Rozdział 242

Zostałam w domu mojego wuja do poniedziałku, jak zadecydowałam wcześniej. Nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć Sapphire w tak okropnym stanie. Ale musiałam iść jeszcze do Czarnego Pana. Oczywiście po to, by się odmeldować.

Usiadłam na swoim tronie i wychyliłam się w jego stronę, podpierając podbródek na rękach.
- Dużo teraz pracujecie – mruknęłam. – Czyli już coś wiesz, prawda? Zostaniemy w domu?
Voldemort podniósł na chwilę głowę znad „Proroka Codziennego”, żeby spojrzeć mi w oczy.
- Nie wiem.
Sięgnęłam po jego dłoń. Nie zrobił żadnego gwałtownego ruchu, więc zbliżyłam jego przegub do swoich ust. Przed powrotem do Hogwartu chciałam napić się jeszcze jego krwi. Byłam głodna. Nie polowałam od dawna, bo nie było ze mną osoby, która zabiłaby moją ofiarę. Dopiero teraz, kiedy byłam sama, zauważyłam, jaką krzywdę wyrządził mi Armand. Zrobił mnie wampirem, bezmyślnie zapominając o tym, że jestem zbyt młoda, by samodzielnie przeżyć. Skazana byłam z góry na śmierć, jeśli on odszedłby. Ale nie zrobił ze mnie prawdziwego wampira, zdolnego do rozmnażania się poprzez zamianę krwi, którego słońce jest w stanie zabić, jeśli nie jest zbyt silny. Ale znaleźli się gdzieś dobrzy ludzie… Ludzie, którzy zechcieli zająć się małym, opuszczonym, wampirycznym dzieckiem, zechcieli zastąpić mi mojego Mistrza i nauczyciela.

Voldemort utkwił swoje czerwone oczy we mnie. Uśmiechnęłam się lekko i wbiłam zęby w jego przegub. Usłyszałam cichy śmiech wuja.
- Pijesz moją krew, bo boisz się zabić – rzekł.
Nie odpowiedziałam, dopóki nie skończyłam. Kiedy krew zaczęła przepływać przez moje żyły, docierając do końców moich palców, poczułam rozkoszne ciepło, lekkie mrowienie na całym ciele.
Odsunęłam jego rękę i przeciągnęłam językiem po wargach, na wszelki wypadek, gdyby została na nich choć odrobina krwi.
- Prawda jest taka, że nie mogę zabić – powiedziałam. – Armand za wcześnie dał mi Mroczny Dar, gdyby zrobił to za trzy, cztery lata, albo co najmniej po moich siedemnastych urodzinach, byłoby inaczej.
- Ale gdyby tego nie zrobił, umarłabyś wtedy.
- Naprawdę wierzysz, że byłam chora? – spytałam.
- Zapytaj raczej, czy na pewno  to wiem – poprawił mnie.
Zaśmiałam się, a on wstał i zaczął się przechadzać powoli po komnacie. A ja wodziłam za nim wzrokiem, zastanawiając się, co teraz zamierza zrobić.

- Co było w tym liście? – spytałam w końcu, a on popatrzył na mnie ze zdziwieniem. – Dostałeś od moich rodziców list.
- Ach – zaśmiał się pod nosem. – Odpowiedzieli na moją wiadomość. Zirytowali mnie, ale to nic. Wracaj już do Hogwartu, kochanie.
Przytuliłam się do niego, jakbym go miała już nie zobaczyć więcej. W sumie, to możliwe. Sapphire znów będzie się może chciała zemścić. Ale wtedy już ją zabiję. Koniec z litością.
Teleportowałam się.

Teraz jadałam przy stole Gryfonów. Oni sami nie mieli nic przeciwko, choć ja czasami czułam się pomiędzy nimi jak piąte koło u wozu. Oni mieli swoje żarty, swoje sprawy, rozmawiali o czymś, a ja nie wiedziałam, o czym. Zauważyłam, jak bardzo oni są zgrani, jak bardzo się przyjaźnią… Zaś Ślizgoni trzymali swoje sekrety, swoje sprawy w tajemnicy, bo gdyby na przykład Pansy ujawniła, w jakim sklepie kupuje ubrania, to już byłaby tragedia, ujawniła swoją wielką tajemnicę…

Sapphire chyba nie przyszła tego dnia na śniadanie, chyba że zjadła je bardzo wcześnie i natychmiast wyszła, jakby się bała, że mnie spotka. Cóż, ja nie zamierzałam się jednak spieszyć. Prędzej czy później ją i tak zobaczę.
Miałam rację. Nie widziałam ją nam dwóch pierwszych lekcjach, lecz na transmutacji tak. Przesiadłam się specjalnie do Victora, żeby z nią nie siedzieć. Wyglądała okropnie, jak sądziłam. Co prawda niektóre rany zaczęły się już goić a skutki zaklęcia dawno już się cofnęły, ale jej twarz nadal pokrywały zadrapania, rany, siniaki i inne szramy.
W ogóle nie uważałam na lekcjach. Nie chciało mi się. Z oczyma utkwionymi w nauczycielu, nie robiąc notatek, myślałam o Ghostach. Chciałam, żeby mi przebaczyli. Chociaż po tym, co zrobiłam Sapphire sądzę, że moje szanse na to zmalały jeszcze bardziej. Ale miałam to gdzieś, czułam się szczęśliwa, patrząc na zmasakrowaną twarz eks przyjaciółki. Nie miałam nadziei, że Malfoy przestanie się nią interesować, ale zrekompensowała mi chociaż tyle, że chodziła teraz, jakby miała patologię w domu.

*

Wieczorem dostałam list. Niewiele sów przylatywało podczas kolacji. Do mnie dotarł ciemnobrązowy puszczyk. Wylądował w talerzu z moją niedokończoną zapiekanką i rzucił mi na kolana list. Zanim zdążyłam przyjrzeć się sowie, ona już odleciała. Rozerwałam więc kopertę. Był w niej kawałek pergaminu zapisany po francusku. Nie znałam tego charakteru pisma, ale wydał mi się taki jakby… mniej ludzki.

Sophie
Od Mariusa wiem, że dużo zastanawiałaś się, gdzie jestem. Musiałem opuścić kraj, żeby załatwić parę rzeczy. Ale teraz wróciłem i mam do Ciebie prośbę. Wyjdź na błonia.
Armand

Zaskoczyła mnie treść tego listu. Dlaczego wysłał do mnie sowę, a nie skontaktował się ze mną telepatycznie, jak powinny to robić wampiry? Dlaczego chciał, bym wyszła na błonie?
Schowałam list do kieszeni i bez słowa wybiegłam z sali, potrącając przy okazji jakieś dwie dziewczyny z drugiej klasy. Usłyszałam jakiś krzyk, ale nie miałam czasu, żeby zareagować czy wrócić się.
Otworzyłam różdżką drzwi wejściowe i wyszłam na zewnątrz. Było ciepło, nareszcie wyczuwało się w nocy wiosnę. Słońce już zaszło, jednak widziałam całe błonia doskonale. Zobaczyłam ciemną sylwetkę postaci, stojącej pod wielkim dębem. Ruszyłam w jej kierunku.
- Armand – odezwałam się.
- Przejdźmy się.
Objął mnie ramieniem i ruszył powoli brzegiem jeziora.
- Co tu robisz? – spytałam.
- Powiedzmy, że… tęskniłem za tobą – odparł. – Byłem w Paryżu. Dopiero wróciłem.
- Zostaniesz na dłużej?
- Być może.
Przez chwilę szliśmy, nie mówiąc ani słowa. Wieczorny spacer z Miom Mistrzem po błoniach Hogwartu. Dziwny widok, nigdy się nie spodziewałam, że spotkam Armanda w mojej szkole. Przyznam, że i ja tęskniłam za nim. Chciałam z nim rozmawiać, dowiedzieć się czegoś więcej o nim, mimo że znałam go bardzo dobrze.

- Jak tam jest? – spytałam nagle. – W Paryżu.
- Przecież stamtąd pochodzisz – zauważył Armand.
Wzruszyłam ramionami. Wspomnienie ukochanego kraju i tak długa rozłąka z nim sprawiły, że poczułam ukłucie żalu w sercu.
- Tak, ale nie pamiętam mojego domu – mruknęłam. – Nie pamiętam Francji. Chciałabym tam się znaleźć, ale nie mam odwagi do niej wrócić. Wiesz, mam tam całą rodzinę. Moi dziadkowie, kuzynowie…
Urwałam. Wspomnienie, że mogę mieć gdzieś jakąś dalszą rodzinę zszokowało mnie. Zawsze żyłam tylko w tym ciasnym kręgu hostów, Lorda Voldemorta i Śmierciożerców, później pojawił się Spirydion i na końcu nieśmiertelni.

Wyczułam czyjąś obecność. Obecność kilku osób, bardzo młodych, lecz nie śmiertelników ani też nie wampirów. Armand chyba też go wyczuł, bo spojrzał najpierw na mnie, a później za siebie. Również się odwróciłam. Zobaczyłam moje dwie najmłodsze siostry. A więc to je potrąciłam, kiedy wybiegałam z Wielkiej Sali…
Kiedy się zorientowały, że na nie patrzymy, podeszły nieśmiało bliżej.
- To są… - zaczęłam, ale Armand mi przerwał.
- Wiem. Sonya i Kitana.
Przyjrzał się każdej z osobna. Na jego twarzy pojawił się dobrotliwy uśmiech.
- Nie znacie mnie, prawda? – spytał. – Jestem ojcem Sophie.
- Wiemy – odpowiedziała odważniejsza z bliźniaczek, Sonya.

Spacer w ich towarzystwie był jeszcze przyjemniejszy, niż by ich nie było, chociaż nie mogłam w ich obecności powiedzieć wszystkiego, co bym chciała. Zauważyłam, że nie znam mojego rodzeństwa. W mojej pamięci zostały te małe, dziecinne bliźniaczki, grzeczne i dobrze ułożone, a okazało się, że dorosły trochę i zmieniły się. Tak samo Spajk i Rip. Pamiętałam ich jako łobuzów, uwielbiających robić na złość mamie, jakby mniejsza wersja Freda i Georga Weasleyów. Tylko Victor się nie zmienił. Zawsze jemu mówiłam więcej niż reszcie małych Ghostów. To pewnie przez to, że był moim rówieśnikiem, ale rozumiał też więcej. Był chyba bardziej otwarty na zło, które we mnie siedziało.

Armand w końcu powiedział mi, żebyśmy wracały do Hogwartu.
- Ale kiedy cię zobaczę? – zapytałam, chwytając się kurczowo jego ramienia.
- Niedługo – odpowiedział. – Może nawet wcześniej, niż ci się wydaje.
Pocałował mnie w usta i w oba policzki, pożegnał się z bliźniaczkami i ruszył biegiem w kierunku Zakazanego Lasu. Została za nim tylko rozmazana plama, która również po chwili zniknęła.
- Ciekawa osoba – powiedziała Kitana.
- Żebyś wiedziała – mruknęłam. – Chodźcie, wracamy.


Rano, sowią pocztą, dostałam kolejny list. Tylko tym razem była to wiadomość od Barty’ego, pisana w taki sposób, jakby bardzo się spieszył. Nie była też długa, zaledwie kilka słów na pogiętym, oddartym skrawku pergaminu.

Bella urodziła dziecko. Wczoraj wieczorem. Czarny Pan chce, żebyś przybyła do niego jak najszybciej.

Z zaskoczenia musiała przeczytać tą wiadomość kilka razy, zanim dotarła do mojej świadomości. Bellatrix urodziła dziecko? Nie może być. Jakoś sobie nie wyobrażam jej w roli matki. Niektóre bronią swoich dzieci jak lwice. Ona z pewnością nie będzie tak opiekuńcza. Chyba że się mylę. Ale musiała się z tego cieszyć. Lestrange’owie nareszcie mają swojego dziedzica. Nawet ja odczułam w sercu coś w rodzaju… radości. Mogłam cieszyć się ich szczęściem. I nawet Sapphire nie irytowała mnie tak bardzo. Mijając ją na korytarzu, pomyślałam, że skoro się już zemściłam, mogłabym jej trochę odpuścić. Zemsta jest najlepsza gdy krew jeszcze ciepła. A ja unurzałam już kły w jej krwi.

~*~

Ferie mi się już kończą, w poniedziałek do szkoły trzeba niestety. Więc od razu mówię, że rozdziały znów mogą ukazywać się nieregularnie, bo znów dojdzie mi nauki. Idę uczyć się wiersza na konkurs, a dedykacja dla Doski :*