś dla mnie. Otwórz umysł.

Uniosłam brwi.

-Dlaczego? – spytałam, ale napotkałam wzrok wuja, więc zamknęłam oczy. Po minucie usłyszałam sztywny głos Czarnego Pana:

-Zamknij umysł.

Otworzyłam oczy i spojrzałam na Voldemorta. Jego wężowa twarz nic nie wyrażała. Czyżby zobaczył to, co ja widziałam?

-Masz jakąś prośbę? – spytał mnie.

-Tak – odparłam – Pogodziłam się z Draconem i… przecież to, że nazwał mnie kiedyś szlamą nic nie znaczy, prawda? Nie chcę, żeby nadal byli w twojej niełasce.

-Rozumiem – mruknął i  machnął różdżką. W jego ręce pojawiła się koperta. – GLIZGODONIE!

Po chwili w drzwiach pojawił się zaniedbany człowieczek o mysich włosach i niebieskich, wodnistych oczach. Skłonił się przede mną i spytał:

-Wzywałeś mnie, panie?

-Tak – odrzekł chłodno Voldemort – Wyślij to Lucjuszowi.

Glizdogon skłonił się jeszcze niżej, porwał list i wybiegł z pokoju.
Resztę dnia spędziłam w jego rezydencji. Szlag mnie trafiał, jak obserwowałam Glizdogona, dojącego Nagini. W końcu się wkurzyłam i wyrzuciłam go z komnaty Voldemorta.

-Jak ty znosisz taką opiekę? – spytałam wuja, gdy zegar wybił już 20:00. – Przecież on cię tu wykończy! Więcej stracisz niż zyskasz, pozwalając mu na opiekowanie się sobą.

-Jak na razie nie mam nic lepszego od tego szczura – odpowiedział. – Lepiej już idź, bo przecież nie możesz oberwać szlabanu…

-Tak szybko chcesz się mnie pozbyć? – spytałam, gładząc palcem łeb Nagini. – Wiesz, co podejrzewam? Że się za mną stęskniłeś. Chciałeś się ze mną zobaczyć, nic więcej.

-Jak zwykle masz racje – odrzekł Voldemort, a ja deportowałam się do Zakazanego Lasu. Pobiegłam w stronę zamku ta szybko, jak tylko mogłam. Bardzo mnie zainteresowało, co takiego Czarny Pan chciał przekazać Lucjuszowi.
Tak się zamyśliłam, że przez przypadek wpadłam na kogoś w korytarzu, prowadzącym do dormitorium Ślizgonów.

-Draco? Co ty tu robisz? – zdziwiłam się, gdy pomógł mi podnieść się z kamiennej podłogi. Spojrzałam na jego podróżną pelerynę i dodałam. – Wybierasz się gdzieś?

-Eee… nie… - mruknął. – Nie ważne… bardzo się spieszę…

Nawet się nie pożegnał, tylko minął mnie bez słowa. Uniosłam brwi i ruszyłam w stronę dormitorium Slytherinu. To bardzo dziwne, że najpierw Lucjusz dostaje list od Lorda Voldemorta, a potem Draco wymyka się z zamku. To bardzo dziwne…


***



Notka dziś krótka. Wg mnie nie jest tak udana jak planowałam, ale następny rozdział będzie już ciekawszy xD Następny news już za 2 dni, wychodzi na to, że już 1 września =( Niestety już po wakacjach =(