Rozdział 136

Na drugi dzień znów mi się pogorszyło. Niby nic ciekawego się nie działo, ale śmierć Syriusza nadal wierciła mi w mózgu dziurę. I to poczucie winy… Moja wina. Te słowa obijały mi się o wnętrze czaszki, dzwoniąc donośnie. Po tych kilku dniach, kiedy minął już pierwszy szok, a ja zaczęłam mieć kontakt ze światem zewnętrznym, zainteresowałam się kwestią testamentu Syriusza. Przecież już dawno musieliśmy poznać jego treść. Mówiąc my, miałam na myśli mnie i Harry’ego. Teoretycznie, to Syriusz był i moim i jego chrzestnym, więc cały majątek, który Black posiadał, należał teraz do nas, chyba że Syriusz wolał zapisać go Bellatrix. A co ze Stworkiem? Nie może przecież do końca życia siedzieć w tym zatęchłym, pełnym kurzu domu, flirtując z obrazem pani Black.
Postanowiłam odwiedzić ten dom. Od dawna wiedziałam, że będę musiała to zrobić, by zamknąć ten rozdział, pełen bólu, cierpienia i upokorzenia, a także i radości oraz wspólnych chwil, które spędziłam z Syriuszem. Wiedziałam, że będzie to bolesne doświadczenie dla mnie.
Teleportowałam się do domu Blacków dopiero za piątym podejściem. I zniosło mnie o kilkadziesiąt metrów. Byłam na to przygotowana, skoro zaklęcie czyszczące nie potrafi mi wyjść w sposób poprawny. W tej całej sytuacji martwiło mnie tylko jedno. W szkole to zawsze ja byłam najlepsza w magii, Hermiona mogła tylko pomarzyć, żeby rzucać najprostsze zaklęcia w taki sposób jak ja. Teraz to się zmieni, a ona będzie ze mnie drwić. Dla Ślizgonki z takim pochodzeniem jest to pierwszy gwóźdź do trumny. Szlama zadręczy mnie na śmierć…
Idąc drogą, zastanawiałam się, co będę robić w tym domu. Miałam przed sobą całe wakacje, które mogły mi upłynąć na czczej nudzie. No, za kilka dni mam urodziny, ale to tylko gorzej, bo staję się o rok starsza. Chciałabym być znów tym samym cudownym dzieckiem, którego jedynym problemem był wybór piosenek na koncert.
Moim oczom ukazał się zrujnowany budynek o numerze dwanaście. Pchnęłam bramkę, skrzypiącą okrutnie i weszłam na teren posesji. Trawa wyglądała tu okropnie, Barty miałby co robić przez resztę lata, gdyby Voldemort wypuściłby go ze swojego domu. Doszłam powoli do drzwi, rozglądając się dookoła. Była to ostatnia moja wizyta w tym domu. Nigdy tak naprawdę go nie lubiłam. Podobnie jak Syriusz. Tylko dla niego nie narzekałam.
Wnętrze domu wyglądało tak, jak je zapamiętałam. Kurz na staromodnych żyrandolach, wypalone świeczki, brudny dywan w holu. Gdzie najpierw iść? Och, oczywiście…

Weszłam do salonu. Wyglądał identycznie jak wtedy, gdy byłam tu po raz ostatni. Doskonale pamiętam tamtą chwilę… Wtedy pogodziłam się z Syriuszem i znalazłam magiczne lustro. Ciekawa jestem, jaka była ta Glace. Czy popierała rodziców i ich poglądy? Może była taka jak Bellatrix? A może była przeciwna Czarnemu Panu i popierała Dumbledore’a? Nigdy już się tego nie dowiem. Nigdy nie zapytam o to Syriusza. Już o nic go nie zapytam…
Nawet nie próbowałam zatrzymać łez. Podeszłam tylko do lustra i spojrzałam w nie. Wyglądało tak samo jak dawniej. Nadal było proste, oprawione w zwykłą, posrebrzaną ramę. I nadal otaczała je aura grozy. Dotknęłam jego tafli i spojrzałam na swoje odbicie. Natychmiast jednak zakryłam twarz rękami, bo zamiast swojej zapłakanej, wychudzonej twarzy, zobaczyłam nagą czaszkę z długimi kłami i siwymi, rzadkimi kosmykami martwych włosów, sterczących we wszystkie strony.
Serce waliło mi w piersi jak oszalałe. Powoli cofnęłam ręce i otworzyłam oczy. To było tylko przywidzenie, powtarzałam sobie w duchu i ponownie skierowałam wzrok ku swojemu odbiciu. Tak, tylko mi się przywidziało. W lustrze znów odbijała się moja twarz.
Poczułam mrowienie na karku. Odwróciłam się gwałtownie, ale w pokoju nie było niczego, poza skórzanym, czarnym fotelem i starymi gobelinami Blacków.
Odwróciłam się w stronę lustra i wrzasnęłam ze strachu. Znów widziałam tę czaszkę z długimi kłami. Moimi kłami…
Cofnęłam się. Syriusz miał rację. To lustro jest niebezpieczne. Próbuje oczarować ludzi, patrzących w nie. A kiedy już to zrobi…

Jednak w lustrze coś się zaczęło dziać. Pojawiła się szyja, ramiona i ciało kobiety, odziane w czarną szatę. W moją szatę, akurat tę, którą miałam na sobie. Strach nie opanował mnie jeszcze na tyle, bym nie mogła się posuszyć, więc podniosłam rękę i pomachałam nią. Postać w lustrze zrobiła to samo. Różdżka natychmiast pojawiła się w mojej dłoni. Ku mojej uciesze, postać w lustrze opuściła rękę i westchnęła.
- Kim jesteś? – zapytałam, nadal trzymając różdżkę w pogotowiu.
- Jestem Glace – odparła mglistym, jakby oddalonym ode mnie głosem istota. – Moja dusza została uwięziona w tym lustrze.
Opuściłam różdżkę.
- Jesteś wampirem – zauważyłam. – Twoja siostra chciała się ciebie pozbyć, więc podarowała ci to lustro. Chciała cię zabić.
Glace roześmiała się.
- Nie, nie chciała – odrzekła zjawa. – Chciała sprawdzić, czy wampiry są rzeczywiście nieśmiertelne. Dała więc mi to lustro, a ja przeniosłam je do salonu. Zawsze, gdy byłam w jego pobliżu odczuwałam, jakby ktoś za mną stał.
- Jak ja przed chwilą – przyznałam. – Ale nie umarłaś. Przynajmniej nie tak do końca.
- Racja – powiedziała tym samym odległym głosem Glace. – Umarło moje ciało. Ale dusza została w tym lustrze.
Ciekawość zaczął brać górę nad strachem. Podeszłam więc nieco bliżej i schowałam różdżkę.
- Za życia, to lustro fascynowało mnie – mówiła Glace. – Zaczęłam spędzać przed nim wiele godzin. W końcu całe dnie… Nie jadłam, nie spała. Siedziałam i wpatrywałam się w nie. Rodzice twierdzili, że jestem opętana. Nie chcieli jednak nawet ze mną porozmawiać. Pozwolili mi powoli umrzeć. Nie miałam jednak do nich o to pretensji. Spędzałam tu cały swój wolny czas, a oni nie przeszkadzali mi. Pewnego dnia, lustro zbuntowało się. Chciało, abym była z nim przez wieki.
Umilkła na chwilę i popatrzyło ze smutkiem po mojej twarzy.
- Powiedziałam, że nie mogę żyć wiecznie – dodała zjawa. – W końcu umrę. A lustro zaoferowało mi, że będę nieśmiertelna. Muszę tylko przyrzec, że nigdy go nie opuszczę. Zgodziłam się i wtedy umarłam. Moja dusza wsiąknęła w lustro, ku uciesze zjawy, która siedziała w nim od dawna.
Cofnęłam się i znów wyciągnęłam różdżkę.
- Chcesz, abym cię zastąpiła – powiedziałam.
- Nie, nie proszę o to – zawołała Glace.
- Dlaczego lustro tak cię oszpeciło? – krzyknęłam. – Dlaczego ujawniłaś się mnie?! Czego ode mnie chcesz?!
- Chcę, abyś dała spokój mojej duszy – odparła spokojnie Glace. Wpatrywała się we mnie swoimi pustymi oczodołami. Za życia musiała być piękna. Skąd to wiedziałam? Nie wiem. Głos miała taki sam, jak Darla i Claudia, odległy i mglisty, jednak bardziej smutny i ciężki, jakby tam po drugiej stronie lustra na barkach trzymała kilkutonową skałę, nie pozwalającą jej mówić swobodnie.
- Niby jak – mruknęłam. – Tracę swoją magiczną moc z dnia na dzień. Już prędzej pierwszoroczniak ci pomoże.
Glace zaśmiała się. Jej śmiech brzmiał jak odzew robota. Włosy stanęłyby mi dęba, gdybym nie była przyzwyczajona do takiego brzmienia. W końcu często sama, ot tak, dla zabawy, zmieniałam sobie głos. Teraz już nigdy mi to nie wyjdzie.
- Ależ nie chodzi tu o magię – odparła zjawa. – Masz w sobie moc, nie zależnie od magii. Jesteś do mnie bardzo podobna.
To porównanie nie spodobało mi się. Owszem, straciłam sens życia, ale za nic w świecie nie chciałabym być zamknięta w magicznym lustrze w domu Blacków na wieki.
- Niby w czym? – zapytałam z buntowniczą miną.
- Obie na przykład jesteśmy wampirzycami. Nie zaznałyśmy jednak prawdziwego Daru Ciemności – wyjaśniła. – Obie mamy tą samą krew, która mogłaby mnie ocalić.
Zaczynałam rozumieć. Mam dać jej swoją krew, jak niegdyś dałam ją Voldemortowi. Ale Glace nie miała chyba na myśli tego, że mamy mroczną krew. Musiało chodzić jej o coś bardziej przyziemnego, jak wspólny ojciec i mistrz. Nie chciałam jej o to pytać, choć z drugiej strony…
- Czy twoim stwórcą był Armand? – spytałam. Glace tylko uśmiechnęła się, no, przynajmniej wyglądało to jak uśmiech, bo naga czaszka raczej nie posiada warg.
- Nie – odparła. – Moim ojcem jest Marius.
Znałam go. Mariusa. Nie był dla mnie tak bliski, jak Armand czy Magnus, ale byliśmy całkiem dobrymi znajomymi. Nie pamiętam dobrze jego twarzy. Wiem tylko, że lubił nosić szkarłatne szaty i pocieszał mnie po śmierci Evana. Och tak, gdyby nie on, nie poradziłabym sobie z tym wstrząsem…
- Nigdy nie wspominał o tobie – powiedziałam, wytężając pamięć. – Chociaż…
Przez umysł przebiegło mi pewne wspomnienie…

Stałam odwrócona do niego plecami. Marius zaciskał ręce na moich ramionach, odrobinę za mocno, jak na ramiona jedenastolatki.
- Wampirom nie przystoi płakać – rzekł lodowatym tonem.
- Nie obchodzi mnie to – warknęłam, ocierając łzy, które za nic nie chciały przestać płynąć. Przez okno pustej komnaty wpadało światło księżyca, tworząc na wypolerowanej podłodze z czarnego granitu różne kształty.
- Sophie – powiedział już nieco łagodniejszym tonem Marius. – Rozumiem cię doskonale, wiem, jak to jest stracić kogoś najbliższego.
- Kłamiesz – wycedziłam. – Ty nie masz kogoś takiego.
- Owszem, nie mam – przyznał. – Miałem córkę, która umarła. Glace.
- Przykro mi – mruknęłam. – Ale ona była wampirzycą, miała za sobą wiele cudownych lat, a Evan…
Ukryłam twarz w dłoniach. Nie chciałam już patrzeć na te plamy księżyca na podłodze w dziwnej komnacie. Każda z nich układała się w jakiegoś potwora.
- Mylisz się – odrzekł. – Wiesz, co dzieje się z wampirem po śmierci?
Nie odpowiedziałam. On też nic na to nie powiedział. Tylko nadal stał z dłońmi na moich ramionach. Jak zwykle miał na sobie szkarłatną szatę z długimi, szerokimi rękawami. Ubierał się tak, jak to się dawniej nosiło w Wenecji… To było jego miasto. Jego imperium młodości i śmiertelnych lat. Później przeniósł się do Paryża. Nigdy nie wyjawił mi przyczyny. Może to właśnie dla tej córki? A może dla kogoś innego?

Spojrzałam nieśmiało na Glace.
- A więc to ty byłaś tą córką, która umarła? – zapytałam.
Ta milcząco skinęła głową. Marius, który kochał. Tak samo niedorzeczne, jak Voldemort, jednający się z Dumbledore’em. Nagle zrobiło mi się żal tej istoty, zamkniętej w lustrze.
- Zrobię to – odezwałam się z pasją w głosie. – Powiedz mi tylko, jak.
Glace najwyraźniej bardzo się ucieszyła, jednak nie dała tego po sobie poznać. Marius był dobrym nauczycielem, nie to co Armand, który znalazł zastępcę i odszedł gdzieś, gdzie nie ma wampirów ani krwi.
- Dobrze wiesz, jak to zrobić – odparła Glace. Nie znałam odpowiedzi. Jednak gdzieś w głębi umysłu ta odpowiedź była. Instynktownie podniosłam prawą dłoń, wbiłam swoje kły w jej środek. Po chwili poczułam, jak usta wypełniają mi się krwią. Oderwałam jednak rękę od nich i przyłożyłam ją do lustra. Zza jego tafli rozległ się wiatr, rozwiewający szare kosmyki Glace.
- Dziękuję ci! – zawołała. Jej odbicie zaczęło blednąć. Nagle przyszedł mi do głowy pomysł.
- Glace! – krzyknęłam do niej. – Jeśli spotkasz Syriusza, powiedz mi!
Szum wewnętrznego wiatru zagłuszył ją, jednak z ruchu szczęki wyczytałam: Wedle życzenia.

~*~

Już myślałam, że burza mi znów popsuje internet xD Ale cóż, najwyraźniej była dziś łaskawa. Mam nadzieję, że ten rozdział był ciekawy, mimo że nie działo się zbyt wiele. Dedykacja dla Kicyslawy :* Uwierz mi, burza to wcale nic ciekawego xD