Rozdział 237

Nie byłam pewna, co Voldemort zaplanował, ale przeczuwałam, że coś na pewno się wydarzyło. Pytanie tylko, co. Tak ogólnie, to spędziłam u niego kilka dni. Nie chciałam się z nikim widzieć, chociaż Barty kilka razy już był u mnie w pokoju, przynosząc wiadomość, że przyszła kolejna sowa od Ghostów.
- Nie chcę mieć z nimi nic do czynienia, tylko sprowadzam ich na złą drogę – mówiłam mu i prosiłam grzecznie, by zostawił mnie samą.
Przez ten cały czas chciałam nadrobić zaległości, zrobić wszystkie zadania, których treść przysyłała mi Sapphire. Prawdę mówiąc, tylko od niej odbierałam pocztę, bo od wielu moich znajomych dostawałam listy. Barty nawet kiedyś przyniósł mi list od Ashley Pail, ale nawet go nie przeczytałam. Crouch poradził mi go spalić, co też niezwłocznie uczyniłam.

Zaczęłam odczuwać pustkę z braku jeszcze jednej rzeczy. Mianowicie quidditcha. W ostatnim liście Sapphire napisała mi, że mecz Puchonów i Gryfonów odbył się niedawno, z klęską Gryfonów. Harry został zwalony z miotły przez własnego obrońcę, jakiegoś Macgelana, czy jak to jego nazwisko brzmi…  Ron niestety nie mógł zagrać, wiadome z jakich powodów. Mimo tej klęski, odczułam dziwną ulgę. Okazało się, że mimo mojej nieobecności w Hogwarcie, Harry’emu i tak przytrafiają się różne złe rzeczy. No ale Ghostowie mogą sobie to tłumaczyć inaczej. Przecież mogłam rzucić urok z daleka na tego Gryfona, żeby zrobił Potterowi krzywdę. Samo myślenie o tym doprowadzało mnie do śmiechu.

Następnego dnia dostałam sowę od samego Wybrańca, w którym pisał, że on i Ron są już całkowicie zdrowi i wyszli ze skrzydła szpitalnego. Zgodziłam się otworzyć ten list tylko dla tego, że był od Harry’ego Pottera. Voldemort zawsze chciał wiedzieć, co się z nim dzieje, a przecież mógł sobie wejść w każdej chwili do jego głowy. Nie robiłam mu jednak problemów i odpowiadałam cierpliwie na jego pytania.

W jednym z pokoi znalazłam radio. Jakie cudowne urządzenie. Z miłym zaskoczeniem odkryłam, że mimo tego, co teraz się dzieje, no wiesz, kiedy Czarny Pan powoli opanowuje społeczeństwo czarodziejów i czarownic, moje piosenki nadal są puszczane i to zaskakująco często.
- A teraz mam zaszczyt zapowiedzieć całkiem nowy, niedawno powstały nu metalowy zespół – usłyszałam w radiu głos prowadzącej.
Niestety nie powiedziała, jaką nosił nazwę. I to jest właśnie jedyny problem magicznego radia. Nikt nie dba za bardzo o audycje. Ale mniejsza już o to. Chociaż… nie! Kiedy tylko puścili tą piosenkę, zakochałam się w niej od pierwszych brzmień. Czymże była moja twórczość w porównaniu do tego! Brzmiało to jak rock, ale dźwięki były o wiele silniejsze i doskonalsze.

Chwyciłam radio i udałam się od razu do pokoju Barty’ego. Powiedział mi tego ranka, zaraz po przyniesieniu kolejnego listu od Sapphire, że jeśli bym czegoś potrzebowała, to on będzie u siebie.
Zapukałam i od razu weszłam do środka.
- Barty – zwróciłam się do niego po imieniu i usiadłam przy stole naprzeciwko niego. – Co to za cudowne brzmienie? Co to za zespół?
- To… wydaje mi się, że to Killer Wander – odpowiedział z lekkim uśmiechem. – A co, podoba ci się?
- Czy mi się podoba – zadrwiłam. – To najcudowniejsze brzmienie, jakie kiedykolwiek słyszałam.
- Nie mów, że teraz będziesz tworzyła taką muzykę.
Zaśmiałam się.
- Nawet bym nie potrafiła – odparłam. – Ale jestem ich wielką fanką.
Wzięłam radio i opuściłam pokój Croucha, żeby nie odpowiadać już na jego pytania. Killer Wander urzekli mnie swoją muzyką, musiałam dowiedzieć się o nich o wiele więcej.

*

I tak też zrobiłam. Nie minęło dobrze dwa dni, a ja już przeszłam całkowitą metamorfozę. Zwykle za bardzo nie dbałam o swój styl. Nie malowałam się, nie farbowałam włosów, liczba kolczyków w moim ciele wynosiła trzy. Było mi obojętne, jak wyglądam, wystarczyło, że moją twarz nie pokrywały pryszcze, a włosy nie zmieniały się w tłuste strąki. Co nie znaczy, że nie dbałam o siebie. Nie licząc cech charakterystycznych dla wampira, wyglądałam jak normalna dziewczyna.

Teraz zaś zmieniłam się nie do poznania. We włosach zrobiłam sobie pasemka, oczywiście różnokolorowe. Nie chcąc wyjść na jakąś słodką idiotkę, codziennie robiłam ciemny makijaż. A liczba kolczyków niebezpiecznie wzrosła. Najbardziej niewygodnym i bolesnym miejscem, w którym pojawił się szósty, był język. Nie mogłam jeść przez cały dzień. Ale zniosłam tą dietę mężnie.

Pewnego dnia poczułam pieczenie na lewym przedramieniu. No tak. Czarny Pan już popadł w takie lenistwo, że nie chce się mu zrobić dwóch kroków ze swojej komnaty do mojej sypialni. Cóż. Ja okażę jednak większe zaangażowanie i pójdę do niego. Ktoś tu musi pokazać, że nie zachowuje się jak dziecko.

Voldemort przechadzał się powoli po swoim pokoju. W ręku trzymał pęk kopert, które przeglądał. Nie był nawet łaskaw spojrzeć na mnie, kiedy się pojawiłam.
- Sophie, ten list przyszedł od twoich rodziców, chciałbym, żebyś go… - zaczął, podnosząc wzrok. Niestety, nie dane mu było dokończyć, bo kiedy na mnie spojrzał, zaczerpnął gwałtownie powietrza, a wszystkie koperty wypadły mu z rąk na podłogę.
- Nie chcę z nimi korespondować, nie ważne czy z Bes, czy z Livią – odpowiedziałam obojętnym tonem.
Pewna byłam, że się zdziwi. Chociaż jego reakcja była trochę gorsza, niż sobie to wyobrażałam. Muszę przyznać, że przeraziłam go. W końcu dzięki moim glanom przybyło mi cztery centymetry do wzrostu. Nie miałam już metra pięćdziesiąt dwa, ale metr pięćdziesiąt sześć. Muszę przyznać, że ze ścisłych przedmiotów nie jestem najlepsza, ale dodawać potrafię całkiem nieźle. Nie no, to już było żenujące…

Voldemort podszedł do mnie, przyglądając się dokładnie czarnym, skórzanym spodniom i mocno kontrastującej z nimi różowej, falbaniastej spódnicy.
- Wyglądasz jak… jak baletnica – wyrzucił z siebie. – Powiedz mi, że ja mam przywidzenia.
- Nie masz przywidzeń i dobrze o tym wiesz – odpowiedziałam z szerokim uśmiechem. – A to cię zachwyci jeszcze bardziej.
Pokazałam mu język. Był to błąd, bo kiedy wuj zobaczył tkwiący w nim srebrny kolczyk, strasznie się wściekł. Myślałam, że dostanie jakiegoś ataku serca, czy coś… Ale on tylko chwycił mnie za ramię i wyprowadził z pokoju.
- Ściągaj to wszystko – rozkazał. – Mówisz, że ta blondynka wygląda głupio, a sama przypominasz pajaca. Idziemy, uspokój się.
Przez całą drogę miotałam się i wyrywałam. W końcu Czarny Pan nie wytrzymał. Przerzucił mnie sobie przez ramię i ruszył w dalszą drogę. Wyglądał jak mroczna wersja Świętego Mikołaja, a ja jak jego worek na prezenty. Do było zabawniejsze nawet od mojej matematyki.

Voldemort mógł mnie zanieść wszędzie, ale nie do pokoju Barty’ego. Po co w ogóle mnie tam ciągnął? Chce sprawdzić, czy Crouch ma na sobie podobne ubranie?
Okazało się jednak, że się myliłam. Ze mną na ramieniu wkroczył do sypialni swojego najlepszego Śmierciożercy.
- Możesz mi to wyjaśnić? – zapytał ze złością.
- Puść mnie, bo tego pożałujesz – rozkazałam. – Co ty sobie wyobrażasz, masz dobrze w głowie?
- Na pewno lepiej niż ty – zadrwił. – Zapytałem cię, dlaczego moja siostrzenica ubrała się jak na bal przebierańców w przedszkolu i dlaczego ma w języku kawałek metalu.
Barty wstał od stołu, trochę zmieszany zaistniałą sytuacją.
- Pan mój wie, że gdybym wiedział… - zaczął.
Jaki kłamca! Normalnie trzymajcie mnie, bo mu coś zaraz zrobię! Wiedział! Wiedział o wszystkim! I teraz ja będę obrywała też za niego, Buddo, co za niesprawiedliwość.
- Dość – przerwał mu stanowczo Voldemort. – Ty masz się wziąć do pracy, a ty masz zdjąć to śmieszne ubranie i odpowiedzieć w końcu na listy od Ghostów, bo te sowy zaleją nasz dom.
I wyszedł, zanim zdążyłam się jakoś odgryźć. W takim razie skrzyżowałam ręce na piersiach i odwróciłam się twarzą do Barty’ego z wściekłym grymasem.
- Nie patrz tak na mnie, gdybym mu powiedział, że wiedziałem, to dostałbym dodatkową robotę, a chcę dziś jeszcze popracować w ogrodzie – uprzedził mnie.
Twarz mi trochę złagodniała. W sumie i tak już miał życie spieprzone przez Voldemorta, niech buźkę mu chociaż zostawi nie obitą. Odwróciłam się więc na pięcie i ruszyłam w stronę drzwi.
- Idę się napawać moją ulubioną muzyką – powiedziałam, zanim wyszłam. – Och, możesz dać mi te listy od Ghostów? Chciałabym je przeczytać.
Barty wyciągnął z szuflady pęk kopert i świstków pergaminu. Z niepewną miną podał mi je.
- No, trochę tego jest – mruknęłam. – Cóż, idę oddać się lekturze.
Pocałowałam go w usta na pożegnanie i wyszłam.

Voldemorta nigdzie po drodze nie spotkałam. Wśliznęłam się do swojej sypialni, uważając, żeby nie trzasnąć głośniej drzwiami i usiadłam na łóżku. Wzięłam pierwszą z brzegu kopertę i rozdarłam ją. Wypadła z niej kartka pergaminu, zapisana jakimiś gryzmołami. A więc to od Spajka.

Mama wysłała nam wszystkim sowę i powiedziała, że  wyniosłaś się z domu. Na jej i taty prośbę. Nie słuchaj jej, dobrze? Bez ciebie nie będzie już tak fajnie.
Spajk

Uśmiechnęłam się mimowolnie. Nie był to długi list, a Spajk zapomniał o formie grzecznościowej, ale same jego chęci sprawiły, że poczułam dziwne ciepło na sercu. Sięgnęłam po drugi list. Ten był zaś od Ripa. Jego pismo było o wiele schludniejsze od pisma jego brata bliźniaka i o wiele łatwiej mi przyszło się rozczytać.

Sophie
Spajk pierwszy wysłał Ci sowę, idiota mi powiedział, że mama zabroniła pisać do Ciebie listy. Ale ja mam to gdzieś, bo ona nie może nam kazać nie rozmawiać z siostrą. Dlaczego Cię nie ma w Hogwarcie? Nie musisz się bać, że nie będziemy się do Ciebie odzywać. Chcielibyśmy, żebyś wróciła, wiemy wszyscy, że jesteś u niego. Będziemy do Ciebie pisać, aż nie wrócisz do Hogwartu, żebyś wiedziała i nie była zaskoczona.
Rip

Reszta listów była podobna. Całe moje rodzeństwo gorąco zapewniało, że bardzo pragną mojego powrotu, że buntują się przeciw rodzicom i nie wrócą do domu na wakacje, jeśli ja nie wrócę do Hogwartu. Napisał do mnie nawet Spirydion, ale on sądził, z tą swoją chłodną stanowczością, że słusznie robię, nie odpisując na listy Ghostów, i że popiera moje przeprowadzenie się z Dziury do domu Czarnego Pana.

Mógłbym Cię nawet odwiedzić – pisał. Ale mamy bardzo dużo nauki, no i nie wiem, czy Czarny Pan pozwoliłby na te odwiedziny.

Kiedy tak myślałam nad tym, zaczęłam się poważnie zastanawiać nad powrotem do szkoły. Nie ma sensu robić sobie dalszych zaległości, no a tutaj nie ma ze mnie żadnego pożytku. Będę nad tym myślała później. Teraz posłucham Killer Wander.

~*~

Rozdział nie jest tak długi, jakby mego chciała, ale mnie się podoba. Wiem, że może kogoś obrzydzić szablon i nowe wcielenie Sophie, jednak ja planowałam to już od dawna, więc nie chciałam tego eliminować. A ten zespół oczywiście zmyśliłam xD Dedykacja dla Lottie. :*