Rozdział 60

Tego wieczoru nie poszłam na kolację. Pławiłam się we własnym szczęściu. Po zwykłych kłótniach z Czarnym Panem czułam się okropnie, miałam doła i wszelkie możliwe załamania nerwowe, na jakie było stać moją psychikę. Nie tym razem. Byłam z siebie dumna, że postawiłam się wujowi. No, jeżeli jego można nazwać członkiem mojej rodziny. Jest taki sam, jak moja matka. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby się kazało, że był ze mną w dobrych stosunkach tylko dla mojej kasy i potęgi. W końcu to przecież młodszy brat mojej matki, prawda?
Cały wieczór leżałam na łóżku, rozmyślając o mojej dalszej przyszłości. Oczywiście nie będę się bawić w takie gierki z moimi poplecznikami, czy innymi duperelami, w jakie zwykł bawić się Voldemort. Będę działać samotnie. A pierwsze, co zrobię, to pogodzę się z Draconem.
Wstałam z łóżka i już miała wyjść, kiedy otworzyły się drzwi, a ja odskoczyłam do tyłu, by nie dostać nimi w głowę.

-Co ty dziewczyno wyprawiasz?! – zawołałam, kiedy Pansy już zamknęła drzwi. Wyszarpnęłam różdżkę i wycelowałam jej w serce ; na koniuszku różdżki pojawiło się maleńkie zielone światełko.

-A co TY wyprawiasz?! – krzyknęła przerażona Pansy, zasłaniając twarz rękami.
Roześmiałam się. Takie zachowanie najbardziej bawiło mnie u zwykłych śmiertelników.
-Może trochę grzeczniej, co? – zapytałam, podchodząc powoli do Pansy, która cofała się z każdym moim krokiem. – Od tego dnia nie życzę sobie u ciebie takiego zachowania. Rozumiemy się?
Pansy drżała ze strachu. Stała bezradnie pod ścianą, szlochając cicho. Nie no, takiego cykora jeszcze w życiu nie widziałam, a było ich wielu.
-Tak… tak… ale nie celuj tym we mnie… - wybełkotała Parkinson. Uśmiechnęłam się mściwie i opuściłam różdżkę.
-Tak lepiej – powiedziała z uznaniem i opuściłam sypialnię dziewczyn. Zaczynałam rozumieć Lorda Voldemorta. Nie dziwię mu się, że tak polubił władzę.
Omiotłam wzrokiem pokój wspólny i dostrzegłam Dracona siedzącego na fotelu z książką na kolanach. Przeszłam przez salon i usiadłam mu na kolanach.
-Postanawiam, że mogę ci wybaczyć te wszystkie małe występki – powiedziałam do niego i zmierzyłam chłodnym spojrzeniem książkę, którą teraz trzymał w ręce. – Noo, chyba że wolisz to ode mnie.
Draco odrzucił książkę, a ja objęłam go za szyję. Ostatecznie, mogę mu coś powiedzieć o moich planach…
Pogładziłam go po włosach palcem i zbliżyłam się do niego.
-Nie sądzę, czy by się to spodobało Czarnemu Panu – odezwał się Malfoy.
-Chcesz wiedzieć, co o tym myślę? – zapytałam wyzywającym tonem. – Ja uważam, że Volduś jest żałosnym ignorantem i nie będzie mi wchodził z brudnymi buciorami w życie. Zaczynam wszystko od nowa. Bez niego. Jeśli wolisz mi zaleźć za skórę, możesz lecieć do Toma. Wybieraj. Albo on, albo ja.
Umilkłam, pozwalając mu się zastanowić. Utkwiłam swoje nieruchome spojrzenie w jego szarych oczach i czekała.
-Jeśli wybiorę ciebie, Czarny Pan może się zdenerwować – zauważył Draco. Uśmiechnęłam się słodko.
-Oh, to zrozumiałe – stwierdziłam. – Jemu bardzo szkodzi złość.
-A gdybym wybrał Czarnego Pana… - ciągnął Draco, a ja wpadłam mu w słowo:
-…mogłabym się nieźle wkur*ić?
Draco milczał. Moje teksty czasem przerażały innych, co sprawiało mi niezwykłą uciechę.
-Sophie, nie mógłbym dostać trochę czasu? – zapytał w końcu Malfoy. Uniosłam brwi.
-Myślałam, że to oczywiste – prychnęłam z chłodną stanowczością. – Czy nie zarzekałeś się, że mnie kochasz?
-Oczywiście, ale… Czarny Pan jest, no wiesz, potężny i…
Roześmiałam się.
-A ja nie jestem potężna? Właśnie stwierdziłam, że od dzisiejszego dnia sama będę zdobywać świat i zemszczę się na tych, którzy sprawili mi ból. Zacznę od moich rodziców. A teraz daję ci chwilkę. Później się zobaczymy.
Pocałowałam go w policzek i odeszłam. Nie wiedziałam, co miałam teraz zrobić. Napisałam już całą pracę domową, Sapphire nie było na horyzoncie, więc usiadłam w najbardziej odległym i odizolowanym od wszystkich fotelu i pogrążyłam się w myślach. Nigdy nie obchodziło mnie zbytnio, jak Voldemort ma zamiar opanować świat, a ja także byłam w tych sprawach mało doświadczona. Potrafiłam tylko oczarować ludzi i zrobić z ich losem co zechcę…
Wspaniały pomysł wpadł mi do głowy. Gdybym stworzyła sobie armię [to zabawki Voldka, ale już trudno], mogłabym wyeliminować Czarnego Pana, a potem pójdzie gładko. Jest tylko jeden problem. Czy w pewnej chwili nie zacznie mi brakować tego ględzenia Lorda i nie zechcę się z nim zobaczyć?
Poczułam tak palący ból na lewym przedramieniu, że aż podskoczyłam. Powinnam ten Mroczny Znak usunąć na stałe, żeby mi już nie przeszkadzał.
Postanowiłam sobie, że to będzie ostatni raz, kiedy przychodzę na wezwanie Czarnego Pana. Wstałam więc i zniknęłam. Pojawiłam się w komnacie Voldemorta. Zauważyłam, że nie pozbył się mojego  tronu.
-Czego jeszcze ode mnie chcesz? – warknęłam.
-Siadaj – powiedział Czarny Pan, wskazując mi tron.
-Dziękuję, postoję – prychnęłam.
-Sophie, przemyślałem to, co mi powiedziałaś, i chciałem… - zaczął Voldemort.
-Mało mnie w tej chwili obchodzi, co chciałeś – wycedziłam, a moje oczy zapłonęły szkarłatem. I on jeszcze ma czelność mi wyjaśniać, co sobie pomyślał! Szczyt bezczelności!
Nagle rozległo się pukanie i w drzwiach pojawił się Barty. Ale nie wyglądał jak Barty, którego widziałam całkiem niedawno. Twarz miał posiniaczoną i pociętą. Wyglądało to jak skutek jakiegoś czarno magicznego zaklęcia. Wrzasnęłam i cofnęłam się o krok.
-Coś ty mu zrobił, bezduszna szumowino?! – zawołałam do Voldemorta, który już też zaczynał tracić nad sobą panowanie.
-Nie przeszkadzam, w takim razie – powiedział cicho Barty i wymknął się z komnaty.
Prychnęłam i pobiegłam za nim. Czarny Pan chwycił mnie jednak za ramię, kiedy byłam w połowie drogi do drzwi.
-Puszczaj, wstrętny hipokryto! – warknęłam, szamocząc się z nim.
-Nie chcesz chyba, żebym się zdenerwował, Sophie – warknął Lord.
-Jasne – prychnęłam. – Jeszcze ci ciśnienie skoczy i dostaniesz padaczki.
Wyrwałam się mu i dopadłam do drzwi.
-Jeszcze zobaczysz, że zasiądę na tronie świata! – zawołał za mną rozwścieczony Voldemort. Roześmiałam się szyderczo.
-Na tronie możesz sobie zasiąść tylko po to, żeby zrobić kupę! – krzyknęłam i trzasnęłam drzwiami.
Zaczęłam się rozglądać dookoła, ale Barty zdążył już gdzieś się zaszyć. Oparłam się o drzwi i usiadłam na podłodze. Ukryłam twarz w dłoniach, pozwalając łzą płynąc po mojej twarzy. Czułam się taka rozdarta… Z jednej strony chciałam wrócić do wuja i paść mu do stóp, a z drugiej chciałam wpaść do jego komnaty i cisnąć w niego Avadą. Czułam się taka bezsilna… Brakowało mi Syriusza… On by wiedział, co muszę zrobić.
Wybuchnęłam płaczem. Voldemort na pewno był tak rozgniewany, że nie słyszał tego, ale może to i dobrze? Nie dam mu satysfakcji.
Po chwili zorientowałam się, że opieram się o coś zimnego i gładkiego. Z pewnością nie były to drzwi, ale bardzo przypominało to coś szybę. Poderwałam się szybko z podłogi, bo zobaczyłam, że tuż przy szybie stoi Voldemort.
-Musisz mnie nękać nawet we własnym domu? – zapytałam z wyrzutem, szybko ocierając oczy.
-Teoretycznie, to ja tutaj mieszkam – zauważył Czarny Pan.
-Dziwne, bo moje krzesło też tutaj jest! – warknęłam. – Poczekaj jeszcze chwilę… tak cię załatwię, że się nie pozbierasz!
Wyszarpnęłam różdżkę, ale Riddle tylko uśmiechnął się szyderczo.
-Nie wystraszysz mnie tym – mruknął. – I nie bój się, nie podskoczy mi ciśnienie. Cholesterol też mi się nie podwyższy.
Nie wiedzieć dlaczego, roześmiałam się cicho. Szyba zniknęła, a na jej miejscu pojawiły się normalne drzwi, które otworzyły się.
Czarny Pan schylił przede mną głowę i spytał:
-Zechcesz mi wybaczyć?
Zawahałam się. Teraz, jak tak o tym pomyśleć, to nic do niego nie miałam, ale z drugiej strony chciałam go ukarać. A więc… pobawmy się trochę jego uczuciami, jeśli w ogóle je ma.
-Tak jest, panie – odparłam i również się skłoniłam. Voldemort nie zauważył jednak mojego mściwego uśmieszku, który przez chwilę zagościł na mojej twarzy. Wyprostowałam się, z pokorną miną pomachałam wujowi i deportowałam się do salonu Ślizgonów. Podeszłam do Dracona i przystanęłam nad jego fotelem.
-Więc? – zapytałam. W moim głosie zbyt wyraźnie czaiła się groźba, by Malfoy mógł mi odmówić.
-Mogę być po twojej stronie – odpowiedział Draco. – Ale tylko wtedy, jeśli Czarny Pan nie dowie się, że spiskujesz przeciw niemu.
Roześmiałam się drwiąco.
-Chyba nie myślisz, że coś mu powiem o moich planach – prychnęłam i usiadłam mu na kolanach przodem do jego twarzy. – Niemniej jednak, od ciebie też żądam, byś utrzymał nasz mały sekret tylko dla siebie. Nie chcemy chyba, żeby ci się coś stało, prawda?
Malfoy drgnął lekko, ale pokiwał głową w milczeniu, co wprawiło mnie w jeszcze lepszy humor.
-Grzeczny chłopiec – pochwaliłam go. – To co, ja się już zbieram… Dobranoc.
Pocałowałam go w usta i odeszłam. I kto by pomyślał, że jeszcze pół godziny temu przejmowałam się nerwami Voldemorta…
Nie przekroczyłam jeszcze nawet progu na klatkę schodową do sypialni dziewczyn, kiedy usłyszałam łopot skrzydeł i na moim ramieniu wylądował Flagro. W złotym dziobku trzymał mały kawałek pergaminu, ciasno zwinięty w rulonik. Wzięłam list i kazałam feniksowi lecieć sobie gdzie chciał. Już w progu mojej sypialni rozwinęłam rulonik.

Nie łódź się, kotku. Wszystko wiem.

Uniosłam brwi. Kto mógł mi coś takiego wysłać? Co prawda, pismo było aż za bardzo znajome, ale jakim cudem?! Przecież używam oklumencji przeciw każdemu!


.’.’.’.’.’.’.’.’.’.’.’



Krótko, a rozdział przeciętny. Nie miałam dziś takiej weny, jak wczoraj. Cała się straciła na newsa na Selene-Snape. Notka z dedykacją dla April xD