Rozdział 239

Zmęczyły mnie te tortury. Wytarłam obryzganą krwią Sapphire rękę w jej szatę i opadłam z powrotem na swój tron.
- Zrób to swoją metodą, co? – poprosiłam wuja.
Voldemort nic nie odpowiedział, tylko podszedł do ofiary i kazał jej wstać. Sapphire zrobiła to natychmiast. Teraz jej strach był prawdziwy, widziałam go w jej oczach. Kiedy zaczęła błagać Czarnego Pana, by nie robił jej krzywdy i gdy zaczęła go przepraszać, wybuchnęłam śmiechem.
- Przeproś mnie – powiedziałam jej. – Ciesz się, że nie poszłam do Armanda. Nie żyłabyś już, gdybym tak zrobiła.
Voldemort rzucił pierwszego Cruciatusa. Na moją prośbę tortury miały trwać długo. Niech poczuje się na odmianę przez chwilę tak jak ja.

Krzyki Sapphire rozniosły się co najmniej po pierwszym piętrze i piwnicach. Mieszały się z moim śmiechem, bo kiedy zaczęłam, nie mogłam już przestać. Śmiałam się tak długo, aż nie rozbolały mnie żebra.
- Dość już – powiedziałam w końcu, a Czarny Pan opuścił różdżkę.
Nie wyglądał na szczęśliwego, minę miał raczej zawiedzioną. Miotał teraz Sapphire po całej komnacie, a ona, kiedy zaklęcie Cruciatus na moment przestawało działać, zwalała się na podłogę z nieprzyjemnym chrzęstem.
Zsunęłam się z tronu i pochyliłam lekko głowę nad leżącą bez oznak życia Sapphire.
- To była wersja light – oświadczyłam. – Jak już ci mówiłam, że mną nie warto zaczynać – wyprostowałam się i zawołałam – GLIZDOGONIE!
Kilka sekund później na korytarzu rozległo się szuranie, dyszenie i czyjś szybki krok. Do drzwi ktoś zapukał i wszedł.
- Zanieś ją do szpitala, niech się ktoś nią zajmie – dodałam i szturchnęłam rozciągnięte na podłodze ciało czubkiem buta.
Glizdogon wyciągnął z kieszeni różdżkę i machnął nią, drżąc okropnie na całym ciele. Śmieszyło mnie jego zachowanie. Zawsze, kiedy przebywał w jednym pomieszczeniu ze mną czy swoim panem, bał się okropnie w ogóle podejść, a co dopiero odezwać. Sądzę, że Voldemort go musiał bardzo wystraszyć od czasu jego odrodzenia. Pettigrew nie zachowywał się tak jak dwa lata temu.

Obserwowałam bez słowa, jak ciało Sapphire unosi się w powietrze na jakiś metr i płynie spokojnie u boku Glizdogona w stronę uchylonych drzwi. Wyglądała jakby była martwa, ale ja jednak słyszałam, jak szumi jej krew, świszczy oddech i bije serce.
Usiadłam z powrotem na swoim tronie. Voldemort krążył przez moment po komnacie, jego kroki odbijały się od lśniących ścian głośnym echem.
- Nadal nie mogę tego pojąć – odezwał się w końcu. – Sapphire. Twoja przyjaciółka. Przecież wiedziała, co przeszłaś przez Dracona, dlaczego tak się zachowała? Nie jest głupia, domyśliła się zapewne, że będziesz wściekła, wszystko mi powiesz, a ja ją ukarzę.
Wzruszyłam ramionami.
- Może myślała, że jej się upiecze, a ja pobłogosławię ich związek – mruknęłam.
Na korytarzu znów rozległy się kroki, ale jakieś inne i zupełnie nie podobne do kroków Glizdogona. Drzwi otworzyły się i ktoś wszedł bez pukania. Ową osobą był Barty. Już się domyśliłam, skąd u niego ta stanowcza mina. Nie mogłam powstrzymać się od cichego śmiechu.
Voldemort otworzył usta, żeby coś powiedzieć nieprzyjemnego, ale wstałam i uspokoiłam go słowami:
- Daj spokój, pogadam z nim i wracam do Hogwartu.
Chwyciłam Barty’ego pod ramię i wyszłam z komnaty. Zamknęłam drzwi, żeby Czarnemu Panu nie przyszło do głowy coś podsłuchać. Crouch ruszył powoli w stronę schodów. Najwyraźniej chciał mnie zaprowadzić do pokoju, gdzie leżała Sapphire.
- Jesteś świadoma, co jej zrobiłaś? – zapytał Barty.
- Jestem i bardzo się z tego cieszę – odparłam. – Zdradziła naszą przyjaźń, więc to jej problem. Ja przeżyję. Ona… nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że nie.
Barty zmroził mnie spojrzeniem, ale nie powiedział nic. Otworzył drzwi do pokoju. Do tego samego, w którym zobaczyłam Czarną Dziurę. Zatrzymałam się gwałtownie i zaparłam się obiema rękami o framugi.
- Nie wejdę tam – wydyszałam.
Serce waliło mi w piersiach jak oszalałe. Barty, który chciał wejść zaraz za mną, przewrócił oczami ze zniecierpliwienia i popchnął mnie lekko. Nie dałam się mu jednak. Wytrwale zapierałam się rękami i nogami, żeby tylko nie przekroczyć progu.

- Zapewniam cię, że nie ma już żadnego bogina – powiedział po raz dwudziesty Crouch.
- Tak, oczywiście – zadrwiłam. – Podpuszczasz mnie, bo jesteś zły, że tak załatwiłam Sapphire. A kiedy tam wejdę, Czarna wyskoczy z szafy.
Usłyszałam jego śmiech.
- Sophie, proszę.
Mój upór słabł z sekundy na sekundę, w końcu pozwoliłam się wepchnąć do środka. Kurczowo chwyciłam się przegubu Barty’ego. Mimo że pewna byłam, że nic nie zaskoczy mnie nagle, ale bałam się podejść do tej szafy czy stanąć choćby w miejscu, w którym pojawiła się Czarna Dziura.

Sapphire leżała na łóżku, z szeroko otwartymi oczami o nieobecnym wyrazie. Na twarzy miała wielki, niczym z kreskówki plaster, ręce powiązane bandażami, a na karku kołnierz. Wyglądała jak zombie, oczy miała otwarte, ale wątpię, by była świadoma, co się dookoła niej dzieje.
- Idiotka, ma to, na co sobie zasłużyła – wycedziłam, patrząc z nienawiścią na wpatrzoną tępo w sufit dziewczynę.
- Ona to wszystko słyszy – wyszeptał Barty z taką miną, jakby chciał mi przekazać za pomocą mimiki twarzy, że jestem bardzo niedyskretna.
- I bardzo dobrze – stwierdziłam, wzruszając ramionami. – Niech słucha i płacze. Jest dla mnie teraz mniej warta od mojej zasranej matki, nigdy jej nie wybaczę tego, co zrobiła.
Zauważyłam, że po policzku nieruchomo leżącej Sapphire spłynęła łza, a czoło zaznaczyła podłużna zmarszczka.
- Zostaw nas – rzuciłam w stronę Barty’ego, a on bez słowa odszedł, trochę zaniepokojony, że mogę jej coś zrobić.
Spokojnie. Nie kopię leżącego. Chyba że mi się akurat tak zechce. Ale nie tym razem.
- Co, długo tak będziesz udawać niemowę, żeby uniknąć kary? – zapytałam.
Oczy Sapphire drgnęły, a ona zamrugała gwałtownie. Twarz jakby jej ożyła.
- Nie chcę, żeby nasza przyjaźń się tak skończyła – zaczęła.
- Daruj sobie, nawet gdybyś użyła Zmieniacza Czasu, nic by to nie dało, bo ja nadal będę to wszystko pamiętać – przerwałam jej. – Będę żyła wiecznie i wiecznie cię będę nienawidzić.
- Sophie, nie pozwólmy, żeby jakiś facet nas poróżnił.
Przekrzywiłam głowę, myśląc gorączkowo. Mogłabym poddać ją próbie. Oczywiście, bez względu na to, jak odpowie, i tak nic się między nami nie zmieni, najwyżej utwierdzi mnie w przekonaniu, że miałam rację lub nie.

- W takim razie powiedz mi – odezwałam się po dłuższej chwili milczenia. – Gdybym ci kazała, zostawiłabyś Malfoya dla mnie? Albo wiesz, co? Ja ci każę. Teraz. Wybieraj. Albo on, albo ja.
Skrzyżowałam ręce na piersiach, patrząc na nią z oczekiwaniem.
Sapphire odwróciła na chwilę wzrok, najwyraźniej zakłopotana.
- Słuchaj, nie mogłabyś po prostu… przyjaźnić się ze mną i zaakceptować nasz… - odpowiedziała, ale znów jej przerwałam.
- Dość. Nie ma mniemań i wykrętów – warknęłam. – Zapytałam cię, kogo wybierasz. Odpowiadaj.
- Ja…
- Świetnie – oświadczyłam. – W takim razie nie mamy sobie już nic do powiedzenia.
Odwróciłam się na pięcie i opuściłam pokój, trzaskając drzwiami. Barty czekał na korytarzu naprzeciwko pokoi, oparty o balustradę z rękami skrzyżowanymi na piersiach i z miną uprzejmego oczekiwania. Kiedy zamknęłam za sobą drzwi, wyprostował się.
- I co, wybaczyłaś jej? – zapytał.
- Chyba sobie żartujesz – zaśmiałam się. – Kiedy już dojdzie do siebie, każ ją odesłać do Hogwartu.
Bez dalszych ceregieli, teleportowałam się z powrotem do szkoły. Czułam się o wiele lepiej po tych małych torturach. Takie urozmaicenie dnia.

*

Sapphire wróciła do Hogwartu dwa dni później. Draco bardzo się o nią martwił, patrzenie, jak z niepokojem kręci się po salonie Ślizgonów i nie może sobie znaleźć miejsca było dla mnie jak picie boskiej ambrozji. Podszedł do mnie nawet pierwszego dnia po jej zniknięciu. Widząc moją zachęcającą minę i pobłażliwy uśmiech, zapytał:
- Nie widziałaś czasami Sapphire?
Uśmiechnęłam się w sposób, który bardzo lubiła się uśmiechać Umbridge.
- Czy ja wyglądam na idiotkę? – spytałam, odkładając książkę do transmutacji. – Mniemam, że nie. Bo gdybym była idiotką, powiedziałabym ci to. Ale nie jestem, więc słowa ode mnie nie wyciągniesz.
Draco zmieszał się bardzo. Postanowiłam zmienić trochę ton. Bo w sumie nie jego była to wina, że związał się z Sapphire. Nie on jest moim najlepszym przyjacielem, a na dodatek jest facetem. Nie zrobił mi nic, za co wysłałabym go na tortury.
- Słuchaj, Draco – dodałam, wstając. – Nie zajmuj się kobietami. Powinieneś skoncentrować się na zadaniu dla Czarnego Pana, on jest ważniejszy od Sapphire czy nawet ode mnie.
Malfoy westchnął ciężko i poczochrał sobie włosy.
- Wiem, tylko to zadanie jakoś mi nie idzie, staram się jak mogę, ale wątpię, czy cokolwiek z tego będzie – mruknął. – Poza tym wiesz, że gdybyś zechciała do mnie wrócić, natychmiast bym przestał się spotykać z Sapphire. Lubię ją, ale ciebie bardziej.
Uśmiechnęłam się blado. Słodki z niego gość, ale zbyt dziecinny jak dla mnie. Nic z tego by nie wyszło, no i ja kocham Barty’ego.
- Wiesz, że nie wrócę do ciebie.
- Ja też to wiem.
Westchnęłam.
- Więc jesteś z nią, żeby zrobić mi na złość? – spytałam, a kiedy on pokręcił głową, dodałam: - Nie mógłbyś być z kimś innym? Z Hermioną, moim bratem, nie wiem… Nawet Ashley Pail może być, gdybyś znów się zaczął z nią spotykać, mogłabym z uśmiechem na twarzy dać wam swoje błogosławieństwo. Ale Sapphire? Nigdy tego jej nie wybaczę, zdradziła naszą przyjaźń, za co teraz płaci.
Draco chciał coś jeszcze powiedzieć, ale ja zabrałam swoje książki i poszłam do sypialni dziewczyn, by w spokoju kontynuować naukę.

*

Jak mówiłam wcześniej, Sapphire wróciła dwa dni później, całkiem już podkurowana, bez choćby najmniejszej blizny po torturach. Oczywiście na ciele. Bo psychicznie chyba znów miała ochotę popełnić samobójstwo. Lecz tym razem nie będzie już osoby, która oddałaby za nią życie.
Zobaczyłam ją niedaleko schodów. Ja szłam do biblioteki, ona najwyraźniej z niej wracała, bo w ramionach trzymała kilka książek. Postanowiłam ją zignorować. Wspięłam się po schodach i chciałam ją minąć, ale ona zastawiła mi drogę. Zamrugałam szybko, oburzona tym zuchwalstwem.
- Zejdź mi z drogi – rozkazałam.
- Nie – stanowczość jej głosu doprowadziła mnie do furii. Wytrąciłam jej książki z rąk.
- Nie będę z tobą rozmawiać! – wykrzyknęłam. – Nie każ mi na siebie patrzeć, bo zwrócę kolację. BRZYDZĘ SIĘ TOBĄ.
Znów podjęłam próbę ominięcia jej, ale Sapphire chwyciła mnie za ręce.
- Chcę, żebyśmy nadal się przyjaźniły – powiedziała cicho.
Aż parsknęłam śmiechem na te słowa.
- Tobie się chyba dupa z głową zamieniła miejscami! – krzyknęłam. – Nigdy mnie nikt tak nie zdradził, jak ty! Nigdy nie byłaś moją prawdziwą przyjaciółką, teraz się okazuje! Tylko Darla zasługuje na to uczucie!
- Darla nie żyje! – podniosła głos Sapphire.
- Darla jest aniołem! – szyby w wysokich oknach zadrżały od mojego wrzasku.
- Skąd wiesz, czy by tego nie zrobiła! Mogłaby uwieść Barty’ego! – Sapphire darła się teraz głośniej ode mnie. – Więc nie broń jej tak i przestań się obrażać! To związek mój i Dracona, nic ci do niego!
No nie. Ona chyba tęskno za torturami.
- Jak śmiesz ją obrażać, nie zasługujesz, żeby żyć, kiedy ona jest martwa! – zawołałam. – Darla umarła za ciebie!
Pchnęłam ją lekko w ramiona. Ona zachwiała się lekko, ale postąpiła tylko krok do tyłu.
- To moje życie, więc nie będziesz się w je mieszać, rozumiesz?
Sapphire chciała mi oddać, więc popchnęła mnie, lecz chyba o wiele za mocno, niż planowała.
Poczułam, jak moje ciało wygina się do Tuły w łuk. Przez sekundę trwałam w takiej pozycji, aż w przechyliłam się pod wpływem grawitacji do tyłu i stoczyłam się po schodach na sam dół. Najpierw przekoziołkowałam przez kilka najwyższych stopni, później mogłam już tylko odbijać się od nich, słysząc trzask łamanych kości. Moich kości.
Na końcu upadłam na brzuch z rozrzuconymi pod dziwnymi kontami rękami i nogami. Krew płynęła mi z ust na posadzkę, a ja leżałam ze skręconym najprawdopodobniej karkiem, z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc się ruszyć ani złapać chociażby tchu. A złość na Sapphire przenikała mnie falami. Usłyszałam, jak do mnie podbiega. Pochyliła się nade mną jak ja niedawno nad nią i powiedziała stanowczym głosem:
- Ze skręconym karkiem ci do twarzy.
Pozostawiła mnie tutaj ranną, wystawioną na niebezpieczeństwo ze strony każdego, nawet Irytka. Nie dość, że spowodowała ten wypadek, odmówiła mi jeszcze pomocy. Jeśli uda mi się przeżyć, zabiję ją.

~*~

Niezadowoleni, że kończę w takim momencie, oui? Dość długi wyszedł mi ten rozdział, jestem z niego zadowolona. Postanowiłam też, że w poniedziałek zmienię szablon na jakiś starszy, taki, który był. No i był tu bardzo długo, bo niezmiernie mi się on podoba xD