Rozdział 240

Leżałam tak długo, bardzo długo. Krew nadal płynęła mi z otwartych ust, a ja nadal nie mogłam się ruszyć czy przesunąć choćby o cal. Tkwiłam w tej niewygodnej pozycji, zastanawiając się, kiedy ktoś w końcu będzie tędy przechodził i udzieli mi pomocy. Jeśli nastąpi to dopiero rano, tłum uczniów, zmierzający ze wszystkich stron do Wielkiej Sali na śniadanie może mnie zdeptać i połamać tą resztę kości, która została nietknięta.

Leżąc tak, czułam jak zrastają mi się drobne złamania. Na szczęście nic nie stało się z moimi dłońmi, będę mogła bez przeszkód grać. Najbardziej martwiła mnie kwestia kręgosłupa. Nie wiem, czy był złamany. Nie czułam go, bo mój kark był skręcony i głowa leżała teraz na podłodze wychylona pod dziwnym, nieprzyjemnym kontem.

Robiło się już coraz ciszej. Przedtem słyszałam przynajmniej jakieś odległe kroki, słowa, okrzyki, dobiegające z dormitoriów. A teraz wszędzie panowało milczenie. Jakby wszyscy poszli spać. Nie mogłam nawet zobaczyć, która jest godzina. Więc leżałam tak, pozbawiona nadziei, że ktoś znajdzie mnie przed nadejściem ranka. Zaczęłam wołać w umyśle Armanda i Mariusa. Oni jednak nie mogliby tu przybyć, nie ważne jaki bym miała powód, żeby im zawracać głowę.

*

W ogóle nie spałam. Nie mogłam nawet zamknąć oczu. Oprócz leżenia nie mogłam zrobić nic. Zwykłe, niedosłyszane dla śmiertelnika z takiej odległości hałasy zaczęły się już o siódmej. Uczniowie z wszystkich domów powoli wstawali, pakowali torby, szli do łazienki… Śniadanie zacznie się już zaraz, ale na pewno ktoś mnie tu znajdzie wcześniej. Na przykład profesor McGonagall, jeśli pójdzie otworzyć salę. Chyba że była otwarta całą noc albo McGonagall zrobiła to od środka, bo weszła innym wejściem. Cudownie.

Do moich uszu doszedł odgłos czyichś kroków, który wciąż narastał. A więc ktoś jest coraz bliżej tego miejsca, gdzie leżę ja. Żeby tylko ta osoba się nie przestraszyła widoku na pozór martwego, połamanego ciała, spoczywającego w kałuży krwi.
Odgłos kroków zatrzymał się nagle. Słyszałam go już wyraźnie, nawet gdybym była zwykłym śmiertelnikiem. Owa osoba stała chyba na szczycie schodów. Nagle osoba podbiegła do mnie. Zauważyłam, że jest to… Victor. Lepiej mi się trafić nie mogło.
Brat ukląkł tuż przy mojej twarzy, omijając jednak krew, w której mógłby się upaprać.
- Żyjesz? – zapytał, nachylając się, żeby spojrzeć mi w oczy.
Zmusiłam się do poruszenia gałkami ocznymi. Czułam się tak, jakby wszystkie nerwy, ścięgna i mięśnie zastygły mi i musiałam poświęcić trochę czasu na rozciągnięcie ich.
Victor wiercił się przez moment w miejscu, zastanawiając się, co by tu zrobić, żeby mi pomóc. Zerkał nerwowo na kałużę krwi, jakaś myśl już mu się formowała pod czaszką.
- Potrzeba ci krwi? – spytał.
Ja oczywiście mu nie odpowiedziałam, bo  niby jak miałam to zrobić? Vipi jednak podwinął rękaw, swoimi małymi, ostrymi kłami przegryzł skórę, by przedostać się do żyły. Przekręcił trochę moją głowę, żeby mógł wlać mi do otwartych ust krew.
- Nie boli ci? – zapytał.
Odpowiedziałabym: nie, ale miałam teraz usta pełne krwi. Mógł już puścić moją głowę. Wystarczyła odrobina tego magicznego płynu, żeby moje kości mogły zacząć się zrastać. Poruszyłam głową, a brat puścił ją natychmiast.
Wyprostowałam się, kości najpierw zaczęły się nastawiać, później spawać za pomocą krwi. Wyglądałam jak jakiś robot, który włączał się właśnie. Wstałam, naprawiona już, ale nadal strasznie skostniała i sztywna. Byłam wściekła. Zrobiłam kilka niepewnych kroków w stronę lochów.
- Gdzie ty idziesz? – zapytał.
- Po Sapphire –wycedziłam. – Ta dziwka zepchnęła mnie wczoraj ze schodów.
- Sapphire? – zdziwił się Vipi. – Chyba cię fantazja ponosi!
Zaśmiałam się ponuro.
- Tak? Leżałam tu całą noc – warknęłam. – Nie będę teraz siedzieć i się gapić. Puszczaj.
Zaczęłam się z nim szamotać, bo Victor uczepił się mojej ręki i za nic nie chciał puścić.
W końcu uspokoiłam się.
- Nie będę siedziała obok niej podczas śniadania – oświadczyłam. – Nie będę z nią nawet siedziała w jednym pomieszczeniu.
- Będziesz siedziała przy naszym stole, chodź – chwycił mnie za rękaw szaty i pociągnął w stronę wejścia do Wielkiej Sali, bo pierwsza grupka uczniów już nadchodziła od strony dormitorium Hufflepuffu i zaczęła się nam dziwnie przyglądać.

Usiadłam obok Victora z obrażoną miną i opowiedziałam mu wszystko, co wczoraj się wydarzyło. Co ja mówię, powiedziałam mu wszystko, jaka jest z Sapphire szmata, jak się puszcza z Malfoyem i że pożałuje tego, co zrobiła.
Wielka Sala powoli się wypełniała. Byłam strasznie głodna. Chwyciłam tosta i wepchnęłam go sobie całego do ust.
- O, cześć – usłyszałam głos Spajka. Albo Ripa. – Co Sophie robi przy naszym stole?
- Powstrzymuje się od zabicia Sapphire – wyjaśnił bardzo żywo Vipi.
A więc to był Spajk. Bo kto inny chodziłby w szacie pobrudzonej tuszem jak nie on? Rip bałby się, że Victor zakablowałby mamie, że chodzi brudny, więc on zawsze zmieniał ubranie, kiedy się zafajdało.
Chwilę później doszedł też i jego bliźniak. Usiedli naprzeciwko mnie, przyglądając mi się uważnie.
- Dlaczego chcesz ją zabić? – zapytał Rip.
- Bo zepchnęła mnie ze schodów, pinda – wycedziłam. – Leżałam ze skręconym karkiem i połamanymi kościami całą noc, aż nie znalazł mnie Vipi.
Wzięłam trochę owsianki z talerza Spajka, który z ulgą to przyjął i cisnęłam przez całą Wielką Salę. Owsianka dotarła do celu, czyli innymi słowy spoczęła prosto na twarzy Sapphire. Aż zakołysałam się do tyłu ze śmiechu. Kilka osób, które to zobaczyły, również się zaśmiały. Nie spoczęłam tylko na tym jednym ataku. Chwyciłam kilka jajek i znów nimi cisnęłam. Z moimi wampirycznymi oczami trafiłam bez problemu. Pierwsze ugodziło Sapphire w czoło, drugie zaś, gdyby miała większy dekolt, wpadłoby za szatę. Dziewczyna była zajęta oczyszczaniem się z owsianki i klęciem pod nosem, żeby zrobić unik, biedna.

Kiedy sięgnęłam po widelec, którym również miałam zamiar rzucić, Victor złapał mnie za rękę.
- To było śmieszne, ale dosyć już – powiedział, choć twarz nadal mu się śmiała.
Z rezygnacją odłożyłam widelec z powrotem. Humor mi się jednak poprawił, kiedy się zorientowałam, jaki mamy dzisiaj dzień. Przecież to sobota, będę mogła spokojnie teleportować się do domu Czarnego Pana, powiedzieć mu wszystko, a on będzie mógł spokojnie pozwolić mi się zemścić. Cudowny plan.
Wstałam od stołu Gryfonów z szerokim uśmiechem na ustach.
- Gdzie idziesz? – zapytał Victor.
- Uważaj, bo ci powiem – zadrwiłam. – No dobra. Idę do domu wuja, żeby powiedzieć mu wszystko. Muszę donosić mu o wszystkim, co się tu dzieje, przynajmniej ze mną. A noc spędzona przeze mnie w holu, gdzie leżałam całkiem połamana zalicza się raczej do tych ważniejszych rzeczy. Gdyby Sapphire ściągnęła ode mnie zadanie z transmutacji, to bym mu o tym nie mówiła, bez przesady. Ale ja mogłam się tam wykrwawić i zapaść w sen, który mógł trwać nawet kilkaset lat. Na przykład Armand, mój ojciec, spał przez całe lata pięćdziesiąte, wiedziałeś o tym?
Pomachałam mu na pożegnanie i w podskokach opuściłam Wielką Salę. Dogoniła mnie jakaś osoba.
- Sophie, nie pędź tak…
Zatrzymałam się z wyrazem zadziwienia na twarzy. To Ashley Pail za mną goniła. Teraz traktowałam ją jak zwykłą znajomą, chociaż powiem szczerze, że ucieszyłam się na jej widok o wiele bardziej niż na widok Sapphire, czyli można rzec, że Pail awansowała z wroga na osobę neutralną.
- O co chodzi? – spytałam. – Wiesz, trochę się spieszę, muszę… muszę iść do kogoś.
Ashley oparła się o ścianę, dysząc ciężko. Mimo wykończenia, spowodowanego biegiem za mną, na jej twarzy malował się uśmiech.
- Wczoraj nie było cię w dormitorium – zauważyła.
- Tak. Bo Panna, Podrywająca Byłych Facetów Swojej Przyjaciółki zepchnęła mnie ze schodów, więc całą noc spędziłam ze skręconym karkiem tam – wskazałam palcem na miejsce, które było przez zeszłą noc miejscem mojego spoczynku.
- No, właśnie zauważyłam wczoraj, że kiedy wróciła z biblioteki była jakaś dziwna – mruknęła Pail. – Strasznie nerwowo się zachowywała. Poszła spać, ja i Pansy jeszcze się uczyłyśmy jakąś godzinę. I ona nagle się zerwała, jakby miała koszmary. Zaczęła się rozglądać, krzyczała coś, że dziecko, jakaś dziewczynka, która wyglądała jak porcelanowa lalka, tak mi powiedziała. I Sapphire gadała coś o tym, że ona chce ją zabić, czy coś takiego…
- Bardzo spójna opowieść – stwierdziłam. – Nawiedzała ją jakaś dziewczynka?
- Tak, małe dziecko.
- Claudia – mruknęłam. – Dzięki, ale muszę już iść, bardzo się spieszę.
Zanim Ashley coś zdążyła odpowiedzieć, ja byłam już przy drzwiach. Otworzyłam je różdżką, wymknęłam się na zewnątrz i teleportowałam się.

Pojawiłam się przed komnatą Czarnego Pana. Miałam już wejść do środka, kiedy usłyszałam na korytarzu czyjeś kroki. Barty niósł kilka książek i jakiś czarny, plastikowy worek na zwłoki.
- Kogo zabiliście? – zapytałam.
- Nikogo. Na co teraz idziesz się poskarżyć?
Przytuliłam się do niego.
- Na Sapphire – wyjaśniłam. – Całą noc leżałam połamana u stóp schodów w holu i nikt się nie zainteresował, że mnie nie ma w dormitorium. Gdyby nie Vipi, nadal miałabym skręcony kark.
Barty pogłaskał mnie po głowie jak kota.
- Biedactwo – zaśmiał się. – Masz całą szatę zakrwawioną.
- No widzisz – powiedziałam pokrzywdzonym tonem. – Muszę się przebrać.
Poszłam do swojego pokoju i zaczęłam grzebać w szafie. Przebranie się zajęło mi trochę czasu, w końcu trochę warstw musiałam na siebie założyć.

Kiedy wyszłam, Barty czekał na mnie oparty o balustradę.
- Myślałam, że już poszedłeś – odezwałam się. 
- Ciekawy byłem, w co się ubierzesz – odpowiedział i przebiegł po mnie wzrokiem. – Zauważyłem, że masz słabość do wojskowych akcentów.
- Nie, dlaczego tak sądzisz? – zapytałam, rumieniąc się lekko.
- Bo na bluzce masz napisane I love army.
Zaśmiałam się cicho.
- No tak – mruknęłam. – Nikomu tego nie mówiłam, ale moim małym marzeniem, cichą fantazją było pójście do wojska. Mój pradziadek był żołnierzem, zginął za niepodległość Francji. Był czarodziejem, ale nie przeszkodziło mu to w pomaganiu mugolom w walce. Dosięgła go kula, niestety.
Westchnęłam cicho. Zauważyłam, że mężczyźni w mojej rodzinie w ogóle krótko żyją, przynajmniej w ostatnich pokoleniach. Podczas drugiej wojny światowej zginął pradziadek, kiedy jego żona była w ciąży z drugim dzieckiem, jego najmłodszy syn Anzelm zmarł, gdy miał dwadzieścia lat, tata Voldemorta żył od nich nieco dłużej, może trzydzieści pięć lat lub nieco więcej. Wolałam tego jednak nie mówić, żeby Barty’ego nie przestraszyć.
- Francja nie walczyła, zdaje się – zauważył, ale spojrzałam na niego jak profesor McGonagall, więc nie powiedział więcej ani słowa.
- Wy ukrywaliście się tylko w okopach, odpierając posłusznie ataki, więc skąd możesz to wiedzieć – warknęłam. – I pamiętaj. Obrażając mój kraj, obrażasz i mnie, a tego nie chcesz, oui?
- Yes.

~*~

Troszku nudnawo wyszło. Ale w sumie jestem zadowolona. Zmieniłam szablon na taki, który już był, ale dawno temu, no i zostanie tu przez jakiś czas. Dedykacja dla Tamtej :*