Rozdział 139

Przez tych kilka dni, które spędziłam w domu wuja, moje zdrowie psychiczne nie poprawiło się zbytnio, ale przynajmniej czułam się już na siłach, aby wrócić do domu, pobyć trochę czasu z matką… Wiedziałam, że nie będzie mnie wypytywać o zdarzenia z ministerstwa. Victor już jej to pewnie opowiedział.
Teleportowałam się do Dziury tuż po śniadaniu. Ile mnie ominęło… Przez tą przepowiednię, powrót wuja do ciała, moje kłopoty ze śmiercią Syriusza, straciłam całą rachubę. Livia już skończyła Hogwart, właśnie w tym roku. Szkoda, że jej ostatni rok w tej szkole był taki nieswój. Rip i Spajk zdali wszystkie egzaminy całkiem dobrze, a po wakacjach Sonya i Tonia zaczynają swoją przygodę z nauką magii. Sethi przecież awansował w pracy. Nie miałam pojęcia, jak to zrobił, przecież chyba wszyscy wiedzieli, że popierał Dumbledore’a. Czy Czarny Pan oszczędziłby ich, kiedy doszedłby do władzy? Ghostowie to najszlachetniejsi ludzie, jakich znam. Nigdy by nie przeszli na stronę Lorda Voldemorta.

Bes powitała mnie jak zwykle, ze szczerym uśmiechem na twarzy i prawdziwą radością. Kochała mnie jak rodzoną córkę, czego też nie mogłam zrozumieć, po tylu zdradach Dumbledore’a, jakich dokonałam. Czy moja miłość byłaby tak samo silna, gdyby moje dziecko tyle razy popełniło tak fatalną omyłkę? I znów kubeł zimnej wody na głowę… przecież ja nie mogę mieć dzieci. Wampiry się nie rozmnażają, nigdy nie wiążą się z ludźmi. Na mnie skończy się stary ród Serpensów. Nigdy tego nikomu nie mówiłam, ale było raczej wątpliwe, by Spirydion dożył dorosłego wieku. Nie miałam powodu, by tak sądzić. Po prostu miałam przeczucie.
- Okropnie wyglądasz – stwierdziła Bes, gdy już mi się przyjrzała. – Chodź, dam ci coś do jedzenia.
- Dziękuję, jestem już po śniadaniu – odparłam.
Bes nie była starą, spasioną babą, podobną do Molly Weasley. Była smukłą, piękną kobietą, ale nie dbała zbytnio o swój wygląd. Najważniejsza była dla niej rodzina, dopiero później jej zdrowie i potrzeby. Wydawało mi się, że to przez bliską przyjaźń z Molly stała się tak bezinteresowna.
- Albus niedługo zabiera Harry’ego – powiadomiła mnie Bes, kiedy usiadłam przy stole w kuchni, by dotrzymać jej towarzystwa w pracy. Nie lubiła, gdy ktoś chciał jej pomagać. Wszystko wolała mieć zrobione porządnie. – Zastanawiałam się, czy u nas by nie mógłby się zatrzymać na wakacje…
Urwała, patrząc na mnie z niepokojem. Szmata wypadła jej z rąk na podłogę.
- Nie mam nic przeciwko – odpowiedziałam szybko. – I tak za kilka dni znów wracam do wuja.
Twarz Bes jakby trochę posmutniała. Odwróciła się do mnie plecami i powróciła do szorowania blatów.
- Niedługo masz urodziny – mruknęła. – Miałam nadzieję, że urządzimy je tutaj.
Parsknęłam śmiechem, przez co poczułam do siebie obrzydzenie.
- Tak, zaproś na nie Harry’ego – zadrwiłam. – A Hermiona niech wygłosi przemówienie. Czy ty tego nie widzisz, że oni mnie nienawidzą? Nie mają do mnie żalu za to, że Syriusz nie żyje, tylko za to, co powiedziałam Harry’emu!
Przy Bes mogłam bez przeszkód płakać. Matka rozumiała mnie jak nikt inny, pewnie dlatego, że spędziła za mną dużo czasu w mojej młodości. Chciałabym cofnąć się do tych czasów.
- Nie prawda – prychnęła Bes. – Mają do ciebie żal, ale nie nienawidzą cię!
- Mogą mnie obwiniać o śmierć Syriusza – oświadczyłam. – Wiem doskonale, że to tylko i wyłącznie moja wina. Ale nikt nie będzie mi robił wyrzutów za to, że powiedziałam, co myślę o Potterze. Mogłabym opowiedzieć o nim jeszcze więcej, gdybym tylko mogła.
Wstałam od stołu. Tęsknotę za matką stłumił gniew i pragnienie samotności.
- Więc powiedz, co o nim myślisz – krzyknęła za mną Bes, kiedy ruszyłam ku drzwiom. Zatrzymałam się gwałtownie. Och, nie spodobałoby się mojej matce, gdyby usłyszała, co sądzę naprawdę o takich, jak Harry Potter.
- Wiesz, co o nim myślę? – zapytałam. – Sądzę, że jest pseudo bohaterem, który myśli, że wszystko mu wolno, bo jest jakże wielce pokrzywdzony przez los. Może sobie mniemać, że jest wybrańcem, ale myli się. A ja go niedługo uświadomię. Dostanie za swoje. I ta jego ukochana szlama też. Nie będzie mi bezkarnie grozić.
Umilkłam, dysząc ciężko. To była tylko namiastka tego, co chciałam wyrzucić z siebie. Zbyt jednak szanowałam Bes, by wykrzyczeć jej prosto w twarz moje zdanie na temat wielkiego Harry’ego Pottera, którego w domu tak wszyscy ubóstwiali.
- A jeśli Potter ma być na moich urodzinach, to spędzę je u Czarnego Pana – dodałam i wbiegłam po schodach na górę. Kopniakiem otworzyłam drzwi do swojego pokoju i usiadłam na brzegu łóżka. Tu nic się nie zmieniło. Tylko kurzu nie było. Bes musiała posprzątać tuż przed moim powrotem. Poczułam w gardle palące poczucie winy. Żałowałam, że tak nakrzyczałam na matkę, jednak czułam, że zasługiwała na małe orzeźwienie. Barty dobrze powiedział. Harry Potter nie jest jakimś magicznym amuletem, chroniącym ich wszystkich przed karzącą ręką Czarnego Pana. Oni wszyscy umrą. Mimo że prawda była okrutna, nic tego już nie mogło zmienić.
Rozległo się pukanie do drzwi. Nie odpowiedziałam. Po chwili znów to pukanie. Ktoś wszedł do środka, zamykając cicho drzwi.
- Sophie…

- I co, ty też przyszłaś, żeby na mnie nawrzeszczeć? – warknęłam. Livia usiadła obok mnie na łóżku. Jakoś ostatnio nasze relacje się ochłodziły, jak z całą resztą tej rodziny.

Czułam się bardziej związana z gronem Śmierciożerców i Czarnym Panem. Ale to chyba tylko kwestia czasu.

- Nie – odparła Livia. – Rozumiem cię. To może być denerwujące, kiedy jedna osoba tak mąci we wszystkim.

- I tą osobą jestem ja, czyż nie? – zakpiłam.

- Tą osobą jest Harry – odpowiedziała Livia. – Widzisz, to przez niego nasza rodzina tak się podzieliła. Nie tylko z resztą nasza. Gdyby nie on, Percy nie zerwałby ze mną.

Westchnęła nieznacznie. Całkiem zapomniałam, że Livia była kiedyś z Percym. Dziwne, że jakoś mi to nie przeszkadzało. Teraz przestałabym się do niej przyznawać, gdyby ta dziewczyna z dobrej rodziny związała się ze zdrajcą krwi. Ciekawe, co by powiedziała Bes, gdyby się dowiedziała o moich uczuciach do Barty’ego. Już sobie to wyobrażam… Wielka furia, skandal, cały Zakon szaleje… Jak ja mogłam się zakochać? To niedopuszczalne, moim celem w życiu jest bronić Harry’ego za cenę swego życia przecież. Na samą myśl o tym, chce mi się śmiać…

- Dziękuję, że jesteś ze mną – powiedziałam. – Chyba tylko ty i Armand nie zostawilibyście mnie.

Miło mi się z nią rozmawiało. Jeszcze przyjemniej, niż ze Stworkiem. Bardzo byłam ciekawa, czy Livia wie coś o testamencie Syriusza. Musiała wiedzieć. Przecież była w Zakonie…

- Czy wiesz coś o… o testamencie Syriusza? – zapytałam. Nie chciałam popełnić jakiegoś niezręcznego błędu.

- Niestety, niewiele – odparła. – Ministerstwo jeszcze go nie oddało. Ale nie martw się, na pewno ci coś zapisze.

Parsknęłam drwiącym śmiechem.

- Biorąc pod uwagę jego uczucia do Harry’ego, raczej znikoma nadzieja – mruknęłam. – Ale nie o to mi chodzi. Martwię się, co się stanie ze Stworkiem.

Livia uniosła brwi. Wątpiłam, by wiedziała, kim jest Stworek. Owszem, mieszkała w domu Syriusza przez poprzednie wakacje, lecz nie natknęła się raczej na owego skrzata.

- Stworek? – powtórzyła. – To ten skrzat Syriusza, tak? Formalnie, ma służyć Blackom.

Jej słowa nie ucieszyły mnie bynajmniej, ale uspokoiły. Skoro należy do rodu Blacków, to teraz jego panią będzie Bellatrix. Nie zamierzałam się jednak podzielić moimi obserwacjami z siostrą. Uśmiechnęłam się tylko.

*

Mimo że Bes zamierzała ściągnąć tutaj Harry’ego, dwa dni później przyszedł do nas Dumbledore z ogłoszeniem, że Harry Potter spędzi te wakacje w Norze u Weasleyów. I prawidłowo. Od tego momentu, nie miałam już nawet chęci trzymać się z nimi. Święta Trójca Hogwartu pozostanie trójcą, mimo że niegdyś byliśmy zawsze w szóstkę: Harry, Ron, Hermiona, ja, Sapphire i Darla. Lubili Darlę. A teraz nawet zapomnieli o jej rocznicy śmierci. W ogóle już o niej nie pamiętali. Gdybym mimochodem rzuciła w rozmowie jej imię i nazwisko, nie wiedzieliby pewnie, o kim jest mowa. Było mi smutno, kiedy nikt już o niej nie mówił. Jakby nigdy nie istniała. Nawet ja czasami odnosiłam takie wrażenie, jakby Darla była tylko moim wymysłem. Nasze wspólne zdjęcia były jedynymi żywymi pamiątkami po niej. Miałam też jej różdżkę. Często przyglądałam się jej, wspominając nasze wspólne chwile. Nigdy już nie będziemy dzielić wspomnień. Darla nie żyje, podobnie jak Syriusz i nic już nie przywróci im życia. Nawet moja śmierć. Chciałabym umrzeć… Wyczekiwałam śmierci jak łaskawej wybawicielki. I chociaż tego nikomu nie mówiłam, miałam nadzieję, że pewnego ranka już się nie obudzę…

Dzień przed swoimi urodzinami, teleportowałam się na chwilę do domu Voldemorta. Nie widziałam się z nim chyba tak długo, jak nie widziałam porządnego posiłku. Ale jakoś nie byłam głodna.

Zapukałam do drzwi jego komnaty. Gdy odpowiedziało mi łaskawe "proszę", weszłam do środka. Voldemort siedział jak zwykle na swoim tronie. Ale nie był sam. Towarzyszyło mu grono jego najbardziej zaufanych Śmierciożerców. Była Bellatrix, Killer, Narcyza Malfoy, pani Zabini, Barty, Glizdogon i… Tu musiałam zamrugać kilkakrotnie. Co Draco i Blaise robili w domu samego Czarnego Pana?

- Eee… coś mnie ominęło? – spytałam.

- Siadaj – powiedział krótko Voldemort. – Przyszłaś w porę mianowania nowych Śmierciożerców. – Tu zwrócił się do Dracona i Blaise’a: - Czy przysięgacie służyć mi wiernie?

- Przysięgamy – brzmiała odpowiedź obu chłopców. Zdało mi się to dość głupie. Przecież to nie jakaś ceremonia, czy co, tylko zwykłe przyjęcie nowych pracowników. Voldemort rozkazał im wyciągnąć lewe ręce do przodu. Gdy to uczynili, ten podszedł do nich i każdemu na przedramieniu wypalił różdżką Mroczny Znak. Obserwowałam poczynania wuja bez większych emocji. Było mi obojętne, kogo weźmie do swojego grona Śmierciożerców. Z pewnością, gdyby działo się to przed śmiercią Syriusza, zaprotestowałabym jakoś. Teraz mało mnie to obchodziło. I co z tego, że Draco został Śmierciożercą? To nie czyniło go ani lepszym ani mądrzejszym. Nie dodawało mu męskości ani kobiecości. Dla mnie nadal był tym samym Draconem.

Myślałam, że takie mianowanie na Śmierciożercę trwa dość długo, a tu spotkało mnie rozczarowanie. Trwało to zaledwie kilka minut, po czym Czarny Pan opuścił ze swoimi sługami komnatę. Ja zostałam. Nie miałam nic do roboty. Jednak nie tylko ja nie wyszłam. Barty nadal stał w kącie, przyglądając mi się. On patrzył mi w oczy, ja patrzyłam na niego, nie odzywając się ani słowem. Nasze ostatnie rozstanie nie było jakieś specjalne. Barty zapewne nawet nie wiedział, kiedy wyszłam. Spał.

- Dziwne, że nikt mi nie powiedział o tym, że Draco ma być Śmierciożercą – odezwałam się, wstając z tronu. – Przecież nadal jesteśmy razem, mniejsza o to, jak ten związek wygląda…

- To była nagła decyzja Czarnego Pana – odparł Crouch. – Po prostu wezwał do siebie Narcyzę i matkę Blaise’a…

Nie dosłyszałam dalszych jego słów. Zakręciło mi się w głowie. Nigdy czegoś takiego nie miałam. To raczej przypadłość śmiertelników, tracić przytomność. Pociemniało mi przed oczami, poczułam, jak kolana uginają się pode mną…

Ktoś uratował mnie przed upadkiem na twardy grunt. Barty chyba. Nie wiem. Nie rozróżniałam już człowieka od mebla. W głowie mi dzwoniło, jakbym miała tam tysiące dzwonków.

Otworzyłam oczy. Powieki miałam ciężkie. Nie straciłam przytomności na jakiś długi czas. Leżałam na podłodze w komnacie Voldemorta, a nade mną pochylał się Barty. Kochany człowiek. Zawsze znajduje się tam, gdzie jest potrzebny.

- Boże, ale mnie nastraszyłaś – odezwał się, kiedy już się zorientował, że wróciłam do żywych. – Jadłaś coś dzisiaj?

- Nie – mruknęłam.

- A wczoraj?

- Chyba też nie – w gardle mi całkiem zaschło. – Nie wiem, nie pamiętam.

Barty pokręcił głową. Zrobił to w taki sposób, w jaki to zwykle czynią lekarze. Jakby moje chwile były już policzone. Jakie to zabawne… Mimowolnie parsknęłam śmiechem. Crouch nie podzielał jednak mojego dobrego humoru.

- Tu się nie ma z czego śmiać – powiedział. Podniósł mnie z podłogi i zaniósł do pokoju, który zajmowałam, gdy nocowałam w domu Czarnego Pana. Położył mnie na łóżku i kazał leżeć. Nie odczuwałam już zmęczenia, które na krótko po omdleniu mi towarzyszyło.

- Nie będę leżeć – zaprotestowałam. – Chyba, że ze mną zostaniesz.

- Nie ma szans – odrzekł Barty. – Muszę wracać do pracy.

Mimo to usiadł na brzegu łóżka i chwycił mnie za rękę. Czułam się tak bezbronna, że prawie mnie to mierziło.

~*~

Ten odcinek już lepszy. Planuję niedługo dodać tu nowy szablon, jednak jeszcze nie dziś. Muszę skupić się na pewnym rozdziale, który już od miesiąca sprawia mi pewną trudność… Dedykacja dla Owianej Mrokiem :*