Rozdział 341

        Rano obudziło mnie skrzypienie podłogi, chodzenia po dywanie, jakieś szeleszczenie, czyli jednym słowem odgłosy oznaczające, że Barty już wstał. Otworzyłam leniwie mętne, zaspane jeszcze oczy. Nie wyspałam się tej nocy, jednak mój umysł był niezwykle wypoczęty.

- Spieszysz się gdzieś? – zapytałam, podpierając się na łokciu.

Bartemiusz ubrany był już od pasa w dół, łącznie z ciężkimi butami na stopach. Teraz naprawiał sobie koszulę za pomocą różdżki; kiedy usłyszał mój głos, przykucnął przy łóżku.

- Muszę wracać do pracy – odparł.

Odrzuciłam energicznie kołdrę i zaczęłam szybko ubierać podawane mi przez Croucha szaty. Odwrócił się, gdy się ubierałam, czego nie skomentowałam, tylko pokręciłam z udawaną niecierpliwością głową.

Chwilę później opuściliśmy komnatę, a Barty zamknął różdżką drzwi. Zamek kliknął mechanicznie. Udaliśmy się do jadalni; nie ukrywam, miałam wielką nadzieję, że nie zastanę tam o tej porze jeszcze nikogo. Nie miałam ochoty widzieć się z Malfoyami, jeszcze im nie przebaczyłam tego, jak się zachowali, kiedy przybyłam na ich dwór. 

Jednak moje marzenie się nie spełniło. Kiedy tylko przekroczyłam próg komnaty, natychmiast ujrzałam siedzącą przy stole Bellatriks, jej męża, Rabastana, a także Lucjusza, Narcyzę i ich syna. Był tam także ktoś jeszcze.

- Spirydion! – zawołałam i podbiegłam do brata, aby go przytulić. Pogłaskał mnie po głowie, ściskając mnie tak życzliwie, jak nigdy dotąd. Być może Sapphire rozmawiała z nim, kiedy zamieniłyśmy się ciałami, ja sama jednak stęskniłam się za nim niesamowicie i wyczekiwałam spotkania.

- O wszystkim już wiem – rzekł, kiedy już mnie puścił, a ja i Barty usiedliśmy do stołu, aby uraczyć się ciężkim, lecz smacznym, gorącym jeszcze, angielskim śniadaniem.

- To jest nieistotne – odparłam i nalałam sobie kawy. – Mój plan przerósł moje wyobrażenie. Z jednej strony to dobrze, lecz z drugiej…

Spojrzałam znacząco na Malfoyów i Bellatriks. Siedzieli przygaszeni, nie mówiąc ani słowa. Mimo że na ich zewnętrznych powłokach nie było śladu po karze, którą z całą pewnością otrzymali, w środku byli przygnębieni i cierpieli. Widząc ich oczy przypominające puste tunele, czułam ponurą satysfakcję.

- Jest jeszcze kilka dni ferii – podjął na nowo Spirydion nieco wyższym niż wcześniej tonem głosu. – Zostajesz tutaj, czy masz inne plany?

- Postanowiłam wrócić do domu na święta, które już, co prawda, minęły, ale chciałabym je spędzić z rodzicami – odparłam. Dopiero, kiedy usiadłam do stołu i zaczęłam jeść, zdałam sobie sprawę, jak bardzo byłam głodna. – Jeśli chcesz, możesz jechać ze mną.

Spirydion odmówił taktownie, jednak nikt tego prawie nie usłyszał, ponieważ Lucjusz wtrącił się do naszej rozmowy, kierując swoje słowa przede wszystkim do mnie:

- Czarny Pan życzy sobie, abyście spędzili te dni tutaj. Poza tym chciałby z tobą pomówić…

- Ale ja nie chcę z nim rozmawiać – oświadczyłam, wzruszając ramionami. Na chwilę obecną było mi obojętne, czego chce ode mnie Czarny Pan. Nie chciałam patrzeć w te jego wielkie, przepełnione satysfakcją oczy, które mówiłyby mi, że znów przegrałam i dałam się złapać. Wiedziałam, że któregoś dnia będę musiała się z tym zmierzyć, choć wolałam, aby stało się to w bardzo odległej przyszłości.

- A co mamy powiedzieć Czarnemu Panu? Nie możesz tak po prostu…

- Ty mi będziesz mówił, czego nie mogę? – przerwałam mu. – Nie zapominasz się, Lucjuszu? Uczynię, co zechcę i nie będziesz w niczyim imieniu zatrzymywał mnie tu siłą. Jakoś ostatnio nie mam najszczęśliwszych wspomnień związanych z tymi komnatami.

*

         Jak rzekłam, tak zrobiłam. Kiedy tylko Barty opuścił dwór Malfoyów, pożegnałam się z bratem, który postanowił tutaj spędzić ostatnie dni ferii wielkanocnych, a ja zabrałam kilka swoich rzeczy i natychmiast przeniosłam się do domu rodziców. Wiedziałam, że to ostatnie chwile, kiedy widzę ich przed zakończeniem drugiego semestru. Na Buddę. Ostatniego semestru w moim życiu. Nigdy nie wrócę tam jako uczennica, o ile będzie mi dane oglądać go jeszcze kiedykolwiek w mojej wiecznej egzystencji.

Miałam nadzieję, że spotkam w domu nie tylko rodziców, ale i rodzeństwo, jednak, kiedy tylko przekroczyłam próg kuchni, ujrzałam siedzącego tam ojca. Wszędzie panowała martwa cisza, tylko odgłos kroków Bes dobiegł mnie z góry.

- Sophie, przynajmniej ty przyjechałaś – ucieszył się Sethi, tuląc mnie na powitanie.

- A gdzie reszta?

- Została w Hogwarcie. Snape nie wyraził zgody na powrót. Tylko niektórzy otrzymali pozwolenie – odparł. Czymś się niepokoił, widziałam to dokładnie w jego oczach, jednak powiązałam to z odmową dyrektora szkoły. Były to pierwsze ferie wielkanocne, kiedy jego dzieci nie wróciły na święta do domu. Nawet za tyranii Umbridge była możliwość wyjazdu, oczywiście wedle życzenia. Pierwszy raz od bardzo wielu lat poczułam do Snape’a swego rodzaju… niechęć.

Coraz bardziej nie podobały mi się zmiany w Hogwarcie. Z uporządkowanej i podniesionej z upadku szkoły, stał się czymś gorszym od Azkabanu. Dementorzy strzegli nocami błoni i nierzadko Zakazanego Lasu, Hagrid zniknął, a jego chatka majaczyła widmowo na jego tle. Natomiast magiczna atmosfera prysła, niczym bańka mydlana, przekłuta przez Snape’a, który jeszcze rok temu był jednym z tych, którzy ją tworzyli. Przecież czar Hogwartu to nie tylko budynek. Gdyby nie ludzie, to byłyby tylko zimne, martwe mury. Wielka Czwórka stworzyła tylko fundamenty prawdziwego Hogwartu. Przez te wszystkie stulecia szkołę budowali uczniowie, przewijający się przez nią, nauczyciele, duchy… sama ich obecność sprawiała, że cały budynek żył, a bez nich był martwy, jak nasz dom w tej chwili. Do tej pory nigdy o tym nie myślałam, ale teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo musiał być on przygnębiający. Całe mnóstwo pustych, dziecięcych pokoi, w których życie pulsowało tylko kilka razy w roku, a przez resztę czasu wszystko… dryfowało.

Do kuchni zeszła Bes, zwabiona zapewne odgłosem rozmów. Ona również mnie wyściskała, a ja poczułam, jak jej ciało się zmieniło. Matka zawsze była szczupła i piękna, ale teraz była wręcz chuda. Przyjrzałam się jej, starając się nie wyglądać na zszokowaną czy zaniepokojoną. Nie była tylko szczuplejsza, ale i nieco bardziej blada oraz zmęczona. Musiała się bardzo martwić naszym losem w Hogwarcie, choć nie był on taki zły, jak podejrzewała.

Usiadłyśmy przy stole, a Sethi machnął różdżką i herbata sama nalała się do trzech kubków z porcelanowego dzbanka w żółte różyczki. W kuchni panował jak zwykle idealny ład. Blat stołu lśnił w delikatnych, wiosennych, popołudniowych promieniach słońca, które wpadały przez wypucowane szyby. Na zewnątrz wciąż panowała ciężka, mokra pogoda, śnieg dopiero co stopniał, pozostawiając po sobie błotniste, mocno pachnące ziemią kałuże i pagórki, trawa nadal była krótka i żółta – pozostałości po minionej dawno jesieni. Jednak wiosna powoli przebijała się przez tę twardą otoczkę kończącej się zimy. Na wielu gałęziach kluły się już pączki, z których za kilka dni wydostaną się soczysto zielone liście. Los także szczodrze obdarował nas żółtymi, białymi i fioletowymi krokusami, a także uginającymi się pod ciężarem mięsistych płatków przebiśniegami, które znalazłam później w ogródku. W powietrzu unosił się już zapach wiosny, który od razu poprawiał humor każdemu, nawet zapalczywemu Ślizgonowi.

Uwielbiałam te wieczorki z rodziną. Podczas mojej pierwszej kolacji odwiedził nas Syriusz, co sprawiło, że moje serce wypełniło gorące, słodkie niczym miód uczucie. Tęskniłam za nim, tak samo, jak tęskniłam za rodzicami, za Spirydionem, za Bartym… Los obdarował mnie ostatnio tak hojnie… Wynagrodził mi mękę, którą musiałam przetrwać. Ogromna wściekłość, która ostatnio wypełniała każdą komórkę mojego ciała, zmieniła się w radość. Jednak nie był to koniec przyjemności, które mnie spotkały.

Następnego ranka ktoś zapukał do drzwi. Zbiegłam po schodach i otworzyłam je, nie myśląc, kim może być nasz nowy gość. Widok znajomej twarzy wywołał, wygiął moje wargi w radosny uśmiech.

~*~

Wybaczcie mi jednodniowe opóźnienie, ale tata postanowił, że będziemy jednak wracać w niedzielę, więc przez cały dzień tkwiłam w samochodzie. Ponad dwanaście godzin drogi, na zewnątrz trzydzieści pięć stopni… W takich chwilach, jak tamta, dziękuję Bogu za klimatyzację. Chciałabym Was zaprosić jutro po południu (kiedy już wrócę ze szmateksu) na Proroka Frozenki. Wiecie, że za kilka dni kolejna rocznica na Douce Fleur? xD Dedykacja dla Blackie., która biega do kafejki, będąc na wczasach, aby czytać Siostrzenicę <3