Rozdział 152

UWAGA:

Rozdział zawiera wątki erotyczne, sceny nieprzeznaczone dla dzieci, dlatego życzę miłego czytania xD

Większą część nocy spędziłam na wpatrywaniu się w baldachim łóżka nade mną i rozmyślaniu. Mimo że nie znałam dziadka w ogóle, a rodzice nie trzymali nigdzie jego zdjęcia, po tym, co przeżyłam w bibliotece, czułam się, jakbym znała go od dawna. A więc był uzdrowicielem… nic dziwnego, że zachorował na smocze zapalenie oskrzeli. Choć czy aby na pewno zaraził się tą chorobą od któregoś z pacjentów? Może ktoś chciał go zabić? Mógł mieć wiele powodów. Mógł chcieć się na nim zemścić za ślub Anzelma z Meropą… albo miał do niego żal, że porzucił pisarstwo… Nie, to wariactwo. Histeryzuję.

Rano zwlekłam się z łóżka z nieznośnie ciężką głową, piekącymi oczami i rozczochranymi włosami. Na tak zmęczoną nie wyglądałam od bardzo dawna. Byłam zmęczona życiem. Śmierć Syriusza popchnęła mnie w dziurę, w którą z dnia na dzień zakopywałam się coraz głębiej. Już nie widziałam szansy wydostania się z niej.
Kiedy już udało mi się doprowadzić do porządku mój wygląd, zeszłam do kuchni. Nie byłam specjalnie głodna, ale chciałam zobaczyć, czy Stworek się w niej znajduje. Gdy weszłam do kuchni, stwierdziłam, że nikogo w niej nie ma. Cóż, najwyraźniej luksusy Stworkowi nie odpowiadają. Zamiast zapachu wypolerowanego drewna, woli stęchliznę i kurz, a zamiast towarzystwa Barty’ego czy Glizdogona, zwariowany obraz matki Syriusza w pozłacanej, zniszczonej przez czas ramie. No dobra, co do towarzystwa Glizdogona, to też wolałabym wykrzykującą obelgi Walburgię.
Zjadłam coś, sama do końca nawet nie wiedziałam co. Bardziej zainteresowały mnie drzwi do pomieszczenia, przylegającego do kuchni. Była to pewnie spiżarnia, albo coś podobnego. Pchnęłam proste, drewniane drzwi i weszłam do środka. Pochodnie, jak na komendę, zapaliły się. Znajdowałam się w obszernej komnacie, zapełnionej półkami i szafkami. Nie omyliłam się. To była spiżarnia. Jednak na końcu pomieszczenia, znajdowały się jeszcze jedne drzwi. Przeszłam śmiało przez pokój i nacisnęłam klamkę, która bez problemu ustąpiła. Tamten pokój był mały, całkiem podobny do tego, w którym sypiał Stworek w domu Blacków. Był jednak o wiele czystszy, jaśniejszy i nie było w nim żadnych rur. Znajdował się zamiast nich piec. Wielki, czarny , co prawda nieco zakurzony, ale bez śladu rdzy. W kącie pod ścianą leżał koc w pomarańczowo-fioletową kratkę. W zastanawianiu się, kto może mieć aż tak okropny gust, przeszkodziło mi skrzypienie drzwi. Ktoś koniecznie musi naoliwić zawiasy. Odwróciłam się i zobaczyłam właściciela koca.
- A jednak postanowiłeś tu zostać – mruknęłam do Stworka, który właśnie wszedł do pomieszczenia. Ten tylko pokiwał głową. – No to ci nie przeszkadzam.
Opuściłam ten pokój tak samo szybko, jak do niego weszłam. Stworek nie wydawał mi się szczęśliwy. Lepiej byłoby dla niego, żeby wrócił do rodzinnego domu Blacków. Cóż, Glizdogonowi znów przybędzie pracy, ale jakoś nie wzięła mnie za serce ta myśl. Nie ma przecież nic innego do roboty.

Poszłam do ogrodu. Ostatnio tam spędzałam swój cały wolny czas, którego miałam aż w nadmiarze. Z pewnością byłoby inaczej, gdyby nie moje złowrogie stosunki z Zakonem i obrzydzeniem, którego dostawałam, kiedy tylko mówiono o Harrym Potterze jak o wybrańcu. No i jeszcze pod uwagę weźmy czasy, które nastały. Otwarta wojna między stroną ciemności a jasności, między złymi a dobrymi. Lord Voldemort zaszantażował Ministra Magii i cały jego rząd, by dał mu otwartą rękę do czynienia zła, bo wymorduje mugoli.  Nie pochwalam aż tak drastycznych środków, ale w to już się nie chciałam mieszać. Zrobiłam się ostatnio za miękka.
Usiadłam w cieniu jakiegoś drzewa o rozłożystych konarach, by za bardzo się nie opalić. Mimo mojego panicznego lęku przed spaleniem swojej skóry na brąz, lubiłam taką pogodę jak ta. Słońce, niezapominajkowe niebo, puszyste, białe chmurki, ciepły, letni wietrzyk… I choć miałam żal do Armanda, odczuwałam wewnątrz jakiś przedziwny smutek, spowodowany faktem, iż mój mistrz nigdy już nie ujrzy tego, co ja teraz widzę.
Położyłam się na wznak, wpatrując się po części w koronę drzewa i niebo. Rozmyślałam teraz o innych nieśmiertelnych, z całych sił woli zmuszając się, by wyobraźnia nie wypowiedziała tego imienia, które sprawiało mi ból. Coś jakoś ostatnio nazbyt często nawiedzały mnie myśli o innych wampirach. Gdzieś w głębi serca czułam się zawiedziona, że żadnego nie zainteresował mój dotychczasowy los. Jedynie Magnus zdobył się na chwilę, by obserwować przez kilka sekund mój Rytuał Dojrzałości. Tylko jak, u licha, udało mu się przeżyć śmiertelne promienie słońca? Nie ważne z resztą. Nigdy jakoś bliżej nie poznałam Magnusa. Rozmawiałam z nim kilkakrotnie, raz odwiedził Société Vampires, by zamienić słówko z Armandem, nic więcej. A może wysłał go ktoś, by sprawdził, jak sobie radzę? Zapewne Marius albo Sanguini, bo Armand po co miałby go fatygować?

Dumałam tak o tych swoich nieśmiertelnych sprawach bardzo długo. Zwykły śmiertelnik mógłby się już dawno tym znudzić, ale nie ja. Wampiry poświęcają dużo czasu na obmyślanie pewnych spraw, choć w niektórych działają bardziej porywczo niż człowiek. To myślenie zajęło mi tyle czasu, że nawet nie zwróciłam uwagi na to, że już dawno po obiedzie. Słońce zaczęło zachodzić, a ja nie odczuwałam ani zmęczenia, ani głodu, ani znudzenia. Gdyby nie słońce, znikające za wysokim dachem, nadal leżałabym bezczynnie na trawie i rozmyślała, czy kiedykolwiek Claudia odwiedzi mnie jeszcze. Tak, tęskniłam za jej dorosłym spojrzeniem, drwiącym uśmiechem na pulchnej, dziecięcej buzi sześcioletniego dziecka, złotymi lokami, niebieską, jedwabną sukienką… Claudia była bardzo mądra, jednak irytowała mnie jej wyniosłość, niepotrzebna drwina. Ciekawe, czy Barty by mi uwierzył w jej istnienie…
Dość już. Dość myślenia, czas zabrać się do działania. Wstałam z trawy. Czas poważnie porozmawiać z Bartym. Ostatnio tak jakby… mijamy się.
Zatrzasnęłam za sobą drzwi do ogrodu, wbiegłam na pierwsze piętro i ruszyłam szybkim krokiem w stronę korytarza, gdzie znajdowała się sypialnia Barty’ego. Wątpiłam jednak, że będzie u siebie. Często zostawał w swoim gabinecie do późna w nocy.
Doszłam do drzwi, zapukałam i nacisnęłam klamkę. Myliłam się. Barty siedział przy stole, z nogą założoną na nogę i czytał jakąś książkę. Ludzie, czy nie ma nic innego do roboty jak tylko czytanie książek? A co z jego życiem towarzyskim? No, jeśli takowe posiada… Przy najbliższej okazji będę musiała się jakoś o nie zatroszczyć.
- Przeszkadzam? – spytałam.
Crouch oderwał wzrok od tekstu książki.
- Nie, siadaj – wskazał mi krzesło. Usiadłam. Zerknęłam na książkę, którą trzymał w dłoni. Okładkę miała ciemnoszarą, bardzo starą, jak prawie wszystko w bibliotece mojego wuja.
- Wczoraj, gdy wyciągnąłem cię z tej biblioteki – zaczął, widząc, że uważnie przyglądam się jego książce. – Postanowiłem zapoznać się z lekturami twojego dziadka. Rzeczywiście, szkoda, że przestał pisać.
Pokiwałam milcząco głową. Jego słowa wpadły mi jednym uchem, wyleciały drugim. Zastanawiałam się, jak mam rozpocząć rozmowę. Nie chciałam urazić Barty’ego, który był, jak wcześniej już zdążyłam zauważyć, zbyt wrażliwy, by wydrzeć się na niego i zacząć kląć.
- Chciałabym z tobą pogadać – zaczęłam, patrząc w zupełnie inną stronę, niż on. – Ale nie wiem, jak to powiedzieć… Ostatnio tak jakoś… jesteś inny.
Barty odłożył książkę na bok i uniósł jedną brew. Bardzo zabawnie wyglądał, gdy mi się tak przyglądał z miną zdumionego psa.
- A może to ty się zmieniłaś? – zapytał. – Cały czas nic, tylko przesiadujesz w ogrodzie, nic nie jesz, z pewnością nie śpisz… Martwię się. Jadłaś dziś śniadanie?
- Tak, ale nie o to chodzi – odparłam. – Mówiłam ci już. Ja i tak umrę.
- Nie prawda – zaprzeczył stanowczo Barty. – To ja umrę. My wszyscy umrzemy, a ty zostaniesz. Ty, ten twój Armand i inni nieśmiertelni. I Czarny Pan.
Nie spodobało mi się, jakim tonem wymówił imię Armanda. I nie chodziło tu o drwinę, której było pełno w jego tonie. Tylko o to, że wyróżnił go spośród innych wampirów. Mimo to uśmiechnęłam się. W końcu ktoś tonem swego głosu pokazał mi, że mój mistrz nie jest najważniejszy.
- Nie mówmy o tym więcej – oświadczyłam, wstając z krzesła. – Czarny Pan nie ma dla ciebie żadnych nowych dokumentów?
Usiadłam na jego kolanach i objęłam go za szyję. Barty nieco nieśmiałym ruchem ręki, pogładził mnie po policzku.
- Dziś nic takiego nie dostałem do roboty – odrzekł. – Glizdogon coś schrzanił, potrzebna była pomoc.
W pokoju zaczęło się robić ciemno. Słońce już dawno zaszło, a jego miejsce zajął księżyc i gwiazdy. Ja jednak, posiadając wampirzy wzrok i intuicję, widziałam jeszcze fioletoworóżową poświatę w miejscu, gdzie słońce zniknęło. Odwróciłam wzrok od okna i spojrzałam Barty’emu w oczy. Dawno nie widziałam ich z tak bliska. Brakowało mi ich. Tak samo, jak brak mi było jego odurzających perfum, dotyku jego skóry…
Zsunęliśmy się z krzesła prosto na skórę przed kominkiem. Wprost idealne miejsce, czyż nie? Wyciągnęłam różdżkę z tylnej kieszeni jego spodni i machnęłam nią na oślep. Usłyszałam jednak szczęk zamka, mówiący mi, że zaklęcie trafiło tam, gdzie planowałam. Zaczęłam rozpinać guziki jego koszuli. Drugą ręką ujęłam jego włosy i przywarłam do jego karku. Przez krótki moment zapragnęłam go ukąsić, by sycić się smakiem jego krwi. Przez tych kilka sekund chciałam tylko tego, jednak Barty odsunął mnie od tego pragnienia, odrywając mnie od swojej szyi. Pomyślałam, że to nieuniknione, musi się w końcu stać. Barty nie mógł mi się więcej opierać, ja nie chciałam używać tu swojej wampirzej silnej woli. Moja ręka odnalazła jego rozporek, a ja zsunęłam z niego spodnie. Przez chwilę przeszło mi przez głowę, że Barty znów zaprotestuje, jak było ostatnio, jednak nic takiego się nie stało. Objęłam go jednym kolanem w pasie, podczas gdy Barty z trochę większym trudem i skrępowaniem pozbawiał mnie ubrań. Zupełnie zapomniałam o zakazie wuja. Teraz był on najmniej rozpamiętywaną i pożądaną osobą w owej chwili.
Ujęłam prawą rękę Barty’ego [zważywszy wcześniej na to, iż na lewej znajdował się Mroczny Znak] i ucałowałam wnętrze jego nadgarstka. Słyszałam jego gorącą krew, szumiącą w żyłach pod cienką skórą. W sumie, to dlaczego miałabym sobie odmawiać choć odrobinę tej przyjemności? Mimo to cieszyłam się, że w końcu jestem z Bartym sam na sam, nikt nam nie przerywa tego, co tak naprawdę odkładaliśmy do tego dnia.
Przetoczyłam się na pierś Barty’ego. W jego ramionach czułam się jak krucha, porcelanowa lalka, mimo że posiadałam odwieczną siłę wampirów, a moim mistrzem był sam potężny Armand. Obdarzyłam go namiętnym pocałunkiem. Moje ręce błądziły po jego ciele, przypadkowo kilkakrotnie drasnęłam mu plecy paznokciem. Była to jedna najpiękniejszych nocy w moim życiu, podczas której nie musiałam myśleć bez przerwy o martwym Syriuszu i ojcu, który mnie porzucił.
Ogarnięci nową pasją, kochaliśmy się, nie zważając na zagrożenia z zarówno mojej jak i jego strony. Na samym początku odczuwałam krótkotrwały ból, ale całkiem się od niego odcięłam, jak mogłam się odcinać od niechcianych dźwięków. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że będę mieć z tego jakąś przyjemność, ale najwyraźniej potężna krew Armanda nie zabiła we mnie wszystkich człowieczych uczuć.

~*~

Wiem, co powiecie. Nareszcie. I ja mówię to z jeszcze większą ulgą, bo pisanie tego rozdziału, zwłaszcza końcówki, zajęło mi sporo czasu.