Rozdział 131

Przez krótki moment Voldemort miał taką minę, jakby nie do końca wiedział, co się stało. Właśnie spełniło się chyba jego największe marzenie. Dostał, czego chciał. Teraz byłam już mu nie potrzebna.
- Żaden nie może żyć, gdy drugi przeżyje – powtórzył Voldemort, myśląc usilnie. – To oczywiste… „będzie on miał moc, jakiej Czarny Pan nie zna”… Co to znaczy?
- A skąd mam wiedzieć? – prychnęłam, nie tyle zrozpaczona, co wściekła. – Oznacza miłość! Czego ty nigdy się nie nauczysz, bo ważniejsza zawsze jest władza i nieśmiertelność! I, wybacz mi, mówisz o twoich rzekomych uczuciach do mnie. Gdybyś nie spełnił tej przepowiedni, wszystko byłoby teraz inaczej!
To mówiąc, wybuchnęłam płaczem. Przy nim mogłam sobie na to pozwolić. I tak gdy zbytnio się tym nie przejmował.
- Od dawna chciałeś wykończyć Syriusza! – krzyknęłam. – Teraz, kiedy Bella to uczyniła, ty wynagrodzisz ją ponad wszystko, jak to zwykłeś obiecywać!
- Powinienem jej to wynagrodzić, masz rację – odparł lodowatym tonem Voldemort. – Ale w tym przypadku, zostanie ukarana. Sama wybierzesz sposób, w jaki to zrobię.
Nie miałam wątpliwości, jaką karę musi ponieść Bellatrix. Śmierć. Chciałam tylko jej śmierci, pragnęłam, by zginęła w straszliwych męczarniach, jakie ja będę wiodła przez resztę swego życia.
- Zabij ją – wycedziłam. – Zabij na moich oczach w taki sposób, by to czuła. Ukarz ją tak, jak ukarałeś Barty’ego.
Na mojej twarzy rozlał się paskudny, mściwy uśmiech, którego nie powstydziłby się sam Lord Voldemort. Przez moment widziałam na jego twarzy zaskoczenie i jakby przerażenie. Pierwszy raz od wielu tygodni. Czyżby przestraszyła go moje propozycja? Och, jakże to dziwne, bo sam nie bronił się przed brutalnym ukaraniem Barty’ego za to, że nic nie zrobił.
- Co się stało? – zapytałam beztrosko. – Nie podoba ci się moja propozycja?
- Bardzo chciałbym spełnić twoją prośbę, ale… - zaczął. – Nie możemy jej zabić. Bella jest dla nas bardzo przydatna. To jedna z moich najbardziej oddanych sług…
Nic na to nie odpowiedziałam. Cóż, skoro bardziej zależało mu na życiu takiej miernoty jak Bellatrix, niż na moim dobrym samopoczuciu, to jego sprawa. Ciekawa jestem tylko, jakby zareagował, gdybym z żalu po niepomszczonej śmierci Syriusza popełniła samobójstwo. Prawdę mówiąc, to życie już przestało mieć dla mnie znaczenie. Nie obchodziło mnie już, czy Czarny Pan wyrazi zgodę na mój związek z Bartym, nie interesowało mnie, co się stało z Sapphire, czy Dumbledore wywali mnie z Zakonu Feniksa, albo czy napisze do ministra, by wtrącił mnie do Azkabanu. Nie miałam już ochoty żyć, jakbym właśnie znajdowała się w więzieniu, otoczona dementorami, wysysającymi z człowieka szczęście i chęć do życia.
- Ja tylko chciałam pomścić Syriusza – mruknęłam. – Nie myślałam, że będziesz wolał życie Bellatrix od mojego.
- Bredzisz – stwierdził Voldemort.

U wuja spędziłam dwa dni. Prawie nic nie jadłam, nie mogłam spać. Byłam zupełnie jak więzień Azkabanu. Chciałam zagłodzić się na śmierć. Voldemorta to bardzo niepokoiło, i choć tego nie okazywał, tak właśnie było. Zastępował niepokój wybuchami gniewu. Ale nie mógł przecież zmusić mnie do jedzenia. Kiedy powiedział, że wracam do Hogwartu, wzruszyłam tylko ramionami. Równie dobrze mógł mnie wysłać do domu rodziców.
Gdy się ze mną żegnał, powiedział na koniec:
- Mam do ciebie prośbę. Jeśli planujesz się zabić, nie rób tego.
Powiedział to otwarcie, jak zwykle zwracał się do swoich Śmierciożerców. Tylko jego ton głosu był inny. Czy Voldemort mnie prosił? Po raz pierwszy coś takiego wydobyło się z jego ust.
- Dobrze – zgodziłam się. Byłam prawie pewna, że dożyję dnia wakacji. Chciałam nie chciałam jednak wracać do domu wuja. Chciałam pojechać do domu Ghostów. Była to prawdziwa osłoda dla mnie po tym, co się stało. Prawie cały czas myślałam o matce. Czy przyjmą mnie z powrotem do domu? Jeśli dowiedzą się o sprawie z ministerstwa, a dowiedzą się na pewno, jest bardzo wątpliwe, bym mogła wrócić do domu. Bes i Sethi wprost ubóstwiali Harry’ego. Jeśli on im powie, jak na niego nakrzyczałam, już nigdy Bes się do mnie nie uśmiechnie. Kochałam tą swoją przybraną matkę jak nikogo na świecie. Ona też pokochała mnie jak własną córkę, a ja tak się jej odpłacam za całe piętnaście lat opieki.
Z Bartym nie widziałam się podczas pobytu w domu Voldemorta prawie wcale. Mijałam go czasem na korytarzu, gdy zechciałam rozprostować trochę nogi. Zmierzał wtedy w stronę jakichś drzwi na parterze. Może szedł do kuchni? Albo do ogrodu? A może Voldemort złapał kogoś ważnego i przetrzymywał go w lochach, a Crouch go doglądał? Nie obchodziło mnie to.

Do Hogwartu po prostu się teleportowałam. Pojawiłam się przed przejściem do dormitorium Ślizgonów. Machnęłam różdżką, by otworzyć ów właz. Hasło z pewnością już się zmieniło podczas tych kilku dni mojej nieobecności. A nawet jeśli nie, to i tak nie pamiętałam starego. Kiedy w ścianie ukazało się przejście, weszłam do środka. Nurtowała mniej jeszcze jedna, bardziej przerażająca myśl. Skoro Bella potrafiła odepchnąć mnie od Syriusza wtedy, w ministerstwie, i to zwykłym zaklęciem Expelliarmus, to znaczyło tylko jedno. Tracę swoją magiczną moc. Naprawdę tracę swoją moc! Na bogów, jeśli to nie ustanie, będę skończona! Choć z drugiej strony… i tak na niczym mi nie zależało, to po co mam się tym przejmować. Voldemort szybciej zakończy moje cierpienie.
W dormitorium nikt nie zwrócił na mnie uwagi. I dobrze. Nie potrzebowałam robić zamieszania swoją osobą. Usłyszałam czyjś znajomy głos, a po chwili ktoś chwycił mnie w ramiona. To była Sapphire. Poczułam swego rodzaju ulgę, gdy ją tu zobaczyłam.
- Tak się cieszę – jęknęła i rozpłakała się. Ja natomiast pozostałam nieugięta. Poczekałam, aż mnie puści, po czym odezwałam się martwym głosem:
- Jak udało ci się wrócić?
- To długa historia – odpowiedziała, siadając na kanapie. Zajęłam miejsce obok niej i wpatrzyłam się w dywan. Sapphire ciągnęła dalej: - Ojcu udało się uciec przed Dumbledore’em. Mi on natomiast pomógł dostać się do Hogwartu. Myślałam, że mnie wyleje, ale jednak…
Urwała, przyglądając mi się uważnie. Nie musiała tego robić, by dać mi do zrozumienia, na jaki temat bardzo chciała porozmawiać. Wiedziałam, od chwili, gdy tylko ją zobaczyłam, że chciała pogadać o Syriuszu. O tym, co widziała. Co miałam jej powiedzieć? Że była świadkiem nieudanego przywrócenia przeze mnie życia Blackowi?
Otworzyła usta, by się odezwać, ale uprzedziłam ją:
- To, co widziałaś w ministerstwie… zapomnij o tym.
Wstałam. Nie chciałam już się z nią widzieć.
- Jak mam zapomnieć, że chciałaś wskrzesić Syriusza?! – syknęła.
- Skąd wiesz, że chciałam go wskrzesić? – zapytałam. – Nie często widuje się skillmaga, przywracającego życie jakiejś osobie.
- Barty mi powiedział.
Po raz pierwszy od wydarzenia w Ministerstwie Magii okazałam zainteresowanie bieżącymi wydarzeniami. Tyle, że to nie było do końca zaskoczenie. Był to gniew.
- Widziałaś się z Bartym? – zawołałam. – Jakim cudem?! Przecież by mi o tym powiedział!
Sapphire zmieszała się trochę.
- Wychodzi na to, że jednak ci nie powiedział – mruknęła. Skrzyżowałam ręce na piersiach. Nie mogłam uwierzyć w jej słowa. Czułam się jak wtedy, gdy Syriusz napisał do Sapphire list z pewną prośbą. Tajne rozmowy za moimi plecami. Nie wierzę! Moja najlepsza przyjaciółka i mój ukochany oraz sługa obgadują mnie!
- Nie powiedział – wycedziłam z gorzkim uśmiechem. – I co? Co o mnie jeszcze mówiliście? Jaka jestem niezrównoważona? Je jestem dwulicową, fałszywą idiotką?
Sapphire gestykulowała rękami, mamrocząc coś pod nosem, ale warknęłam:
- Uspokój się! Jak mogłaś mi to zrobić!
Odwróciłam się na pięcie i opuściłam pokój wspólny, wściekła do granic możliwości. Gdy mijałam wielką klepsydrę, zauważyłam, że do kolumny Gryfonów przybyło wiele punktów. Po stronie Slytherinu i Ravenclawu również zwiększyła się ilość zielonych i niebieskich kamieni. Ale czy miało to jakieś znaczenie? Co mnie obchodziły jakieś punkty i Puchar Domów, który i tak z pewnością już zdobyliśmy, skoro Sapphire namawiała się przeciwko mnie? Co mnie to interesuje, skoro tracę swoją moc magiczną?!
- Sophie!
- Co? – warknęłam i odwróciłam się. W moją stronę biegł Draco.
- Gdzie ty byłaś, martwiłem się o ciebie – wydyszał, kiedy do mnie dobiegł. – Powiedz mi, co cię tam stało w tym…
- A dajcie mi wszyscy święty spokój! – przerwałam mu, zmieniłam się w małą chimerkę i wybiegłam przez otwarte na oścież drzwi. Uczniowie, spędzający błogo czas na błoniach, śmiali się serdecznie, widząc przemykającą przez trawnik dziwną kotkę. Mi nie było do śmiechu. Dobiegłam do jeziora i z powrotem zmieniłam się w człowieka. Moja twarz lśniła w słońcu od łez. Już niedługo wcale nie będę mogła oglądać ani jego zachodów, ani jego wschodów. Zaklęcie chroniące mnie przestanie działać.
Nagle rozległ się chlupot wody. Taflę jeziora przebiła głowa trytonki. Podpłynęła prawie do brzegu i zapytała:
- Coś się stało?
Westchnęłam. Nie mogłam już znieść tego pytania. Coś się stało? Coś się stało? Ciele oknem wyleciało!
- Widzisz… - mruknęłam. – Tam, w ministerstwie, stało się coś dziwnego…
- Och, wiem – przerwała mi Trytonka. – Tak mi przykro. Musisz bardzo cierpieć.
- Cierpienie – powtórzyłam. – Czy ja wiem, co to znaczy? Moje życie to jedno pasmo cierpień i bólu. Teraz już nie odróżniam dobra od zła. Przeze mnie Syriusz zginął, dlatego, że nie zorientowałam się, że to co robię jest złe. Chciałam go wskrzesić, ale nie mogłam!
- Nie można wskrzesić żyjącego – powiedziała Trytonka i zniknęła w wodzie. Długo zastanawiałam się nad jej słowami. To jest oczywiste, że nie mogę przywrócić życia żyjącemu człowiekowi. Ale Syriusz był martwy i nic na to nie mogłam poradzić.

~*~

Dziś są urodziny Buddy^^ Nic, tylko świętować. Teraz, jak się tak zastanowić, ten rozdział jest taki sobie. Cóż, jak już wiecie, nie będzie rozdziału we wtorek. Chciałam tylko powiedzieć jeszcze, że ten odcinek coś symbolizuje. Dokładnie, to uczucia Sophie po rozmowie z Sapphire są podobne do moich. Nie ważne, z jakiego powodu czuję się jak oszukana. Ważne, że bardzo się zawiodłam.