Rozdział 333

         Nikt na sto procent nie wiedział, jak będzie wyglądało kolejne, piąte zadanie w Siedmioboju, ale po szkole krążyło całe mnóstwo plotek. Niektóre były tak absurdalne, że na kilometr czuć było kłamstwo, aczkolwiek po tym, co mnie spotkało, mogłam spodziewać się w zasadzie wszystkiego. Carrow wyjawił mi część sekretu, mówiąc, że ta konkurencja będzie najbardziej fascynująca, ale i najniebezpieczniejsza zarazem. Muszę to przyznać – poruszenie, które ogarnęło uczniów Hogwartu, udzielało się także i mnie. Byłam niesamowicie ciekawa, co mnie czeka, chciałam, aby ostatnia sobota lutego już nadeszła.

Nauczyciele, mimo rygorystycznych zmian w szkole, nie odpuszczali nam ani na chwilę. Ostatnia klasa okazała się być coraz bardziej stresująca i wyczerpująca. Wszak zbliżały się owutemy, czyli Okropnie Wyczerpujące Testy Magiczne, należało więc powtórzyć wszystkie tematy, które poznawaliśmy przez te wszystkie sześć lat. Nie było lekko. Ostatnimi czasy nie miałam w ogóle głowy do nauki. Byłam rozleniwiona i wiecznie zmęczona tą ciężką, nieprzyjemną atmosferą w Hogwarcie na lekcjach, posiłkach w Wielkiej Sali, w bibliotece, a nawet w pokoju wspólnym Ślizgonów. Za dnia nikt nie mógł opuszczać zamku, gdyż ogromne, dębowe drzwi były zamknięte na cztery spusty, nocą strzegli wejścia zamaskowani Śmierciożercy. Do sowiarni także nie można było sobie po prostu wejść. Jeśli ktoś już łaskawie otrzymał pozwolenie na wysłanie listu, który wcześniej musiał przejść całe mnóstwo testów, był prowadzony przez dwóch chłodnych, brutalnych mężczyzn w czarnych pelerynach. Wszystko dopięte na ostatni guzik. Wszystko w zamku było strzeżone tak bardzo, jakby przechowywano tu wszystkie skarby świata.

Prawdziwym wytchnieniem okazał się kolejny wyjazd, tym razem do Albanii, na piąte zadanie. Nie miałam zielonego pojęcia, jak wygląda Parashikon Ne pyll, ale słyszałam, że znajduje się gdzieś w lesie. Albania nie była dużym państwem, ale podczas jednego ze spotkań Klubu Ślimaka profesor Slughorn powiedział mi, że do tej szkoły uczęszcza także młodzież z kilku sąsiednich, małych państewek. To fakt – ile tych magicznych szkół ma być na świecie? Im mniej, tym mniejsze szanse na odkrycie ich przez mugoli. W zasadzie Polska, gdyby nie Hogwart, również nie miałaby gdzie szkolić słowiańską młodzież. I w zasadzie… dlaczego Polska, a nie Czechy? Albo Białoruś? I dlaczego właściwie Hogwart nagle zmienił położenie? I kiedy? Nikt nas tego nie uczy, a, co gorsza, nikogo też to nie interesuje. Z Polski chcą zrobić drugą Wielką Brytanię…

         W ostatni piątek lutego, kiedy śnieg już prawie całkowicie stopniał, zgromadziliśmy się po obiedzie w holu. Snape znów wybrał osobiście tuzin uczniów, którzy mieli towarzyszyć mnie i mojemu sekundantowi w podróży do Albanii. Sam Snape natychmiast udał się do swojej kabiny, z której już nie wychodził. Tym razem nie jechali z nami ani Draco, ani Sapphire, ani jakakolwiek osoba z mojej klasy, choć Mistrz Eliksirów zapisał na listę samych Ślizgonów. Ja jednak nie przyjaźniłam się jakoś specjalnie z młodszymi uczniami, więc znów pozostałam całkiem sama. Na szczęście ujrzałam Barty’ego, a moje serce uradowało się. Ostatnio coraz częściej doskwierała mi samotność. Byłam z dnia na dzień mniej związana z Hogwartem, zastanawiałam się jednak, co będę robić, kiedy już otrzymam świadectwo ukończenia szkoły.

Wraz z Bartym zajęliśmy wspólnie kabinę, jednak podróż z Polski do Albanii zajęła nam zaledwie dwie godziny. Nasz magiczny, latający wagon pędził tak szybko, że już o godzinie siedemnastej wylądowaliśmy pomiędzy drzewami nieco luźniej porastającymi rozmokniętą ziemię w lesie. Powoli i ostrożnie wysunęliśmy się z przedziałów, rozglądając się dookoła. W puszczy panował mrok, mimo że ponad drzewami nie było jeszcze ciemno. Śnieg tutaj prawie w ogóle nie zalegał, tylko ziemia strasznie rozmokła, tak, że wagon zapadł się na kilka centymetrów w błocie. Snape wysiadł na samym końcu, zapalając różdżkę. Zimne światło rozbłysło w mroku niczym unoszący się nad ziemią świetlik.

- Za mną – rozkazał zimnym, stanowczym tonem, a uczniowie pokornie udali się za nim, wciąż rozglądając się uważnie. Nigdzie na horyzoncie nie majaczył żaden zamek… no, może dlatego, że nie było nigdzie żadnego horyzontu. Tylko grube, wysokie drzewa i ciemność.

Szliśmy chyba kwadrans, może trochę dłużej, gdy nagle Snape zatrzymał się gwałtownie, a ja zderzyłam się z jego plecami z głuchym stęknięciem. Odskoczyłam szybko, szukając jakiegoś budynku. Weszliśmy jednak tak głęboko w las, że nie widziałam już zupełnie nic, mimo mojego świetnego wzroku. Tylko drzewa, drzewa i drzewa. Dyrektor jednak nie powiedział ani słowa, czekając, aż uczniowie ustawią się w równym rzędzie. Na nowo uniósł różdżkę, machnął nią krótko, podłoże pod naszymi stopami zadygotało. Serce podskoczyło mi do gardła; nie miałam pojęcia, gdzie jesteśmy, dokąd zmierzamy, a przede wszystkim, co się dzieje. Dopiero kilka sekund później spomiędzy gnijących liści wysunęła się jakaś… klatka. Była tak duża, że mogło się w niej zmieścić spokojnie kilka dorosłych, wielkich trolli. Natomiast była tak wysoka, że Hagrid mógł tam stać mocno wyprostowany. Snape nakazał nam wejść do środka, po czym sam przepchnął się do małej, drewnianej skrzyneczki i nacisnął czerwony, świecący w ciemności przycisk. Klatka zasunęła się, a magiczna winda zjechała prosto w mrok. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Okazało się, że pod ziemią jest całkiem jasno. Sunęliśmy w dół jakieś dwie, trzy minuty, aż dotarliśmy na pierwsze piętro. Ciepły, pomarańczowy ogień płonął wesoło w wielkim kominku w długiej, wąskiej sali, na końcu której czekał jakiś opatulony w granatowe szaty mężczyzna, dyrektor Parashikon Ne pyll, jak mniemam. Snape uścisnął mu dłoń, a Silvo Marduh skinął sztywno głową i przemówił cicho jakąś sztucznie brzmiącą angielszczyzną:

- Witam, Severusie, kolacja za chwilę się zacznie, więc jeśli chcesz…

- Miło cię widzieć. Chciałbym cię prosić, jeśli to oczywiście nie problem, aby moi uczniowie zjedli w odosobnieniu. Nie chciałbym narażać ich na jakieś niepotrzebne konflikty ze strony pozostałych. Siedmiobój jest już na takim etapie…

Silvo zapewne rozumiał tylko piąte przez dziesiąte, ale skinął głową i kazał nam podążyć za nim. Szedł szybko, jakby jak najprędzej chciał uwolnić się od towarzystwa Snape’a. Mogłabym nawet pokusić się o stwierdzenie, że ucieszył się z prośby dyrektora Hogwartu. Nikt publicznie nie śmiał zachować się wobec naszych nauczycieli niegrzecznie, ale wszyscy wiedzieli o toczącej się w kraju wojnie. Tak samo, jak każdy wiedział, kto kim jest, a to, że Snape służył Czarnemu Panu z całą pewnością obiegło już całą Europę.

Profesor Marduh zaprowadził nas do ogromnego holu, gdzie pierwsze, co rzucało się w oczy, to ogromny, co najmniej pięciometrowy portret łysego, ale brodatego mężczyzny w średnim wieku, wypinającego dumnie pierś. Miał twarz typowo albańską: nieco ciemniejsza skóra, błyszczące, przebiegłe, brązowe oczy, czarna, gęsta broda i długie wąsy. Pod spodem widniał złoty napis w języku albańskim i jakieś imię i nazwisko, którego sama nie potrafiłam rozszyfrować. Po lewej stronie znajdowały się wysokie drzwi do jadalni, z której wypływało ciepło, światło i radosne odgłosy rozmów, jednak profesor Marduh skierował swoje kroki w prawą stronę, gdzie widniały schody, prowadzące jeszcze głębiej w ziemię. Zeszliśmy na półpiętro, po czym dyrektor otworzył jakąś komnatę i powiedział Snape’owi, że tam możemy spokojnie spożyć posiłek. W milczeniu weszliśmy do środka, a Mistrz Eliksirów zamknął drzwi.

*

         Szczerze mówiąc, to szkoła Parashikon Ne pyll nie różniła się tak bardzo od Hogwartu, jak się spodziewałam. Gdybym pomieszkała tam dłużej, nie odczułabym nawet tego, że znajduję się pod ziemią. Za magicznie wmontowanymi oknami pogoda była taka sama, jak na zewnątrz, wszędzie płonęły ciepłym światłem pochodnie, pomarańczowy ogień buzował w kominkach na korytarzach, a kamienne ściany pokrywały różnobarwne, stare gobeliny. Tylko sufity były nieco niższe i mniej było obrazów. Z uczniami nie miałam praktycznie kontaktu, raz tylko, tuż przed śniadaniem, które spożyliśmy w tej samej komnacie, w której jedliśmy wczoraj kolację, kiedy wstąpiłam do jednej z małych łazienek, natknęłam się na trzy wysokie, mocno pomalowane czternasto albo piętnastolatki. Miały na sobie ciemne, zwykłe, mugolskiej ubrania, na które ubrały włóczkowe, różnobarwne narzuty z wyszytym herbem szkoły. Zmierzyły mnie tylko długim spojrzeniem, a w ich oczach widziałam coś na kształt zainteresowania pomieszanego ze strachem. Kiedy wyszłam z kabiny, nikogo już nie było. Po raz kolejny pomyślałam sobie, że wszyscy rozmawiają o nas za plecami. Wszystkiemu temu winna była wojna trawiąca nasze państwo.

         Kiedy wydostaliśmy się na powierzchnię, uderzyło mnie w twarz świeże, mroźne, leśne powietrze. Nie miałam pojęcia, na czym będzie polegać piąte zadanie, ale zauważyłam, że w pobliżu szkoły nikt nic nie przygotował, więc zapewne odbędzie się ona poza puszczą. Jednak nie zaszliśmy zbyt daleko, gdyż Snape poprowadził nas do wagonu, którym przylecieliśmy do Albanii. Coraz bardziej zaskoczona, weszłam do przedziału, który dzieliłam z Bartym. On oczywiście wiedział o wszystkim i tylko uśmiechał się tajemniczo, zerkając na mnie co jakiś czas.

- Spodoba ci się, zobaczysz – powiedział, kiedy ruszyliśmy.

Lecieliśmy zaledwie dziesięć minut, kiedy powoli wagon wylądował miękko w błocie. Zatrzymaliśmy się na skraju lasu, gdzie czekali już na nas inni uczestnicy, a także widzowie. To było dziwne, ponieważ nigdzie nie było stołu dla dyrektorów, a obserwatorzy stali po prostu w błocie, przytupując w miejscu i drżąc z zimna. Wysiadłam na zewnątrz, stąpając bardzo niepewnie. To zadanie różniło się bardzo od poprzednich, dopiero później się o tym przekonałam.

- Witam was serdecznie na piątym zadaniu w Siedmioboju Magicznym. Ta konkurencja będzie nieco inna niż pozostałe, ponieważ będzie ciągnąć się przez całą dzisiejszą noc i jutrzejszy dzień – przemówił dyrektor Parashikon Ne pyll, przykładając do swojego gardła różdżkę, aby wszyscy dobrze go usłyszeli. – Każdy z was dostanie mapę, dzięki której będzie musiał dotrzeć do wyznaczonego miejsca, ale uważajcie. Po drodze możecie napotkać różne przeszkody. Zabronione jest oczywiście atakowanie się nawzajem i oczywiście Zaklęcia Niewybaczalne. Osoba, która złamie te dwa punkty, zostanie natychmiast usunięta z terenu, na którym odbywa się piąte zadanie i otrzyma za nie zero punktów. Po drodze musicie zdobyć pięć wstążek w kolorze szarfy na waszej mapie.

Otrzymaliśmy złożone i przewiązane przepaskami mapy, po czym nieśmiało, odwracając się co chwilę w stronę zgromadzonych, weszliśmy w las. Wybrani nauczyciele towarzyszyli nam, jednak ich pewność siebie nie różniła się bardzo od naszej. Mogliśmy się tam przecież spodziewać wszystkiego.

Rozwiązałam fioletową wstążkę i rozłożyłam pergaminową mapę. Natychmiast pojawiła się na niej puszcza ukazana z lotu ptaka, czerwony punkcik, który wyznaczał położenie mapy, a także miejsce, do którego mieliśmy dotrzeć, oznaczone zielonym iksem. Szłam tuż obok Batry’ego, dzierżąc w dłoni płonącą różdżkę i nie odzywałam się do niego, całkowicie skupiona na zadaniu. To było coś, co naprawdę sprawdzało nasze zdolności magiczne i pokazywało, jak potrafimy radzić sobie w sytuacjach zagrażających życiu. Powiem szczerze – obecność Bartemiusza zamiast mi pomóc, mogła mi tu tylko trochę zaszkodzić i spętać mnie, ale nie chciałam mu o tym mówić. Bardzo się cieszyłam, że mogłam z nim spędzić trochę czasu choć w ten sposób.

Szliśmy cicho, tylko od czasu do czasu któreś z nas następowało na jakąś suchą gałązkę i łamało ją z trzaskiem. Gdzieś po mojej prawej stronie słyszałam stłumione kroki któregoś z uczestników i jego nauczyciela, więc przyspieszyliśmy. Jakiś kwadrans później zapytałam szeptem:

- Skąd my mamy w ogóle wziąć te wstążki…?

Barty nawet nie zdążył otworzyć ust, aby mi odpowiedzieć, kiedy wyschnięte gałęzie wielkich zarośli zaszeleściły, a te rozstąpiły się i wyskoczył na nas jakiś fioletowo szary, obrzydliwy stwór z rogami wielkości średniego dzika. Miał wielki garb na grzbiecie, a w jego małych ślepiach płonęła furia. Barty natychmiast wyszarpnął różdżkę, ale zanim zdążył rzucić jakiekolwiek zaklęcie, ja już skoczyłam na potwora z obnażonymi kłami i rozczapierzonymi palcami, sycząc jak wąż. Zrobiłam to instynktownie, nawet nie pomyślałam, że garboroga można pokonać za pomocą różdżki. Ale zanim zdałam sobie z tego sprawę, już kąsałam jego grubą skórę, drapiąc pazurami i rozrywając jego krtań. Potwór kwiczał jak zarzynane prosie, uderzając w moje ramiona kopytami. Czułam w ustach krew, ale nie była to krew garboroga, tylko moja. Na skórze wielkiego dzika nie było śladu po moim ataku, natomiast na jednej z potężnych nóg ujrzałam fioletową wstążkę nieco ubrudzoną błotem. Moja ręka zmieniła się momentalnie w wielki, ostry, gruby nóż, który wbiłam prosto w gardło stwora, a jego ostrze przeszło przez grubą skórę jak przez masło. Czarna krew trysnęła na mnie, zalewając mi nie tylko szatę na piersiach, ale i twarz. Wielki, szaro fioletowy dzik szarpał się jeszcze przez moment, dopiero, kiedy wyciągnęłam ostrze wyrastające z mojego łokcia, znieruchomiał, wciąż obficie brocząc krwią. Gdy z trudem podniosłam się na nogi, zauważyłam, że drżałam na całym ciele z targających mną emocji, a moje przedramię wróciło do normy. Barty pochylił się i zerwał z nogi garboroga poplamioną krwią szarfę. Odsunęłam się jak najdalej od potwora, gdyż jego zwłoki okropnie cuchnęły. Odetchnęłam, kiedy Bartemiusz przytulił mnie krótko, przy okazji brudząc się czarną, gęstą, zimną już wydzieliną. Nie przejmowałam się tym, że zabiłam zapewne sprowadzone z dalekich krajów stworzenie, bardziej szokowała mnie gwałtowność, z jaką ów potwór pojawił się na naszej drodze. W zasadzie nie byliśmy bezpieczni nawet w tym momencie, ale jedna rzecz mnie cieszyła. Mieliśmy już jedną wstążkę.

         Szliśmy jakiś czas, rozglądając się dookoła niespokojnie. Zbliżało się już południe, a ja powoli zaczęłam odczuwać głód. Nie było tutaj nic, co by mogło go zaspokoić. Tylko nagie, prawie jak martwe korony drzew, wystające z błota korzenie i gnijąca ściółka. Kilkanaście minut później do moich uszu dobiegł cichy plusk wody, co oznaczało, że zbliżamy się do rzeki lub strumienia. To nic, ale przynajmniej można było zaspokoić pragnienie.

Faktycznie. Jakieś pół godziny później dotarliśmy do kamienistego brzegu rzeki. Tutaj drzew było mniej i widać było przejrzyste, lecz szare niebo. Opadłam na ziemię, dysząc ciężko. Wolałabym stoczyć kolejną walkę z potworem, niż męczyć się w tej niepewności. Mimo że pokonaliśmy już całkiem sporą odległość, na mapie przesunęliśmy się zaledwie o jeden centymetr. Nie spodziewałam się, że ta puszcza jest tak rozległa. To było niemożliwe dotrzeć do wyznaczonego punktu o wyznaczonej godzinie następnego dnia.

- Myślisz, że coś mi grozi za morderstwo tego stwora? – zapytałam, a mój głos zabrzmiał jakoś dziwnie w tej kłującej uszy ciszy.

- Raczej nie, jak niby mogliśmy go pokonać? Myślę, że ktoś go tutaj sprowadził, garborogi raczej nie występują w Albanii… Zastanawiałem się, jak dostaniemy się do tego wyznaczonego miejsca. Wiem, że to można uznać za oszustwo, ale…

- No, no, no, podoba mi się! – przerwałam mu, wstając ochoczo. -  Jaki masz pomysł?

- Może… polecimy?

         Ten pomysł okazał się być doskonały. Nie miałam żadnych problemów z podniesieniem Barty’ego, tak samo jak z łatwością lawirowałam pomiędzy drzewami. Może nie był to jakiś niesamowicie szybszy środek transportu, ale okazał się być, przynajmniej dla mnie, o wiele przyjemniejszy, niż brodzenie po kostki w błocie. Lecieliśmy jednak zaledwie pięć minut, rozkoszując się lekkim wiaterkiem, kiedy nagle poczułam, jak wszystkie członki mi drętwieją, a ja sama spadam prosto na ziemię, przygnieciona Bartemiuszem. Gdy moje ciało opadło w błoto, prawie natychmiast odzyskałam władzę w kończynach i poderwałam się na nogi, rozglądając się dookoła z gniewem płonącym w oczach. Tak, jak się tego spodziewałam, był to jeden z uczestników Siedmioboju Magicznego, który stał w mroku i celował we mnie świecącą różdżką. Podeszłam bliżej i ujrzałam reprezentantkę Wizard’s College.

- Ty suko, pojebało cię? – wysyczałam, szukając w kieszeni swojej różdżki. – Mogłaś nas zabić.

- Jednak nie jesteś taka niezniszczalna, jak się każdemu wydaje – stwierdziła. Była całkiem sama, co wydało mi się dziwne, gdyż raczej żadna niewykwalifikowana czarownica nie wybiera się sama na spacer po puszczy pełnej zaczarowanych, niebezpiecznych stworzeń. W tej samej chwili wyraz jej twarzy zmienił się. Ironiczny grymas ustąpił miejsca zaciętości. – Złamałaś regulamin.

- W którym miejscu? Nie ma tam nic o lataniu – odparłam. – W przeciwieństwie do atakowania innych uczestników. Doniosę na ciebie.

Blondynka parsknęła śmiechem. Nie miałam pojęcia, skąd ta nienawiść do mojej osoby. Jednak skoro zachowywała się tak nienormalnie, ja powinnam uspokoić się i zniszczyć ją w sposób, który najbardziej ją dotknie. Dziewczynie zależało wszak chyba tylko na Siedmioboju Magicznym. Widać było, że trafiłam w jej czuły punkt, bo uśmiech spełzł jej z twarzy, a ona sama opuściła różdżkę.

- Nie… nie wchodź mi w drogę! – zawołała, po czym odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem udała się w swoją stronę.

~*~

         Piąta rocznica bloga, do tego taki genialny numer rozdziału. Już myślałam, że wszystko zepsuje moje uczulenie, wczoraj się strasznie źle czułam, ale teraz wszystko jest okej. Pięć lat… to jest w zasadzie pół dekady! Nie sądziłam, że tyle mi się uda wytrzymać i nie sądziłam, że Wy ze mną wytrzymacie. A jeszcze mam tyle pomysłów, tyle rozdziałów do napisania, tyle szablonów do dodania… Dziękuję Wam z całego serca, że ze mną jesteście, mam nadzieję, że zostaniecie ze mną kolejny rok. Założyłam bloga z aktualnościami, zapraszam Was więc także na post dotyczący Siostrzenicy, dodany właśnie z okazji rocznicy. Tutaj link. Mam także nadzieję, że przed szóstą rocznicą uda mi się opisać bitwę o Hogwart! Postaram się szybko dodać kolejny odcinek xD

PS: Czy ktoś z Was wie, co to są PRAŻUCHY? xD