Rozdział 336

         Do Hogwartu wróciliśmy jeszcze tego samego dnia po obiedzie. Bardzo mnie to cieszyło, gdyż pobyt w Albanii nie należał do udanych. Po raz pierwszy zajęłam w konkurencji bezkonkurencyjnie pierwsze miejsce. Nie dość, że dotarłam na miejsce jako druga, to jeszcze zdobyłam wszystkie wstążki. Jednak nie czułam radości. Byłam zirytowana i obolała, rana w nodze wciąż była paskudna i goiła się bardzo powoli. Nie mogłam nic zrobić, pozostało mi tylko czekać.

Kiedy byliśmy już w Hogwarcie, przyszło mi powrócić do normalnego życia. W głębi serca mierziło mnie to, ponieważ tęskniłam za przestronnymi komnatami, tętniącym emocjami wydarzeniami, w których mogłam brać udział… a tutaj czekał mnie tylko nudny żywot uczennicy.

         Kilka dni po powrocie, gdy wszystko wróciło już do normy, podjęłam decyzję.

- Znów mnie zastąpisz – zwróciłam się do Sapphire.

Siedziałyśmy w bibliotece, kartkując ogromne tomiszcza, które dostałyśmy od pani Pince z Działu Zakazanego. Ja miałam już gotowe wypracowanie, moja przyjaciółka zaś męczyła się jeszcze nad zakończeniem. Profesor McGonagall wymagała od siódmych klas z każdym miesiącem coraz więcej i więcej. W zasadzie mogłam już sobie pójść, jednak postanowiłam tego dnia załatwić wszystko, aby jutrzejszego ranka opuścić zamek.

Sapphire odłożyła na chwilę pióro; jej twarz pobladła mocno, a ona sama wytrzeszczyła oczy, w których lśnił strach i niepewność. Pochyliła się nieco w moją stronę, aby móc swobodnie szeptać:

- Nie wiesz nawet, jakie to dla mnie męczące! Nie zrobię tego! A Draco? A nauka? Myślisz, że Snape jest tak głupi, że w to uwierzy?

- Nie bądź tchórzem – skarciłam ją, ledwo poruszając wargami. – Czy jesteś wierna Czarnemu Panu?

- Oczywiście – oburzyła się.

- Skoro służysz jemu, służysz także i mnie, więc rób, co mówię – wysyczałam i zatrzasnęłam księgę z taką siłą, że kurz wzbił się nieco nad blat stołu. Zirytował mnie jej opór, a ja sama nie przywykłam do odmowy. Zerknęłam na nią, dając tym samym znak, aby lepiej mnie nie prowokowała. Sapphire skinęła głową. – Doskonale. Nie robisz nic, aby się nam przysłużyć, więc uczyń dla mnie chociaż to.

Nic nie powiedziała, ale wiedziałam, że się zgadza. Nie mogła zadecydować inaczej. Miałam władzę większą, niż ona. Nieporównywalnie większą. Teraz poczułam to wyraźnie, Sapphire była nikim, nie znała nikogo i nie mogła zrobić nic, aby się w razie czego obronić. Była także marną czarownicą, która kiepsko władała magią. Jednak teraz przydała mi się jej słabość i uległy charakter. Wystarczyło zagrozić jej nieistniejącym, a ona robiła wszystko, czego od niej oczekiwałam.

Opuściłam komnaty, aby się przygotować.

         Rankiem podarowałam Sapphire pukiel moich czarnych włosów, a także eliksir wielosokowy, który ukradłam w nocy Slughornowi z jego prywatnego gabinetu, w którym trzymał mikstury. Patrzyłam, jak pije powoli magiczną ciecz, krzywi się, a chwilę później zmienia. Teraz czułam się tak, jakbym patrzyła w lustro. Bardzo zaspana i bardzo przerażona Sophie – to dwa nastroje, które nigdy mi nie towarzyszyły. Odwróciłam się szybko i wybiegłam z dormitorium, pozostawiając Sapphire po środku ciemnego pomieszczenia, zdaną na swój własny, znikomy spryt.

Potrzebowałam jedynie powiewu wiatru, aby ulotnić się niczym powietrze z sowiarni. Kiedy wyleciałam poza granice Hogsmeade, teleportowałam się. Nie myślałam o konkretnym miejscu. Wyobraziłam sobie znajomy namiot, w którym nocowaliśmy wszyscy podczas Mistrzostw Świata w Quidditchu, twarze trójki Gryfonów, które musiały być teraz spuchnięte, posiniaczone i wiecznie zachmurzone… I udało się.

Było jeszcze ciemno, kiedy pojawiłam się po środku polany. Wystające z ziemi korzenie starych drzew przysłaniały suche, brązowe i pomarańczowe liście – ślady po opuszczającej nas szybko zimie. Marzec zapowiadał się bardzo dobrze.

W namiocie już paliła się lampa. Jej rozdygotane światło wypełniało delikatnym blaskiem całe pomieszczenie, natomiast w wejściu chyba… ktoś siedział. Tak, oczywiście. Natychmiast poznałam Rona, mimo że było całkiem ciemno, poznałam go po sylwetce. On również mnie zauważył. Poderwał się, celując w moją stronę różdżką, którą momentalnie zapalił.

- Jak nas tu znalazłaś? – zapytał.

- Znasz mnie przecież prawie siedem lat i nadal cię zaskakuję? – zdziwiłam się, unosząc z rozbawieniem brwi. Wyciągnęłam spod czarnego płaszcza sporą paczkę i rzuciłam nią w stronę Gryfona. Ten złapał ją szybko i rozchylił szary papier.

- Dzięki – mruknął.

- Ron, z kim rozmawiasz?

To Hermiona wyszła na zewnątrz, przyświecając sobie swoją różdżką. Na jej twarzy również pojawił się niepokój, kiedy mnie ujrzała. Ona najbardziej z całej trójki mnie nienawidziła, największą czuła do mnie niechęć i największy wstyd, ponieważ przypominałam jej owe nieszczęsne, tragiczne chwile, gdy przebywała w niewoli u mojego wuja. Jednak teraz na jej twarzy nie znalazłam niczego, co by potwierdzało moje przeczucia. W tych jasnych, podkrążonych i przekrwionych teraz oczach spostrzegłam tylko uprzejme zainteresowanie. Już nie nieme przerażenie, jak podczas mojej pierwszej wizyty. Mogłam nawet pokusić się o stwierdzenie, że… wyczekiwała mojego przybycia.

Krępujące milczenie przerwał Ron, podtykając swojej towarzyszce pod nos otworzoną paczkę.

- Spójrz, nie musimy już łowić ryb.

Hermiona rzuciła okiem najpierw na zawartość owiniętego w papier worka, później na Weasley’a, a jej wzrok wyrażał co najmniej zdegustowanie. Nie musiała mówić na głos tego, co pomyślała. Ron ani trochę się nie zmienił. Liczyło się dla niego jedzenie i święty spokój. Żadne uczucia wyższe nie gościły w jego sercu.

- Wejdź – w głosie dziewczyny nie brzmiała żadna gorycz ani niechęć, kiedy wskazała mi wejście do namiotu. Uczyniłam to natychmiast, rozglądając się z głębokim sentymentem po znajomych ścianach. Ujrzałam jakiś kształt leżący na jednej z pryczy, przykryty kilkoma kocami. Natychmiast poznałam, że to śpiący Harry. Jednak zaraz po moim wejściu poderwał się na nogi i wcisnął okulary na nos. Jak oni się wszyscy zmienili… Cała trójka niesamowicie schudła, ich twarze były poszarzałe i spuchnięte od parszywych posiłków, szczęki Harry’ego i Rona pokrywał niewielki zarost, natomiast brwi Hermiony były bardzo szerokie i zapuszczone. Wyglądali, jakby nie czesali się całą wieczność, ich ubrania były już bardzo zniszczone, a oni sami zdawali się odczuwać ciągłą frustrację i niepokój. Zresztą nie dziwiłam się im. Ukrywanie się od tylu miesięcy musiało być niezwykle męczące.

Opadłam na wysiedziany, wytarty fotel, nie odrywając wzroku od twarzy byłych przyjaciół. I pomyśleć, że jeszcze kilka lat temu tak wiele mnie z nimi łączyło… A teraz siedzieli tu i patrzyli na mnie tak, jak ja patrzyłam na nich – jakbyśmy się dopiero poznali. Oni szli w zaparte, mając nadzieję na obalenie Czarnego Pana, ja zaś poświęciłam mu całe swoje życie. Szliśmy razem jedną drogą do czasu, aż dotarliśmy do rozwidlenia poglądów. Kiedy byłam bardzo młoda wiedziałam, że kiedyś coś takiego nas spotka, jednak nie wierzyłam, że aż tak nas to poróżni.

- I jak wam się… żyje? – zawahałam się przez chwilę, kiedy zadawałam to pytanie. Hermiona wymieniła z Ronem porozumiewawcze spojrzenia, natomiast Harry patrzył mi prosto w oczy, jakby do końca nie był pewien, czy jestem z nimi do samego końca uczciwa. Ta scena była niczym deja vu.

- A jak myślisz? – zapytał Potter. Usłyszałam w jego głosi silnie brzmiący sarkazm. – Musimy się ukrywać, po części dzięki tobie.

- Ale jednak przyjęliście mnie tu bez najmniejszych problemów. Może czas schować nienawiść do kieszeni i popatrzyć na wszystko racjonalnie? Nie życzę wam źle. Gdyby to ode mnie zależało, moglibyście żyć i po sto lat, w niczym mi nie przeszkadzacie – odparłam, wzruszając ramionami.

- Ale jemu już tak – wtrącił się Ron, a w jego jasnych, niebieskich oczach zapłonął żar. – Może gdybyś porozmawiała z nim…

- Nie! – przerwał mu Harry, zrywając się automatycznie ze zniszczonej pufki. Znałam go od tylu lat, a jeszcze nigdy nie widziałam go tak rozwścieczonego. Nigdy. Wargi mu posiniały, oczy wyłaziły z orbit, kiedy krzyczał do przyjaciela: - Czy ty siebie słyszysz?! Nie będziemy nikogo prosić o pomoc! Po prostu słów mi brakuje… nie miałbym honoru… i ty też byś nie miał…! Jak mógłbyś później z tym żyć…?

Wyrzucał z siebie urywane zdania, pryskając na wszystkich śliną, jego zapadnięte policzki poczerwieniały niezdrowo, natomiast Ron spuścił skromnie wzrok i mruknął:

- Daj spokój, stary, chwila słabości…

Hermiona rzuciła Harry’emu ostrzegawcze spojrzenie. Zauważyłam, że coś się tutaj działo. Coś nienaturalnego. Ich relacje nie były takie, jak przed opuszczeniem szkoły. Nie była to moja sprawa, co prawda zaciekawiło mnie to, aczkolwiek nie na tyle, aby zapytać. Odczekałam, aż Harry uspokoi się i usiądzie, po czym spokojnie przemówiłam:

- Nie musimy się lubić. Zresztą powiedziałam to już, kiedy byłam tu ostatnio. Nie lepiej jest porozmawiać z kimś, kto jest z zewnątrz, niż wydzierać się na całą puszczę?

Uśmiechnęłam się na koniec, obserwując z satysfakcją, jak moje słowa docierają do Wybrańca. Taki mądry, ach, taki sprytny, taki… niezwyciężony.

Dopiero po chwili zaczęli zadawać mi pytania. Choć sami nic nie chcieli mi opowiedzieć, ja ignorowałam to i sama mówiłam o Hogwarcie, o Ginny, o starych przyjaciołach, o atmosferze, później o Siedmioboju Magicznym… Aż kipieli z ciekawości i niepokoju, a każde moje słowo pochłaniali niczym życiodajny eliksir. Sprawiało mi to swego rodzaju przyjemność, ponieważ wiedziałam, że gdyby nie ja, wciąż trwaliby w niepewności. Wyciągnęłam z kieszeni kilkanaście ostatnich „Proroków Codziennych” i podałam je wszystkie Hermionie. Przygotowywałam się do tej chwili już od bardzo wielu dni.

- Oczywiście każdy redaktor jest niezwykle kontrolowany, a gazety cenzurowane, ale pomyślałam sobie, że lepsze to, niż nic. Inteligentny czarodziej potrafi wyczytać między wierszami więcej, niż głupi, mając wszystko podane na tacy – dodałam, kiedy Granger zaczęła zachłannie przerzucać stronę najnowszego wydania.

Powoli świtało, ale śmiertelne oczy wygnanej trójki nie mogły tego jeszcze dostrzec, a pozbawione liści korony drzew przysłaniały jaśniejące niebo. Wyszłam z namiotu i spojrzałam w nie. Gwiazdy szybko bledły, leciutki wietrzyk miał zapach mroźnego poranka. Nie miałam pojęcia, gdzie się znajduję, jednak nie było to dla mnie problemem. Za kilka lub kilkanaście dni wrócę do Hogwartu. Akurat na wielkanocne ferie. Zerknęłam jednym okiem w stronę namiotu. W jego głębi cała trójka pochłaniała to, co przyniosłam, Hermiona dodatkowo wczytywała się intensywnie w pierwszą stronę najnowszego egzemplarza „Proroka Codziennego”. Wszyscy intensywnie poszukiwali jakichkolwiek informacji o swoich bliskich, ale nie dziwiłam się im. Gdybym ja została odcięta od mojej rodziny, pewnie także szalałabym z niepokoju o nią. Całe szczęście, że byłam w tak komfortowej sytuacji. Wiedziałam, że Czarny Pan zawsze będzie mnie cenił, bez względu na to, co między nami zajdzie. Byłam bezpieczna.

~*~

Postanowiłam przyspieszyć akcję. Takie pitu pitu pierdu pierdu tylko pogorszy poziom opowiadania, no, mniejsza o to, jaki jest on teraz xD Uff, całe szczęście, wyrobiłam się przed północą. Może za trzy dni znów zmienię szablon, co Wy na to? Okej, dobra, i tak wiem, że zależy Wam tylko na nadchodzącej bitwie, więc postaram się Was nie zawieść :*