Rozdział 134

Powrót do domu… Myślałam, że gorzej być nie może. Myliłam się. Gdy tylko zeszłam na kolację, wszelkie rozmowy natychmiast ucichły, a weźmy pod uwagę, że gościliśmy tego wieczoru Remusa Lupina. Usiadłam na swoim miejscu, jakby nigdy nic i wzięłam do ręki widelec. Na tym skończył się mój posiłek. Przez okno wleciał ptak wielkości łabędzia, z pięknymi, gorącymi skrzydłami. Flagro wylądował na moim ramieniu i rzucił mi na talerz list, który szybko porwałam, zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Myślałam, że to jakaś wiadomość od Dumbledore’a albo Śmierciożercy, ale okazało się, że to Voldemort raczył do mnie napisać.

Byłbym zaszczycony, gdybyś mogła przybyć do mnie dziś wieczorem, zaraz po otrzymaniu wiadomości.
Lord Voldemort

To było dziwne. Voldemort przeważnie nie wysyłał do mnie listów. Mało tego, nigdy nie podpisywał się mianem Lorda Voldemorta. Gapiłam się w kartkę jak otępiała.
- Można wiedzieć, od kogo? – zapytał zuchwale Lupin.
- Nie – warknęłam dość niegrzecznie, wstając od stołu. – Wybaczcie, ale nie zjem dziś w domu. Wątpię, bym wróciła tutaj do rana.
List zniknął w mojej ręce, a ja podeszłam do otworzonego na oścież okna i wyleciałam przez nie. Była to jedna z niewielu moich zdolności, która wychodziła mi tak jak zwykle. Leciałam z taką prędkością, że wiatr chlastał mnie po twarzy. Zależało mi jednak na szybkości, nie zważałam na ów dyskomfort. Przecież Voldemort nie wie nic o moich nowych problemach…

Udało mi się dotrzeć na miejsce w kilka minut. Chcąc odwdzięczyć się wujowi za niezwykły przykład łaski w postaci przysłania mi listu, a nie brutalnego wezwania do siebie przy użyciu Mrocznego Znaku, ja też popisałam się dobrymi manierami, pukając. Po usłyszeniu jakże życzliwego zaproszenia, weszłam do środka. Czarny Pan, jak zwykle, siedział na swoim tronie. Nie zdziwiłabym się, gdyby popijał drinka lub też kawę i czytał. No, to już atrakcja! Voldemort czytał!
- O co chodzi? – zapytałam znudzonym tonem. Voldemort odłożył książkę i przyjrzał mi się dokładnie.
- Wyglądasz okropnie – stwierdził.
- Dziękuję za komplement – prychnęłam i usiadłam obok niego.
- Wiesz, prawdę mówiąc, to niepokoiłem się, że nie będziesz chciała… - zawiesił głos i spuścił wzrok. Przeniosłam się ze swojego tronu na kolana wuja i objęłam go za szyję.
- Bałeś się, że coś sobie zrobię, tak? – spytałam. Czarny Pan pokiwał głową. Nie mogłam mu zaprzeczyć, że chciałam to zrobić. Voldemort znając życie, od razu przydzieliłby mi ochronę, by pilnowała mnie dzień i noc. Najlepiej, by był w niej Barty. To byłby dla mnie wczesny prezent na urodziny. Cóż, jeszcze tylko kilka dni pozostało do siódmego lipca…
Voldemort przytulił mnie w sposób iście ojcowski. Nie chciałam, by zbyt długo tak robił. To mi przypominało te chwile, gdy Syriusz uciekł z Azkabanu. Były to najcudowniejsze chwile mojego, i z pewnością jego życia. Często patrzyliśmy wtedy w gwiazdy gdy było już ciemno. Rozmawialiśmy o wszystkim… wtedy Syriusz nie wyrażał się w ten irytujący mnie sposób o Harrym.
Musiałam bardzo się wysilić, by się nie rozpłakać. Cóż, siły woli nie mogę utracić, nie jest to przecież żadna magiczna moc, tylko wrodzona cecha. Wydała mi się jednak słabsza niż niegdyś.
- Chciałbym, żebyś została u mnie kilka dni – poprosił Voldemort. No, może raczej powiedział, ale w sposób do niego niepodobny.
- Dobrze, skoro tego chcesz… - mruknęłam. Poczułam się – pierwszy raz od kilku dni – zmęczona. Ledwo przymknęłam powieki, ogarnęła mnie ciemność i straciłam świadomość.

Nie wiedziałam, czy była to jakaś magia Czarnego Pana, czy nie, ale rano obudziłam się w jakimś pokoju, jak się później domyśliłam, na pierwszym piętrze, całkiem niedaleko komnat Barty’ego. Leżałam przez chwilę w łóżku, w bezruchu, tak jak mnie zostawił Voldemort i zastanawiałam się, co powiem Crouchowi, gdy go przez przypadek spotkam. Oczywiście, nie będę do niego specjalnie szła, ale to raczej mało prawdopodobne, bym nie natknęła się na Barty’ego w tak rozległym domu. Mimo to i tak nikt chyba nigdy nie odwiedzał innych pokoi, jak tylko te na pierwszym i drugim piętrze.
Wstałam z łóżka dopiero po upływie godziny. Kiedy zerknęłam na zegar, stwierdziłam, że wszyscy chyba jeszcze śpią, bo kto normalny wstaje podczas wakacji o 5:15?
Było jednak jasno. Słońce rozlewało po niebie złote światło, które mieszało się z różowymi chmurkami, tworząc wspaniały efekt. Rozejrzałam się po komnacie. Niczym się od pozostałych sypialni nie różniła. Owszem, była bogato urządzona, wszystko było – zgodnie z moim życzeniem – bardzo drogie. Zaczęło mnie denerwować jedno. W co ja się ubiorę? Nie będę paradować przecież w szacie z Hogwartu, z której nie zdążyłam się jeszcze od wczoraj przebrać, a na horyzoncie nie było nic, co mogłam na siebie przywdziać. Sięgnęłam do kieszeni po różdżkę. Spanikowałam. Nie było jej tam. Chwilę później uspokoiłam się, ujrzawszy ją, leżącą na szafce nocnej. Pochwyciłam ją i machnęłam. Strzeliła tylko paroma iskrami. Za drugim razem poszło mi lepiej. Szata szkolna zniknęła, a na jej miejscu pojawiła się szata Śmierciożercy, która była odpowiednią kreacją do tegoż miejsca.
Zanim opuściłam pokój, wychyliłam lekko głowę zza drzwi, by zbadać teren. Wydał mi się czysty, więc wyskoczyłam z sypialni, wielce zadowolona jak na swój obecny stan. Zbiegłam na parter, czując zapomniany już nieco głód. Moje spojrzenie zatrzymało się na moment na drzwiach do ogrodu. Było mało prawdopodobne, że Barty tam teraz się znajduje, ale cóż, wyjątki i cuda się zdarzają…
Kuchnia była taka sama, jaką ją zapamiętałam. Mroczna i tandetna, jak kuchnia w domu rodzinnym Blacków. Była jednak trochę inna; wyglądała jak reszta pokoi w tym domu – drogo. Zaczął mnie nudzić cały ten dostatek.
Nie było tu skrzatów domowych. Ja przynajmniej żadnego z nich nigdy nie spotkałam. Otworzyłam więc samodzielnie szafkę i zaczęłam w niej grzebać. Same suchary! Czy ci wszyscy mieszkańcy tego luksusowego apartamentu żywią się sucharami? Normalnie jakieś wojsko…
Przy odrobinie szczęścia znalazłam w innej szafce jakieś w miarę ludzkie jedzenie. No i też kilka konserw, ale tego z pewnością nigdy bym się nie tknęła.
Zanosiłam właśnie talerz do zlewu, kiedy usłyszałam kroki i odwróciłam się. Porcelana wypadła mi z rąk i rozbiła się na drobne kawałeczki na kamiennej podłodze. Osobą, która weszła tak niespodziewanie do kuchni, był Barty. Stałam przez chwilę z szeroko otworzonymi ze zdumienia oczami, wpatrzonymi w niego. Crouch też się zatrzymał. W ręku trzymał szklankę z czymś jasnofioletowym. To coś też o mało nie wylądowało na podłodze. Barty szybciej ode mnie otrząsnął się z lekkiego szoku i machnął różdżką, wydobytą w pośpiechu z kieszeni. Porcelanowy talerz poskładał się i posłusznie poleciał na półkę. Odwróciłam się do niego plecami, udając, że myję ręce. Barty też zajął się własnymi sprawami, ale odezwał się do mnie:
- Czarny Pan mi powiedział, że tu jesteś.
- Istotnie – odparłam obojętnym tonem, wycierając ręce w jakiś ręcznik.
- Chciał, żebym zebrał nasiona… - zaczął, ale umilkł z nieznanej mi przyczyny. Odwróciłam się, a moje spojrzenie padło na szklankę, którą teraz postawił na stole. Nie zauważyłam wcześniej, że pływało w niej całe mnóstwo tak samo fioletowych ziarenek.
- Przydadzą się do eliksiry dodającego wiary w siebie – dodał, widząc moje pytające spojrzenie. Och, wyraz mojej twarzy z pewnością nie odzwierciedlał zainteresowania owym eliksirem czy nasionami, tylko ciekawość, dlaczego mi to wszystko mówi.
Bez słowa minęłam go i ruszyłam ku drzwiom, które zostawił uchylone. Barty pobiegł za mną. Chwycił moje ramię i odwrócił mnie twarzą do siebie. Przyjrzał mi się uważnie, jak uprzednio Voldemort, po czym przemówił:
- Nie jest z tobą dobrze.
Od dawna nie widziałam jego twarzy z tak bliska. Nie nosiła już śladów brutalnego pobicia, była tak samo mlecznobiała jak zawsze, gładka, pokropiona jasnymi piegami, tyle że na policzku miał smugę czarnej ziemi, a we włosach dwa liście.
- Chodzi ci o moją głowę, czy o ciało? – zapytałam chłodnym tonem.
- O jedno i drugie – odparł. Co za tupet! Zdrajca i to na dodatek jeszcze zuchwały! Zmarszczyłam groźnie brwi, ale pohamowałam w porę złość i uśmiechnęłam się słodko.
- Tak? Więc daj spokój wariatce, zdrajco – wysyczałam i odepchnęłam go od siebie. Nie zdziwiło mnie, że nie wylądował pod ścianą na drugiej stronie holu i nie zrobił w niej wgniecenia. Zachwiał się tylko trochę, ale ja zdążyłam już przebyć połowę drogi do schodów.
- Sapphire mówiła mi, co myślisz o… - zaczął, ale zatrzymałam się gwałtownie i Wyciągnęłam różdżkę, którą przyłożyłam Barty’emu do gardła.
- Blisko jesteście, prawda? – zapytałam. – Śmiało, idź teraz do niej, nie zatrzymuję cię. Ale proszę cię, daj mi już spokój. Nie widzisz, że wystarczająco już cierpię?!
Ukryłam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem. Różdżka wypadła mi z ręki i potoczyła się po podłodze. Barty bez wahania objął mnie. Dziwiło mnie, że nie bał się teraz Czarnego Pana. Teoretycznie, to sługom nic do osobistych problemów swoich władców.
- Między mną i Sapphire nigdy nic nie było – wyznał Crouch. – Nawet bym nie śmiał zrobić jakiegoś ruchu, kiedy na moim karku siedziałaby cholernie zazdrosna siostrzenica Czarnego Pana.
Zaśmiałam się przez łzy.
- Dobrze to ująłeś – stwierdziłam, ocierając oczy rękawem. Przyjrzałam się trochę uważniej swojej dłoni i zauważyłam, że jest okropnie chuda i blada. Nie miałam pojęcia, że tak szybko chudłam. Barty chyba też to spostrzegł, bo odezwał się:
- Myślałem, że wyglądasz trochę lepiej.
Ach, ta jego szczerość. Może i bym się na niego pogniewała za te niezbyt miłe słowa, ale skoro się już z nim pojednałam i wyjaśniłam sprawę rzekomej zdrady…
- To głupie, że oskarżyłam Sapphire o tą zdradę – mruknęłam. – Ale teraz wszystko wydaje mi się takie… inne. Jakby każdy już był przeciwko mnie.
- Nie będę cię oszukiwał – głos Barty’ego już nie brzmiał tak wesoło jak przedtem. – Tak z pewnością będzie, Zakon Feniksa ma do ciebie wielki żal.
- Nie miałam pojęcia, że sprawy zajdą tak daleko – powiedziałam. – Myślałam, że po prostu zmusimy Pottera, a on grzecznie odda przepowiednie i będzie git. Teraz wszyscy będą mnie tępić za te słowa, które Harry ode mnie usłyszał. Hermiona Granger już mnie w pociągu napadła.
- Możemy ją zlikwidować, jeśli chcesz – zaproponował Barty.
Jego propozycja, powiem szczerze, była godna rozważenia. Ciekawa jestem, jaki byłby Hogwart bez tej łopatozębnej szlamy. Ach, Ron załamany, Potter uciszony… Niebo na ziemi. Musiałam jednak myśleć rozsądnie. Gdyby Śmierciożercy załatwili Hermionę, cała wina spadła by na mnie, bo członkowie Zakonu nie mają przecież na co dzień kontaktu ze Śmierciożercami… I znów piekło.
- Nie trzeba, choć ta propozycja chyba będzie zawsze aktualna, tak? – zapytałam. Barty nic nie odpowiedział, tylko skierował mnie w stronę drzwi do ogrodu.
- Myślałam, że nikogo tam nie wpuszczasz… - zaczęłam.
Barty nacisnął klamkę i pozwolił mi pierwszej wejść. Prawie jak dżentelmen. Prawie.
Cóż, nic dziwnego, że Barty niechętnie zapraszał tu gości. W pracę w tym ogrodzie włożył chyba cały swój wolny czas.
- Wiesz, nie miałam czasu wysłuchać Sapphire – mruknęłam. Żałowałam. Żałowałam, że nie pozwoliłam jej przemówić. Nie miałam czasu, jak dobrze powiedziałam. Tak mi było spieszno do kłótni i oskarżeń, że nie dostrzegłam niewinności przyjaciółki. Niewinni są zawsze pierwszymi ofiarami…

~*~

Wybaczcie, że nie było rozdziału wczoraj, ale była tak straszna burza, że aż mi internet się popsuł. No, ale dziś już słoneczko świeci, więc dodaję dzień wcześniej, a miałam publikować jutro. Ale ze mnie łaskawa dziewoja xD Dedykacja dla Lady Sensitive :*