Rozdział 63

Ostatnie wydarzenie w rezydencji Czarnego Pana wywarło duży wpływ na moją psychikę i samopoczucie. Zapewne podobnie czuł się i sam Lord Voldemort, bo codziennie przynajmniej raz wzywał mnie do siebie. Ja jednak byłam zbyt zatwardziała, żeby się zjawić. Niestety, nawet ktoś taki jak Sophie Serpens nie ma nerwów ze stali. Za każdym razem, kiedy czułam ból na lewym przedramieniu, stawałam się dziwnie rozdrażniona i nawet Sapphire nie znała powodów mojej depresji. Coraz częściej sięgałam po kocimiętkę. Ostatniego dnia września byłam już tak uzależniona, że nawet godzina bez niej stawała się miesiącem. Ćpałam wszędzie. Najczęściej zarywałam lekcje, mówiąc, że chcę iść do łazienki lub skrzydła szpitalnego. Naprawdę zamykałam się w kabinie łazienki Jęczącej Marty i paliłam kilka papierosów. Poważnie, to już zaczynałam wariować.

-Powiesz mi w końcu, co się dzieje? – zapytała Sapphire w pierwszy dzień października. Spojrzałam na nią nieprzytomnym wzrokiem i pokręciłam głową.
-Sophie, coś jest nie tak. Jeśli mi nie powiesz co, napiszę do Syriusza – nalegała.
-A kto to jest Syriusz? – zapytałam głupio.
Sapphire wstała z fotela i zniknęła mi z oczu. Dokąd poszła? Nie interesowało mnie to. Wbiłam martwe spojrzenie w ścianę pokoju wspólnego Ślizgonów i podparłam głowę ręką. Ale Sapphire po chwili wróciła. Za nią szedł Draco.
-Porozmawiaj z nią – rozkazała mu i odeszła. Malfoy usiadł naprzeciwko mnie i pomachał ręką, żeby ściągnąć na mnie swoją uwagę. Przeniosłam wzrok ze ściany na twarz Dracona.
-Zostaw to – powiedział i wyciągnął mi z ręki biały papieros. Byłam zbyt nietrzeźwa, żeby skończyć go palić.
-Nie mogę – wybełkotałam.
-Wpadłaś w nałóg – poinformował mnie łaskawie Malfoy.
-Nie. Mam po prostu problem. Kocimiętka zastępuje mi Czarnego Pana i jest od niego o wiele lepsza, bo się nie odzywa – rzekłam spokojnie. – Za każdym razem, kiedy mnie do siebie wzywa, palę. Myślałam, że ty mnie zrozumiesz, ale nie… Jestem sama na świecie i… dobrze mi z tym!
Uśmiechnęłam się głupkowato i zaczęłam grzebać w kieszeniach w poszukiwaniu kolejnej kocimiętki.
-Ale wiesz, Draco… mogę skończyć, kiedy zechcę – dodałam, wskazując na papieros w jego ręce.
-Więc przestań się zatruwać – powiedział Malfoy.
-Ale nie chcę.
Draco wyrwał mi z ręki kilka papierosów i wrzucił je do kominka. Ogień zasyczał i na moment zmienił kolor na zielony.
-Zrobimy tak. Jeśli przestaniesz palić, coś ci powiem – odrzekł Draco. Pokiwałam nieprzytomnie głową. Wróciła Sapphire.
-Wypijesz to, tak? – zapytała i machnęła różdżką. Na moim podołku pojawiła się fiolka z żółtym eliksirem. Wypiłam. Obraz mi się wyostrzył i poczułam się sobą.
-Jak się czujesz? – spytał Draco.
-No, jakoś tam… - mruknęłam.
-Obiecałaś mi coś – powiedział Malfoy.
Uniosłam brwi.
-Serio? Nie przypominam sobie – oświadczyłam z wyższością.
-Obiecałaś, że przestaniesz się zatruwać tym… ohydztwem – uświadomił mi Draco.
Pogrzebałam w kieszeniach. Pustka.
-Szukasz czegoś? – zapytał Draco z kpiącym uśmieszkiem.
-Oddawaj – warknęłam.
Co za bezczelność! Jeszcze nigdy się z takim czymś nie spotkałam! Zerwałam się z kanapy i rozwścieczona poszłam do swojej sypialni. Ten cały konflikt z Voldemortem mnie przerastał. Rzuciłam się na łóżko i wybuchnęłam płaczem. Nie mogłam okazać swojej słabości, bo z pewnością by mnie wyśmiał. Bardzo chciałam się z nim zobaczyć, pomimo tego, co mi zrobił.
Po kilku minutach nadarzyła się okazja. Poczułam, jak pali mnie Mroczny Znak. Od razu się ogarnęłam i deportowałam się do komnaty Voldemorta. Wbiłam lodowate spojrzenie w Czarnego Pana i milczałam. Voldemort wstał z tronu i podszedł do mnie na bezpieczną odległość.
-Nie myślałem, że przyjdziesz – odezwał się.
-Mam dosyć tego, że co chwilę pali mnie Znak – wycedziłam. – Czego chcesz.
-Chcę, żebyś mi przebaczyła, to chyba oczywiste – odpowiedział. Uniosłam brwi.
-Zrobię to, jeśli spełnisz mój warunek – warknęłam.
Voldemort zawahał się.
-Wiesz przecież, że nieśmiertelność jest dla mnie najważniejsza – powiedział powoli.
-A więc nie mamy o czym gadać – te słowa same wyrwały się z moich ust.
Chciałam się teleportować, ale Lord złapał mnie za ramiona i potrząsnął mną.
-Chcesz wiedzieć, jak dowiedziałem się o twoich planach? – zapytał. Przycisnął mnie do ściany i machnął ręką. Zapadłam się w ciemność, pomimo tego, że umysł z pewnością miałam zamknięty. Przed oczami przesuwały mi się różne sceny z mojego życia. W jednej sekundzie wszystko ustało. Zorientowałam się, że leżę na podłodze.
-Wybacz, zaklęcie było zbyt silne – mruknął Czarny Pan.
-C-co to było? – zapytałam z pretensją.
-Postanowiłem wykorzystać tą twoją krew, którą mi dałaś, żeby umocnić moją zdolność legilimencji – odpowiedział Voldemort.
Pokręciłam głowa z niedowierzaniem.
-Nie wierzę – wycedziłam. – Wykorzystałeś legilimencję przeciwko mnie? Przeciwko swojej siostrzenicy? Myślałam, że mi ufasz!
Lord Voldemort pogorszył sprawę. Natychmiast przestałam za nim tęsknić. Chciałam, żeby w końcu dał mi spokój. To malutkie uczucie, które pozostało we mnie, zniknęło. Nienawidziłam go tak bardzo, że nie mogę tego opisać. Chciałam, żeby umarł.
Wstałam z podłogi i ruszyłam ku drzwiom.
-Darkie, zaczekaj – zawołał Voldemort i chwycił mnie za rękę. – Nie pozwolę ci stąd wyjść, sobie czegoś nie wyjaśnimy.
-Możesz sobie wyjaśniać, co tylko chcesz. Nie interesuje mnie to. Daj mi w końcu spokój! – warknęłam, usiłując wyszarpnąć rękę z jego uścisku. Voldemort machnął różdżką i już leżałam jak długa na podłodze. Chwycił mnie za kostki i zawlókł po podłodze pod ścianę. Podniósł mnie i rzucił na mój tron.
-Nie wyobrażaj sobie, że jestem jakąś lalką! – krzyknęłam, oburzona jego zachowaniem. – Jakbyś nie wiedział, to cię uświadomię, że tak się nie traktuje dziewczyny.
-Dobrze, przepraszam – powiedział spokojnie Lord i sam usiadł na swoim tronie. Wyprostowałam się sztywno na swoim miejscu i milczałam. Co ja tutaj jeszcze robię?!
-Wiem, że byłem dla ciebie okropny – zaczął Czarny Pan.
-Okropny? Torturowałeś mnie, jak zwykłą szlamę! – wpadłam mu w słowo. – Ciekawa jestem, co byś zrobił jeśli ja użyła bym Zaklęcia Cruciatus na tobie.
-Zrób to.
Zamarłam. Nie przesłyszałam się? Z pewnością tak było, bo gdybym tylko podniosła różdżkę, natychmiast wytrącił by mi ją z ręki.
-Nie – powiedziałam. – Potrafię zachować godność, by nie sprawić ci bólu. Mnie na to stać. Ciebie nie. A teraz wyświadczmy sobie przysługę i zakończmy tę znajomość. Tak będzie najlepiej. Nie pasujemy do siebie pod żadnym względem.
Wstałam.
-Nie chcę z tobą rywalizować o władzę nad światem! – krzyknął Czarny Pan. – Możemy rządzić razem.
Te ostatnie słowa musiały go z pewnością dużo kosztować, jak mnie odmówienia rzucenia Zaklęcia Cruciatus. Spuściłam głowę, myśląc intensywnie. Po chwili usiadłam mu na kolanach, jak to zwykle robiłam, kiedy się z nim godziłam. Najczęściej na krótko.
-Nie chcę twojej władzy – rzekłam. – Chcę, żebyś był normalny.
-Jestem normalny.
Roześmiałam się.
-Nie. Gdybyś taki był, potrafiłbyś docenić to, co dla ciebie robę – powiedziałam spokojnie. – Poświęcam się dla ciebie. Ryzykuję życie, donosząc ci o wszystkich sprawach Zakonu Feniksa, tuż pod samym nosem Dumbledore’a. Zrezygnowałam nawet z miłości do Dracona, żeby cię zadowolić. Co mi każesz jeszcze zrobić, do cholery?!
Voldemort milczał. Miałam wielką nadzieję, że moje słowa go bolały. Niech sobie zobaczy, co to znaczy cierpienie.
-Nic już nie chcę – odparł Czarny Pan, drapiąc mnie za uchem. – Ale powiedz mi… co tam się wtedy stało?
Uśmiechnęłam się kpiąco.
-Dziki seks w przedpokoju… - zadrwiłam. – Nie znasz mnie? Wiesz, że zawsze unikam kłopotów i jestem bardzo grzeczna.
-Cieszy mnie to.
Oparłam policzek o jego pierś. Cieszyłam się, że nie będę musiała już zastępować wuja kocimiętką.
-Obiecaj, że nigdy się nie pokłócimy – odezwałam się.
-Obiecuję ci – odpowiedział Czarny Pan.

~*~

Konflikt zażegnany. Przez kilka rozdziałów musicie się pogodzić z tym, że Sophie nie będzie już się wydzierać na Voldemorta. Pozwólmy im żyć w przyjaźni kilka dni, może miesięcy… Do rozdziału nie mam zastrzeżeń, może tylko tyle, że znów ukazałam tu przyjazną stronę Czarnego Pana. Dedykacja dla Nadii :*