Rozdział 149

Rano obudziłam się bardzo wcześnie, lecz zastałam Voldemorta już obudzonego. Wątpiłam jednak, by spał tej nocy. Jedną ręką mnie obejmował, a drugą podtrzymywał niedokończony raport, należący chyba do Lincolna Killera.
- Obudziłaś się już – zauważył. Uśmiechnęłam się.
- Pójdę już, nie będę zabierać ci czasu – odparłam i opuściłam jego komnatę. Dopiero zauważyłam, od jak dawna nie jadłam śniadania. Ani kolacji. Spojrzałam na swoje dłonie. Skóra ciasno przylegała mi do rąk, tak że widoczna była każda kostka. Nie sądziłam, że aż tak bardzo upodobnię się do Glace. Obiecała, że powie mi, kiedy spotka Syriusza. Na pewno go spotkała. Ale zapomniała o mnie. O swojej wybawicielce z otchłani samotności i cierpienia. Dawniej przeszkadzała mi obecność istot pozaziemskich. A wizyty Claudii irytowały mnie tak bardzo, że już nie wytrzymywałam nerwowo. Teraz jednak dałabym wszystko, aby któraś przybyła, dała jakiś znak… By mi powiedziała, że nie zwariowałam.

Zeszłam do ogrodu. Już wcześniej zauważyłam, że pogoda jest parszywa. Słońce ukrywało się za białymi chmurami. Kiedy jednak pchnęłam drzwi, na zewnątrz zastał mnie deszcz. Nie przejęłam się nim zbytnio. Położyłam się na mokrej trawie i utkwiłam wzrok w niebie. Chmury przesuwały się po nim powoli, a krople deszczu kapały mi na twarz.
- Mówiłem ci już, nie leż na mokrej trawie!
Zaśmiałam się.
- Nie jestem z cukru, nie roztopię się – odpowiedziałam spokojnie. Dlaczego Barty  musi zawsze przychodzić wtedy, kiedy jest najmniej pożądaną osobą? Teraz na przykład chciałabym, aby wpadła tu Claudia, z tym swoim drwiącym uśmieszkiem na twarzy i wszechwiedzącym spojrzeniem. Panikujący Crouch w niczym mi nie pomoże.
- Zachorujesz – rzekł.
- I co z tego?
- Skoro żyjesz, to znaczy, że takie jest twoje powołanie – wyjaśnił. Znów się roześmiałam, nadal patrząc w niebo.
- A co ty możesz wiedzieć o powołaniu - zadrwiłam. –Jesteś przecież mordercą. Sługą Czarnego Pana.
- Ale wierzę.
Tu mnie zaskoczył. Barty i wiara w cokolwiek było dla mnie czymś bardzo niepasującym do siebie. Owszem, był zawsze bardzo oddany dla Czarnego Pana, pomagał każdemu, ale nie przypuszczałam, że będzie wierzył. Westchnęłam.
- Ja przestałam, gdy umarł Rosier – wyznałam. – Nigdy bym nie pomyślała, że ty możesz być wierzący…
- Cóż, wiele jeszcze o mnie nie wiesz – powiedział Barty.
Nigdy nikomu tego nie mówiłam, ale prawdziwą przyczyną mojej zmiany wiary była śmierć Rosiera. Przecież on nie robił nic złego, a Bóg musiał odebrać mu życie. Nie mogłam zrozumieć tego, miałam niecałe dziesięć lat, kiedy dzień po jego śmierci Lucjusz Malfoy oswoił mnie z tą straszną prawdą, z którą nie mogę pogodzić się do dziś. A obiecał, że wróci…
Po moim policzku spłynęła łza, jednak otarłam ją szybko, by Barty nie zauważył. Podszedł do mnie i pomógł mi usiąść na trawie.
- Bóg jest w deszczu – rzekł. – On jest z tobą, tylko ty nie chcesz do niego wrócić.
- Piszesz wiersze? – spytałam. Puściłam mimo uszu tą uwagę o moim powrocie do dawnej wiary. Po co? Żeby znów na nowo zacząć cierpieć po jego śmierci i dodatkowo po śmierci Syriusza?
- Nie mam na to czasu – odparł Crouch. – Ale wiesz, powinnaś odwiedzić czasem kościół.
Usiadł na trawie obok mnie. On nie zachoruje, tak, tylko ja mam aż tak obniżoną odporność. Pogładził mnie po policzku. Przysunęłam się do niego, ale on położył mi na ustach palec.
- To niesprawiedliwe wobec Dracona – powiedział.
- A co ty możesz o tym wiedzieć – prychnęłam. – Nawet go nie znasz.
- Owszem znam – i znów ten śmiertelnie poważny ton głosu, który zaczął doprowadzać mnie do szału. – I to na tyle dobrze, aby stwierdzić, że Draco mnie nie lubi i by mu się to nie spodobało.
Zaśmiałam się drwiąco.
- Spójrz na mnie, Barty – powiedziałam. – Czy ty jesteś naprawdę tak mało spostrzegawczy? Z dnia na dzień robię się coraz bardziej ponura. Wyglądam jak strach na wróble. Draconowi nie jest potrzebna zakompleksiona wariatka. W końcu mnie zostawi i wtedy zostanę całkiem sama. Tylko dlaczego ja się tak tym martwię? Przecież w końcu i tak zagłodzę się na śmierć.
- Nie zrobisz mi tego – odrzekł Barty.
- Owszem, zrobię – powiedziałam stanowczym tonem. – Bez Syriusza moje życie jest puste. Poświęciłam dla niego zbyt wiele czasu, żeby teraz jego śmierć była mi obojętna.
Barty przytulił mnie, ale nic nie powiedział.
- Zostaw mnie tu, chcę pomyśleć – odezwałam się, kiedy już mnie puścił. Crouch wstał, otrzepał kolana i opuścił ogród. Dziwiło mnie zawsze, że kiedy tylko mówiłam mu, żeby coś zrobił, nie sprzeciwiał się słowem. Wydaje mi się, że Czarny Pan za bardzo go zniewolił.

Siedziałam w tym ogrodzie z godzinę, moknąc coraz bardziej. Zaczęła mnie zastanawiać propozycja Barty’ego. A rzeczywiście, w kościele nie byłam od bardzo dawna. Czy owe świątynie wyglądają tak samo, jak wtedy, gdy byłam ta ostatnim razem? Wstałam. I co dalej? Gdzie są jakieś kościoły w naszej okolicy? Ach, tak, pamiętam jedne taki…
Teleportowałam się za drugą próbą. Trochę też mnie zniosło, ale nie przejęłam się tym. Znalazłam się kilkadziesiąt metrów od kamiennego, wysokiego budynku. Przeszłam przez drogę. Mugolskie samochody trąbiły na mnie, ich kierowcy wygrażali mi pięściami. Zatrzymałam się tuż przed wysokimi schodami i zmierzyłam wzrokiem cały budynek. Kościół wyglądał na stary. Weszłam do środka, bo już nie mogłam znieść tego deszczu, drażniącego moje oczy białego nieba i duszących oparów samochodowych.
Pchnęłam drzwi. Te cicho zaskrzypiały. W środku panował półmrok. Przy wejściu paliło się kilkanaście świeczek, a przez witraże w szybach wpadało niewiele światła. Przyjrzałam się im. Przedstawiały biblijne sceny, na przykład drzewo z owocami, nagą niewiastę i węża. Załam tą scenę. To szatan kusił Ewę, by zjadła zakazany owoc…
Ruszyłam powoli naprzód, przyglądając się wszystkiemu. Nikogo oprócz mnie tu nie było. Ciekawe, czy Armand też lubił przebywać w takich miejscach? Na surowych, kamiennych ścianach wisiały obrazy, gdzieniegdzie na marmurowych podestach stały figury świętych. Nad ołtarzem wisiał duży, drewniany krzyż. Moją uwagę przykuły jednak konfesjonały. Były drewniane, lśniące, a każdy opatrzony małym krucyfiksem. Dotknęłam jednego z nich z wielkim Supieniem i podziwem na twarzy.
- Wiedziałem, że nie oprzesz się tej pokusie – usłyszałam. Dostrzegłam Barty’ego, klęczącego w jednej z ławek.
- Barty – odezwałam się głośnym szeptem, który odbił się echem od ścian. – Tu jest pięknie. Miałeś rację.
- Podejdź – powiedział Barty. Usiadłam w ławce tuż obok niego. Crouch kazał mi uklęknąć. Dziwnie się poczułam. – Zamknij oczy.
Spełniłam ten rozkaz. Barty złożył moje ręce. To było jeszcze dziwniejsze uczucie.
- Pomyśl teraz o Syriuszu. On jest szczęśliwy. Jest…
Zamilkł. Jak mi kazał, myślałam o Syriuszu. Wspominałam te chwile, kiedy uciekł z Azkabanu. Śpiewałam mu piosenki, gdy układał się do snu. Szybko zapytał. Ja wtedy gładziłam jego włosy i patrzyłam w jego spokojną, uśpioną twarz.
Uśmiechnęłam się lekko, a spod moich zamkniętych powiek wypłynęły łzy. Poczułam, jak Barty ociera je, a później całuje mnie w usta. Objęłam go za szyję. Tak, teraz mnie całuje, bo chce. A kiedy ja chcę, to wielce poważna mina, bo Draco będzie się wściekał. Oderwałam się od niego.
- A Draco nie będzie się wkurzał? – spytałam.
- Srać go – odparł Barty. Poczułam, że żołądek podjeżdża mi do gardła. Cóż, niespodziewana teleportacja zawsze tak na mnie działała. To uczucie niestety nie będzie mi tak często towarzyszyło. Teraz do deportacji muszę przygotowywać się około dziesięciu minut.

~*~

Rozdział nie jest zbyt długi. Jest raczej taki… inny. Zastanawiałam się, czy go publikować. Mam nadzieję, że się podobało, bo siedziałam nad nim kilka godzin. Dedykacja dla każdego, kto go przeczytał xD