Rozdział 62

Kilka dni później, przez które Umbridge nie była tak łaskawa wizytować na lekcjach, wpadła na zajęcia transmutacji. Kiedy tylko weszłam do klasy, pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to okropny różowy sweter Landryny. To dziw, że się jeszcze nie zdarł.
Zajęłam swoje miejsce i utkwiłam wzrok w McGonagall, która przeszła przez całą długość klasy i stanęła za swoim biurkiem. Sprawdziła listę obecności i rozdała uczniom prace domowe.
-A teraz, panno Brown, proszę wziąć pudełko i rozdać każdemu po jednej myszy – powiedziała na koniec McGonagall. Kiedy dostałam swoją pracę, z satysfakcją zdałam sobie sprawę, że dostałam W. Zawsze lubiłam transmutację, pomimo tego, że uczyła jej tak sroga nauczycielka ja Minerva McGonagall.
Yhm, yhm. Ten odgłos rozległ się całkiem wyraźnie w całej klasie, ale McGonagall nie zwróciła na niego uwagi. Zapewne dobrze wiedziała, że Dolores chce jej przerwać, ale Minerva nie należała do osób tak pobłażliwych, jak Trelawney, którą Umbridge doprowadziła do łez.
-Większości z was udało się już sprawić, że wasze ślimaki zniknęły – odezwała się McGonagall, kiedy Lavender rozdała wszystkim myszy z lekkim obrzydzeniem na twarzy. – Dzisiaj będziemy…
Yhm, yhm.
-Proszę? – zapytała profesor McGonagall z wyraźnie groźnym wyrazem twarzy.
-Ja zastanawiałam się tylko, czy pani profesor dostała moją notkę o dzisiejszej wizytacji – powiedziała Umbridge.
-Oczywiście. Inaczej zapytałabym panią, co pani robi w mojej klasie – odrzekła McGonagall i zwróciła się do uczniów: - Więc, mówiłam już, że będziemy ćwiczyć zaklęcie powodujące znikanie na czymś bardziej skomplikowanym, a mianowicie na myszy. A teraz do roboty.
Dolores nie chodziła za McGonagall, jak za Trelawney, za to siedziała w swoim kącie i robiła mnóstwo notatek. To denerwowało mnie jeszcze bardziej, niż jej głupie pokaszliwanie. Według mnie, zachowywała się nieco dziecinnie, jak na swój wiek.
Pod koniec lekcji, Lavender zebrała myszy z powrotem do pudełka, a Umbridge podeszła do McGonagall. Strasznie chciałam podsłuchać, co mówiła, ale Sapphire stwierdziła, że i tak mam u ropuchy przechlapane, więc nie warto pogarszać mojej sytuacji.
-Wkurza mnie, jak ty się tak zachowujesz – wycedziła.
-Ale to prawda. Umbridge i tak jest wściekła za tą twoją gadkę – zauważyła Sapphire.
-Daj spokój, przypominasz mi teraz mojego wuja – prychnęłam. – Jemu też tak bije.
Zastanowiła mnie jedna rzecz. Z jednej strony takie zachowanie Voldemorta jest okropnie denerwujące, ale z drugiej strony może mu na mnie zależy? Głupie, ale może prawdziwe… Gdyby miał mnie gdzieś, nie wysłałby mi wyjca. Gdybym był tylko dodatkiem do jego władzy, nie załatwiłby tak Barty’ego…
Nagle całe to rozczulenie zniknęło, a na jego miejscu pojawiła się fala gniewu. Nadopiekuńczy wujek jest czasem gorszy od nadopiekuńczej matki. Potrafi zniszczyć wszystko, co jest dla mnie ważne.
Złość rosła we mnie z każdą sekundą, kiedy wracałam po wszystkich lekcjach do dormitorium. Kiedy byłam już w salonie Ślizgonów, byłam tak wściekła, że zmiażdżyłam butem pionki do jakiejś gry, należącej do jakiegoś pierwszoroczniaka. Nie zatrzymałam się nawet, żeby przeprosić, co i tak byłoby cudem. Wpadłam do sypialni, rzuciłam na łóżko torbę i teleportowałam się do sali wejściowej w rezydencji Lorda Voldemorta. Barty’ego nie musiałam długo szukać. Wpadłam na niego na pierwszym piętrze, nieopodal drzwi do komnaty Czarnego Pana.
-Dobrze, że cię widzę – odezwałam się, patrząc z ukosa na pooraną bliznami twarz Croucha.
-Nie powinnaś tu teraz przychodzić – mruknął Barty.
-Jeśli masz na myśli Czarnego Pana, to mam go gdzieś – warknęłam.
-Dobrze, ale musimy iść spod jego drzwi – odpowiedział i pociągnął mnie schodami na drugie piętro. Otworzył jakieś drzwi i wepchnął mnie do środka.
-Jestem tu, żeby interweniować – odezwałam się.
Barty uniósł brwi w dość niegrzeczny sposób.
-Nie ma potrzeby – odparł.
-Spójrz na siebie! – wybuchnęłam i wcisnęłam mu do ręki lusterko, które pojawiło się niewiadomo skąd. – Wyglądasz, jakby cię napadł wilkołak!
Barty spojrzał w lusterko i odłożył je na stolik.
-Co się stało tamtej nocy? – zapytałam już spokojnie.
Barty westchnął i pokazał mi podłużną, zabliźnioną szramę na swoim karku.
-To ja zrobiłam? – zapytałam z lękiem. Dobrze wiedziałam, że mam nieco brutalne skłonności.
Barty podszedł do mnie i otworzył mi usta. Poczułam jego palce na swoich kłach. Owszem, wiedziałam też, że mam te kły po babce dzieciaków Ghostów, ale nie wiedziałam, że są groźne! Buddo, co ja zrobiłam!
Wyrwałam się Barty’emu i usiadłam na podłodze z twarzą ukrytą w dłoniach. Przeze mnie Barty stracił już resztę swojego życia, które ocaliłam mu pół roku temu…
-Sophie… - usłyszałam głos Croucha tuż nad moim uchem. – Nie myślisz chyba, że…
-Matka mojej babki była wampirem! – zawołałam z rozpaczą. – Czyli matka Bes była pół-wampirem. I tak na jedno wychodzi, mam te kły, czyli mogę zarażać…
-Nie możesz zarażać – przerwał mi Barty z dziwnym spokojem. – Nie jesteś rodzoną córką Bes Ghost. Z resztą, im też nic nie grozi, bo tylko prawdziwy wampir ma taką moc. Ty odziedziczyłaś te kły z chwilą, gdy stałaś się członkiem ich rodziny.
-Nic o tym nie wiedziałam – mruknęłam i wyciągnęłam różdżkę. Barty drgnął.
Roześmiałam się.
-Zabiję tego Voldemorta – dodałam i wycelowałam różdżką w twarz Barty’ego. Blizny zniknęły. – Co on ci zrobił?
Crouch wzruszył ramionami.
-Znasz go, wiesz, co on może zrobić człowiekowi – mruknął. Złość uderzyła mi do głowy. Wstałam z podłogi i przeszłam przez pokój.
-Nie rób głupstw, nie warto… – zaczął Barty.
-Warto. Czarny Pan zranił mnie po raz ostatni – przerwałam mu i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Zbiegłam schodami na pierwsze piętro i wpadłam do komnaty Voldemorta. Ten siedział na swoim tronie i nic nie robił. Można to było przewidzieć. Na dźwięk otwieranych drzwi, raczył podnieść głowę.
Przebiegłam przez jego komnatę jak burza i usiadłam mu na kolanach, przyciskając go do oparcia tronu. Różdżkę przycisnęłam mu do gardła i wysyczałam:
-My nędzny karaluchu, jeśli myślisz, że możesz pomiatać ludźmi o wiele szlachetniejszymi od siebie, to się grubo mylisz!
Urwałam, dysząc ciężko.
-Nie rozumiem, o co ci chodzi – warknął Czarny Pan.
-Owszem, wiesz – wycedziłam przez zaciśnięte zęby – Jak ty w ogóle śmiałeś torturować Barty’ego!
Voldemort zaczął się ze mną siłować, chcąc wytrącić mi różdżkę w ręki. Udało mu się to, ale od czego mam jeszcze ręce? Na końcu wskazującego palca u prawej ręki pojawił się zielony błysk.
-Nie waż się więcej tego robić, bo cię zabiję, przyrzekam – warknęłam. Usłyszałam, jak moja różdżka toczy się po wypolerowanej podłodze.
-Przecież to był jego wina! – krzyknął Voldemort.
-Mylisz się! A z resztą… nie poszłam z nim do łóżka, idioto! – zawołałam.
-Nie potrafię tego pojąć, jak ty śmiesz się do mnie odzywać w ten sposób! – warknął Lord i strącił mnie ze swoich kolan. Upadłam na podłogę, a Voldemort podszedł do mnie i spojrzał na mnie z góry. Sięgnęłam po różdżkę, leżącą kilka cali ode mnie, ale Voldemort pochwycił ją szybciej ode mnie.
-I co teraz? – zadrwił.
Roześmiałam się.
-Co teraz zamierzasz? – zapytałam. – Będziesz mnie torturował? A może od razu zabijesz?
Voldemort przez chwilę bawił się moją różdżką.
-To ja wysłałem ci tą sowę – oznajmił.
-Wiem – warknęłam. – Wszędzie poznam twoje pismo.
Patrzyliśmy na siebie z taką nienawiścią, jak nigdy dotąd.
-Myślałem, że od razu zainterweniujesz – dodał cicho Czarny Pan. – Nie tego cię uczyłem.
-Nie interesują mnie twoje nauki! Możesz je sobie wsadzić w… - zaczęłam, ale Voldemort machnął różdżką i poczułam ból w każdej cząstce swojego ciała. Trwało to chwilę. Nie zdążyłam krzyknąć. Nawet, gdyby ból trwał dłużej, nie zrobiłabym tego. Nie chciałam dawać mu tej satysfakcji.
-To na początek – odezwał się Voldemort. Podparłam się ręką i odgarnęłam potargane włosy z twarzy.
-Ty nigdy się nie zmienisz – warknęłam. - Będziesz mnie torturować, żeby mnie ukarać. Znam cię aż za dobrze, żeby bać się ciebie.
-Jeszcze wyrosną z ciebie ludzie – powiedział spokojnie. – Ale wybacz mi, muszę to zrobić.
Znów machnął różdżką, a Zaklęcie Cruciatus podziałało z podwojoną siłą. Trwało też odrobinę dłużej. Nie złamał mnie jednak. Zacisnęłam zęby i poddałam się jego zaklęciu. Kiedy ustało, Voldemort wyciągnął rękę, by pomóc mi wstać. Nie skorzystałam z jego pomocy. Wstałam o własnych siłach i podeszłam do niego. Nic nie powiedziałam, tylko splunęłam mu w twarz.
-Brzydzę się tobą – wysyczałam. Wyrwałam mu swoją różdżkę z ręki i odeszłam.
Nie byłam jeszcze na korytarzu, kiedy Voldemort złapał mnie za rękę i zawołał:
-Sophie, proszę… błagam cię, wybacz mi…
Uklęknął przede mną i ucałował moją dłoń. Milczałam przez chwilę, aż warknęłam:
-Nie brak ci tupetu.
Wyszarpnęłam rękę z jego uścisku i zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem. Tuż za nimi teleportowałam się do sypialni dziewczyn. Nie chciało mi się już nic. Uczyć się, rozmawiać… Żyć.

~*~

Nad tym rozdziałem, szczególnie nad zakończeniem, napracowałam się nie mało. Początek trochę kulawy, ale ogólnie mnie się podobało. Ale to wy oceniacie. Notka z dedykacją dla Dark_Lady :*