Rozdział 58

Następnego ranka obudziłam się ze strasznym bólem głowy. No tak, mugole robią takie okropne piwska, że później muszą być skutki uboczne.
Powieki miałam bardzo ciężkie. Nie chciało mi się ich podnosić. Wytężyłam pamięć. Zupełnie nic nie pamiętałam. Świtało mi coś, że byłam w mrocznej kuchni Voldemorta i z Bartym upiliśmy się mugolskim piwskiem.
Uchyliłam lekko powieki i poczułam, że przez moment serce zatrzymuje mi się piersi.
Po chwili stwierdziłam, że leżę w łóżku, a obok mnie znajduje się Barty. Spojrzałam pod kołdrę. Byłam w samej bieliźnie. Okrzyk przerażenia wydarł mi się z gardła. Podciągnęłam kołdrę pod samą brodę.
Barty odwrócił się do mnie twarzą.

-Co ja zrobiłam! – jęknęłam, ukrywając twarz w dłoniach. Zaczęłam targać swoje czarne włosy, ale Barty chwycił mnie za ręce.
-Do niczego nie doszło – powiedział.
Roześmiałam się histerycznie.
-Skąd możesz to wiedzieć, przecież ty też się nachlałeś! – zawołałam. – Barty, złamałam zasadę mojej religii! Mogę teraz wylecieć!
Zaczęłam walić się poduszką po głowie. Czułam się okropnie. Nie byłam zła, ale zrozpaczona. Jak w ogóle mogło do tego dojść?! Przecież zawsze potrafiłam zapanować nad tym, co robię!
-Sophie, wiem, co mówię – odezwał się Barty. – Nic nie zaszło. Możesz mi wierzyć.
Jęknęłam z rozpaczą.
-Więc dlaczego ja jestem tu gdzie ty? – zapytałam. – I która jest godzina?!
-Około 7:00 – powiedział Crouch, zerkając na zegarek. Podskoczyłam na łóżku.
-Dziś jest poniedziałek! – zauważyłam dramatycznym szeptem. – Spóźnię się na lekcje!
Wyskoczyłam z łóżka, ale natychmiast zdałam sobie sprawę, że jestem w samej bieliźnie. Oblałam się rumieńcem i chwyciłam leżącą na podłodze bluzką, którą się zasłoniłam.
-Naprawdę do niczego… no wiesz, nie doszło? – zapytałam nieśmiało.
-Możesz mi wierzyć na słowo – odpowiedział Barty.
Usiadłam na jego łóżku, bo nie uśmiechało mi się stać przed swoim własnym sługą w samej bieliźnie.
-Kompletnie nic nie pamiętam – dodałam. – Powiesz mi, co…
-Nie chciałabyś wiedzieć – przerwał mi szybko Barty.
-Zabij mnie – jęknęłam.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Serce podskoczyło mi do gardła.
Nagle pewien pomysł wpadł mi do głowy.
-Ja otworzę – szepnęłam i owinęłam się prześcieradłem.
-Jeśli to Czarny Pan, to je nie wiem… - mruknął Barty.
Właśnie miałam nadzieję, że będzie to Voldemort, a nie na przykład Glizdogon.
Podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Zgodnie z moimi przemyśleniami, za drzwiami stał Lord Voldemort. Jego szkarłatne oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, a ich właściciel cofnął się gwałtownie.
-Sophie…! – zawołał zduszonym głosem.
-Czemu się tak dziwisz! – warknęłam. – Mam przecież coś na sobie!
Puściłam prześcieradło, ukazując Czarnemu Panu moją czarną bieliznę.
Voldemort zakrył szybko oczy ręką.
-Ubierz się i wszystko mi wyjaśnij! – zawołał. Był bardzo zły, o to mogę się założyć. Jego wściekłość tłumiło jednak zdumienie i szok, który niestety powoli ustępował. Podniosłam z podłogi prześcieradło i owinęłam się nim.
-Śmieszny jesteś – burknęłam.
Voldemort opuścił rękę i przeszył mnie groźnym spojrzeniem. Oddychał ciężko ze złości.
-Idź się ubierz, później chcę cię widzieć w naszej komnacie – wycedził i odszedł, szeleszcząc złowrogo peleryną.
Zamknęłam drzwi i wybuchnęłam śmiechem. Barty siedział po turecku na swoim łóżku i przypatrywał mi się uważnie. Odrzuciłam od siebie prześcieradło i zaczęłam zbierać z podłogi różne części swojej garderoby.
-Powiedz mi, co robiłam, bo czuję się nieco niezręcznie – odezwałam się, wkładając spodnie.
-Nic nie robiłaś – odpowiedział Barty. – Możesz się domyślić, co mniej więcej… Ale, jak już powiedziałem, do niczego nie doszło.
Wyszczerzyłam do niego zęby.
-Idę wysłuchać kazanie mojego wuja, zanim wrócę na lekcję z Umbridge – rzekłam i zadrwiłam: - Dzięki za szybki numerek.
Pomachałam mu ręką i wyszłam z pokoju. Z każdym krokiem coraz bardziej się denerwowałam. Oczywiście, nie bałam się o siebie, bo Voldemort nigdy nie podniósłby na mnie ręki. Bardziej bałam się o Barty’ego. Czarny Pan mógł go sobie spokojnie karać za nic, a mi nie byłoby o tym wiadomo, bo Crouch w życiu by mi o tym nie powiedział.
Wpadłam do komnaty Voldemorta z grymasem wściekłości na twarzy.
-Chciałeś mnie widzieć, panie – wysyczałam, kłaniając się mu nisko.
-Co to było?! – zawołał Voldemort i zerwał się z tronu. Chwycił mnie za ramiona i potrząsnął mną.
-Opanuj się! – warknęłam. – Do niczego nie doszło! To nie była wina Barty’ego! Jeśli co mu zrobisz, już nigdy się do ciebie nie odezwę!
Voldemort puścił mnie i zaczął krążyć po komnacie. Gdyby miał włosy, mógłby je sobie zacząć wyrywać.
-Po prostu się upiłam i nic się nie stało! – ciągnęłam. – I to wszystko twoja wina! Gdybyś poświęcał mi więcej czasu i nie zajmował się wiecznie swoim pragnieniem poznania przepowiedni, na pewno wszystko byłoby dobrze!
Wiedziałam, że Voldemort nie był do końca winny temu, co się stało, ale gdyby go choć trochę obchodziło to, czy dotarłam do szkoły, na pewno nie kłócilibyśmy się teraz.
-Moja wina?! – ryknął Voldemort, wyciągając różdżkę.
Roześmiałam się bezczelnie.
-Nie odważysz się! Już raz przez to przechodziliśmy – wycedziłam.
Czarny Pan drgnął, ale różdżki nie schował.
-Zobaczysz, ja już położę kres twoim uczuciowym bzdurom – warknął Voldemort. – Przynosisz mi o wiele więcej kłopotów, niż myślałem!
Roześmiałam się, ale poczułam się bardzo zraniona jego słowami.
-Tak? Więc dlaczego nadal mnie tu trzymasz? Skoro tak ci przeszkadzam… - powiedziałam wyzywającym tonem. – Mogę sobie pójść!
Czarny Pan zawahał się.
-Tak! Możesz sobie iść i już więcej nie wracać! – krzyknął i wskazał mi różdżką drzwi. Prychnęłam tylko i deportowałam się prosto do sypialni dziewczyn. Przebrałam się w szaty szkolne, chwyciłam torbę z książkami i poszłam na historię magii. Spóźniłam się nieco, ale profesor Binns nawet tego nie zauważył.
Usiadłam na swoim krześle, tak wściekła, że nawet nie odpowiedziałam Sapphire na pytanie „Co się stało?”.
Po lekcji z Binnsem poszliśmy na wróżbiarstwo.
-Sophie, nie wróciłaś na noc, co się stało? – zapytała Sapphire.
Prychnęłam.
-Lepiej nie pytaj – burknęłam, ale pod jej namową, opowiedziałam jej całe zajście.

-Ale jemu można wierzyć na słowo? – zapytała niepewnie Sapphire.
-Oczywiście – powiedziałam. Wspięłam się za Ronem na srebrną drabinę do klasy profesor Trelawney i zajęłam swoje miejsce.
Na tej lekcji nadal wróżyliśmy ze swoich snów. Niestety, tej nocy nic mi się nie przyśniło, biorąc pod uwagę fakt, że przez noc trzeźwiałam, więc interpretowałyśmy z Sapphire jej sen o guzikach, rozbijanych przez młotek-Snape.
-Snape był tym młotkiem? – zapytałam, trzęsąc się ze śmiechu.
-Nie, moja stara – powiedziała z przekąsem Sapphire, na co wybuchnęłam jeszcze większym śmiechem.

Po wróżbiarstwie poszłyśmy na drugie śniadanie. Dopiero, kiedy usiadłam przy stole Ślizgonów, odczulam, jak bardzo jestem głodna.
Później czekała mnie dwugodzinna lekcja eliksirów. Pod klasą Snape’a dopadł mnie Montague.
-Dziś trening quidditcha o 16:00 – wydyszał.
-Dobrze, postaram się przyjść – powiedziałam.
Snape ruchem ręki zaprosił wszystkich do klasy. Zajęłam miejsce obok Hermiony i Sapphire i wyciągnęłam swój kociołek.
Lekcja ze Snapem była dość nudna, jak wszystko tego dnia. Nawet okropne zajęcia z Umbridge nie wywarły na mnie wrażenia. Ale w końcu, czym tu się podniecać, skoro czyta się tylko te głupie podręczniki?
Nawalili nam pracy domowej w cholerę, więc nie mogłam co chwilę przystawać na korytarzach i opowiadać każdemu, dlaczego mnie nie było. Odpowiadałam tylko:
-Miałam inne sprawy na głowie.
I odchodziłam. Całą prawdę postanowiłam wyznać jedynie Spirydionowi, ponieważ do niego poczułam zaufanie.
Spirytus pokręcił głową, gdy skończyłam.
-Gdyby mama się dowiedziała… - zaczął.
-Ale się nie dowie – przerwałam mu. – Zachowujesz się jak niewiadomo kto, a tak naprawdę jesteś tylko zwykłym kotem z pierwszej klasy.
-Moja rada na to wszystko – ciągną, niezrażony tym wszystkim Spirydion. – Skończ z Czarnym Panem.
Wytrzeszczyłam oczy, ale brat odszedł. Nagle przypomniał mi się trening. Chwyciłam miotłę i wybiegłam z zamku.
Czy Voldemort mówił poważnie, wyrzucając mnie z domu? Jeśli tak, to jego problem. Będzie musiał sobie radzić sam. A jeśli nie, to długo się namęczy, zanim mu wybaczę ten dzisiejszy incydent…


^.^.^.^.^



Strasznie się spieszę, więc powiem tylko tyle, że rozdział jest średni. Na początku miałam wenę, ale przez moich kochanych rodziców ją straciłam. Notka z dedykacją dla Krwawej xD