Rozdział 146

Voldemort przypatrywał mi się przez chwilę w milczeniu. Bolała mnie ta niesprawiedliwość, ten jego nieświadomy wzrok i plugawienie fortepianu swoimi rękami. Pogładziłam pieszczotliwie klawisz, ale Czarny Pan znów obszedł instrument dookoła i chwycił mnie za nadgarstek.

- Nie dotykaj go – wycedził. – Musimy stąd wyjść.

- Bo co, bo ty tak mówisz?! – zawołałam. – Jak mogłeś mnie tak okropnie skrzywdzić!

Voldemort ukląkł przy mnie. Wydał mi się teraz bardzo dziwny, bo nigdy przed nikim nie klęczał. Chociaż powiem, że mogłabym się zacząć do tego przyzwyczajać.

- Powiesz mi, o co chodzi? – spytał. Parsknęłam śmiechem.

- Wszystko słyszałam, całą rozmowę Belli z Narcyzą – odpowiedziałam. – Z tego wynika, że wpadliście.

Voldemort chyba nie znał dzisiejszego słownictwa, bo przechylił głowę najpierw na jedną, potem na drugą stronę, jak zdziwiony pies.

- Możesz powtórzyć? – poprosił.

- Usłyszałam o jakimś potomku – tu postukałam się palcem w czoło – myślisz, że jestem taka głupia? Niestety, rozczaruję cię, wiem, jak się robi dzieci. Bellatrix mówiła, że ci ponoć na tym bachorze zależy.

Skrzyżowałam ręce na piersiach. Niech się teraz tłumaczy. I nie pozbędzie się mnie zdaniem, że nie wie, o czym mówię.

- Mi na czymś zależy? Bella tak powiedziała? I czy ty sądzisz, że ja z nią…?

Parsknął śmiechem, ale mnie to nie rozbawiło. Zacisnęłam wargi ze złości. Że też on śmiał się ze mnie nabijać… Najpierw wykończę Bellę, a później jego, żeby było do pary.

- To nie jest tak jak myślisz… - zaczął. Ja już dobrze znam tą gadkę. Siedzi to takie żałosne na podłodze i się tłumaczy. Żenujące. Wstałam. Nie miałam zamiaru dłużej z nim rozmawiać. Bolał mnie nie tyle sam fakt, że Voldemort zachował się jak świnia, ale to, że o niczym mi nie powiedział. Teraz już wiadomo, dlaczego tak się troszczył o Bellatrix. A ja nie chciałam mieć z tą parą już nic wspólnego.

- Sophie, poczekaj, daj mi wyjaśnić – Czarny Pan chwycił mnie za ramię w połowie drogi do drzwi. – Bella nie…

- Tak sądzisz? – zapytałam lodowatym tonem. – Więc co? Mam zacząć mówić do niej „mamo”? Czyżby macocha?

- Wyciągasz pochopne wnioski – prychnął Riddle. – Nie popełniłbym takiego głupiego błędu. Przecież Bellatrix to tylko moja sługa, to nie przystoi.

Ach tak. Nie przystoi. Ale dlaczego miałby mi powiedzieć prawdę? Dlaczego miałby nie zmyślić tego? W końcu nie mogę się teraz dowiedzieć, co się dzieje w jego głowie.

- Nic do Belli nie czuje – dodał Voldemort. – Owszem, jest dobrą Śmierciożercą, ale nie czuję do niej nic, co mogłoby spowodować ową „wpadkę”. Bellatrix jest pewnie w ciąży z… Rudolfem… nie wiem, z Bartym…

- Nie przeginaj – wycedziłam. – Rudolfus jest w Azkabanie.

Voldemort przewrócił teatralnie oczami.

- Dobra, nie wiem, nie wtrącam się w jej życie osobiste – odpowiedział. – Ale ja nie mam nic do tego.

Pozwoliłam, by objął mnie ramieniem i wyprowadził z tego zakazanego pokoju. Mniejsza o to, dlaczego nie pozwalał mi grać na fortepianie. Domyślałam się jednak, że mógł mnie zabić ten piękny instrument, jak owe lustro z domu Blacków. Ale skoro ono mnie nie wykończyło, to fortepianowi też się to nie uda. Ważne, że sprawa z tajemniczym potomkiem została rozwikłana. No, przynajmniej częściowo, a Lord Voldemort został oczyszczony z zarzutów.

Zeszłam do ogrodu, gdzie, jak się tego spodziewałam, spotkałam Barty’ego. On zawsze wszystko wiedział i we wszystkim się orientował, więc na pewno wie, o co chodzi z Bellą. No, chyba że znów mam go zacząć podejrzewać o zdradę…

Usiadłam pod drzewem i przez chwilę przyglądałam się jego pracy. Mnie by ta cisza zabiła. Owszem, raz na jakiś czas można uspokoić myśli, ale jeśli całe życie spędza się na nic nie mówieniu i nic nie słyszeniu… Można przecież utracić zdolność rozmawiania, jak mimowie.

- Skoro mnie tu odwiedzasz – odezwał się w pewnym momencie Barty. – To musisz mieć w tym jakiś cel.

- I mam – odparłam. – Nie zauważyłeś, że Bellatrix zachowuje się ostatnio dziwnie?

- W jakim sensie? Po tym, jak ją pobiłaś, jest rzeczywiście bardzo normalna.

Zaśmiałam się.

- Nie mów, że i ty jesteś po jej stronie – prychnęłam. – Mile widziana byłaby odpowiedź.

Barty odłożył sekator i usiadł naprzeciwko mnie. Miał minę dobrotliwego kapłana, która w ogóle do niego niepasowana.

- Mile widziana byłaby też łaska dla Bellatrix – powiedział.

- No wiesz co – wyszeptałam. – Możemy być na podsłuchu… Ale ty chyba wiesz coś na temat jej potomka.

Barty zrobił zdziwioną minę.

- Pierwsze słyszę – odparł.

I co, myślisz, że tymi słowami zaspokoisz moją ciekawość? Och, nie pozbędzie się mnie tak łatwo. Przysunęłam się do niego i musnęłam ustami jego kark.

- Powiesz mi? – spytałam. – Przecież ty wiesz, nie kłam.

- Nic nie wiem…

Wbiłam kły w jego szyję, z której natychmiast trysnęła krew, wypełniając mi usta. Miała przyjemniejszy smak, niż krew Belli, zapewne dlatego, że mniej pił. Tak, wampiry żywiące się krwią różnych ludzi mogą zacząć rozpoznawać spożywane przez nich pokarmy, rodzaj palonych papierosów, czy zażywanych leków.

- Dobra, dobra – powiedział szybko Barty. – Ale przestań już.

Oderwałam kły od jego ranek i oblizałam wargi. Oto jak sprawdza się stare powiedzenie. Jeśli nie po dobroci, to siłą. Crouch przytknął koniec różdżki do krwawiącej rany, która natychmiast się zrosła. Stara sztuczka…

- Zadziwiające, że nie wiesz o tym – zaczął Barty. – Chyba już wszyscy Śmierciożercy wiedzą, że Bellatrix jest w ciąży. Ale to chyba tylko skutki twojej żałoby po Syriuszu.

Urwał nagle, a na jego twarzy pojawił się niepokój. Nie wybuchnęłam płaczem, jakby to się stało, gdy wspomniałby o tym ktoś inny. Uśmiechnęłam się tylko cierpko.

- Mów dalej – zachęciłam go.

- Wiesz, jak Bellatrix traktuje ludzi – rzekł. – To było zupełnie zadziwiające, kiedy oświadczyła, że spodziewa się dziecka.

- To musi być dziwne uczucie – mruknęłam. – Teraz, jak się nad tym zastanawiam, to żal mi jej. I jej dziecka też. Będą musieli zginąć, niestety…

- Nie musisz tego robić – powiedział Barty.

Wzruszyłam ramionami. Naprawdę, to było mi obojętne, czy zrażę do siebie Barty’ego tymi słowami czy nie.

- Muszę – zaprzeczyłam. – Ona zabiła Syriusza, ja zabiję ją. Czy wiesz, jak ja się teraz czuję?  Ona nie zasługuje na życie.

- Nie tobie sądzić, kto na nie zasługuje – odrzekł Crouch. Na jego twarzy nie było już ani cienia uśmiechu. Wyglądał przerażająco, jak podczas rozmowy z Dumbledore’em. Jego śmiertelnie poważny wyraz twarzy i spokojny ton głosu sprawiały, że włosy mogły zjeżyć się na głowie. Jednak nie mi, w każdym razie.

- Więc komu? – zapytałam, wstając. Zaczęłam chodzić tam i z powrotem. Zirytowały mnie jego przemądrzałe słowa. Zachowywał się, jakby lepiej ode mnie wiedział, jak należy pomścić Syriusza. Nie mogę przecież puścić wszystkiego w zapomnienie, bo codzienny widok Bellatrix, której będzie powiększał się brzuch, a ona sama będzie chodzić wielce szczęśliwa, przypominać mi będzie tą scenę, kiedy Syriusz ginął. Nie mogłabym tego znieść. Sam uśmiech na jej twarzy byłby niestosowny, spowodowałby we mnie sam odruch. Znów rzuciłabym się jej do gardła i biłabym ją po twarzy, by przypominała krwawą miazgę. Prędzej czy później zakończyłabym jej żywot.

- Tylko powrót Syriusza mógłby ją uratować – dodałam lodowatym tonem. – A wszyscy wiemy, że on nigdy już nie wróci.

Odwróciłam się do niego plecami i zacisnęłam powieki, by mu nie okazać, że płaczę. Wzięłam kilka głębokich oddechów dla uspokojenia.

- Naprawdę nic innego nie mogłoby jej uratować? – zapytał Barty. Poczułam jego oddech na karku, jednak już wcześniej wiedziałam, że stanął tuż za mną. Pochylił się i ucałował mnie w policzek.

- Nie chcę, żebyś robił to z obowiązku – powiedziałam cicho. – Możesz nawet ogłosić się Ministrem Magii, a ja i tak nie zmienię zdania.

Naszą dalszą rozmowę przerwało jakieś głośne sapanie, dobiegające zza drzwi. Pospiesznie otarłam łzy. Do ogrodu wpadł Glizdogon. Pokracznie podbiegł w moją stronę, ale potknął się o wystający korzeń i upadł u mych stóp z wyciągniętym przed siebie listem. Wyjęłam kopertę z jego zaciśniętych palców i ze wstrętem odsunęłam się od Petera. Po piśmie na wierzchu pergaminu poznałam rękę Dumbledore’a. Nie było jednak jego nazwiska.

- Czarny Pan kazał ci to dać – wybełkotał Glizdogon, podnosząc się na chwiejne nogi. – Właśnie przyszło.

- Odejdź – rozkazałam, bardziej skupiona na otwieraniu listu, niż na płaszczącym się przede mną robalem. Treść na pergaminie była krótka, zaledwie cztery zdania.

Sophie,

Miałem napisać do Ciebie wcześniej, lecz postanowiłem trochę odczekać. Testament Syriusza został odczytany kilka dni temu. Harry zna już jego treść. Chciałbym, abyś przybyła do Nory dziś wieczorem.

A.P.W.B.D.

List wypadł mi z rąk. Nawet Dumbledore już wiedział, że Syriusz nie powróci. Ostatnie tchnienie nadziei umarło, wraz z tą wiadomością.

~*~

No i już wiadomo, że to nie dziecko Voldemorta, choć nie wykluczam tego całkowicie. Przecież Riddle też człowiek i mógł kłamać. Ten rozdział jakoś mi nie podszedł. Wybaczcie, że tak nieudolnie mi wyszedł. Dedykacja dla Lady Morte :*