Rozdział 68

Przez pół nocy zastanawiałam się, jakby tu ukarać Parkinson. W końcu popełniła bardzo poważny błąd, próbując uwieść Dracona. Jej rodzina od lat służyła Czarnemu Panu i byli, nie ukrywam, dość wysoko postawionymi sługami mojego wuja. Tak więc, z pewnością zostanie ukarana jej rodzina. Voldemort może będzie ich torturował, może mi pozwoli to zrobić, ale dla mopsicy muszę wymyśleć coś, co zapamięta do końca życia. No, jeśli tylko jej go nie pozbawię…

Przez kilka dni Pansy unikała mnie, jak tylko mogła. Kiedy kładłam się spać, jej jeszcze nie było, a kiedy rano wstawałam, jej łóżko było już puste. Podczas lekcji rzucała na mnie wylęknione spojrzenia, ale wiedziała, że podczas zajęć na oczach nauczycieli jej nie zaatakuję. Po tygodniu od tego niefortunnego wydarzenia w pokoju wspólnym Ślizgonów, Pasy wydało się, że może czuć się już bezpieczna, ale… niestety, a może na szczęście, była w błędzie. Kiedy wieczorem wróciłam do salonu Slytherinu po treningu quidditcha [do meczu z Gryfonami został nam już tylko tydzień], rozległ się ogłuszający trzask i Flagro aportował się na moim ramieniu.
-Dzięki – mruknęłam do niego i wyciągnęłam mu z dzioba list.

Byłbym zaszczycony, gdybyś raczyła przybyć do naszego domu na małą uroczystość. Jeśli jesteś zajęta nauką, to, oczywiście, nie będę miał Ci za złe, że nie przyjdziesz. Niemniej jednak, mógłby Cię zainteresować powód tej imprezki.
Tom

Zgniotłam list i wrzuciłam go do kominka. Czarny Pan doskonale wiedział, jak zmusić mnie do czegoś, niekoniecznie używając Mrocznego Znaku. Poszłam tylko pod prysznic [ostatnimi czasy pogoda nie była stworzona na treningi quidditcha], ubrałam szatę Śmierciożercy i teleportowałam się do komnaty Voldemorta.
-Wiedziałem, że przybędziesz – odezwał się Czarny Pan i ucałował moją dłoń.
-Jak mogłabym nie odpowiedzieć ci na wezwanie? – odpowiedziałam. – I odkąd ten dom jest nasz?
Voldemort zaśmiał się cicho, jak zawsze, kiedy dziwiłam się czemuś oczywistemu.
-Tobie też się coś należy, choćby nawet za samo pochodzenie – odrzekł.
-Fajnie, wiem już, że nie wyląduję pod mostem, kiedy Bes się dowie o moim ostatnim przeholowaniu z kocimiętką – zadrwiłam. – Dobra, a teraz gadaj, po co mnie tu wezwałeś.
Lord skinął ręką w stronę drzwi, które się otworzyły i w progu stanęli [a właściwie padli na kolana] państwo Parkinson, brat ojca mopsicy i sama szmata we własnej osobie. Za państwem Parkinson stał Barty.
-No, no – mruknęłam do Czarnego Pana, nie odrywając teraz już szkarłatnych oczu od twarzy Pansy. – Postarałeś się, skarbie.
-Sponiewierałem ich trochę przed twoim przybyciem – dodał Voldemort. – Ale teraz należą do ciebie.
-Świetnie – odparłam i przeszłam powoli przez komnatę, nadal wpatrując się w Pansy. Na jej twarzy widniały ślady łez.
Zatrzymałam się naprzeciwko pani Parkinson i przyjrzałam się jej.
-Anita, tak? – zapytałam spokojnie. Pani Parkinson tak się trzęsła ze strachu, że ledwo skinęła głową.
Uśmiechnęłam się drwiąco i dodałam:
-Źle wychowałaś córkę, Anito. A tu są takie zasady, że jeśli ktoś coś robi źle, to musi za to ponieść karę. Nie chcę tu jednak rozlewu krwi, oj nie…
Anita przestała ocierać płynące po jej twarzy łzy, a z jej gardła wyrwał się cichy, błagalny okrzyk, jednak ja przestałam zwracać na nią uwagę. Stanęłam przed ojcem mopsicy i spojrzałam na niego z góry.
-Ale ty byłeś chyba dobrym Śmierciożercą, prawda? – zapytałam, patrząc uważnie w mopsowatą twarz pana Parkinson. No, teraz już wiadomo po kim Pansy odziedziczyła tą mordę.
-Był, ale przed zniknięciem Czarnego Pana – odparł Barty, patrząc na jakiś pergamin. – Jako jeden z pierwszych wyparł się go.
Przeniosłam wzrok z twarzy pana Parkinsona na Barty’ego.
-Widzę, że macie tu całe kartoteki Śmierciożerców – zauważyłam z rozbawieniem.
-Musimy wiedzieć, czy są warci zaufania Czarnego Pana – odpowiedział Crouch.
Wróciłam do sądzenia moich pierwszych ofiar.
-Szkoda mi będzie was karać – zwróciłam się do rodziców Pansy. – Ale co kraj, to obyczaj.
Okrążyłam klęczących i zatrzymałam się przed Pansy. Z mojej twarzy w ułamku sekundy zniknął dobrotliwy uśmiech, a pojawiła się bezgraniczna wściekłość i nienawiść.
-Ty szmato – warknęłam do mopsicy i uderzyłam ją w twarz. Na jej policzku pojawiły się ślady moich paznokci. – Pożałujesz, że wmieszałaś się w moje życie, dziwko.
Nie wyciągnęłam nawet różdżki. Nie była mi potrzebna. Machnęłam ręką i Pansy wiła się już po lśniącej podłodze. Mijały minuty, a ja nie przerywałam zaklęcia. Pansy krzyczała coraz głośniej, jej matka płakała coraz żałośniej, a ja nie chciałam przestać torturować tej szmaty. Niech wie, co znaczy cierpienie…

Nagle cofnęłam zaklęcie.
-To na początek – wycedziłam. Parkinson była zbyt osłabiona, aby podnieść głowę, co przyprawiło mnie o niezwykle dobry humor. – Podobało się? Było to tak miłe, jak namawianie Dracona do zdrady? Przez ciebie, wredna jędzo, Malfoy mógł stracić życie! Jest ci z tym dobrze? Zadałam ci pytanie, odpowiadaj… Crucio!
Pansy znów wiła się po podłodze, ale jej krzyki nie wypełniały komnaty. Jęczała tylko jakieś niezrozumiałe słowa. Zaklęcie ustało.
-No, no – odezwał się Voldemort, wstając z tronu. – Czyżbyś nauczyła się czegoś od naszej Bellatrix?
Zaśmiałam się.
-Doprowadzenie tą… ehm… do utraty zmysłów nie stanowi dla mnie żadnego problemu. Wykończyłabym ją psychicznie – odparłam, wskazując na dyszącą ciężko na podłodze Pansy.
Podeszłam do niej i ruszyłam ją butem.
-Do prawdy, nie rozumiem, jak Draco mógł nawet cię dotknąć – prychnęłam, patrząc z obrzydzeniem na Parkinson. – Mi się robi niedobrze na sam twój widok…
Klasnęłam w dłonie i po chwili w drzwiach stanął Glizdogon. Wyglądał na bardziej wylęknionego, niż wtedy, gdy go ostatnim razem widziałam.  
-Zabrać ich – warknęłam – Ale wypuść panią Anitę i pana Gwidona. Doprowadź ich jakoś do porządku… nie bardzo mnie interesuje, jak to zrobisz, ale zabierz mi tą żałosną rodzinę sprzed oczu, bo zwymiotuję.
Glizdogon szturchnął w ramię pana Parkinsona, który podniósł żonę i wziął na ręce córkę i wszyscy, łącznie z Bartym opuścili komnatę. Wskoczyłam na swój tron i położyłam nogi na jednej z poręczy.
-Ułaskawiłaś tych zdrajców?! – zdziwił się Voldemort.
-Powinieneś się cieszyć, bo nie ubyło ci zwolenników – odpowiedziałam spokojnie. – Poza tym, oni nie byli niczemu winni. To nie ich wina, że mają tak zepsutą i nienormalną córkę…
Uśmiechnęłam się i zaczęłam bawić się różdżką.
-Ułaskawiłaś też i Malfoya, tak? – naciskał Lord. Schowałam różdżkę i spojrzałam na niego z niedowierzaniem.
-Oczywiście – prychnęłam. – Ukarałam go, ale Draco nadal żyje i nasze stosunki są o wiele lepsze.
Przez moją twarz przebiegł drwiący uśmiech, który trochę przeraził Czarnego Pana.
-Zabraniam ci… - zaczął, ale wpadłam mu w słowo:
-Czego? Powinieneś się cieszyć, że nie żyję  na odludziu. Co, może według ciebie powinnam przywdziać habit i zabarykadować się w klasztorze?
Voldemort stanął przed moim tronem i oparł ręce na jego poręczach.
-Nie, po prostu się o ciebie martwię – odpowiedział. Moje oczy przybrały już normalny kolor.
-Daj mi spokój i znajdź sobie wreszcie kogoś – prychnęłam. Oburzenie Voldemorta było ogromne. Chwycił mnie za szatę na piersi i wysyczał:
-Nie zamierzam sobie nikogo znajdywać.
Roześmiałam się.
-Dobra, przecież wiem, że wolisz poczekać na Bellatrix – odpowiedziałam z szyderczym uśmiechem. – No wiesz… jak wróci z Azkabanu, będziecie już na zawsze razem…
Wstałam z tronu, wybuchnęłam śmiechem i drwiłam dalej:
-Zaprosicie mnie na ślub?... oj!
Voldemort chwycił mnie za włosy i potrząsnął mną.
-Mówiłem ci już, żebyś przestała mnie obrażać? – warknął. Uśmiechnęłam się lekko i westchnęłam.
-Ty jesteś taki prosty... jak każdy facet – powiedziałam z politowaniem, objęłam go za szyję i pocałowałam go w usta. Uścisk Czarnego Pana zelżał, a po chwili puścił całkowicie moje włosy.
Oderwałam się od niego i roześmiałam się.
-A nie mówiłam? – zapytałam. – W głębi serca jesteś nadal tym małym, zagubionym Tomciem, którego odwiedził w sierocińcu kiedyś Dumbledore… Nadal może masz trochę uczuć, ale nie masz nikogo, kto mógłby je w tobie odkryć… Żal mi ciebie…
Podeszłam i objęłam go w pasie.
-To dlatego Potter zawsze wygrywał z tobą – dodałam.
-Nie rozumiem…
-Właśnie – przerwałam mu. – Dlatego, że nie rozumiesz.
Puściłam go i teleportowałam się do salonu Ślizgonów, gdzie napadła na mnie Sapphire.
-Wiesz, gdzie jest Pansy? – zapytała.
-Nie, skąd mam niby wiedzieć? Nie interesuje mnie jej los, może sobie zdechnąć pod płotem jak pies, a ja i tak będę mieć ją głęboko w dupie – odpowiedziałam i wzruszyłam ramionami. – A co, nie mów mi, że ta szmata ujęła cię za serce.
-Nie, tylko że nie ma jej dziś cały dzień – odparła z kwaśną miną Sapphire.
Odwróciłam się do niej plecami, udając poszukiwanie czegoś w kufrze, ale uśmiechnęłam się do siebie. Odwaliłam dziś kawał dobrej roboty…

~*~

Rozdział mi się podoba, szczególnie końcówka. Zakończenia zawsze wychodzą najlepiej… xD A więc… dedykacja Cam :* Za jej oryginalne pomysły na swoim blogu xD