Rozdział 144

Voldemort wywlókł mnie z pokoju za kołnierz. Kiedy zatrzasnął drzwi za sobą, od razu się na mnie rzucił. Tak wściekłego widziałam go tylko raz, od czasu gdy się odrodził. Mam na myśli jedno z tych feralnych spotkań, kiedy to Czarny Pan dwuznacznie zrozumiał moje i Barty’ego zachowanie. Jemu potrzebna jest rozrywka. Przez jej brak staje się coraz bardziej zgorzkniały. Mógłby kiedyś wyjść na kręgle, czy coś w tym stylu… Ale pomijając jego okropny nastrój.
- Czy ty postradałaś rozum? – warknął. Nie krzyczał. Kiedy raz mu wypomniałam, że słabością jest nerwowe wydzieranie się na ludzi, starał się tego unikać. Jednak czasami po prostu nie umiał się opanować.
- Seksowny jesteś, kiedy się złościsz – zadrwiłam. – Jednak mnie to nie kręci. Przynajmniej na razie. Czemu ją tak bronisz? Przecież to tylko Bella!
- Może dla ciebie – wycedził. Wyglądał przerażająco. Oczy płonęły mu gniewem, ze złości zaciskał wargi, jednak nie krzyczał. Jestem wielkim psychologiem. Właśnie udało mi się ocalić wielu ludzi przez zawałem ze strachu przed krzykiem Lorda Voldemorta. Gdybym nie była w dobrym humorze, może i bym się wuja przestraszyła, ale teraz jakoś nie miałam ochoty na pokładanie się u jego stóp. Zrobiłam złośliwą minę.
- Tak, dla mnie jest niczym – powiedziałam powoli. – Po tym jak zabiła Syriusza, Glizdogon znaczy dla mnie więcej niż ona – tu uśmiechnęłam się – jednak nie chcesz mnie teraz uderzyć. Widziałeś to, prawda?
- Widziałem – przyznał. – Jednak nie przejąłem się tym ani trochę. Odejdź. Po prostu zejdź mi z oczu, nie chcę na ciebie patrzeć.
- Dobrze! – krzyknęłam i zbiegłam schodami na parter. To było podłe z jego strony. Przecież widział, że wraca mi moc! Nawet się tym nie przejął! Jak mam nie okazywać słabości, którą jest złość, skoro Voldemort jest tak niesprawiedliwy? Obchodzi go życie nic nie wartej sługi, niż jego własna siostrzenica! Moja noga nigdy już u niego nie postanie.
Teleportowałam się do Dziury. Tylko tam mogłam znaleźć schronienie. Tam nikt nie drwił z moich wątłych mocy. Z każdą sekundą czułam, jak magia powoli stygła w moim ciele. Jeśli mnie wezwie, będę musiała wrócić. Natychmiast.

Matka, kiedy tylko usłyszała suchy trzask osoby aportującej się na jej podwórku, wybiegła z kuchni. Ona zawsze tam siedziała. Podobnie jak Molly Weasley. To mnie w niej irytowało. Zanim zdążyła mnie pochwycić w ramiona, ja pierwsza w je wpadłam i wybuchnęłam płaczem.

- Nie akceptuje mnie! – krzyknęłam.- Nie traktuje mnie jak dawniej, bo nie mam już mocy!

Bes nic nie powiedziała, tylko zaprowadziła mnie do środka. Długo trwało, zanim matce udało się mnie uspokoić. Gdyby Voldemort słyszał, jak się o nim wyrażała, z pewnością by się mu to nie spodobało. Pożałowałby, że umieścił mnie akurat w tym domu.

Wstałam od stołu i otarłam łzy. Chciałam już wrócić. Złość już się we mnie uspokoiła. Musiałam wrócić. Chociaż dla Barty’ego. A jeśli Voldemort będzie miał do mnie jakieś wyrzuty, wszystko mu wyjaśnię. Tak, mam dla niego coś specjalnego…

- Dziękuję, że mnie wysłuchałaś – powiedziałam na pożegnanie. – Jeszcze nie raz tu wrócę. Dowidzenia.

Teleportowałam się z powrotem do domu wuja. A właściwie mojego domu. Miałam swój udział w powstaniu tego dworu. Gdyby nie ja, nie część moich pieniędzy, nie moja magia, Voldemort mieszkałby teraz w puszczy w Albanii. No dobra, zgodzę się, że większą część pieniędzy należała do Czarnego Pana, ale ktoś musiał je przecież wydać. Bo w sklepie rzeczywiście nikt by się nie zorientował, że widmo kupujące sedes to Lord Voldemort.

Wuj czekał na mnie u szczytu schodów, tuż przed drzwiami do swojej komnaty. Był wściekły. Ręce miał skrzyżowane na piersiach, nerwowo zaciskał pięści, jakby chciał mi przywalić, kiedy znajdę się przy nim. Bez słowa chwycił mnie za ramię i wepchnął do swojego pokoju. Pośliznęłam się na lśniącej podłodze, na plecach przejechałam całą długość komnaty i wylądowałam u stów swojego tronu. Voldemort tylko parsknął śmiechem.

- Żałosne. – stwierdził. – To, że karygodnie potraktowałaś Bellę jest oczywiste. Poniesiesz karę. A właściwie, poniesie ją za ciebie Barty. Zależy ci, żeby był bezpieczny od mojego gniewu, mam rację?

Wstałam z podłogi. Złość mnie rozsadzała. Z trudem się pohamowałam, aby nie skończyć Voldemortowi do gardła i nie zrobić tego, co zrobiłam Bellatrix. Łypałam na niego spode łba, zastanawiając się, co by powiedzieć, żeby poszło mu w pięty. W tym czasie Czarny Pan przemawiał dalej:

- Zrobię to na twoich oczach. To będzie dla ciebie spóźniony prezent na urodziny.

Nic nie powiedziałam. Zwykle muzyka wiązała się z magią, której miałam w sobie aż nadto. Teraz jednak wątpiłam, by mogła się ze mnie wydobyć choć jedną nutę. Przeliczyłam się. Nie krępowałam się wcale patrzeć mu w oczy i śpiewać o nim. Tak, cała prawda zawarta była w tej jednej piosence:

- Ty – wódkę za wódką w bufecie...*
Oczami po sali drewnianej – i serce ci wali

(Czy pamiętasz?)
Orkiestra powoli opada przycicha
Powiada, że zaraz

(Czy pamiętasz, jak ze mną...?)
Już znalazł twój wzrok moje oczy
Już idziesz – po drodze zamroczy –
Już zaraz za chwilę...

(Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś?...)
Podchodzisz na palcach i zaraz nad głową
grzmotnęło do walca
Porywa – na życie, na śmierć – do tańca

Grande Valse Brillante


Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś walca
Panną, madonną, legendą tych lat
Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca
Świat, co w ramiona ci wpadł
Wylękniony bluźnierca dotulałeś do serca
W utajeniu kwitnące te dwie
Unoszone gorąco, unisono dyszące
Jak ja cała, w domysłach i mgle...
I tych dwoje nad dwiema, co też są, lecz ich nie ma
Bo rzęsami zakryte wnet zakryte, i w dół
Jakby tam właśnie były i błękitem pieściły
Jedno tę, drugie tę, pół na pół

Gdy przez sufit przetaczasz – nosem gwiazdy zahaczasz
Gdy po ziemi młynkujesz, to udajesz siłacza.
Wątłe mięśnie naprężasz, pierś cherlawą wytężasz
Będę miała atletę i huzara za męża

Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś walca
Panną, madonną, legendą tych lat
Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca
Świat, co w ramiona ci wpadł
Wylękniony bluźnierca dotulałeś do serca
W utajeniu kwitnące te dwie
Unoszone gorąco, unisono dyszące
Jak ja cała, w domysłach i mgle...
I tych dwoje nad dwiema, co też są, lecz ich nie ma
Bo rzęsami zakryte wnet zakryte, i w dół
Jakby tam właśnie były i błękitem pieściły
Jedno tę, drugie tę, pół na pół

A tu noga ugrzęzła, drzazga w bucie uwięzła
Bo ma dziurę w podeszwie mój pretendent na męża
Ale zawsze się wyrwie – i już wolny, odeszło
I walcuje, szurając odwiniętą podeszwą.

Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś walca
Panną, madonną, legendą tych lat
Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca

Świat, co w ramiona ci wpadł
Wylękniony bluźnierca dotulałeś do serca
W utajeniu kwitnące te dwie
Unoszone gorąco, unisono dyszące
Jak ja cała, w domysłach i mgle...
I tych dwoje nad dwiema, co też są, lecz ich nie ma
Bo rzęsami zakryte wnet zakryte, i w dół
Jakby tam właśnie były i błękitem pieściły
Jedno tę, drugie tę, pół na pół.

Odwróciłam się i zostawiłam go z pytającą miną w jego komnacie. Piękna piosenka. Szkoda, że na takiego drania, pragnącego tylko brać, a nic nie dawać. Nie dziwiłam się już Harry’emu, że chciał go zabić. Nie dla tego, że był zły, zabił mu rodziców, etc etc, ale dla tego, że jest taki irytujący i zmienny. Jak baba w ciąży.

Usiadłam na najniższym stopniu i ukryłam twarz w dłoniach. Oddech powoli uspokajał mi się w piersi, przez chwilę miałam ochotę się rozpłakać, ale stłumiłam w sobie tę zachciankę. Na korytarzu rozległy się kroki. Przez chwilę myślałam, że to Voldemort idzie mnie spoliczkować za tą piosenkę. Jednak to nie był on. Nie były to jest kroki.

- Czemu tak siedzisz?

Barty usiadł obok i przytulił mnie.

- Po prostu mam za dużo wolnego czasu – mruknęłam.

- Och. Mam dla ciebie listy – oświadczył, podając mi dwie koperty. Podejrzewałam, że są w nich wyniki SUMÓW. Jeszcze tego brakowało, żeby Voldemort, po zobaczeniu moich wyników, zdenerwował się jeszcze bardziej. Byłam przekonana, że egzaminy poszły mi całkiem dobrze, ale teraz, kiedy tak nad tym się idzie zastanowić…

Rozerwałam pierwszą kopertę. Był w niej pergamin z ocenami.

WYNIKI EGZAMINU

POZIOM STANDARDOWYCH UMIEJĘTNOŚCI

MAGICZNYCH

Sophie Rose Serpens otrzymała:

Astronomia: W

Opieka nad magicznymi stworzeniami: W

Zaklęcia: W

Obrona przed czarną magią: W

Wróżbiarstwo: W

Zielarstwo: W

Historia magii: W

Eliksiry: W

Transmutacja: W

Starożytne runy: W

Numerologia: W

Tak, jak zwykle najlepsza. Kamień spadł mi z serca. Chociaż nie. Urósł mi jeszcze większy. W tym roku gwałtownie pogorszę się w nauce. Przynajmniej z magii. Czułam to. Instynkt wampira. Albo kobiety. Nie wiem już.

- I jak? – zapytał Barty. Dałam mu kartkę. Crouch przeleciał wzrokiem po jej treści, a na jego twarzy pojawił się promienny uśmiech.

- Brawo – pochwalił mnie. – Miałem tylko o jeden SUM więcej, ale ty nie zniżyłabyś się do mojego poziomu i nie zdawałabyś mugoloznastwa.

Zaśmiałam się. Tylko on potrafił jakoś uratować mój humor. On i Spajk. Nikt tak jak on nie potrafi wyciągać makaronu z nosa… I znów myślę o irytującym bliźniaku, kiedy jest ze mną Barty! Ale Crouch nie bawi się jedzeniem, jak Spajk. Chyba…

Przysunęłam się do niego i ujęłam jego podbródek, na wszelki wypadek, gdyby mi chciał zwiać. Już wszystkiego mogłam się spodziewać po facetach. Jeden obraża się na mnie, bo magia w moim wykonaniu nie działa tak jak należy, drugi mógłby stchórzyć. Jednak nie tym razem. Barty objął mnie ramieniem, a nasze usta złączyły się. N krótki jednak moment. Rozległo się trzaskanie drzwiami, czyjeś kroki, bardzo mi znane. Nie musiałam otwierać oczu, żeby się dowiedzieć, kto stał za nami.

~*~

Nie rozpisałam się tu, bo po pierwsza: tekst piosenki, po drugie: wyniki z SUMÓW. Sądząc jednak po końcówce, następny odcinek będzie ciekawszy. Ale muszę być takie rozdziały jak ten, żeby nie było co chwilę akcji. Napisałam go ze względu na piosenkę, jest śliczna. Ach, kochana pani Ewa ma cudowny głos…

* TU tłumaczenie, Ewa Demarczyk "Grande Valse Brillante".