Rozdział 150

Nagła zmiana położenia sprawiła, że zakręciło mi się w głowie, tak że upadłam na podłogę, przypadkowo pociągając Barty’ego za sobą. Ten przywarł do mojej szyi, przywołując do moich wspomnień tych wszystkich nieśmiertelnych. Ktoś mi kiedyś powiedział, że wróci do mnie. Wiesz już, o kim mowa? Tak, myślę o Armandzie, moim mistrzu. Wystarczył cień wspomnienia o nim, by odechciało mi się wszystkiego, co obecnie robiłam. Wyplatałam się z ramion Barty’ego, dysząc ciężko. Nie, nie z wysiłku. Chciałam krzyczeć z wściekłości. Ojcowie nie porzucają tak swoich dzieci, by zwiedzać Wenecję albo jakieś inne miasto. On przynajmniej miał swojego mistrza na kilka miesięcy, by nauczyć się od niego wszystkiego o naturze wampirów. Mnie musiał edukować Sanguini.
Utkwiłam wzrok w dywanie, kołysząc się lekko w tył i w przód. Zacisnęłam powieki. Do oczu cisnęły mi się łzy. Nigdy już nie wybaczę Armandowi tego, co zrobił. Znalazł zastępcę i odszedł gdzieś. A ja jak głupia na niego czekałam, wierzyłam, że wróci i pomoże mi się pozbierać po śmierci Syriusza.
- Coś nie tak? – spytał Barty.
Potrząsnęłam głową. Powoli uspokoiłam się. Dziwnie zareagowałam. Czułam jednak, że robię coś nie tylko przeciw Voldemortowi, ale i całemu sabatowi wampirów. Nie słyszałam, by którykolwiek wampir wiązał się ze śmiertelnikiem. Owszem, Sanguini wykorzystał niegdyś matkę Bes, ale to co innego. Ja nie chciałam Barty’ego skrzywdzić. Z tego zawsze bardzo się śmiała Claudia. Dziwne, że już mnie nie odwiedza. Może zrozumiała, że nie jest obecnie mile widziana? Kłamałam, mówiąc jej, że nie chcę jej znać. A ona obiecała, że będzie ze mną zawsze. Nawet na łożu śmierci, czego mogę się za niedługi czas spodziewać.
- Wszystko dobrze – mruknęłam, bo co innego miałam mu powiedzieć? Przywołałam uśmiech na twarz i spojrzałam na niego. – Może wpadnę później, muszę oswoić się z pewnymi rzeczami.
Barty w milczeniu pokiwał głową. Minę miał zakłopotaną. Wstałam, otrzepałam kolana i wyszłam. Przy drzwiach zatrzymałam się jeszcze i zerknęłam przez ramię na Barty’ego. Głupio się czułam. Już sama nie wiedziałam, czego chciałam. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i pobiegłam do swojego pokoju. Samotność jest naturą wampira, jednak ja, jako córka wampira, który uciekł od obowiązku wychowania mnie, nie mogłam sobie z nią poradzić. Pragnęłam towarzystwa Claudii, albo nawet i Darli, by tylko nie być sama z ciszą. Usiadłam na brzegu łóżka. Zaczęłam się zastanawiać, czy któregokolwiek wampira, nawet Armanda, zainteresowałoby, gdybym nagle odebrała sobie życie. Magnus jednak był na moim Rytuale Dojrzałości… Zawsze dziwiło mnie, w jaki sposób Sanguini mówił o nim i Armandzie. Kiedy byłam młodsza i pytałam o swego mistrza, na jego twarzy pojawiał się cyniczny uśmieszek. Próbował mnie wtedy zbyć. Pamiętam, jak zapytałam go kiedyś…

Siedziałam mu na kolanach, obejmując rączkami jego szyję. Minął zaledwie tydzień od odejścia Armanda. Sanguini gładził moje czarne włosy, uspokajający wyraz jego twarzy wcale nie przynosił mi ulgi.
- Gdzie jest Armand? – spytałam. Usta wampira wykrzywiły się w drwiącym, tajemniczym uśmieszku.
- Jest zajęty – odparł. – Teraz ja jestem twoim mistrzem.
Zmarszczyłam brwi.
- Armand nim jest – oświadczyłam ze złością. Sanguini zawsze śmiał się, kiedy moja twarz wykrzywiała się w grymasie dziecięcej złości, kiedy mój głos rozbrzmiewał w korytarzach jego domu. – A ty nic nie wiesz i dlatego kłamiesz.
Sanguini przewrócił oczami. Był już znudzony moimi ciągłymi pytaniami, gdzie jest mój umiłowany ojciec. Nie zależało mu na moich uczuciach do niego. Dla niego byłam tylko uczennicą, cudownym dzieckiem, sierotą, którą musiał wychować na dobrego wampira.
- Armand ma teraz inne towarzystwo – rzekł już bez cienia uśmiechu. – Ma innego wampira, z którym teraz podróżuje.
Nie odpowiedziałam mu na to. Nie rozumiałam jego słów. Jak to, mógł mieć innego wampira? W jakim sensie? Znalazł sobie kobietę, z którą teraz żył? Wątpiłam i nadal wątpię. Armand był wampirem z zasadami, nie pociągało go głupie wiązanie się z kimś. Był prawie pozbawiony ludzkich uczuć, a mnie pokochał tylko dlatego, że spodobała się mu moja moc, moje piękno, dorosłość i inne cechy, których już mi nie ujawnił. I nigdy nie ujawni.

Później i on mnie zostawił. Jak każdy ojciec, który stwierdził, że jego dziecko jest wystarczająco duże, by dać sobie radę samo. Ja jednak potrzebowałam opieki. Byłam tylko dziesięcioletnim pisklęciem. Czułam się jak sierota. Owszem, z czasem zapomniałam o tym. Nie miało już dla mnie znaczenia, czy Armand jest, czy go nie ma. I może lepiej, że go nie było. Bo co mu miałam powiedzieć? A co powiedziałabym mu, gdyby teraz wrócił? Że tęskniłam? Że było mi źle bez jego towarzystwa? Już wszystkie informacje o nim zaczęły mi się mieszać. W wyobraźni nie widziałam jego twarzy. Armand był tylko zamazaną postacią bez twarzy, o czarnych włosach. A może rudych? Nie wiem. Miał kobiece dłonie, jak Barty. I ponoć kochał mnie, kiedy byłam tylko zwykłą śmiertelniczką.

Obudziłam się kilka godzin później. Sama nie pamiętałam, kiedy zasnęłam. Musiałam w tej rozpaczy i tęsknocie opaść na łóżko, powieki musiały same się zamknąć. Opanowało mnie dziwne uczucie utraty własnej woli, jakby ktoś machał mi przed oczami magicznym, hipnotyzującym wahadełkiem. Oczy Armanda miały taką samą moc. Teraz wszystko zaczęło mi się z nim kojarzyć. Czy za kilka lat, jeśli uda mi się przeżyć tą rozdzierającą tęsknotę za Syriuszem, wszystko będzie mi przypominać jego twarz?
Wstałam z łóżka. Miałam cudownie lekką głowę, jednak reszta ciała była ociężała. Takiego uczucia nie miałam od dawna. Wydawało mi się, że już zapomniałam, jakie były te dni, kiedy byliśmy z Armandem szczęśliwą rodziną. Sypiałam wtedy w jego trumnie. Byłam tylko małą dziewczynką. Kładłam się na jego piersi, a on gładził długimi palcami moje włosy. Kilka minut później opanowywała mnie senność, całkiem nieludzka i cudowna. Nie miałam koszmarów, jednak sny były o wiele żywsze od tych, które miewają śmiertelnicy. Czasami ich żałuję.

Spojrzałam na zegar. Mała wskazówka zmierzała nieubłagalnie do szóstki. Usiadłam przed toaletką i otworzyłam usta. Dwa wampirze, ostre kły, którymi obdarował mnie Armand, były mi niepotrzebne. Czarny Pan nie tylko odmawia mi swojej krwi, ale i innych ludzi, choćby nie wiem jak okropnych. Westchnęłam.
- I czym się ty martwisz, Sophie? – zapytałam swojego odbicia. – Przecież i tak umrzesz, i żadna krew ci nie pomoże.
Żyłam od jednej śmierci do drugiej. Najpierw straciłam Evana. Czemu on też nie może mnie nawiedzać, jak Darla? Ona też odeszła. A teraz straciłam osobę, z którą czułam się związana, jak z nikim innym z Zakonu. Kto będzie następny? Barty? Albo Sapphire? Moje życie jest jedną wielką operą mydlaną, albo pasmem udręk. Wszystko już jedno.
Ktoś zapukał do drzwi i wszedł do środka.
- Nie pozwoliłam ci wejść – oświadczyłam, gdy w lustrze zobaczyłam odbicie Bellatrix. Czarny Pan musiał już stwierdzić, że nie potrzebuje szczególnej opieki. A ona miała czelność przychodzić tu do mnie. Cóż, zawsze wiedziałam, że była szalona. Mimo to lubiłam ją. Teraz wszystko się zmieniło. Tylko powrót Syriusza mógł zmienić moje uczucia do niej.
- Barty powiedział mi, że tu jesteś – powiedziała, zamykając za sobą drzwi. Wzięłam szczotkę i zaczęłam powoli rozczesywać swoje włosy, które rozpaczliwie domagały się fryzjera.
- Kiedy nie obściskuje się ze mną, szuka pocieszenia u ciebie? – zapytałam z drwiną w głosie. Bellatrix usiadła z ciężkim westchnieniem na brzegu łóżka. Wyglądała okropnie. Miała bladą, wychudzoną twarz, jej włosy również nie wyglądały na profesjonalnie uczesane. Ona chyba zaniedbała się tylko dla tego, że jest w ciąży i Lord Voldemort jej już nie zechce. Ta myśl przyniosła mi dziwną satysfakcję.
- Nie. Po prostu szukałam go, bo wiedziałam, że będziesz z nim – odparła.
- Myślę jednak, że nie spotkało cię rozczarowanie – warknęłam. Szarpnęłam mocno szczotką, bo zaplątała się we włosy. – Czego chcesz, chyba widzisz, że jestem zajęta.
Bellatrix wyglądała teraz zupełnie jak nie ona. I ten pokorny wyraz twarzy… Wypijając jej krew, musiałam wypić też jej honor. Milczała przez chwilę, utkwiwszy wzrok w swoich dłoniach, obserwowana bacznie przeze mnie. W końcu przemówiła nieco drżącym głosem. Nie zdziwiłabym się, gdyby się rozpłakała. Byłby to widok najbardziej żałosny, jakiego nie widziałam od czasu, kiedy Ron puścił tego czternastego gola w meczu ze Ślizgonami.
- Nie wiem, ile czasu masz zamiar się na mnie gniewać…
- Nie wiesz? – przerwałam jej, nadal zajęta swoimi włosami. – To ja ci powiem. Aż Syriusz nie powróci, czyli do końca twoich dni, które mogą nastąpić zaskakująco szybko, jeśli będziesz gnębić Barty’ego, albo cały czas za mną łazić.
Wkrótce odnalazłam wytłumaczenie dla dziwnego zachowania Belli. Jest przecież w ciąży, hormony się zmieniają… A Bellatrix może stać się płaczliwa, jak mała dziewczynka. Och, wiele bym oddała, by zobaczyć ją, ryczącą jak bobas, którego za kilka miesięcy miała urodzić. Z drugiej strony, choć moje uczucia do niej były przepełnione niechęcią i nienawiścią, trochę jej zazdrościłam. Ja nigdy nie będę miała okazji poznać, jak to jest urodzić dziecko. Po pierwsze, umrę, zanim zdążę urządzić siedemnaste urodziny. A po drugie, nie mogę mieć dzieci ze śmiertelnikiem. Armand był zbyt mało ludzki, by przekazać mi taką cechę jak zdolność do rodzenia dzieci.
Uśmiechnęłam się. Bella tego jednak nie zauważyła, gdyż nadal wpatrywała się w swoje dłonie, kurczowo zaciśnięte na podołku. Głupia, naiwna Śmierciożerca. Zawsze śmieszyło mnie w niej, że była tak ślepo oddana Czarnemu Panu, nawet nie dostrzegając jego wad. Barty to co innego. On widział dobrze, jakim był zaborczym, egoistycznym bufonem. Mimo to szanował go, jak ja kiedyś. Teraz to uczucie jakby we mnie ostygło. Teraz irytowało mnie to przywiązanie Bellatrix do Voldemorta. Może gdybym ja taka była, inaczej by mnie traktował. Ale za to byłabym mu bardziej podporządkowana, niż jestem teraz.

Z transu wyrwało mnie parsknięcie śmiechu Belli.
- Wiesz, nigdy nikomu tego nie mówiłam – zaczęła, nadal wpatrując się w swoje dłonie. – Ale zawsze cię podziwiałam. Byłaś taka stanowcza, podobnie jak Czarny Pan, ale potrafiłaś mu się postawić. I to, co o tobie mówiłam do Narcyzy, to tylko słowa. Naprawdę nadal chciałabym się z tobą przyjaźnić, jak dawniej. W głębi serca wiem, że jesteś ode mnie silniejsza.
Prychnęłam pogardliwie, mimo że jej słowa wywarły na mnie duże wrażenie. Nie chciałam jej jednak pokazać, że to krótkie przemówienie zmiękczyło nieco moje serce.
- Ale ja nie chcę tej przyjaźni – oświadczyłam z wyższością. – Czy nie pamiętasz, co mówił kiedyś Czarny Pan? Musisz to wiedzieć, mówi ci wiele rzeczy. Że sługa ma pozostać sługą dla swojego pana. Pan musi pozostać panem.
Naprawdę, to byłam przekonana, że Voldemort nigdy nie wspominał Belli, że zakazał mi i Barty’emu bliższych kontaktów, niż takich, które były właściwymi dla naszych pozycji. Jednak Bellatrix musiała słyszeć to jego powiedzenie.
- Zostaw mnie samą – zażądałam. Te ciche słowa musiały przerazić Bellę, bo zerwała się czym prędzej i opuściła pokój. I takim to właśnie sposobem tracę wszystkich mi bliskich, którzy jeszcze żyją. Gdzieś w głębi serca bardzo chciałam pogodzić się z Bellatrix, byłam zmęczona tymi wszystkimi kłótniami, problemami… Miałam nadzieję, że jej jeszcze wybaczę. Mój gniew minie. Z czasem…

~*~

Wybaczcie, że nie pisałam nic ponad tydzień, ale miałam zepsuty komputer [znowu]. Cóż za ironia losu… Mam nadzieję, że się podobało xD Dedykacja dla Cam :*