Rozdział 143

Voldemort odwrócił się ode mnie plecami. Oto wydały się jego prawdziwe intencje. Miły był dla mnie tylko dla tego, że miałam moc, której nie miał ani Harry Potter, ani Dumbledore. Teraz już mu na mnie nie zależy. Nie mam już w sobie nic, co by go we mnie pociągało tak, jak moja magiczna moc.

Zaśmiałam się.

- Co teraz ze mną zrobisz? – zapytałam. – Znów zamkniesz mnie w tym małym, ciemnym pomieszczeniu?

- Przeszło mi to przez myśl, ale ufam ci – powiedział Czarny Pan. – Tak, ufam, że nie odejdziesz do Dumbledore’a.

- Nie, nie odejdę – odparłam. – Nie puściłbyś mnie.

Voldemort spojrzał na mnie z ukosa.

- Teraz pójdziesz spać – rzekł.

- Nie, nie pójdę – warknęłam. – Nie tobie sądzić, co teraz będę robiła.

Riddle zaśmiał się. Kiedy już zamilkł, jego szyderczy śmiech nadal dzwonił mi w głowie. Śmiał się ze mnie. Wcześniej by się nie odważył czegoś takiego zrobić.

- Dziwne, ale teraz już nic mi nie możesz zrobić – odpowiedział spokojnie. Zareagowałam instynktownie. Wzięłam zamach nogą, ale Voldemort chwycił mnie za kostkę, zanim zdążyłam zadać cios. Odepchnął mnie od siebie, śmiejąc się drwiąco. Upadłam na twardy kamień z jękiem.

- Ode mnie nigdy nie będziesz lepsza – oświadczył, kiedy podniosłam się na nogi. Cały lewy bok bolał mnie nieznośnie. – Ja cię tego nauczyłem.

- Ale jesteś już za stary, żeby wykonać je poprawnie, czyż nie? – zadrwiłam. Voldemort bez słowa chwycił mnie za kark, jak jakiegoś kociaka i wyprowadził z komnaty. Otworzył najbliższe drzwi i wepchnął mnie do środka, po czym odszedł. Ja, nie uroniwszy ani łzy, położyłam się na łóżku i pogrążyłam się w myślach. To wszystko, co powiedział Czarny Pan było tak niedorzeczne, że nie mogło mi się pomieścić w głowie. Armand mnie kochał, gdyby tak nie było, nie uczyniłby mnie swoją córką, najbardziej umiłowaną kochanką… Nie, nie porzuciłby mnie, a nawet Voldemort nie byłby w stanie mu przeszkodzić w zobaczeniem się ze mną. Choć z drugiej strony… gdyby mu zależało, już dawno by mnie odwiedził, dał jakiś znak życia, wysłał list lub jakiegoś innego nieśmiertelnego z wiadomością, że nic mu nie jest, że tęskni, chce mnie widzieć… Wiele razy musiałam się powstrzymać, by nie napisać do niego, by nie zacząć go szukać po całym świecie. Czy pamiętam jeszcze, jaki smak miała jego krew…?

Rano obudziłam się tuż po wzejściu słońca, a nie pamiętałam, bym zasnęła. Musiało stać się to tak nagle, że nawet wampir tego nie zauważy. Wstałam z łóżka. Wszystko mnie bolało, zapewne po wczorajszym upadku i bezowocnej próbie znokautowaniu wuja. Ubranie miałam pomięte. Otworzyłam szafę i z satysfakcją stwierdziłam, że moje ubrania się w niej znajdują. Ktoś musiał w nocy przyjść tu i je w niej umieścić. No, z pewnością nie był to Voldemort, on by się tak nie poniżył, przenosząc ubrania swojej bezużytecznej już siostrzenicy z pokoju do pokoju. Zaczęłam wyrzucać poszczególne części garderoby na podłogę, myśląc zupełnie o czymś innym. W końcu znalazłam jakąś czarną szatę, która pasowała do mojego obecnego stanowiska. Zdejmowałam właśnie swoje ubranie, kiedy do drzwi ktoś zapukał.

- Nie chcę nikogo widzieć! – zawołałam. Mimo wszystko i tak ten ktoś nie uszanował mojej prywatności. Świetnie, już nawet nie mogę nikogo wyprosić z własnego pokoju, do czego to dochodzi w tym kraju…

- Powiedziałam, nie chcę się z nikim widzieć – warknęłam. – Chyba że to Armand.

- Nie, nie jestem Armandem – rozległ się głos za moimi plecami. – Ale Crouch jest chyba mile widziany?

Odwróciłam się. Barty stał w progu, trzymając tacę ze śniadaniem. Kiedy spostrzegł, że jestem w samej bieliźnie, spłonął rumieńcem i zakrył oczy ręką. Jego reakcja, mimo mojego złego humoru, rozbawiła mnie.

- Ty chyba żartujesz, mało brakowało, a poszedłbyś ze mną do łóżka – powiedziałam. – I teraz wstydzisz się na mnie patrzeć?

Barty zamknął za sobą drzwi i postawił na stole srebrną tacę, lecz na twarzy nadal kwitł mu rumieniec. Ubrałam się więc i usiadłam obok niego na łóżku.

- Myślałam, że teraz Czarny Pan zabroni ci się ze mną w ogóle widywać – zagadnęłam go.

- Stwierdził, że nie będę się już tobą interesował, skoro masz problem ze swoją mocą – odparł.

- I co, jest tak, jak mówisz? – spytałam.

- A jak myślisz?

Wzruszyłam ramionami. Miło mi się z nim rozmawiało, mimo mojej obecnej sytuacji. Mogłam drwić ze swoich podupadających mocy, byle on był ze mną i również się z tego śmiał. Mało przejmował się moim problemem, takie przynajmniej sprawiał wrażenie.

- Myślisz, że wybaczy mi kiedyś? – zapytałam. – Nie liczę na to, ale mam jednak nadzieję.

- Daj mu czas – odpowiedział Barty. – Och, Bella cię szukała.

Złość uderzyła mi do głowy, jednak zdołałam się opanować. Wstałam szybko i chwyciłam go za rękę.

- Gdzie ona jest?

- W gabinecie – Barty miał minę niepewną. Żałował, że mi to zdradził, zwłaszcza gdy zobaczył moją reakcję. Nawet nie podziękowałam, tylko wyleciałam z pokoju. Błyskawicznie znalazłam się na wyższym piętrze. Wpadłam do swojego gabinetu z triumfalnym uśmiechem na ustach. Bella, która siedziała za biurkiem, zawalonym jakimiś nic nie wartymi dla mnie dokumentami, drgnęła tak gwałtownie, że spadła z krzesła i wylądowała na podłodze. Szary pokój przestał drażnić moje oczy, gdyż znajdowała się w nim osoba, która wprost wypalała mi oczy.

- Bella – wycedziłam. Bellatrix podniosła się z podłogi. Jej długie, czarne włosy skołtuniły się, na szacie miała wielką plamę z kawy ; najwyraźniej przeszkodziłam jej w przerwie. Kątem oka dostrzegłam też Narcyzę, siedzącą z przerażoną miną za swoim biurkiem i drżącą ze strachu. Och, czy ja zawsze muszę mieć takiego pecha, że zawsze trafia się jakiś świadek świństwa, które planowałam zrobić?

- S-Sophie… - wydyszała Bella, trzymając się za serce. – Ale mnie przestraszyłaś…

Uśmiechnęłam się mściwie.

- Będziesz miała dopiero powód do strachu, kiedy posłuchasz, co mam ci do powiedzenia – warknęłam. – Od dawna chciałam z tobą pomówić. Jednak sprytnie wymykałaś mi się, zapewne jak to ci radził Czarny Pan. Jednak przed moją sprawiedliwą ręką nie można się ukryć.

Zrobiłam kilka powolnych kroków w jej stronę.

- Wiesz, co kiedyś powiedział mi Barty? – zapytałam już całkiem spokojnie. – Nikt nie uchroni się przed śmiercią. Śmierć zabiera wszystkich bez wyjątku, więc my bądźmy tacy sami… A ja zgadzam się z nim.

Wyciągnęłam różdżkę i przyłożyłam Belli do gardła jej koniec. Ona posłusznie podniosła ręce w geście poddania, jednak ja tylko się zaśmiałam.

- Teraz płaczesz, tak? – zadrwiłam, kiedy zobaczyłam łzy w jej oczach. Bellatrix płakała. Naprawdę płakała. Ona, która zwykle chodziła z głową podniesioną do góry, zahaczając przy okazji nim gwiazdy. – Nic ci to nie da. Śmierć za śmierć.

- Sophie, dogadajmy się – powiedziała szybko, z trudem łapiąc powietrze. – Nie możesz mnie zabić, ja jestem…

- Nie obchodzi mnie, czym jesteś – przerwałam jej.

- Nie masz mocy! – wykrztusiła Bellatrix.

- Masz rację – wycedziłam, odrzucając różdżkę. – Zabiję cię gołymi rękami.

Bellatrix wrzasnęła przeraźliwie, ale nie zdążyła uciec, bo rzuciłam się na nią. Pani Lestrange nie miała jednak takiego refleksu jak Voldemort. Powaliłam ją na podłogę bez zbędnego wysiłku i chwyciłam ją za włosy. Zaczęłam ją tłuc pięściami po twarzy. Narcyza zerwała się ze swojego miejsca i krzyknęła rozpaczliwie, jednak podejść do nas.

- Nie podchodź, bo tobie też się dostanie! – ryknęłam, podnosząc Bellę za włosy. – Wstawaj, dziwko i walcz!

Uderzyłam ją kolanem w brzuch. Kiedy ta skuliła się, skoczyłam jej do gardła i rozerwałam jej cały bok szyi. Ktoś uderzył mnie czymś w głowę. Przed oczami mi pociemniało, jednak nie zwaliłam się na podłogę, jak uprzednio Bella. Po sekundzie, kiedy już odzyskałam widoczność, zobaczyłam bladą ze strachu Narcyzę, pochylającą się nad siostrą. Bellatrix leżała na podłodze, trzymając się za gardło, z którego lała się krew.

Żałowałam tylko jednego. Że ta krew nie tryskała po ścianach, a Bellą nie targały przedśmiertne drgawki. Zaczęłam się wyrywać z uścisku, pragnąc ją dobić. Siła owego osobnika była zbyt duża, bym mogła się jej oprzeć.

- Zatamuj krwotok – rozkazał głos. Poznałam w nim głos Voldemorta. Uniósł mnie nad ziemię i, jak kiedyś Syriusz, zarzucił mnie sobie na ramię. Kiedy szedł do swojej komnaty, nie odzywał się ani słowem. Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, rzucił mnie brutalnie na podłogę. Nie zdążyłam nawet dobrze wstać, a on już uderzył mnie w policzek. Z braku równowagi, przewróciłam się i uderzyłam się w coś głową. Poczułam coś ciepłego we włosach. Nie musiałam nawet myśleć. Wiedziałam, że to krew. Było to niczym z jakiegoś horroru. Voldemort podszedł do mnie i spojrzał na mnie z góry.

- Co to miało znaczyć?! – zawołał. – Zdajesz sobie sprawę, że możesz ją zabić?!

- Mam taką nadzieję! – krzyknęłam za nim, kiedy już zmierzał z powrotem do drzwi. Nie odpowiedział, tylko zniknął na korytarzu. Zaklęłam pod nosem. Na wargach czułam zastygniętą już krew Belli. Poszedł uzdrowić tą czarcią zdzirę. Wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju. Wiedziałam, że czeka mnie wielka kara. Nawet nie próbowałam uciekać. Nigdy nie splamiłam się tchórzostwem. Och, czy nie o to właśnie chodziło Czarnemu Panu? Przecież chciał, żebym stała się zabójcą.

Voldemort wrócił kilkanaście minut później. Na jego twarzy nie było już gniewu, przeciwnie, malował się niepokój. Och, Voldziu martwi się o narzeczoną? Zatrzymałam się ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, patrząc na niego wyzywającym wzrokiem.

- Masz szczęście, że przeżyła – wycedził Czarny Pan.

- Bardzo ubolewam nad tym – warknęłam. Voldemort podniósł rękę, ale nie skuliłam się ze strachu, więc ją opuścił. Zaśmiałam się drwiąco. Jeśli myślał, że będę się wić ze strachu, kiedy on tylko uniesie rękę, by mnie uderzyć, to bardzo się myli.

- Bella jest w ciężkim stanie, idiotko – poinformował mnie wuj. – Jestem na ciebie tak wściekły, że nie mam siły na ciebie krzyczeć.

- Już nie mogę się doczekać kary – zakpiłam.

- Będzie to coś, czego się nawet nie spodziewasz – powiedział Voldemort.

- A co, jeśli można spytać?

- Przeprosisz ją – odrzekł.

Z wrażenia nie mogłam wydobyć słowa. I nie jest to sarkazm, o nie. Nigdy, przenigdy nie przeprosiłabym morderczyni Syriusza. Wolę być torturowana zaklęciem Cruciatus, niż kłaniać się tej okropnej zdrajczyni.

- Mało tego – dodał Riddle. – Za chwilę do niej pójdziemy. Dam ci jednak czas, byś mogła się do tego przygotować.

Ku jego zdumieniu, uśmiechnęłam się do niego drwiąco.

- Oczywiście, jak sobie życzysz – odpowiedziałam z niskim ukłonem. Wskazałam mu palcem drzwi. Voldemort bez słowa wyszedł. Ucieszyła mnie ta krzta szacunku, która w nim pozostała. Tak ją przeproszę, że psychicznie tego nie wytrzyma. Och, ona popamięta moje przeprosiny… Nie zmusza się wampira, by przepraszał kogokolwiek. Bo krew mym przeznaczeniem.

Voldemort wrócił kilka minut później i ku swemu zdumieniu, zastał mnie stojącą w tym samym miejscu. Nic nie mówiąc, chwycił mnie za ramię i wyprowadził z komnaty. Poprowadził mnie na jedno z najwyższych pięter. Znaleźliśmy się w jednym z korytarzy, którego moje oczy jeszcze nigdy nie widziały.

- Co to jest za miejsce? – zapytałam spokojnie, kiedy Voldemort zatrzymał się przed jednymi z drzwi, na których wisiała tabliczka z napisem: "Wejście na własną odpowiedzialność". Podobne informacje wisiały na trzech pozostałych drzwiach.

- Tu leżą poszkodowani – odparł Czarny Pan. – W tym pomieszczeniu na przykład znajduje się Bella z raną powierzchowną. Tam – wskazał na sąsiednie drzwi – może trafić osoba z chorobą zakaźną. Komnaty są opatrzone specjalnymi zaklęciami, z którymi nie dałabyś sobie i tak rady. Wchodź.

Wepchnął mnie do środka. Mimo swojej złości musiałam mu przyznać, że na medycynie znał się całkiem dobrze. W pokoju panował półmrok. Okna nie przepuszczały ani odrobiny światła, gdyż zasłaniały je drewniane okiennice. W kącie znajdowało się zwykłe, jednoosobowe łóżko, na którym leżała Bella. Jej blada twarz prawie świeciła w ciemności. Szyję miała obwiązaną bandażem, tak że wyglądała jakby miała szalik. Na krześle przy niej siedziała Narcyza. I pomyśleć, że jeszcze tak niedawno Bellatrix była całkiem zdrowym świadkiem podczas Przysięgi Wieczystej…

- Jak się czujesz? – zapytał Voldemort, podchodząc do łóżka. W jego głosie nie było ani odrobiny nienawiści. Musiała być dla niego bardzo bliska, skoro tak się o nią troszczył. Założę się, że gdyby mnie coś takiego spotkało, pozwoliłby mi się wykrwawić.

Bella nie odpowiedziała. Czarny Pan ujął jej dłoń i zmierzył puls.

- Sophie chciała ci coś powiedzieć – dodał, całkowicie skupiony na swej czynności. – Podejdź.

Nie mówił mi już po imieniu. Sądził zapewne, że nie jestem godna tego. Ale przecież nie będę zazdrosna o jakąś idiotkę, ślepo zapatrzoną w mojego niezrównoważonego wuja… Podeszłam, jak mi kazał i z wielce skruszoną miną popatrzyłam na Bellatrix.

- Wybacz mi – powiedziałam ze smutkiem. – Że cię nie zabiłam.

Te ostatnie słowa zabrzmiały w moim wykonaniu jak warkot robota, oczy zapłonęły mi czerwienią, a włosy stanęły dęba. Poczułam dawny przypływ mocy, a ciało chyba ucieszyło się z przynajmniej chwilowym powrotem magii, bo moja twarz i ręce rozjaśniły półmrok pokoju blaskiem, które posiada tylko wampir.

~*~

Cóż, dałam w tym odcinku te przeprosiny Sophie tylko dla tego, że i tak już wystarczająco każę Wam czekać aż dwa dni na kolejny odcinek. Mam nadzieję, że się podobało, dałam się trochę ponieść fantazji, opisując ową walkę, ale chyba nie macie mi tego za złe? Pewnie pomyślicie... Dzień Dziecka, a ja takie rozdziały daję... Cóż, mój brat na przykład lubi takie strzelanki, czy cóś, więc dedykacja dla niego xD