Rozdział 334

         Znów lecieliśmy. Jedynym minusem, a w zasadzie plusem tego środka transportu była prędkość. Szybko i łatwo mogliśmy pokonać nużącą drogę, jednak z trudem można było wypatrzeć potwora. Nie liczył się czas dotarcia do miejsca wyznaczonego na mapie, lecz ilość zdobytych wstążek, więc mieliśmy nieco utrudnione zadanie.

Jednak sielanka w powietrzu nie trwała długo. Poczułam nagle ostry ból w łydkach, jakby ktoś wbił mi w nie nóż. Na początku pomyślałam, że to kolejny uczestnik Siedmioboju, więc ciśnienie tak mi się podniosło, że aż upuściłam Barty’ego. Jednak lecieliśmy zaledwie półtora metra nad ziemią, więc ten upadł na bok z głuchym stęknięciem i szybko się podniósł. Natomiast mnie nadal to coś kąsało. Okazało się, że to najprawdziwszy, ogromny nundu. Nic dziwnego, że nie usłyszałam, jak się skrada – te potworne lamparty potrafiły poruszać się niezwykle cicho, niemalże bezszelestnie. Zaatakował moje łydki nie dlatego, że byłam dla niego tylko sporą ważką, on po prostu był agresywny i atakował wszystko, co się ruszało! Kiedy ściągnął mnie prosto w błoto i rzucił mi się do gardła, szok ustąpił, a ja zmiotłam go z siebie jednym zaklęciem. Jednak jego moc magiczna była tak wielka, że prawie natychmiast podniósł się, majestatycznie strząsnął ze swojej wspaniałej, rudo czarnej, cętkowanej sierści błoto i połamane, martwe patyki, po czym na nowo rzucił się w moim kierunku. Byłam przerażona, nie mogłam tego ukryć. Zasłoniłam usta i nos poszarpanym rękawem i wyciągnęłam różdżkę, gotowa do ataku. Zostałam z nim całkiem sama, co było niesamowicie dziwne, nundu całkowicie ignorował Barty’ego, jego wielkie, żółte ślepia wodziły za moją twarzą, a czarny koniuszek ogona podrygiwał nerwowo. Czaił się do ataku, powoli przesuwając łapami po brudnym podłożu. Bawił się ze mną, widziałam to na jego uradowanym pysku i w ruchach, które były tak spokojne, jakby potwór był pewien, że jestem już martwa. Wciąż byłam wstrząśnięta tym, jakiego stwora sprowadzili specjalnie na to zadanie, ale przecież nie mogłam dać się zabić!

Odrzuciłam różdżkę – na nic by mi się nie przydała. I tak nie pokonałabym go za pomocą czarów, jedyne, co mogłam zrobić, to odebrać mu fioletową tasiemkę okręconą dookoła jego grubego, włochatego karku i uciec. To wszystko trwało zaledwie kilka sekund, ale ja czułam się tak, jakbym stała tam całe godziny, patrząc śmierci prosto w oczy. I oto natrafiłam na stworzenie, którego po prostu nie byłam w stanie pokonać. Nie było najmniejszych szans na oszołomienie tego osobnika, a co dopiero na wydarcie z niego życia. Jedyne, co mogłam zrobić, to zaskoczyć go czymś, aby odwrócić jego uwagę. Jak najszybciej zmieniłam się w chimerkę i rzuciłam się w stronę nundu, jednak nie po to, aby ugodzić jego emanujące magią ciało, tylko po to, aby zatopić maleńkie, ale ostre ząbki we wstążkę, której luźno zwisający koniec kołysał się lekko. Niezwykły lampart rozwarł paszczę i zaryczał, pierwszy raz naprawdę zirytowany zaistniałą sytuacją. Ale ja już wylądowałam w błocie, ściskając w zębach szarfę większą ode mnie samej, a ściskałam ją tak, jakbym dzięki niej mogła oddychać. Miałam na to zaledwie ułamek sekundy, podczas którego nie myślałam o niczym. Powróciłam do swojej ludzkiej postaci, wciąż trzymając w zębach wstążkę, pochwyciłam różdżkę, Barty’ego za ramię i wybiłam się w powietrze tak wysoko i tak szybko, jak tylko mogłam. Jednak nie udało mi się umknąć tak sprawnie, jakbym tego chciała. Potwór ryknął, jakby zrozumiał, że przez swoją lekkomyślność i beztroskę utracił potencjalny posiłek, wybił się na tylnich łapach i pochwycił ogromnymi kłami jedną z moich nóg. Poczułam ból, jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyłam, a krew trysnęła na boki, zalała pysk lamparta i skropiła martwe korony niskich drzew. Nie mogłam powstrzymać jęku, który wyrwał się z mojego gardła, ale nie obniżyłam lotu. I może właśnie dlatego udało mi się nie stracić nogi. Nundu wyrwał z mojego prawego uda tylko wielki kawał mięsa, a sam spadł z powrotem w błoto, rycząc gniewnie.

Emocje wciąż szalały we mnie, dlatego nie czułam ani ubywającej krwi, ani bólu. Nie słyszałam także tego, co mówił Barty. Był roztrzęsiony, ściskał mnie tak, jakby to on sam leciał, ale ja ignorowałam to. Wiedziałam, że muszę szybko znaleźć jakieś bezpieczne miejsce, aby odpocząć, wyleczyć ranę… nie mogłam utracić zbyt wiele krwi, była dla mnie ważniejsza niż sen czy posiłek. Bez niej nie mogłam poprawnie funkcjonować. Leciałam tak szybko, że wszystko zaczęło mi wirować przed oczami, ale chciałam jak najprędzej znaleźć się tak daleko, jak się tylko dało od miejsca, w którym natknęliśmy się na nundu. Zaczęłam czuć przeogromną wściekłość.

Oni nie są poważni. Przecież gdyby ktoś inny natrafił na tego potwora, którego zresztą sprowadzili z Afryki i męczyli w tak chłodnym kraju, zimą, padłby trupem na sam jego widok. W środku aż się cała trzęsłam, chciałam jak najszybciej dotrzeć do wyznaczonego miejsca, zakończyć zadanie i wyjaśnić to. Jednak wiedziałam, że mimo wszystko jest to ważne. Nie mogłam tego ot tak sfinalizować, kiedy ochłonę, na pewno będę myśleć inaczej.

         Udało nam się naleźć jakieś skaliste wzniesienie kilkanaście minut później. Myślałam, że się wykrwawię na śmierć, kiedy przypomniałam sobie, że przecież nie mogę umrzeć przez taki drobiazg. Im bardziej w las, tym bardziej niebezpieczna wydawała się być sama natura. Całe mnóstwo kamieni, głębokie dziury o ostrych krawędziach, a także porywista rzeka, która jeszcze jakiś czas temu była spokojnym strumyczkiem.

Wylądowaliśmy miękko na kamiennym wzgórzu, a ja natychmiast zachwiałam się i położyłam na wznak, dysząc ciężko. Byłam zmęczona nie tylko samą walką ze stworem i utratą krwi, co lotem. Poruszałam się w powietrzu bardzo szybko i nie było to bezpieczne, ale wolałam oszczędzić Bartemiuszowi tej informacji i stresu, a sobie – drogi.

- Podaj mi dyptam – mruknęłam przez zaciśnięte zęby, obracając nogę tak, abym mogła zobaczyć ranę. Wyglądało to naprawdę obrzydliwie. Ogromna dziura wielkości dwóch męskich pięści w udzie krwawiła obficie, a różowe kawałki poszarpanego mięsa wyglądały jak padlina. Skrzywiłam się mimowolnie na ten widok. Nie czułam bólu, bardziej drażnił mnie i piekł wiatr, który hulał po sporej polanie. Powoli zbliżał się już wieczór, mimo że nie miałam zegarka, czułam kończący się dzień. Poczułam ulgę, choć miałam tylko dwie wstążki, ale teraz nie miało to dla mnie znaczenia. Byłam głodna, do tego zmarznięta, noga zaczynała boleć mnie nieznośnie, szatę miałam brudną i przemokniętą, do tego chciało mi się spać. Odechciało mi się tego całego Siedmioboju i żałowałam, że nie zastąpił mnie Krukon.

Barty podał mi małą buteleczkę, którą wyciągnął z kieszeni, a ja odkręciłam ją i wylałam kilka mocno pachnących kropli na ranę. Aż syknęłam z bólu, kiedy płyn dotknął świeżej rany, ale szybko zaczęła ona porastać nową skórą. Zagłębienie jednak nadal pozostało, a ja nie miałam pojęcia, jak mogłam to wyleczyć, natomiast Crouch przyglądał się tej ledwo zabliźnionej ranie z wyraźną bezsilnością malującą się na twarzy.

- Myślisz, że będzie to jeszcze kiedyś wyglądało tak, jak dawniej? – zapytałam cicho. Oboje patrzyliśmy na nagie udo, w którym ziała różowa dziura.

- Nie wiem.

Nic na to nie odpowiedziałam. Mogłam mieć tylko nadzieję, że samo po prostu się zagoi, miałam przecież tę odrobinę magii, którą obdarował mnie Armand, obawiałam się jednak, że będzie jej zbyt mało, poza tym utraciłam tyle krwi… Co miało pomóc mi się zregenerować, jak nie ona?

Barty wyciągnął z kieszeni jakiś mały, ciemnozielony woreczek. Myślałam, że ma tam jakąś maść albo inny lek, jednak on wycelował w niego różdżką, a ten powiększył się gwałtownie, wijąc i skręcając, jak ogromne, grube skarpety, na koniec ustawił się na szczycie skały, formując się w namiot. Uniosłam lekko brwi, czując wielki respekt do Barty’ego. Pomyślał o wszystkim. Myślałam, że obejdziemy się bez tego, ale okazało się zupełnie inaczej. Po raz kolejny wyszło na jaw moje nieprzygotowanie.

- Nie ma sensu już dzisiaj iść dalej. Jutro najwyżej przyspieszymy.

- Nie trzeba przyspieszać, przecież mogę polecieć.

- To cię męczy, lepiej nie ryzykować – upierał się.

- Myślisz, że łatwiej mi będzie iść na zranionej nodze? – zapytałam, a Barty spojrzał na mnie bezradnie, jakby skończyły mu się argumenty, których nawet nie zdążył wypowiedzieć. Polecił mi tylko wejść do namiotu, a sam udał się w stronę rzeki.

Położyłam się na znajdującym się w środku nagim materacu. Warunki nie były najlepsze, ponieważ namiot nie był czarodziejski, więc było naprawdę mało miejsca, do czego nie mogłam się przyzwyczaić, mimo że dorastałam w bardzo małych pomieszczeniach. Cuchnęło tu stęchlizną, jednak było o wiele wygodniej, cieplej i przede wszystkim nie wiało. Jednym zaklęciem wysuszyłam i wyczyściłam swoją szatę, włosy i ręce, jednak nadal czułam się nieswojo. Obawiałam się, że jakiś potwór może w każdej chwili wpaść do namiotu bądź roznieść go na drobne kawałeczki, łącznie ze mną. Dlatego prawie natychmiast wysunęłam różdżkę z kieszeni szaty i rzuciłam wszystkie znajome mi zaklęcia ochronne, uniemożliwiające magicznej zwierzynie wykrycie naszego położenia. Postanowiłam też poczekać cierpliwie na Bartemiusza, jednak ten nie wracał i nie wracał…

         Ocknęłam się sama w zasadzie nie wiem, kiedy, ale w namiocie płonęło już światełko w zakurzonej, oliwnej lampie, dyndającej beztrosko przy suficie. Oparłam się na łokciu, rozglądając się dookoła mało przytomnym wzrokiem. Wszystko mnie bolało, zwłaszcza kark od spania na tym niewygodnym materacu, ale przynajmniej mieliśmy „dach” nad głową. Na zewnątrz albo padał deszcz, albo bardzo mocno wiało, w środku zaś było całkiem ciepło i przytulnie. Barty siedział przy mnie i kroił pieczoną rybę metalowym nożykiem, który widziałam już, kiedy podszywał się pod Moody’ego.

- Długo spałam? – zapytałam. Czułam się już lepiej, aczkolwiek wciąż ssało mnie z głodu w żołądku. Barty podał mi kawałek nieprzyprawionej, mocno upieczonej ryby.

- Kilka godzin. Rzuciłaś zaklęcia, tak? To dobrze. Powinnaś trochę odpocząć, jutro mamy dużo pracy.

- Tak, ale jutro już ostatni dzień i wracamy do Hogwartu. Nareszcie się to skończy – zauważyłam optymistycznie i uśmiechnęłam się. Barty był prawdziwym mężczyzną, zaopiekował się mną, zapewnił nam schronienie na noc, posiłek… Ten śmierdzący stęchlizną namiot, niewygodny materac, szorstkie, pomarańczowo brązowe koce w kwadraty i spalona na węgiel, pozbawiona smaku ryba znaczyły dla mnie więcej, niż gdyby wyczarował mi najcudowniejszy pałac z gorącą kolacją. Trafiłam na najcudowniejszego mężczyznę na świecie, a ja wciąż gryzłam się Czarnym Panem…

~*~

Miałam skończyć zadanie w tym rozdziale, ale już będzie północ za chwilę, a chciałam powrócić do regularnego dodawania postów. Kolejnego możecie się spodziewać w niedzielę (a także nowego szablonu) xD Dedykacja dla Patrycji :*