Rozdział 145

Barty pierwszy oderwał się ode mnie. On też już wiedział, kto nam przeszkodził. Voldemort patrzył na nas z góry. Na jego twarzy nie było gniewu. Lustrował nas wzrokiem, jak na sprawdzianie. Obawiałam się najgorszego, jednak ten odezwał się tylko:
- Udam, że tego nie widziałem.
Wytrzeszczyłam oczy. To chyba tak szokująco podziałała na niego moja piosenka, bo co innego. A może nagłe ozdrowienie Belli? Oby nie. Przecież wiesz, jaka mogę być, kiedy jestem zazdrosna, nieprawdaż?
Barty zaczął dziękować Voldemortowi, mówił, że to się już nie powtórzy. Aha, tak, na pewno. Mogę się założyć, że jeszcze tego wieczora będzie się ze mną obściskiwał w lochach albo przy drzwiach Czarnego Pana. Wzięłam do ręki drugą kopertę i rozdarłam ją. W środku znajdowało się dwa przedmioty zawinięte w zwykły, szary papier śniadaniowy i list. Najpierw, jak nakazuje kultura, chwyciłam kartkę i przeczytałam:

Sophie Serpens.
Zostałaś wybrana na Prefekta Naczelnego Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Żywię nadzieję, że będziesz godnie sprawować to stanowisko i dawać dobry przykład pozostałym uczniom.
PS: Profesor Severus Snape chce, byś w tym roku zajęła się drużyną quidditcha Twojego domu. Jeśli nie będziesz czuła się na siłach, wyznacz swojego zastępcę.
Albus Dumbledore
Dyrektor

Popatrzyłam najpierw na wuja, potem na Barty’ego, później znów na list i mruknęłam:
- Dumbledore naprawdę zwariował, musiałeś rzeczywiście zrobić mu krzywdę podczas tej walki w ministerstwie.
Wzięłam do ręki dwa niewinnie wyglądające przedmioty i rozwinęłam z papieru. Jak się spodziewałam, były to odznaki. Ale nie zamierzałam ich zatrzymać. Przy najbliższej okazji oddam je dyrektorowi. Albo Dumbledore zwariował, albo pokładał we mnie wielkie nadzieje. Tylko co mogłam kiedykolwiek dla niego zrobić? Chyba zdradzić po raz bodajże setny.
Voldemort pochylił się nade mną i ucałował mnie w czoło.
- Mimo wszystko cieszę się, że tak dobrze ci poszło na SUMACH – mruknął. Dziwnie się poczułam. Wolałam, żeby na mnie nakrzyczał, choć w sumie nie było za co. Wstałam i podałam Barty’emu wszystkie przesyłki z Hogwartu.
- Zanieś to do mojego pokoju, nie wiem, zrób z tym co chcesz – powiedziałam. Minęłam wuja bez słowa i wspięłam się na samą górę po schodach. Bez problemu trafiłam do pokoju, w którym chorowała Bella. Przyłożyłam ucho do drzwi. Usłyszałam cichy, jakby stłumiony przez płacz delikatny głos Narcyzy:
- …mimo to, nie powinna tak mówić.
- Ona nigdy nie przeprosi, wiesz, jaki ma parszywy charakter. To się chwali.
Głos Bellatrix był ochrypły, przez chwilę wydawało mi się, że ma rurkę w gardle, bo oddech miała chrapliwy i mówiła z trudem. Mój mózg zalała ponura satysfakcja. Ponura, bo z jednej strony miałam z tego korzyść, a z drugiej Czarny Pan uważał ją za męczennicę. Zaczęłam się dziwić, czemu jej tak współczuje. I ciekawe też, jakim argumentem chciała się bronić.
Usiadłam naprzeciwko drzwi pod ścianą i zamknęłam oczy. Zaraz, co ona mówiła?
- Sophie, dogadajmy się – powiedziała szybko, z trudem łapiąc powietrze. – Nie możesz mnie zabić, ja jestem…
I tu tkwił dylemat. Gdybym pozwoliła jej dokończyć, nie musiałabym się teraz głowić. Czym ona jest? Ja jestem… chora? Wariatką, której nie wolno bić? Tchórzem? Twoją przyjaciółką? Nic mi tu nie pasowało. Mimo mojej złości na Bellę, musiałam przyznać, że była zbyt inteligentna, żeby zasłaniać się tak błahymi powodami jak choroba czy sentymenty. I dziwne, że nie walczyła. Pewnie nie chciała później oberwać za uszkodzenie mnie. Och, przepraszam, ona nie dałaby mi rady. Ale mniejsza o to. Musiałam dociec, czemu Bellatrix zachowała się tak… niebellowato. Wstałam i ponownie przyłożyłam ucho do dziurki od klucza. Nadal rozmawiały o mnie, nie miałam co do tego żadnych wątpliwości.
- …jeśli chcesz znów oberwać.
- Czarny Pan jej nie pozwoli – powiedziała Bellatrix. Jej głos brzmiał o wiele za wesoło i pewnie. – Owszem, jest jego siostrzenicą, ale teraz to on rządzi. Zawsze rządził i takie dziecko jak Sophie nie może mu w tym przeszkodzić.
- Oj, pożałujesz tego, zobaczysz, wspomnisz moje słowa – wyszeptała Narcyza. – Kiedy Sophie odzyska moc, zemści się. Widziałaś jej reakcję. Nie spocznie, dopóki cię nie unicestwi. Nie życzę ci źle, ale ona nawet bez mocy jest niebezpieczna.
Jak one mogą się za moimi plecami na mnie namawiać! Bellatrix najwidoczniej życie niemiłe. A Narcyza… jak ona śmie, przecież jestem dziewczyną jej syna! Obie pożałują!
Rozległ się odgłos prychnięcia, po którym nastąpił niespodziewany atak kaszlu. Miałam nadzieję, że Bella będzie jeszcze długo pluła krwią…
- Daj już spokój, Cyziu, mówisz tak, jakby Sophie miała za jedyny cel w swoim życiu zabicie mnie – zaśmiała się, kiedy już kaszel przestał władać jej płucami. – Przecież chce wskrzesić Blacka. No i – tu zawiesiła głos ; pewnie uśmiechnęła się złośliwie do siostry – wiesz, jak dla niej ważny jest Bartemiusz.
I ona jeszcze śmie mówić o moim życiu prywatnym z Narcyzą! Z wielkim trudem powstrzymałam się, by nie wpaść do środka i nie rozerwać gardeł obu sióstr. Ograniczyłam się do zaciśnięcia pięści i kilku soczystych przekleństw, przez co znów uciekła mi część rozmowy.
- …Dracona. To zbyt skomplikowane – mruknęła Narcyza.
- Skończmy ten temat – odpowiedziała Bellatrix. – I tak już wystarczająco obrzydł mi temat o rozterkach uczuciowych Sophie.
Wśród sióstr zapanowała chwila milczenia. Och, tak, oczywiście. Śmieje się z moich problemów osobistych, a sama cierpi na niespełnioną miłość do mojego wuja. Przecież to aż krzyczy o uwagę. Wiadomo mi było, że Bella jest po uszy zakochana w Voldemorcie. Nazywajmy rzeczy po imieniu. Ona i tak nie zdoła go uwieść, co ja zrobiłabym z zamkniętymi oczami. No… może nie teraz, ale zrobiłabym. I może kiedyś spróbuję.
- Ale nie mogę przecież siedzieć spokojnie, kiedy Sophie flirtuje tak otwarcie z innym mężczyzną, raniąc mojego syna. Och, tyle razy kusi mnie, żeby powiedzieć o tym Draconowi, ale jak słyszę, że mówi, jak za nią tęskni… - głos zamarł Narcyzie w piersi.
- Draco to miły chłopiec, szybko o niej zapomni – prychnęła Bellatrix. – A jeśli nie, to ona i tak do niego wróci. Wiesz, jaki stosunek do jej "związku" z Bartym ma Czarny Pan.
Nie, tego było już za wiele. Mogłam znieść to, że Bella bezkarnie plotkowała o mnie. Ba, mogłam znieść nawet to, że plotkowała właśnie o moim życiu osobistym. Ale tego, że wygłaszała publicznie opinie Czarnego Pana, nie przebaczę jej. Niech no tylko wydobrzeje… Ja już ją tak urządzę, że jej nawet mąż nie pozna. Myślisz, że mogłabym załatwić ją teraz, gdy jest bezbronna, czyż nie? Otóż, mam w sobie jeszcze odrobinę szlachetności, by nie dobijać bezbronnych istot, które samodzielnie nie są w stanie się bronić. Taka jest zasada wampirów. No i jeszcze nie zabijać swoich, ale to szczegół w obecnej sytuacji.
- …by z nim pomówić? – zapytała Narcyza z nadzieję w głosie. – Nie jest wściekły na ciebie?
- Czarny Pan? Przecież wiesz, że mu zależy na tym… potomku – odpowiedziała z ignorancją Bellatrix.
Odsunęłam się od drzwi. Zakryłam ręką usta. Na początku słowa, które usłyszałam, nie do końca do mnie docierały. Jaki potomek? Bella? Czarny Pan? Moje serce również się nad tym zaczęło zastanawiać, sądząc po tym, że na kilka sekund przestało bić. Osunęłam się na podłogę. Z wrażenia nie mogłam ustać na nogach. Albo też po prostu zaczęło mi brakować powietrza. Jeszcze raz, od nowa… muszę sobie to uświadomić na spokojnie… Voldemort i Bellatrix? Nie, tego się nie da spokojnie przemyśleć! Przecież Czarny Pan nie postawi kobiety ponad władzę! No, chyba że mnie, ale ja się z nim nie puszczam. I dziwne, że się nie wkurzył. Przecież to taki cios dla takiej jednostki, jak on. Taka kula u nogi… Ja, mimo że nie wiążę większych planów z zawładnięciem światem, czy coś tego rodzaju, kiedyś w przyszłości, może i chciałabym mieć jakąś rodzinę. Ale gdybym się dowiedziała, że jestem w ciąży, chociażby nawet z Bartym, to bym się załamała. Na obecną chwilę nie lubię małych dzieci. Tylko płaczą i nic więcej.

Ale wracając do nowej w moim mniemaniu sytuacji i mojego samopoczucia, to nie mogłam nawet określić, czy pałałam do Bellatrix rządzą mordu, czy chciałam się rozpłakać z bezsilności i żalu. Oczywiście, żalu za nią, bo nigdy nie widziałam czegoś bardziej żałosnego, jak sypianie ze swoim szefem. Nie łączyły ich przecież jakieś bliższe stosunki, jak mnie i Barty’ego. W końcu uratowałam jego duszę.
Wstałam. Nie mogłam przecież wiecznie siedzieć pod tymi drzwiami. Bellatrix i Narcyza przeszły już do innego tematu, tiry zirytował mnie jeszcze bardziej. Otóż, mówiły o znaczeniu dokumentów w działalności Czarnego Pana. Zaiste, porywający temat.
Zeszłam schodami piętro niżej. Wiedziałam, gdzie znajduje się tu fortepian. Widziałam go wiele razy, kiedy byłam mała. Był czarowny, zupełnie jak lustro, od którego nie mogłam oderwać oczu w domu Syriusza. Ale wuj nie pozwolił mi na nim grać. Nie pozwolił mi się nawet do niego zbliżać. Mówił, że jest niebezpieczne. Teraz wyśmiałam go w myślach. Muzyka była niebezpieczna tylko wtedy, gdy Chopin siadał do fortepianu. Zabijała myśli ludzi, którzy go słuchali.
Pchnęłam drzwi do komnaty. Wyglądała tak jak zwykle. Pusty pokój, na jego środku lśniący fortepian. Podłogę pokrywała cienka warstwa kurzu, natomiast ciemne drewno instrumentu pozostało lśniące, jakby nawet kurz nie miał śmiałości do niego przylgnąć. Przeszłam przez pokój, wzniecając przy tym ów brud. Usiadłam na stołeczku i położyłam ręce na klawiszach. Były gładkie, wykonane z kości słoniowej, jednak zimne jak dłonie Armanda. Doskonale pamiętałam ich dotyk.

Nacisnęłam pierwszy pod palcem klawisz. Wydał z siebie dźwięk tak piękny, jakiego nie wydawał żaden fortepian. Czystszy od dźwięku dzwonów w kościele, bardziej uzależniający od kocimiętki. Zaczęłam grać…*
Zamknęłam oczy. Spod opadłych powiek zaczęły płynąć mi łzy. Skapywały one na klawisze instrumentu. Grałam chwilę, jednak zdawało mi się to wiecznością. Ach, Chopin… Jego nokturny… Byłam mu wdzięczna, że mogłam teraz tworzyć to, co on kiedyś już stworzył.
Ktoś objął mnie z tyłu za szyję.
- Przestań – wyszeptał mi do ucha.
- Odejdź – warknęłam. – Zostaw mnie.
- Mówiłem ci już, że nie możesz na nim grać – powiedział cicho Voldemort.
- Bo co, tylko Bella dostępuje tego zaszczytu? – zapytałam.
- Ona nie umie grać.
Gdy skończyłam utwór, ręce opadły mi głucho na klawisze, które wydały dźwięczny odgłos, całkiem nie przypominający jakiejkolwiek melodii. Voldemort ucałował mnie w odkryty kark, ale odsunęłam się od niego gwałtownie.
- Nie dotykaj mnie – wycedziłam. Czemu złość mu przeszła? Czyżby odczuł wyrzuty sumienia?
Voldemort obszedł fortepian i oparł się o niego obiema rękami. Nie podobał mi się sposób, w jaki wychylił się do mnie. Na jego twarzy malowało się coś w rodzaju zatroskania, może rozczarowania… Moja piosenka musiała jakoś na niego wpłynąć.
- Co się stało? – spytał zrezygnowanym tonem.
- Po prostu nie chcę, żebyś mnie dotykał! – krzyknęłam. Wzdrygnęłam się z obrzydzenia, kiedy pomyślałam, że w taki sam sposób mógł dotykać Bellę. To wszystko nie mieściło mi się w głowie. Nie dość, że miałam kłopoty z przekonaniem go do Barty’ego, to jeszcze będę mu tłumaczyć, co jest nie tak! Może pomyślisz sobie, że przejmuję się głupotami, ale dla mnie to wiele znaczy. Zabrania mi się spotykać z ukochaną osobą, a sam sypia sobie z kim zechce. To niesprawiedliwe…

~*~

Od razu mówię, że nie chodzi w tym linku o obraz, tylko o muzykę. Może niektórzy będą zdziwieni skutkami rozmowy Bellatrix i Narcyzy, wiele rzeczy wyszło na jaw, przynajmniej jak na ten odcinek… Dedykacja dla wszystkich moich czytelników, bo wszyscy jesteście dla mnie tak samo ważni. Och, i zmieniłam też szablon. Jak się podoba?

* Fryderyk Chopin – nokturn.