Rozdział 133

Ostatni dzień szkoły. Szaleńcza radość opanowuje uczniów, zwłaszcza piątoklasistów. I cóż mnie to obchodzi? Czymże jest teraz życie bez mej drogiej przyjaciółki, pocieszycielki? Powinnam wysłuchać Claudii na początku. Mówiła, bym dała sobie spokój ze śmiertelnikami. Miała rację. Przez nich tylko cierpię. Utraciłam Syriusza, a teraz i Sapphire. Życie jest za trudne…

Ostatnią swoją noc w Hogwarcie będę chyba pamiętać do końca życia. Te kilkanaście godzin było jednym pasmem udręk i cierpień. Wprost nie mogłam patrzeć na śpiącą spokojnie niedaleko mojego łóżka Sapphire. Przekręciłam się na drugi bok. Moje ludzkie ciało prawie jaśniało w ciemności, kalecząc niemiłosiernie oczy. Musiałam przybrać postać chimerki. Z miłym zaskoczeniem odkryłam, że zrobiłam to bez problemu, nawet nie używając różdżki.
Materac ugiął się lekko, prawie niezauważalnie, a  ciemności ujrzałam parę złotych, jarzących się oczy. Ach, Gloria… prawie zapomniałam o mej wiernej, kociej towarzyszce. Ułożyła się obok mnie. Teraz nie sposób było nas odróżnić. Ja patrzyłam na nią, ona patrzyła na mnie…

Rano, gdy wszystkie lokatorki naszej małej sypialni wstały, zastały dwie chimerki na łóżku. Łzy pokryły dokładnie nasze włochate policzki, tycząc na nich miniaturowe, ciemne rowki. Nigdy nie spodziewałam się, że chimerka mogła płakać. Zrobiła to zupełnie niepotrzebnie. Wkrótce straci swą panią i trafi w ręce mojego mrocznego wuja.
Sapphire bez słowa ubrała się i podeszła w milczeniu do drzwi. Przez moment wahała się, sprawiała wrażenie, jakby chciała się do mnie odezwać, ale w końcu zrezygnowała z tego, z pewnością by uniknąć kolejnej kłótni. Dobrze, że zrozumiała, gdzie jest jej miejsce. Tak samo Barty. Zdradzając mnie z moją najlepszą przyjaciółką, nie może już liczyć na moje względy.

Gdy już reszta lokatorek opuściła sypialnię, powróciłam do ludzkiej postaci. Gloria wskoczyła mi na kolana. Nie miałam serca jej spychać na podłogę.
- Nie powinnam z ciebie tak się naśmiewać.
- Nareszcie to pojęłaś – warknęłam. – Już nie chcę twojej obecności. Cóż mi po niej, skoro tylko się ze mnie ponabijasz i sobie pójdziesz? Obiecałaś, że będziesz ze mną w samotności.
- Tak jest – odparła. Ten jej przemądrzały ton głosu irytował mnie bardziej, niż głos Hermiony. Wstałam. Miałam zamiar iść teraz na błonia, aby odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Miałam też nadzieję, że spotkam tam Victora, albo kogoś innego z mojego licznego rodzeństwa. Czy oni też mieli do mnie żal, mimo że nie byli w Ministerstwie Magii? Obawiałam się, że tak. Nie chciałam umierać skłócona z nimi. Na tym tylko mi zależało.
- Dokąd to? – zapytała Claudia.
- Nie chcę się teraz z tobą widzieć – powtórzyłam. – Może wieczorem.
Opuściłam dormitorium. Na korytarzu w lochach spotkałam Dracona. Minę miał jakby ucieszoną, ale i tajemniczą. Gdy mnie ujrzał, natychmiast do mnie podszedł.
- Słyszałem pewne… plotki – oznajmił. Wzruszyłam ramionami i uniosłam brwi.
- Nie obchodzą mnie żadne plotki – prychnęłam. Bez względu na to, czy byłabym w wyśmienitym humorze i Syriusz by żył, czy czułabym się gorzej, niż obecnie, nie interesowało mnie plotkowanie. Zbyt ceniłam prywatność swoją i niektórych ludzi, by się przejmować, co mówią o mnie, czy o kimś. Co w tym interesującego, że bodajże Fred i George wysadzili tuż po swojej ucieczce gabinet Umbridge?
- Ale to z pewnością cię zaciekawi – nalegał Malfoy. – Ponoć ma przybyć jakiś uczeń na wymianę.
- Aha – mruknęłam. – Niezwykle interesujące. A skąd o tym wiesz, jeśli można spytać?
- Od ojca – odparł Draco. – On wie o wszystkim. Ma przyjechać z Beauxbatons. Może to jakiś twój krewny, ja wiem…
- To, że ta osoba przebywa we Francji nie znaczy, że jest moją krewną – przerwałam mu lodowatym tonem. – A może przyjeżdża tu – uśmiechnęłam się kpiąco – bo nie radzi sobie z językiem? No to sois le bienvenu!
Pozostawiłam Malfoya w lochu z ogłupiałą miną. Cóż, może jego intencje były szczere i chciał mnie czymś zainteresować, bym przestała myśleć o Syriuszu, ale niestety. Nic mnie nie oderwie, nawet na sekundę, od wspomnienia Syriusza. Pobiegłam na błonia, ale nikogo tam nie zastałam. Wiał leciutki wiatr, poruszając starannie wypielęgnowaną trawą. Najwidoczniej Hagrid dał sobie spokój z tym olbrzymem i zajął się jak należy obowiązkami gajowego.
Uczniowie byli chyba na śniadaniu, ale mi bynajmniej nie chciało się jeść. Znów odezwał się we mnie jakiś wewnętrzny głód. Teraz pragnęłam krwi. Wiadome mi było jednak, że Czarny Pan nie zezwoli mi nawet na mały łyk z jakiegokolwiek organizmu. Nawet z ciała Harry’ego Pottera.
- Och, tu jesteś.
Wzdrygnęłam się gwałtownie. Z cienia wielkiego dębu wyłoniła się postać Sapphire. Wyraz jej twarzy świadczył o głębokim smutku, ale i rozczarowania. Nie podeszła do mnie, chciała zachować bezpieczną odległość. Najwidoczniej zobaczyła w moich oczach ten głód.
- Nie mamy sobie nic do powiedzenia – odrzekłam, zadzierając dumnie głowę i mierząc ją wyniosłym spojrzeniem.
- Nie, nie mamy – stwierdziła ze smutkiem Sapphire. – Chciałam tylko wiedzieć, czy… - zawahała się – czy nie zechcesz coś zjeść…
Z pewnością nie o to chciała mnie zapytać. Stała w cieniu, ze zmieszaną miną, nie patrząc mi w oczy, z pewnością unikając mojego wygłodniałego spojrzenia. Och, nawet sama nie wiedziała, w jakim niebezpieczeństwie się znalazła… Gdyby teraz tylko mnie czymś zdenerwowała, nie mogłabym nad sobą zapanować. Rzuciłabym się na nią bez żadnych skrupułów i zabiła, rozdzierając gardło. Opanowałam się jednak. Wzięłam kilka uspokajających oddechów i na moment zamknęłam oczy, by nie widzieć prześwitujących tętnic i żył, które jak nigdy przyciągały mój wzrok.
- Możesz odejść – powiedziałam cicho. – Nie jestem głodna.
Odwróciłam się i usiadłam na trawie. Ledwie mogłam wyczuć, że Sapphire odchodzi. Tak, na pewno mnie tu zostawiła. Mój wampirzy zmysł węchu coraz słabiej czuł jej woń. A może tylko traciłam zdolność rozpoznawania ludzi po ich zapachu? Odwróciłam głowę i odetchnęłam z ulgą. Sapphire szybkim krokiem zmierzała ku szkole, nawet się nie odwracając. Ten widok przyniósł mi swego rodzaju satysfakcję. Bała się przebywać w moim towarzystwie. I bardzo dobrze. Wystarczyłoby kilka sekund więcej, a z pewnością nie dożyłaby powrotu na śniadanie.

Około godziny 11:00, wszyscy zebrali się na stacji Hogsmeade, gotowi do powrotu do domu. Mi było to obojętne. Nawet wolałabym pozostać w Hogwarcie, byleby nie być świadkiem oskarżycielskich uwag i spojrzeń członków Zakonu i uczniów, którzy widzieli na własne oczy moją zdradę. Nie mogłam wprost tego znieść. Nie chciałam też spędzać tych wakacji u wuja. Czarny Pan z pewnością by się ucieszył, ale Barty… nie, tego też nie byłam w stanie wytrzymać. Już sama myśl o nim przynosiła mi ból.
Wsiadłam do pociągu z Glorią u nogi i postanowiłam poszukać jakiegoś wolnego, całkowicie odizolowanego od innych przedziału. W końcu znalazłam taki, na samym końcu pociągu. Władowałam bez trudu swój bagaż na półkę i usiadłam. Gloria rozłożyła się na jednym z foteli naprzeciwko mnie. Pociąg ruszył po kilku minutach. Wpatrzyłam się w przesuwające się za oknem krajobrazy. Nie czułam zmęczenia, lecz monotonne kołysanie zaczęło mnie usypiać. Nagle, w momencie, gdy powieki mi opadły, rozległ się odgłos otwieranych drzwi. Wzdrygnęłam się i gwałtownie otworzyłam oczy. Do przedziału wszedł Victor. Usiadł obok Glorii i przez chwilę przyglądał mi się bez słowa. Po minucie, odezwał się:
- To co zrobiłaś, było okropne. Ale jesteś przecież moją siostrą…
- Nie, Vipi – przerwałam mu. – Nie jestem już waszą siostrą. Zdradziłam Zakon po raz wtóry i z pewnością zrobię to jeszcze kilkakrotnie.
- Nie możemy przecież zapomnieć o tobie – zdenerwował się Victor. – Nie ważne, co zamierzasz. Mama nie pozwoli ci odejść. To przysłała mi dziś rano.
Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął z niej nieco pogięty kawałek pergaminu. Rozprostowałam go i przeczytałam:

Victorze,
Jak Ci poszły SUMY? Spajk i Rip są grzeczni? No, tylko by spróbowali nie być… Mam nadzieję, że z Sophie wszystko dobrze. Wiemy wszyscy, jak była związana z Syriuszem. Nikt nie znał jej tak, jak on. Mogę jedynie mniemać, że jako jej matka, znam ją równie dobrze. Nie pisała do mnie ani razu od czasu tego wydarzenia w ministerstwie. Ma pewnie poczucie winy… Przekaż jej, że bez względu na wszystko, co robi, zawsze będzie mogła wrócić do domu. Będzie mogła? Przepraszam, chciałam powiedzieć, że musi wrócić na te wakacje. No, chyba że chce dostać szlaban.
Bardzo Was z ojcem kochamy,
Mama

Cóż, nie spodziewałam się tego. Panicznie bałam się tej drogi powrotnej. Nie chciałam wracać głównie dla tego, że Bes mogłaby się w pewien swój sposób na mnie wydrzeć. Że przyniosłam hańbę rodzinie, że Harry mógł zginąć, że Potter jest święty, a ja nie czczę go, jak Boga… i tym podobne.
- Ja… - zaczęłam i oddałam list Victorowi. – To wiele dla mnie znaczy, ale nie wiem, czy będę w stanie znieść tych wszystkich rozmów, jaki to Harry jest cudowny, że nie oparł się sile ciemności, jak to zrobiła Sophie Serpens…
- Mówisz, jakbyś go nienawidziła – prychnął Vipi.
- Nie jest tak, ale kiedy Czarny Pan jest ze mną, nie mogę się mu oprzeć – powiedziałam. – Jeśli będzie chciał, żebym jakoś zaszkodziła Potterowie, zrobię to.
- Ale przecież Harry będzie daleko – odparł Victor. – Nie mieszka z nami. Mama chce żebyś wróciła. Myślałem, że nie chcesz jej zawieść.
- Bo nie chcę! – zawołałam, kompletnie tracąc cierpliwość. – Myślisz, że bardzo chętnie wrócę do domu Serpensów? Albo że z chęcią zamieszkam pod jednym dachem z tym zdrajcą, Crouchem?! Gdyby to ode mnie zależało, nawet bym się nie zastanawiała, czy wracać do Dziury!
Vipi’ego nie zgorszyło moje zachowanie. Wręcz przeciwnie, bardzo ucieszyło. Wstał z szerokim uśmiechem na twarzy i powiedział:
- No to ustalone.
Pomachał mi ręką na pożegnanie i zostawił mnie samą w przedziale. Chciałabym się tak wszystkim nie przejmować jak on. Zawsze darzyłam Victora głębokim szacunkiem, podobnie jak Barty’ego, tyle że z nim częściej się kłóciłam. Jak to brat z siostrą.

Będąc prefektem, obowiązywały mnie pewne zasady, na przykład patrolowania korytarza podczas jazdy pociągiem. Pierwszy chyba raz uciszyłam się z tego powodu, gdy ogłoszono przez głośnik w przedziale, że prefekci mogą zaczynać patrol. Czym prędzej wstałam, rada, że czymś mogę zająć znękane myśli. Szybko jednak tego pożałowałam, bo na korytarzu, kilkanaście przedziałów dalej od mojego, natknęłam się na niewielką grupkę przy wózku z jedzeniem. Wśród uczniaków znajdował się Harry. Widząc mnie, odezwał się nieśmiało:
- Cześć.
- Witaj – odparłam lodowatym tonem.
Przecisnęłam się przez grupę dzieciaków i poszłam dalej, tak samo powolnym, monotonnym krokiem. Usłyszałam tupot stóp. To Hermiona mnie dogoniła. Minę miała niezbyt zachęcającą, prawie tak samo wściekłą, jak wtedy, gdy uderzyła Malfoya w twarz w trzeciej klasie.
- A może małe przepraszam? – wysyczała. Zatrzymałam się, zaskoczona tymi słowami. Jeszcze nigdy żadna jej wypowiedź nie zszokowała mnie bardziej, niż ta.
- Przepraszam? Ty chyba żartujesz – prychnęłam. – Za co niby?
- Za to, co powiedziałaś w ministerstwie – warknęła. – Bo o czynach to już nie wspomnę.
- Skąd możesz wiedzieć, co powiedziałam w ministerstwie? – zapytałam. – Byłaś nieprzytomna.
Hermiona wzruszyła ramionami.
- Harry mi powiedział – odparła. – Powinnaś go przeprosić. Nikt nie przeszedł tyle, co on.
Tym słowem dopiekła mnie do żywego. Nikt. NIKT! Nie, oczywiście, Harry to męczennik, gotów, by zostać świętym…
- Posłuchaj mnie, głupia – wycedziłam, parząc jej prosto w oczy. – Potter nie jest kimś wyjątkowym. Jest tylko głupim dzieciakiem, który myśli, że ma coś, czego nie ma Czarny Pan. Spóźniliście się. Lord Voldemort poznał treść przepowiedni. Sama mu ją wyrecytowałam. Czasem przydają się wyczulone wampirze zmysły, nieprawdaż? Och, i jeszcze jedno… Dumbledore myśli, że Voldemort nie posiada tej rzekomej broni… miłości, jak on to nazywa. Za późno. Czarny Pan już dawno ją posiadł. Kocha mnie.
Uśmiechnęłam się ironicznie. Hermiona jednak nie dała się tym zrazić. Przecież święcie wierzyła w dobroć i wielkość Harry’ego Pottera…
- To ty jesteś słaba – warknęła. – Przyznaj to! Masz przeprosić Harry’ego, należy mu się to.
Przestałam przejmować się jej słowami. Na pożegnanie rzuciłam tylko:
- Imbécile… dupe, sotte gaillard.   Jeszcze zobaczymy, kto okaże się tu panem.
Odwróciłam się i wróciłam do swojego przedziału. Jak ta perfidna szlama śmiała coś takiego do mnie powiedzieć?! Jednak – tu uśmiechnęłam się drwiąco – nie zna francuskiego, ta niedouczona dziewucha. Jeszcze jej się ode mnie dostanie. Bądź co bądź mam przecież znakomity kontakt z Ritą Skeeter.

Na przystanek dojechaliśmy dopiero pod wieczór. Jak się spodziewałam, Bes i Sethi czekali na swoje dzieci ze zniecierpliwieniem. Pomyśleć, że kilka dni temu spotkali się ze mną, by być świadkami owego Rytuału Dojrzałości…
Zabrałam swoje rzeczy, chwyciłam Glorię pod pachę, by nie zgubiła się w tłumie i wyszłam z pociągu. Gdy Bes mnie ujrzała, chwyciła mnie w objęcia, prawie mnie dusząc.
- Tak się cieszę – powiedziała przez łzy.
- Ja też – mruknęłam. – Myślałam o tym liście… Jednak wrócę do domu.

~*~

Cóż, ten rozdział chyba raczej nudnawy. Ale musiałam kilka spraw wyjaśnić, na przykład sprawę między Sophie i ową świętą trójcą Hogwartu. No to teraz zacznie się jazda. I to dosłownie, bo te wakacje będą o wiele ciekawsze, niż poprzednie. Dedykacja dla Ms. Riddle :*