Rozdział 61

W nocy mało spałam. Nie martwiłam się, co do tego listu, ale myślałam. Zastanawiałam się, kto mógł się dowiedzieć o mojej tajemnicy i jeszcze mi grozić! Był tylko jeden podejrzany. Lord Voldemort. Mógł włamać się do mojego umysłu i… Nie, stop. Przecież wyczułabym to. Z resztą, nie mógłby mi czegoś takiego zrobić! On myśli, że jestem tą jego świętą, niewinną, kochaną Darkie, która nigdy nie zrobi czegoś sprzecznego z jego zasadami. Niestety, bardzo grubo się mylił. Od dawna przestałam słuchać Czarnego Pana. Ta jego obsesja na punkcie mojego dobra już od dawna zaczynała mnie denerwować, a on sam, zamiast dawać mi odrobinę szczęścia, którego nie zaznałam w moim życiu od biologicznych rodziców, psuje nasze relacje. I tak jest zawsze. Przychodzę do niego z przyjaznymi [przynajmniej w moim mniemaniu] zamiarami, a on wybucha, że mam za krótką bluzkę. I jak tu się nie wkurzyć i nie zacząć rzucać w niego szklankami?

-Okropnie wyglądasz – powiedziała Sapphire, kiedy jak zwykle spóźniłam się na śniadanie.
-Dziękuję za szczerość – mruknęłam i nalałam sobie kawy. – Nie spałam pół nocy. Zastanawiałam się, kto mógł mi ten liścik wysłać.
-Ale co ten ktoś właściwie wie? – zapytała Sapphire.
Zmieszałam się trochę.
-Nic ważnego, takie tam głupoty… - odpowiedziałam, nie patrząc przyjaciółce w oczy. – To dotyczy głownie mnie i…
Sapphire zaczęła machać rękami nad głową, jak oszalała, ale ciągnęłam dalej:
-…Czarnego Pana, więc to dość prywatna sprawa…
-Plotki na ten temat są w Hogwarcie zakazane, panno Serpens – usłyszałam nad sobą ociekający jadem głos profesor Umbridge. Strach mnie obleciał, ale natychmiast się opanowałam. Odwróciłam się do niej z kpiącą miną i spytałam spokojnie:
-A kto tak powiedział?
Umbridge drgnęła.
-Ja, jako Wielki Inkwizytor Hogwartu – odpowiedziała z wyższością.
Roześmiałam się, ale mój śmiech był całkowicie pozbawiony humoru. Brzmiała w nim raczej nutka groźby.
-No to hop, cofamy się do średniowiecza! – zawołałam, a najbliżej mnie siedzące osoby zachichotały. Ciągnęłam dalej, coraz bardziej ośmieszając Umbridge:
-A teraz usiądźmy w okręgu i oczyśćmy ścieżki duszy! Później zamknijmy się w klasztorze i poddajmy się całodziennej modlitwie…
To mówiąc, usiadłam po turecku, uniosłam się o kilka cali nad krzesłem i złożyłam ręce w sposób, w jaki modlą się buddyści.
Nagle coś pociągnęło mnie na dół i wyprowadziło z sali. Przez cały czas rechotałam, jak głupia.
-Widziałaś, jaką miała minę ta ropucha? – zapytałam.
-Tak, zaraz znów dostaniesz szlaban – prychnęła Sapphire.
-Warto by było dla te sceny – odrzekłam, bardzo z siebie zadowolona. – Szkoda, że nie widział tego Voldemort. Ah, jaka byłaby jego wściekłość… aż miło by się tego słuchało…
Wybuchnęłam śmiechem.
-Mamy lekcje – zauważyła Sapphire.
-Świetnie, szkoda, że to nie czas na czytanie bardzo pouczających podręczników – powiedziałam. – Wiesz, że takie nudne czytanko bardzo kształtuje charakter? Podobnie jak mycie podłogi mopem. Chodź.

*

Do końca tego tygodnia nic zbytnio się nie działo. Zwykle, wieczory spędzałam na nauce. Nie mogłam za bardzo się zastanowić, któż to taki wysłał mi ten list i co zrobić, by zdobyć władzę nad światem. Wiem, brzmi to dość niedorzecznie, ale w końcu ktoś taki jak ja, o nieskończonej mocy i możliwościach, nie mógłby sobie wziąć trochę tego świata?
Umbridge co raz bardziej dawała się we znaki uczniom. Podczas tego tygodnia pojawiło się chyba z 5 informacji, czego nie wolno robić. No, jeżeli tyle zakazów można wymyślić w tak krótkim czasie, to ja się boję, co będzie za miesiąc. Do końca roku to nawet oddychać nie będzie można.
W poniedziałek, kiedy zaczęła się lekcja wróżbiarstwa, doznałam prawdziwego szoku. Otóż, niedaleko mojego miejsca w klasie profesor Trelawney, siedziała Umbridge. Miała na sobie ten ohydny sweter, który ubrała na rozpoczęcie roku szkolnego, a w ręku trzymała czarną podkładkę do notowania.
Kiedy ostatni uczeń wszedł przez klapę w podłodze i zajął swoje miejsce, z ciemnego kąta wyszła Trelawney, jak zwykle spowita w szale i swoje szale. Była nieco zdenerwowana, starając się przemówić swym tajemniczym głosem:
-Witajcie, uczniowie. Otwórzcie swoje Senniki  i zajmijcie się interpretacją swoich ostatnich snów.
Rozległ się szum i zgodny pomruk uczniów, kiedy wyciągali z torby swoje podręczniki. Profesor Trelawney zaczęła się przechadzać po klasie, wypytując niektórych uczniów o ich sny. Umbridge wstała i zadała kilka pytań nauczycielce.
-Dobra – z zamyślenia wyrwała mnie Sapphire, trzaskając Sennikiem o blat ławki. – Śniło mi się, że…
-Przerwij na moment – mruknęłam, wytężając słuch.
Trelawney właśnie pochylała się nad podręcznikiem Parvati, kiedy Umbridge postukała ją grubym paluchem po ramieniu.
-Ile lat pani uczy w Hogwarcie? – zapytała szeptem.
Trelawney wyprostowała się i spojrzała prosto w żabie oczy Umbridge.
-Szesnaście lat – odpowiedziała.
-To długo – mruknęła Umbridge, notując coś na podkładce.
Później Umbridge zapytała o coś profesor Trelawney, ale niestety nie usłyszałam przez wariacki wybuch śmiechu Rona. Z kamienną twarzą odwróciłam się do ich stolika.
-Powiedz mi, czy mam sama wymierzyć wam sprawiedliwość? – zapytałam, zaciskając pięści ze złości.
Ron przestał chichotać. Najprawdopodobniej nie za bardzo przejęli się moją groźbą. I jak ja mam zostać panią świata, jeśli nawet taki łoś Weasley się mnie nie boi? Żenada…
Pod koniec lekcji całkiem wyraźnie wszyscy usłyszeli pytanie Umbridge:
-Czy mogłaby pani coś dla mnie przepowiedzieć?
Profesor Trelawney zamarła.
-Ja… co proszę? – zapytała z niedowierzaniem.
-Chciałabym, żeby pani mi przepowiedziała przyszłość – oświadczyła dobitnie Umbridge.
Wcale się nie zdziwiłam, że Trelawney tak się oburzyła jej pytaniem. Miałam przecież spore doświadczenie w sprawach przepowiadania przyszłości… Przecież całkiem niedawno wypowiedziałam takie proroctwo. A na zawołanie dla takiej ropuchy nie wywoła się przepowiedni. Gdyby chociaż zasłużyła…
-Wewnętrzne oko nie jest na rozkaz! – wykrzyknęła oburzona Trelawney.
-Rozumiem – odrzekła Umbridge, notując coś bardzo szybko na podkładce.
-Ja… ja… zaraz, ja chyba jednak coś widzę… - wyjąkała Sybilla. – To dotyczy pani… to coś bardzo mrocznego… Jakieś czworonożne stworzenia będą…
-Cudownie – przerwała jej Umbridge i opuściła klasę. Doznałam ogromnej satysfakcji, kiedy Landryna z trudem przecisnęła się przez otwór w podłodze.
-Przydałoby się zrzucić parę kilo – mruknęłam do Sapphire z paskudnym uśmiechem.

Umbridge z łaski swojej nie raczyła wizytować na żadnej innej lekcji, za to ukarała Harry’ego kolejnym szlabanem. Tym razem Potter wyskoczył z powiedzonkiem, że Voldemort wystawał z tyłu głowy Quiller’a Jeszcze nigdy tak się nie uśmiałam. Choć przyznam, że Harry trochę przesadził…


***



Również krótko. Podobał mi się wątek, jak Sophie drwiła z Umbridge. Nie miałam czasu za bardzo, ale nie, wena mi nie uciekła. Nom, jutro się postaram coś dodać na Dark-Love-Riddle.blog.onet.pl, chyba że mama wróci z wywiadówki zła xD i dostanę szlaban xD Pozdro, rozdział z dedykacją dla Olki, która zawsze pisze mi szczere komentarze :* xD