Rozdział 57

Rano, jak zwykle, obudziła mnie Sapphire. Zrobiła to swoim zwykłym sposobem, zdzierając ze mnie kołdrę.
-Człowieku, jest niedziela… daj mi jeszcze pospać… - mruknęłam.
-Wstawaj, nie mamy czasu na wylegiwanie się – prychnęła Sapphire.
Chcąc, nie chcąc, musiałam jej posłuchać, jeśli tylko nie chciałam dostać kolejnego szlabanu od Umbridge za spóźnienie na śniadanie, i co za tym idzie, kolejnego wyjca od wuja.
Kilka minut, i byłam gotowa. Nigdy nie traciłam czasu na niepotrzebne duperele, jakimi zajmowała się co rano Pansy, stojąc godzinami przed lustrem i malując oczy na wściekle niebieski kolor.
-I tak się spóźniłyśmy, więc nie musiałaś mnie budzić tak wcześnie – burknęłam, kiedy usiadłyśmy przy stole Ślizgonów.
-Pospiesz się, jeśli chcesz zdążyć załatwić u Snape’a zwolnienie – odpowiedziała tylko Sapphire i zajęła się swoimi grzankami.
Po śniadaniu ledwo dorwałam Snape’a, bo on nie miał w zwyczaju przebywać długo w Wielkiej Sali.
-Severusie, stań na moment! – zawołałam za nim, kiedy był już w połowie drogi do swojego gabinetu w lochach.
Snape zatrzymał się.
-Czy… czy nie mógłbyś zwolnić dziś mnie i Sapphire? – zapytałam, łapiąc z trudem oddech.
-Mógłbym, ale nie wiem, czy nie zainteresuje to profesor Umbridge – odpowiedział.
Roześmiałam się drwiąco.
-Już dawno przestałam się nią przejmować – rzekłam. – To zwolnisz nas, czy nie? Musimy iść na cmentarz, bo jest…
-Wiem, co jest – przerwał mi Snape ostrym tonem. – Dobrze, zwolnię was, ale musicie…
-Dzięki! – wpadłam mu w słowo i deportowałam się. Pojawiłam się na nieco zapuszczonym, starym cmentarzu, znajdującym się na lekkim odludziu. W pobliżu mieszkało zaledwie kilka rodzin mugolskich.
Wszędzie, dookoła mnie, były stare, kamienne groby. Na niektórych tablicach dostrzegłam nawet nazwiska czarodziejów. Bell jak choćby.
Nie byłam tu aż od pogrzebu Darli. Czy odnajdę jej grub?
Rozejrzałam się dookoła. Mój wzrok uchwycił znajomą płytę nagrobkową gdzieś w samym końcu cmentarza. Podbiegłam do grobu i odczytałam napis:

Daria Heather

*23.03.1994

+14.09.2007

Poczułam ogarniający mnie nagle smutek. Coś mi się przypomniało… Darla zawsze lubiła, jak śpiewałam… Dlaczego by nie zrobić coś dla niej?

-They say don’t trust, | Mówią, nie ufaj
You, me, we, us. | Mi, Tobie, Nam, Wam
So we’ll walk, | Więc upadamy
We must, | Jeśli trzeba
‘cause of you, me. | Bo to Ty, ja
And it’s all about, | I to wszystko o...
It’s all about | Tu chodzi tylko o...

It's all about us, all about us | Tu chodzi o nas, tylko o nas
It's all about, all about us | Tu chodzi o nas, tylko o nas
All about us | Tylko o nas
There's a theme that they can't touch | Jest temat, którego nie mogą dotknąć
'cause you know - us | Bo wiesz co?

It's all about us, all about us | Tu chodzi o nas, tylko o nas
It's all about, all about us | Tu chodzi o nas, tylko o nas
All about us | Tylko o nas
Run away if we must | Uciekniemy, jeżeli będziemy musieli
'cause you know - us | Bo wiesz, co?

It's all about us (it's all about us) | Tu chodzi o nas, chodzi tylko o nas
It's all about us (it's all about us) | Tu chodzi o miłość, chodzi tylko o nas
And no-one can trust (it's all about us) | Tylko Tobie mogę zaufać, to wszystko o nas
It's all about us | To wszystko o nas

If they hurt you, | Jeśli ranią ciebie
They hurt me, too. | Ranią i mnie
So we’ll rise up, | Wiec znów się wzniesiemy
Won’t stop. | Nie przestaniemy
And it’s all about, | I to wszystko o...
It’s all about | To wszystko o...

It's all about us, all about us | Tu chodzi o nas, tu chodzi tylko o nas
It's all about, all about us | Tu chodzi o miłość, tu chodzi tylko o nas
All about us | Tylko tobie moge zaufać, to wszystko o nas
There's a theme that they can't touch |
'cause you know - us |

It's all about us, all about us | Tu chodzi o nas, tu chodzi tylko o nas
It's all about, all about us | Tu chodzi o nas, tu chodzi tylko o nas
All about us | I to wszystko o nas
Run away if we must |
'cause you know - us |

It's all about us (it's all about us) | Tu chodzi o nas, tu chodzi tylko o nas
It's all about us (it's all about us) | Tu chodzi o miłość, tu chodzi tylko o nas
And no-one can trust (it's all about us) | Tylko tobie moge zaufać, to wszystko o nas
It's all about us | To wszystko o nas

They don’t know. | Oni nie wiedzą
They can’t see | Nie widzą
Who we are. | Kim jesteśmy
Fear is the enemy. | Wrogiem jest strach
Hold on tight, | Trzymaj się mocno
Hold on to me, | Trzymaj się mnie
‘cause tonight… | Bo dziś wieczór...

It's all about us | Chodzi tylko o nas
It’s all about, all about us | Chodzi tylko o nas, tylko o nas
There's a theme that they can't touch | Jest temat, którego nie mogą dotknąć
'cause you know - us | Bo wiesz co

It's all about us, all about us | Chodzi tylko o nas
It's all about, all about us | Chodzi tylko o nas, chodzi tylko o nas
All about us | Chodzi tylko o nas
Run away if we must | Uciekniemy, jeżeli będziemy musieli
'cause you know - us | Bo wiesz co

It's all about us (it's all about us) | To wszystko o nas, Tylko o nas
It's all about us (it's all about us) | To wszystko o nas, Tylko o nas
And no-one can trust (it's all about us) | Tylko Tobie mogę zaufać, To wszystko o nas
It's all about us | To wszystko o nas

It’s all about us | To wszystko o nas...

Stałam nad grobem przyjaciółki, dysząc lekko. Nawet nie pomyślałam, żeby zabrać jakieś kwiaty. W mojej ręce pojawił się bukiet bladoróżowych kwiatów wiśni. Nie wiem, dlaczego akurat takich.

-Darli na pewno by się to spodobało – usłyszałam na sobą męski głos. Uśmiechnęłam się lekko, lecz nadal milczałam. Położyłam na grobie kwiaty i wpatrzyłam się w nazwisko Darli, wygrawerowane w kamieniu.

-Jak nazwiesz tą piosenkę? – zapytał Barty.

Zamyśliłam się.

-All about us* – powiedziałam w końcu. – Nigdy nie byłam dobra w wymyślaniu tytułów.

Przez chwilę staliśmy obok siebie w milczeniu, aż Barty zapytał:

-Gdzie Sapphire?

Odpowiedź na jego pytanie przyszła sama. Zanim otworzyłam usta, rozległ się suchy trzask i obok mnie aportowała się Sapphire.

-Przepraszam, zniosło mnie trochę, a zanim się zorientowałam, gdzie jestem… - wyjaśniła szeptem. – Ominęło mnie coś?

Roześmiałam się.

-A co może cię ominąć na cmentarzu? – zadrwiłam.

-A właśnie, że dużo cię ominęło. Sophie… - zaczął Barty, ale zakryłam mu usta ręką.

-Było cicho i spokojnie – powiedziałam, rzucając mu ostre spojrzenie.

Sapphire zapewne nie byłaby dumna, gdybym jej powiedziała, że śpiewałam na cmentarzu…

Staliśmy we trójkę w milczeniu nad grobem Darli, bo cóż innego można by robić w takim miejscu jak to?

Rozejrzałam się dookoła. Cmentarz stał po środku wielkiej, równej, zeschniętej teraz łąki. Na horyzoncie stało kilka drewnianych domów, a w oddali widać było wiejską drogę. Jakże tu pięknie musiało być wiosną. Wysoka trawa, kwiaty… Ale póki co, mam tu zeschłe badyle i szare niebo.

-Nie ma co tu tak sterczeć – odezwała się Sapphire.

-To co, wracamy? – zaproponowałam.

-To Nara, dziewczyny – powiedział Barty.

-Zaraz… - mruknęłam. – Może… może poleciałabym z tobą? Czarny Pan by się ucieszył, a ja nie musiałabym oglądać okropnej buźki Umbridge cały piękny dzień.

Barty zamyślił się.

-Nie wiem, czy to bezpieczne – stwierdził.

Prychnęłam.

-Oczywiście, że tak – rzekłam, obrażonym tonem. – Sapphire, jakbyś spotkała Snape’a, mogłabyś mu powiedzieć, że jestem zwolniona na resztę dnia?

Sapphire pokiwała głową i deportowała się.

-Masz swoje sprawy, Barty, nie zatrzymuję cię – powiedziałam i teleportowałam się wprost do komnaty Voldemorta. Ten siedział na swoim tronie i podpierał głowę ręką. Widocznie jemu też nie służyła nasza kłótnia.

-Hej, panie mój – powitałam go.

Voldemort podniósł głowę.

-Sophie? Myślałem, że po tym wyjcu już nie będziesz chciała mnie znać – rzekł.

Wyszczerzyłam do niego zęby i zajęłam miejsce na swoim kamiennym krześle.

-Ciężko mi było się z tobą kłócić – powiedziałam.

-Mi też.

Nagle zachichotałam.

-Mam nadzieję, że czułeś się, jakbyś popadł u mnie w niełaskę? – zapytałam.

Voldemort też zaśmiał się cicho.

-Nie mogę zaprzeczyć – odrzekł.

Rozległo się pukanie i w drzwiach pojawiła się głowa Glizdogona.

-Zadanie wykonane, mój panie – odezwał się nieśmiało.

-Więc zajmij się teraz innymi rzeczami – wycedził Voldemort, a Glizdogon zniknął za drzwiami. Siedziałam przez chwilę, bawiąc się rękawem swojej szaty i nie mówiąc ani słowa. Nagle wstałam.

-Już wychodzisz? – spytał Voldemort.

-Nie, chciałam tylko odwiedzić gabinet, który do niedawna urzędowałam razem z Lucjuszem i… - urwałam, widząc skurcz, który przebiegł przez twarz Czarnego Pana. Zapewne jeszcze nie wybaczył Lucjuszowi utraty horkruksa.

-No, to ci nie przeszkadzam – dodałam i opuściłam szybko jego komnatę.

Hmm, czy pamiętam jeszcze, gdzie znajduje się ten gabinet?

Weszłam na drugie piętro i odszukałam drzwi numer 11. Przekręciłam klamkę i znalazłam się w szarym pokoju z pięcioma biurkami. Trzy z nich [w tym moje, stojące po środku komnaty tuż pod ścianą], były zakurzone i zawalone różnymi śmieciami. Najmniej porządnie wyglądało oczywiście moje.

-Lol, ale flejtuch ze mnie był – mruknęłam do siebie i zerknęłam na zegarek. Zbliżała się 13:00. Westchnęłam i zabrałam się za porządkowanie swojego miejsca pracy. Podejrzewałam, że mogłabym zrobić to za pomocą czarów, ale niestety, w sposób całkowicie mugolski, uprzątnęłam biurko w czasie mniej więcej do wieczora. Przez ten cały czas nikt nie zaglądał do komnaty. Zapewne wszyscy byli zbyt zajęci, by przebywać w rezydencji Czarnego Pana. No, przynajmniej dwie osoby, bo pozostałe dwie przebywały obecnie w Azkabanie. Mówię oczywiście o Belli i Rudolfusie.

Odetchnęłam z ulgą, kiedy uprzątnęłam ostatnią szafkę. Rozejrzałam się jeszcze raz dookoła siebie i opuściłam pokój. Zrobiłam zaledwie kilka kroków i już leżałam na ziemi. Jak to się mogło stać?

-SHIT! – Zaklęłam. Podłoga była mokra! Ale kto mógł to zrobić? Irytująca myśl ugodziła mnie w tył głowy. To ten cholerny Glizdogon, który miał zająć się teraz „innymi rzeczami”.

Chciałam wstać, ale nie dałam rady. Poczułam ból w kostce i ryknęłam ze złości. Podczas upadku musiałam coś sobie z nią zrobić.

Na korytarzu rozległy się kroki i pojawił się Barty.

-Słyszałem, jakby czyjś krzyk… myślałem, że kogoś torturujesz – odezwał się i zmierzył mnie wzrokiem. Dlaczego on musi zawsze się pojawiać, kiedy jestem w tak żałosnej sytuacji?

-Nie, to tylko Glizdogon… wylał tu chyba wodę, albo usiłował umyć podłogę bez użycia czarów – wyjaśniłam.

-Nic sobie nie zrobiłaś?

Uśmiechnęłam się sztucznie.

-Nie, tylko sobie zwichnęłam kostkę, czy coś… zaraz to naprawię – odpowiedziałam i strzeliłam palcami. Kostka już była cała. Barty pomógł mi wstać.

-Właśnie wybierałem się coś przekąsić – rzekł.

-To świetnie, pójdę z tobą, bo pół dnia męczyłam się z duperelami w moim biurku – powiedziałam.

Kuchnia znajdowała się na parterze w jednym z mrocznych korytarzy. Ale niczym nie przypominała kuchni Bes lub Molly. Było to ciemne, obszerne pomieszczenie ze stołem na środku i drewnianymi szafkami pod kamiennymi ścianami. Zaczęłam grzebać w jednej z nich w poszukiwaniu czegoś do picia.

-Cholera, same browary – burkną do siebie Barty, z głową ukrytą w jednej z szafek.

-Eee tam, jak jest browar to nie odmówię – odrzekłam.

Zjedliśmy również jakieś duperele i strzeliliśmy sobie po piwsku.

-Glizdogon musi uzupełnić zapasy, bo już się kończą – zauważył Barty.

Na mnie mugolskie piwo działało o wiele mocniej, niż na niego.

Po drugim browarze obraz zaczął mi się rozmazywać, natomiast po piątym już zupełnie nie wiedziałam co robię.

Mówią, nie ufaj
Mi, Tobie, Nam, Wam
Więc upadamy
Jeśli trzeba
Bo to Ty, ja
I to wszystko o...
Tu chodzi tylko o...

Tu chodzi o nas,(tylko o nas)
Tu chodzi o nas,(tylko o nas)
Tylko o nas
Jest temat, którego nie mogą dotknąć
Bo wiesz co?

Tu chodzi o nas(tylko o nas)
Tu chodzi o nas(tylko o nas)
Tylko o nas
Uciekniemy, jeżeli będziemy musieli
Bo wiesz, co?

Tu chodzi o nas(chodzi tylko o nas)
Tu chodzi o miłość(chodzi tylko o nas)
Tylko Tobie mogę zaufać (To wszystko o nas)
To wszystko o nas

Jeśli ranią ciebie
Ranią i mnie
Wiec znów się wzniesiemy
Nie przestaniemy
I to wszystko o...
To wszystko o...

Tu chodzi o nas,(tu chodzi tylko o nas)
Tu chodzi o miłość,(tu chodzi tylko o nas)
Tylko topbie moge zaufać(to wszystko o nas)
To wszystko o nas

Oni nie wiedzą
Nie widzą
Kim jesteśmy
Wrogiem jest strach
Trzymaj się mocno
Trzymaj się mnie
Bo dziś wieczór...

Chodzi tylko o nas
Chodzi tylko o nas(tylko o nas)
Jest temat, którego nie mogą dotknąć
Bo wiesz co?

Chodzi tylko o nas(chodzi tylko o nas)
Chodzi tylko o nas(tylko o nas)
Uciekniemy, jeżeli będziemy musieli
Bo wiesz co

To wszystko o nas (Tylko o nas)
To wszystko o nas (Tylko o nas)
Tylko Tobie mogę zaufać (To wszystko o nas)
To wszystko o nas

To wszystko o nas... #.#.#.#.#.#

Początek wyszedł mi dość dobrze, ale końcówkę trochę spaprałam. Chciałam tą kłótnię Voldka i Sophie przedłużyć jeszcze trochę, ale to nic. Już smaży się następna i ja mam już pomysł xD Postaram się coś dodać we czwartek^^ Oh, i jak się wam podobała piosenka? Oczywiście, należy do zespołu t.A.T.u .Nie żebym miała jakieś kompleksy, ale mi się podoba [piosenka oczywiście] xD Teraz pod * czeka link xD