Rozdział 138

Dziwna przemiana nastąpiła w Bartym. Pomijając to, że całował mnie tak, jak jeszcze nigdy tego nie robił, to po pierwsze sam zainicjował ten pocałunek, po drugie nie martwił się tym, że znajdowaliśmy się kilka metrów od komnaty Voldemorta, a po trzecie… Sama nie wiem, co po trzecie? Przecież doznania fizyczne nie miały dla mnie znaczenia. To śmiertelnicy żyją tylko dla nich. Żyją, żeby mieć pieniądze, żeby je wydawać, żeby ułożyć sobie życie z kimś, kogo się kocha. Mnie to nie pociągało. Do tej chwili.
Barty położył mnie na łóżku. Zdawał się nad wszystkim panować, nie zachowywał się jak inni faceci, którzy chcą tylko załatwić, co mają na celu i zostawić.
- Zadziwiasz mnie – odezwałam się, kiedy zdjął ze mnie bluzkę.
- Myślę, że jestem już gotowy – odparł. Zdziwił mnie jeszcze bardziej. Nigdy go o to nie pytałam i nigdy też raczej o tym nie myślałam, ale czyżbym była jego pierwszą kobietą w jego życiu? Wychodzi na to, że tak. Zrozumiałe, ale jego wiek… przypuszczałam, że facet o siedem lat ode mnie starszy i takim wyglądem, ma już za sobą wiele miłosnych podbojów. Mogłam się nad tym zastanawiać do woli, bo Barty rozbierał mnie raczej spokojnie, nie rozrywał mi ciuchów, jakby to zrobili inni.
Powoli przesunęłam rękami po jego ciele i rozsunęłam mu rozporek, po czym nieco zsunęłam z niego spodnie. Reakcja Barty’ego była dziwna, lecz raczej instynktowna. Podniósł się i usiadł, ukrywając twarz w dłoniach. Przestraszona tym, również się podniosłam i położyłam dłoń na jego ramieniu.
- Nie mogę – mruknął. Takiego głosu jeszcze nie słyszałam w jego ustach. Było w nim coś z poczucia winy i żalu. Przez myśl przeszło mi, że coś mogło się wydarzyć podczas jego pobytu w Azkabanie, skoro teraz ma taki dystans do jakiegokolwiek okazywania czułości.
- Barty – odezwałam się cicho. Nie mogłam nic więcej z siebie wydusić, by nie popełnić jakiejś omyłki. Ten spojrzał na mnie z boku. W jego błękitnych oczach zauważyłam łzy. – Czy ktoś cię skrzywdził? Ale wiesz… rozumiesz…
Barty potrząsnął gwałtownie głową i utkwił spojrzenie w dywanie. Przysunęłam się do niego i ujęłam jego dłoń. Ciekawiło mnie, co się takiego wydarzyło. Czy to by coś zmieniło? Tak, z pewnością. Ale nie zmieniłoby moich uczuć do niego.
- Powiedz mi – poprosiłam.
- Nikt nic mi nie zrobił…
- W takim razie wyjaśnij mi – przerwałam mu. – Jeśli nie chcesz się ze mną kochać, absolutnie nie musisz tego robić. Uszanuję twoją decyzję, ale po prostu mi powiedz.
- Nie o to chodzi – odrzekł. – Tam, w Azkabanie nie jest do końca tak, jak wszyscy mówią. Nie wszyscy siedzą spokojnie w celach i nie jęczą całymi dniami. Coś poprzestawia się w niektórych głowach i… Tam był taki człowiek, chyba jakiś psychopata. Krzywdził innych więźniów, przez co wariowali jeszcze bardziej. I tak co noc. Przez cały czas żyłem w strachu, że przyjdzie kiedyś po mnie, a jeśli mu się nie dam, to mnie zabije.
Jego wyznanie mnie zamurowało. Nie miałam pojęcia, że w Azkabanie zamykają też takich zboczeńców. Nie wykastrują ich najpierw, czy co? Ja chyba umarłabym ze strachu, gdybym przez cały czas miała siedzieć w kącie swojej celi ze świadomością, że poza dementorami, grasują tu gwałciciele. Barty jednak miał w sobie choć odrobinę woli życia, najprawdopodobniej miał zamiar wrócić do Czarnego Pana.
- Ja… nie wiem, co powiedzieć… - zaczęłam.
- Sophie – odezwa się po chwili Barty jeszcze bardziej nieśmiałym tonem. – Czy możesz mnie przytulić?
Otworzyłam usta, ale żaden dźwięk nie mógł wydobyć mi się z gardła. Przytuliłam go do serca, bardzo mocno, gładząc jego włosy. On objął mnie i po prostu się rozpłakał. Anie nie miałam mu tego za złe. Sama też nie mogłam opanować łez. Mocnej przytuliłam jego drżące ciało i pogładziłam go po nagich plecach, którymi teraz wstrząsało łkanie.
- Dobrze już – szepnęłam. – Uspokój się.
Barty powoli opanował się. Ja jednak nie wypuszczałam go z objęć. Nadal przyciskałam jego głowę do piersi, myśląc. Dla Czarnego Pana przeszedł tyle, a on nawet nie zatroszczy się o jakąś drobną rozrywkę dla swojego oddanego sługi. Mógłby na przykład pozwolić kiedykolwiek mu się do mnie odezwać, a ja dostarczyłabym mu wystarczającą ilość dobrej zabawy. Ciekawe, czy Voldemort w ogóle wie, co Barty przeszedł, usiłując wrócić do swojego pana.
- Przepraszam się – mruknął Barty.
- Miałeś prawo się rozpłakać – odparłam. – Nie mam ci tego za złe. Cieszę się, że mi powiedziałeś.
Położyłam go na łóżku, otarłam z jego policzków łzy i dodałam z uśmiechem:
- Jestem szczęśliwa, że mam takiego wrażliwego chłopca.
Pochyliłam się i pocałowałam go w usta. Nie byłam pewna, czy nie odsunie się ode mnie, ale on posłusznie oddawał pocałunki, czekając, aż zrobię następny krok. Oderwałam się od niego delikatnie i pogładziłam go po policzku. Miał taką miękką skórę, lekko piegowatą, podobnie jak Spajk i Rip… Jak ja mogłam myśleć o swoich irytujących braciach w takiej chwili? Odchyliłam nieco jego głowę do tyłu i zaczęłam całować go po szyi. Po chwili jednak odsunęłam się od niego. Wątpiłam, by cokolwiek wyszło z tej nocy.

- Kiedy ojciec wyciągnął mnie z więzienia, bardzo zwrócił uwagę na moje wykształcenie – mówił Barty.
- Ale przecież zdobyłeś dwanaście SUMÓW, nie wystarczyło mu? – spytałam. Zamiast spędzić noc jak każda kochająca się para, rozmawialiśmy. Chciałam jeszcze więcej się o nim dowiedzieć, mimo że wydawało mi się, że znam go chyba najlepiej.
- Cóż, z tego był zadowolony, ale wolał, żebym nauczył się języków, matematyki… - odrzekł. – Zmuszał mnie do siedzenia nad książkami całymi godzinami. Jestem mu za to wdzięczny, mimo że był takim ignorantem. W końcu nauczyłem się pięciu języków.
- Jakich?
- Polskiego, angielskiego, niemieckiego, francuskiego i włoskiego – odparł. Zaśmiałam się. Znałam je wszystkie, tyle że mnie nikt nigdy nie zmuszał do nauki. Wszystko, co teraz umiem zawdzięczam w większości Armandowi. Któremu już nigdy nie będę miała okazji za to podziękować…
- Ja nie chciałam się uczyć niemieckiego – mruknęłam. – Nie żebym miała jakieś uprzedzenia… w końcu Armand nauczył mnie francuskiego, angielskiego i włoskiego.
- Mówiłem ci już, że masz śliczny francuski akcent? – spytał. Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo Barty pochylił się nade mną i pocałował mnie. Trwało to chwilę. Jakąś minutę później oderwał się ode mnie i położył się obok. W jego oczach widziałam, że jest zmęczony. Nie wiedziałam, czy Voldemort zwykł czasem wpadać nocą do Croucha, by znów zaprzęgnąć go do jakiejś roboty, więc wstałam z łóżka i zaczęłam się rozglądać za swoją bluzką. Nie chciałam, żeby Czarny Pan zastał mnie tu o tej porze. Jak trafnie to niedawno Barty określił, mógłby pomyśleć, że jednak złamałam dane mu słowo.
- Wybierasz się gdzieś? – zapytał Barty, przyglądając mi się.
- Nie będę ci się narzucała – odpowiedziałam. – Nie mam do ciebie żalu, ale masz rację, Czarny Pan mógłby tu wejść i…
Przez myśl przemknęła mi wściekła mina Voldemorta i aż wzdrygnęłam się. Nie chciałam już nigdy znaleźć się w tak niezręcznej sytuacji, jak kiedyś…
- Nie musisz wychodzić, zostań ze mną – powiedział Barty, chwytając mnie za rękę. Wzruszyłam ramionami i położyłam się obok niego. Crouch objął mnie w talii. Ogień w kominku zaczął już powoli gasnąć, a on patrzył mi w oczy, uśmiechał się i nie odzywał się ani słowem. W końcu powieki mu opadły i zasnął. Mimo jego obecności, czułam się samotna. W głowie nadal siedział mi jego problem, z którym przez tyle lat usiłował sobie poradzić. Strach przed czymś jest gorszy niż sama krzywda, którą się doznało. A Barty bał się tak przez cały rok…

Następnego ranka, zanim słońce jeszcze wstało, otworzyłam oczy i rozejrzałam się. Musiałam również zasnąć, ale raczej na krótko. Barty był pogrążony w głębokim śnie. Pierś unosiła się powoli, w cichym oddechu, twarz miał spokojną. Chciałabym tak jak on zasnąć i nie martwić się niczym, choć przez ten krótki czas w nocy. Ale teraz nie ważne, czy spałam, czy nie, i tak cierpiałam z powodu śmierci Syriusza. Jednak gdzieś wewnątrz serca od czasu do czasu odzywała się nikłą nadzieja, że jeszcze któregoś dnia, kiedy będę przechodzić obok Grimmauld Place 12, zobaczę znajomą sylwetkę czarnego psa, biegnącego, by mnie powitać.

Łza spłynęła mi po policzku i kapnęła na czoło Barty’ego. Ten jednak nie obudził się, spał nadal. Otarłam ją czym prędzej, by chłód tej kropli nie zachwiał jego spokoju. Kilka chwil później wstało słońce. Jego nieśmiałe promienie padły na skraj dywanu i zaczęły powoli wspinać się po podłodze i obejmując swoim światłem resztę pokoju. Zaczęłam gładzić włosy Barty’ego, nieświadoma, że to robię. Utkwiłam wzrok w jego twarzy. Wczorajszego wieczoru byliśmy o krok od zrobienia czegoś, czego oboje byśmy później żałowali. Dobrze się stało, że przerwaliśmy to.

Na korytarzu rozległy się kroki. Nie zwróciłam na nie uwagi, do chwili, gdy ich właściciel nie otworzył drzwi. Serce na moment przestało mi bić, kiedy zorientowałam się, że to Voldemort opiera się o framugę drzwi. Na początku, on też był zaskoczony moją obecnością tutaj. Cofnął się o krok, jakby pomyślał, że to co widzi, to fatamorgana.

- Sophie? – zapytał. – Co tu robisz, zwariowałaś?!

- Uciesz się! – wysyczałam. – Do niczego nie doszło, jeśli o to ci chodzi.

Bałam się wstać z łóżka, żeby nie obudzić Barty’ego, który z pewnością straciłby głowę w tej jakże dwuznacznej sytuacji.

- Nie budź go – szepnęłam. – Wyjdź.

Stanowczość w moim głosie była wystarczająca, by zmusić Czarnego Pana do zamknięcia za sobą drzwi. Wyskoczyłam z łóżka, ubrałam resztę ciuchów, których wieczorem nie zdążyłam już na siebie włożyć i wyszłam do Voldemorta, czekającego za drzwiami.

- Czego chciałeś? – zapytałam już normalnym tonem.

- Killer ma nowe dokumenty – brzmiała odpowiedź.

Jak zwykle. Dokumenty, dokumenty, dokumenty! Dookoła nich kręci się świat! Nic, tylko papiery, które Barty stawia ponad mnie!

- Nie teraz – oświadczyłam. I oto nadarzała się okazja, by powyzywać Voldemorta i zadać mu kilka pytań: - Czy wiesz, co Barty przeszedł w Azkabanie? Czy kiedykolwiek cię to interesowało?

Czarny Pan zawahał się. No, przynajmniej takie odniosłam wrażenie, biorąc pod uwagę jego minę. Skrzyżowałam ręce na piersiach, wpatrując się w niego wzrokiem, którym Bes zwykle zmuszała Spajka i Ripa do posłuszeństwa.

- Nie mówił mi – odparł Voldemort.

- No widzisz – warknęłam. – Przeszedł tam takie rzeczy, że sobie nawet nie wyobrażasz.

Zanim ten zdążył cokolwiek powiedzieć, zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem. Tak zakończyłam z nim rozmowę. Jak się spodziewałam, nie interesowało go, co Barty przeszedł, żeby móc teraz dla niego pisać te wszystkie dokumenciki. Ważne było co jest tu i teraz, a nie co było dawniej. Położyłam się obok Barty’ego, całkowicie już wybita ze snu.

~*~

Spieszę się strasznie, bo znów burza idzie i żeby znów mi internet nie odcięli. Męczyłam się z tym rozdziałem kilka godzin a i tak dobry nie wyszedł. Może kogoś zawiodłam, ale cóż. Nie mam dziś wcale weny, wszystko robię na szybko xD Przepraszam, poprawię się. Dedykacja dla Gorgie :*