Rozdział 338

         Nogi ugięły się pode mną, kiedy aportowaliśmy się na jakiejś polnej drodze. Zakręciło mi się w głowie, tak, że prawie upadłam, ale Scabior już popchnął mnie do przodu. Zdążyłam zauważyć majaczące w mroku pola, gdzieś w oddali las… i wielką bramę, za którą znajdował się ładny, wiejski dworek. Poczułam niesamowitą ulgę, kiedy poznałam dwór Malfoyów. Oni z całą pewnością mnie poznają, puszczą wolno i wszystko będzie dobrze. Przynajmniej miałam taką nadzieję.

Niski i gruby mężczyzna, który mnie uderzył, podszedł do zamkniętej na cztery spusty bramy i zaczął się dobijać, jednak ta tkwiła niewzruszona. Szmalcownik uderzył w nią z całej siły i zawołał, ogarnięty gniewem:

- I co teraz zrobimy? Jak tam wejdziemy? Wymyśl coś, Greyback, ty tu jesteś… o kurwa!

Odskoczył od furty, przerażony tym, co się później stało. Żelazne pręty zaczęły się wyginać, jakby były żelazo rozgrzało się do czerwoności, po czym uformowały się w jakąś kobiecą, potworną twarz, która przemówiła dźwięcznym, strasznym głosem:

- Cel wizyty!

Szmalcownik już miał odpowiedzieć, ale Barty odepchnął go mocno na bok, uniósł lewą rękę w geście pozdrowienia, a żelazna, kobieca twarz rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając po sobie ciemny dym.

- Zejdź mi z drogi, głupcze! – warknął do czarodzieja Crouch, kiedy wszedł na posesję Malfoyów.

Scabior chwycił mnie za szatę i pociągnął za sobą. Byłam tak zirytowana, że najchętniej rozerwałabym go na strzępy, ale magiczne liny skutecznie mnie powstrzymywały. Myślałam tylko o jednym – kiedy już nareszcie mnie rozwiążą, zemszczę się na nich. I to skutecznie.

Wszyscy więźniowie przywiązani byli do siebie, tylko ja prowadzona byłam oddzielnie. Zapewne czekała mnie kara straszniejsza, niż Pottera i resztę. A przynajmniej oni tak myśleli. Ale nawet, jeśli nie uda mi się ich przekonać. Jeszcze kilka dni, a Sapphire skończy się eliksir wielosokowy albo moje włosy i wszystko się wyda. A mój gniew będzie ogromny i straszny.

Zawlekli nas pod same, ogromne drzwi, które czekały na nas ciche i zamknięte u szczytu szerokich schodów. Greyback załomotał w nie. Od momentu, w którym odkrył, że złapał samego Harry’ego Pottera, przestał drżeć przed Bartym, który stał z boku z taką miną, jakby go to wszystko w ogóle nie obchodziło. Co jakiś czas zerkałam na niego, a on zerkał na mnie, ale nie robił poza tym nic, co mogłoby świadczyć, że jednak mnie rozpoznał.

Drzwi nagle się otworzyły, a jaskrawe światło padło na nas, porażając boleśnie moje oczy. Skrzywiłam się i odwróciłam głowę, a do moich uszu dobiegł kobiecy, niski, lodowaty głos:

- O co chodzi?

- Przyszliśmy zobaczyć się z Sama-Wiesz-Kim – oświadczył Greyback, aż drżąc z podniecenia.

- Kim jesteś?

- Narcyzo, wpuść ich, podobno złapali Pottera – wtrącił się Bartemiusz, przeciskając się pomiędzy szmalcownikami w kierunku wejścia. W jego głosie zabrzmiała nutka ironii. Pani Malfoy natychmiast się odsunęła, aby nas wpuścić. Crouch zniknął gdzieś w głębi komnat, pozostawiając mnie zupełnie samą pomiędzy cuchnącymi, plugawymi złodziejami.

- Wejdźcie tutaj – poradziła Greybackowi Narcyza, kiedy przeszliśmy przez mocno oświetlony hol. Wskazała otworzone drzwi prowadzące do salonu. Zerknęłam na Harry’ego. Jego twarz wciąż była okropnie spuchnięta, przez co trudno go było rozpoznać. Słyszałam, jak serce wali mu w piersi ze strachu; musiał się czuć, jakby trafił prosto do jaskini lwa. Nie miałam pojęcia, co mogło ich uratować. Ale to już nie była moja sprawa. Ja starałam się pozostać neutralna, nie chciałam ani im pomagać, ani utrudniać, poza tym obecnie sama tkwiłam w pułapce, z której nie potrafiłam się wyrwać. Mógł mi pomóc albo czas, albo Malfoyowie, choć, skoro Greyback chciał wezwać Czarnego Pana, mogłam liczyć raczej tylko na to drugie.

- Mój syn, Draco, przyjechał właśnie na ferie wielkanocne, z pewnością rozpozna chłopaka.

Wkroczyliśmy do salonu. Tutaj światło nie było już tak rażące, do tego panowało wszędzie miłe ciepło, wydobywające się z kominka, w którym płonął niewielki ogień. W dwóch fotelach siedzieli mężczyźni. Jeden nieco niższy i bardziej przygarbiony, drugi sztywno wyprostowany, obaj z bardzo jasnymi, długimi włosami.

- Hola, hola, a cóż to takiego?

Poznałam Lucjusza. Wstał z fotela i zerknął gdzieś ponad ramię Greybacka, za którym, jak się później okazało, czaiła się jego żona.

- Mówią, że złapali Harry’ego Pottera – odparła. – Draco?

Lucjusz podszedł do nas, jego syn natomiast podniósł się z fotela. Stałam spokojnie, czekając, aż łaskawie zwrócą na mnie uwagę. Moja cierpliwość nie została nadwyrężona, ponieważ Greyback natychmiast dodał:

- Ach, mamy jeszcze jedną. Wyjątkowo agresywną.

Scabior wypchnął mnie na środek pokoju, prosto w ramiona cuchnącego wilkołaka. Natychmiast odsunęłam od niego twarz najdalej, jak tylko mogłam, aby nie wdychać jego porażającego smrodu. Po plecach przeszedł mi dreszcz, kiedy poczułam lepkość jego brudnych łap na swoim karku.

- Puszczaj mnie, ty niemyty zwierzaku! – warknęłam, nie mogąc już znieść dotyku jego paskudnej powłoki.

- Jak widzicie, bardzo butna. Najwyraźniej myśli, że sam wygląd wystarczy, aby nas wyprowadzić w pole – zachichotał lubieżnie wilkołak.

- Później się nią zajmiemy, to nie pierwszy i z pewnością nie ostatni taki przypadek… teraz zobaczmy Pottera – stwierdził Lucjusz, nawet na mnie nie patrząc.

On też! Również mnie nie rozpoznał! Czy aż tak bardzo mnie nie znali? Skoro oni nie potrafili zauważyć we mnie prawdziwej Sophie, kto mógł to zrobić? Jeśli wezwą Czarnego Pana, a on również mnie nie pozna, to będzie dla mnie koniec! Grzebać sobie w głowie nie pozwolę, nawet za cenę życia. Przecież jak bardzo moja nieśmiertelność różniła się od śmiertelności Harry’ego czy Lucjusza? Mogłam umrzeć tak samo łatwo, jak oni, tylko, że w większych męczarniach, które ciągnęłyby się przez długie, niesamowicie długie lata.

Zostałam brutalnie odepchnięta w stronę stojącego najdalej od grupy szmalcownika; Malfoyowie zajęli się teraz paskudnie opuchniętym Harrym. Stał wyprostowany i sztywny jak drut, ze wzrokiem utkwionym w wiszącym naprzeciwko niego lustrze, starając się ignorować to, co z nim robili. Lucjusz zbliżył się do niego, Draco uczynił to samo, z wyraźną niechęcią. Wyglądał na bardzo zmieszanego i zestresowanego tą całą sytuacją, w jego szarych oczach spostrzegłam coś… coś bardzo wyraźnego. Jakby Ślizgon… poznał postać, której tak niechętnie się przyglądał.

- No i co? – zapytał natarczywie Lucjusz, lekko szturchając syna w ramię. Młody Malfoy odsunął się od skupiska więźniów, teraz już nie kryjąc swojej odrazy. – Czy to Harry Potter? To on?

Draco znów zerknął na Gryfona i szybko odwrócił wzrok, mówiąc cicho:

- Nie jestem pewien…

- Ale przyjrzyj mu się lepiej! – zachęcał Lucjusz, a na jego poszarzałej, wciąż bardzo szczupłej twarzy pojawił się blask dawnej klasy i pewności siebie. – Gdybyśmy przekazali Pottera Czarnemu Panu, wszystko by nam wybaczył, Draco…

- Zaraz! – przerwał mu Greyback, napinając się wojowniczo. – Nie zapominajmy, kto go naprawdę złapał!

Lucjusz mruknął coś niezrozumiałego i rzucił zniecierpliwione spojrzenie w kierunku wilkołaka, jakby chciał się go szybko pozbyć. Zaczął krążyć po salonie, co chwilę zerkając na Harry’ego, później podchodził do syna… i tak w kółko. W końcu zatrzymał się na dłużej przy Potterze, aby dokładniej mu się przyjrzeć.

- Co mu zrobiliście? On wygląda jakoś tak… nienaturalnie – ciągnął.

Czułam ich emocje. Obrzydliwy strasz pojmanych, gorące, choć również niespokojne podniecenie Lucjusza, dumę szmalcowników… Najbardziej z tego wszystkiego nienawidziłam smrodu przerażenia. To był nieopisany fetor, podobny do odoru śmierci, lecz bardziej odległy, mdły… Robiłam wszystko, aby go nie wdychać, jednak nie było takiej możliwości. Chciałam, aby to wszystko się już skończyło, gniew wzbierał we mnie z minuty na minutę, a ja sama z trudem powstrzymywałam swoje nerwy. Chciałam coś… musiałam coś zrobić! Ale co… myślałam tak gorączkowo, że nawet nie dosłyszałam tego, co mówił Lucjusz. Zagapiłam się dosłownie na dwie minutki, z zamyślenia zaś wyrwał mnie ostry, kobiecy okrzyk:

- A cóż to, Cyziu? Co tu się odbywa?

Poderwałam szybko głowę. No tak! Jak mogłam być taka głupia, przecież w posiadłości Malfoyów nie mieszkali tylko oni!

- Bellatriks! – zawołałam tak przenikliwie, jak tylko mogłam. Lestrange natychmiast odwróciła głowę i ujrzała mnie. W jej oczach dostrzegłam nie tylko znajomy błysk, ale i zdziwienie.

- Co ona tu robi? I dlaczego jest związana…?

Nie zdążyła dokończyć zdania, ponieważ szmalcownik już uderzył mnie w twarz tak mocno, jak tylko potrafił, a ja upadłam na wypolerowaną, błyszczącą, marmurową podłogę. Nie zdążyłam nawet odkrzyknąć jakiegoś bluźnierstwa, ponieważ czarodziej już podniósł mnie swymi brudnymi, szorstkimi łapami i zakrył moje usta jedną z nich. Na nic zdała się moja szamotanina.

- To jedna lub jeden z przyjaciół wielkiego Harry’ego Pottera w skórze Sophie – odrzekł od niechcenia Lucjusz, machając beztrosko ręką, co wypełniło mnie furią. – Spójrz!

Bella odwróciła powoli ode mnie głowę, a jej wzrok spoczął na grupie związanych czarodziejów. Oczy jej zamigotały. Poczułam się strasznie. Oni nie zachowywali się tak, jakby mnie nie rozpoznali, tylko tak, jakby w głębi serca wiedzieli, kim jestem, ale, chcąc się na mnie zemścić za te okropieństwa, które im w przeszłości uczyniłam, ukrywali to, doskonale bawiąc się moim kosztem. Teraz czułam już nie tylko wściekłość. Ogarnęła mnie potworna bezsilność, która prawie doprowadziła mnie do łez.

- Czy to nie jest ta szlama? Zaraz, zaraz… Granger! – zawołała Lestrange, a komnatę wypełniła jeszcze jedna emocja: szalona radość. Nienormalne, nieludzkie podniecenie, które tak dawno temu odebrało Bellatriks rozum i zdrowy rozsądek. Jednak to ona wydała mi się tego wieczora najbardziej bystrą i inteligentną osobą.

- Tak! – ucieszył się Lucjusz, kręcąc się w miejscu. – A obok niej stoi Harry Potter! Potter i jego przyjaciele nareszcie schwytani!

- Potter? – w jej głosie zabrzmiało zdziwienie. – To trzeba natychmiast wezwać Czarnego Pana!

Coś podskoczyło w moim żołądku. Gdzieś w głębi serca wiedziałam, że któreś z nich to zaproponuje. Ba, byłam pewna, że wcześniej czy później to uczynią. Jednak nie przypuszczałam, że wywoła to we mnie tak skrajne emocje. Z jednej strony bardzo chciałam odzyskać już swoją tożsamość, przestać w ich oczach być jakąś szlamą, która podszywa się pod Sophie, lecz z drugiej spotkanie z Voldemortem nie było mi na rękę.  To, co wydarzyło się między nami podczas naszego ostatniego spotkania… nie, nie chciałam nawet o tym myśleć. Kiedy tylko wizja tamtego zajścia stawała mi przed oczami, czułam się strasznie upokorzona… On po prosty wyrzucił mnie bezceremonialnie z jego… z naszej komnaty! Jakby to wszystko, co się wydarzyło, było moją winą! Nie mogłam o tym myśleć, po prostu nie mogłam!

- …wybaczy, panie Malfoy – mówił poruszony czymś Greyback – ale to my złapaliśmy Pottera i resztę. To nam należy się złoto.

- Złoto! – zawyła Bellatriks tak przeraźliwie, że wilkołak wzdrygnął się gwałtownie. – A weź sobie to złoto, bufonie, mnie zależy tylko na jego…

Przerwała, a jej oczy wypełniły się przerażeniem. Ich wzrok utkwiła w wysadzanym rubinami mieczu Godryka Gryffindora, który trzymał bardzo wysoki, chudy wręcz szmalcownik. Zmieszał się, kiedy Lestrange tak wpatrywała się w trzymany przez niego przedmiot.

- POCZEKAJ! – krzyknęła do Lucjusza, który już podciągał rękaw, aby wezwać swego umiłowanego pana. – Jeśli on tu się pojawi, wszyscy zginiemy.

Malfoy zdębiał i uniósł brwi, obserwując przedziwne poczynania Bellatriks. Szczerze powiedziawszy, sama nie miałam pojęcia, co jej chodziło po głowie. Zażądała od szmalcownika zwrotu miecza. Nie uzyskawszy tego, czego chciała, uniosła swoją różdżkę. Huknęło, błysnęło, czerwone światło oślepiło mnie na moment, a kiedy już odzyskałam wzrok, ujrzałam Bellatriks ściskającą historyczną pamiątkę oraz czarodzieja rozłożonego na podłodze pod ścianą. Była niezwykłą wiedźmą, nie minęła sekunda, a pozostali szmalcownicy leżeli bezwładnie na marmurowej posadzce. Przetrwał tylko ten, który wciąż przyciskał mi chropawą dłoń do ust.

- Skąd masz ten miecz? – wyszeptała drżących od nadmiaru emocji głosem, zbliżając się powoli do pochylonego z bólu Greybacka. – Snape wysłał go do mojej krypty do Banku Gringotta, więc odpowiadaj, jeśli ci życie miłe.

- Był w ich namiocie! – wychrypiał wilkołak. Mimo ignorancji Belli, poczułam do niej, po raz kolejny zresztą tego wieczora, wielką sympatię i wdzięczność. Wpatrywałam się w nią, oczekując w milczeniu na jej kolejną decyzję. Wpatrywała się w każdego więźnia po kolei, dysząc ciężko.

- Doskonale – oświadczyła triumfalnie. – Draco, wywlecz te szumowiny na zewnątrz i wykończ je, chyba, że jesteś tchórzem, to zostaw je mnie. Zrobię to z rozkoszą.

- Jak śmiesz rozkazywać mojemu synowi, jak śmiesz…! – zawołała Narcyza, poruszona słowami siostry, ale ta doskoczyła do niej z błyskiem szaleństwa w oczach, chwyciła ją z całej siły za ramię i ryknęła tak, jak jeszcze nigdy nie słyszałam:

- Zamilcz, głupia! Nawet nie wiesz, co nam grozi!

Odsunęła się od niej, a jej pierś falowała w niespokojnym, nierównym, płytkim oddechu. Twarz wykrzywił paskudny grymas, który upodabniał ją do ożywionej, nagiej czaszki z wybałuszonymi, połyskującymi ogniem.

- Więźniów trzeba zamknąć w piwnicy, Greyback, zajmij się tym – powiedziała, kiedy już się trochę uspokoiła. Odetchnęła jeszcze raz, a na jej twarzy znów pojawił się ten złośliwy uśmieszek. – Zaprowadź tam wszystkich, oprócz… oprócz tej szlamy.

Podeszła do grupy młodych czarodziejów i wyciągnęła z kieszeni krótki, srebrny nóż, Ron zaś wpadł w szał, którego bym się po nim nie spodziewała. Zaczął się wyrywać i wrzeszczeć:

- Nie! Weź mnie! Mnie!!!

Bella doskoczyła do niego, jak uprzednio do siostry, uniosła dłoń i wymierzyła mu siarczysty policzek. Weasley zamilkł, przerażony i zdezorientowany.

- Jeśli ona umrze podczas przesłuchań, ty będziesz następny, możesz mi wierzyć – odwarknęła, po czym zwróciła się znowu do wilkołaka: - Sprowadź ich na dół i dopilnuj, aby nie mogli uciec. Rób, co mówię.

Odcięła więzy, łączące Hermionę z resztą grupy, a Greyback i trzymający mnie szmalcownik wyprowadzili nas z salonu. Zaciągnęli nas do mrocznej, chłodnej i wilgotnej piwnicy, przyświecając sobie różdżkami, aby rozproszyć ciemność. Wilkołak otworzył drzwi do jednego z pomieszczeń, szepcząc coś do Rona i rechocząc nieprzyzwoicie. Od momentu, w którym zaatakował Livię, czułam do niego tak przeogromną niechęć, tak potworną nienawiść… Był osobą, którą mogłabym zamordować z zimną krwią. Cała dygotałam, kiedy patrzyłam na jego żółte, obrzydliwe kły. Wyobrażałam sobie wtedy, jak kąsają Livię, jak… jak nurzają się w jej krwi…

Wepchnięto nas brutalnie do mrocznego pomieszczenia. Natychmiast wyczułam w nim obecność co najmniej jednej osoby. Kiedy wrota zatrzasnęły się za nami, ogarnęła nas całkowita ciemność. Natychmiast zaczęłam się kręcić i wiercić w miejscu, aby przesunąć ręce z pleców na brzuch. Musiałam się z tego jakoś wyplątać, a gdyby udało mi się porzucić te liny, mogłabym wyważyć drzwi i…

Ron zaczął wrzeszczeć i szarpać się, jak opętany, Harry coś mamrotał… Miałam tego dosyć! Nie mogłam znieść tego chaosu, tego całego szaleństwa! Do tego sznury oplatały mnie coraz ciaśniej i ciaśniej… Zawyłam, jak zraniony pies, pragnęłam, aby wszystko ustąpiło, aby gniew przelał się we mnie i uwolnił mnie w końcu!

- Luna, to ty?

Ron zamilkł, a ja wbiłam oczy w ciemność. Udało mi się dostrzec jaśniejące kształty dwóch osób – kobiety i mężczyzny. Przyglądałam się w milczeniu, jak Luna i pan Ollivander szukają gwoździa, aby nas uwolnić. Nowa siła wstąpiła we mnie, kiedy Weasley wyciągnął z kieszeni magiczny wygaszacz i wypuścił z niego kilka kul światła, przypominających swym wyglądem maleńkie słońca.

- Sophie, co ty tutaj robisz? – zapytała cicho Luna, kiedy próbowała przeciąć oplatające mnie sznury.

- To długa historia. Ale możesz mi wierzyć, dla tych na górze zakończy się ona straszliwie – odparłam, snując już w głowie plan zemsty. Nad naszymi głowami na nowo rozbrzmiał wrzask Hermiony. Nie przepadałam za nią od jakiegoś czasu, lecz w tej chwili bardzo jej współczułam. Bellatriks ogarnięta morderczym szałem była straszna.

W pewnej chwili Luna odskoczyła ode mnie i upuściła zardzewiały gwóźdź, wydając z siebie taki odgłos, jakbym ją poparzyła.

- O co chodzi? – zapytałam niespokojnie, drepcząc w miejscu. Liny paliły mnie, nie mogłam znieść ich dotyku.

- Nie mogę tego przeciąć – poinformowała mnie Krukonka.

- To liny z elfich włosów, myślisz, że to może mieć jakieś znaczenie? – mruknęłam.

Nie odpowiedziała mi, ponieważ z salonu znów dobiegł nas przeraźliwy krzyk Hermiony i jej słowa, których nie mogliśmy zrozumieć.

Chwilę później usłyszałam kroki. Ktoś najwyraźniej schodził po schodach, kierując się w stronę piwnicy, w której siedzieliśmy. Ron pstryknął wygaszaczem, a kule zniknęły. Na nowo ogarnął nas mrok, jednak nie na długo. Ciężkie drzwi otworzyły się, a w progu stanął sam Draco, blady i przerażony. W jego wielkich, wytrzeszczonych ze strachu oczach odbijały się zimne światełka, które wyczarował chwilę temu.

- Cofnąć się pod ścianę.

Kiedy to uczyniliśmy, wkroczył do środka, chwycił goblina za ramię… Chwila moment.

Dopiero teraz dotarło do mnie to, co zobaczyłam, ale Malfoy już wycofał się i zatrzasnął za sobą drzwi. Kiedy Ron na nowo wypuścił z wygaszacza kule światła, doskoczyłam do Harry’ego i zapytałam szeptem:

- Goblin? Zwariowałeś? Jeśli ten miecz naprawdę jest prawdziwy, obecność goblina tutaj z całą pewnością nam nie pomoże. A już wam na sto procent!

Potter nie zdążył mi odpowiedzieć, bo w niskim pokoju ktoś się aportował.

- ZGRED…!

W krypcie rozległ się głośny trzask; Harry uderzył Rona w sam czubek rudej głowy, a ten zamilkł z przerażoną miną.

- To nie na moje nerwy – jęknęłam i wycofałam się.

Pojawiające się znikąd gobliny! Aportujące się skrzaty domowe! Serce waliło mi w piersi tak mocno, jakby za chwile chciało ze mnie wyskoczyć. Ostatnie dni były tak monotonne i nudne, że ten wieczór wydał mi się przygodą życia. Przygodą, którą pragnęłam zakończyć jak najszybciej.

- Możesz nas deportować z tej piwnicy? – zapytał Harry, pochylając się nad Zgredkiem, który pokiwał gorliwie głową, klapiąc uszami. – I możesz zabrać ze sobą kilka osób? Zatem  bierz Lunę, Deana i pana Ollivandera i leć z nimi do… do…

- Do Billa i Fleur! – zaproponował Ron. – Do Muszelki.

- Tak. A później wróć po nas, dobrze?

- Tak jest, Harry Potter! – zawołał skrzat, natychmiast chwycił Lunę za rękę i teleportował się z głośnym trzaskiem.

Krzyki na górze nagle ucichły. Od razu wiedziałam, że to nie wróży nic dobrego. Chwilę później na korytarzu znów rozległy się kroki, a ich echo odbijało się od wilgotnych, lodowatych, kamiennych ścian. Drzwi rozwarły się z głośnym skrzypnięciem.

~*~

Miał być dłuższy, ale za chwilę mamy północ, poza tym nie myślałam, że tak dużo mi zajmie opis tego wszystkiego. Nadal pozdrawiam Was z Pucka, a także zapraszam na moją nową sondę – tutaj link. Głosujcie, czytajcie… Dedykacja dla Agi :*