Rozdział 230

Wstałam wcześnie, ale Barty i tak już dawno był na nogach. Siedział ubrany w szatę Śmierciożercy na brzegu łóżka, odwrócony do mnie plecami. Pochylał się nad czymś lekko. Usiadłam na łóżku, potężnie ziewając. Zauważyłam, że w rękach trzyma zdjęcie, oprawione w złotą, cudownie zdobioną ramkę.
Zobaczyłam przezroczyste krople na szybce, za którą umieszczona była ruchoma, czarno-biała fotografia bardzo pięknej, delikatnej, jasnowłosej kobiety, matki Croucha. Po policzkach płynęły mu łzy, ale twarz miał spokojną.

Oparłam szczękę o jego ramię, również utkwiwszy wzrok w zdjęciu.
- Bardzo do niej jesteś podobny – odezwałam się. – Piękna kobieta. Wygląda na taką dobrą, miłą, opanowaną osobę… Czego nie można powiedzieć o mojej matce.
Ostatnie zdanie wypowiedziałam z goryczą. Dopiero teraz mogłam to przyznać, mimo całego swego uczulenia na punkcie rodziny. Brzydziłam się jej żałosnymi, nieodpowiedzialnymi postępkami.

Barty pociągnął głośno nosem i odetchnął kilkakrotnie.
- Twoja matka przynajmniej żyje – powiedział, odwracając się do mnie twarzą. – Przeze mnie umarła moja. Sophie, spójrz, co ja zrobiłem ze swoim życiem.
Te słowa dopiero po chwili dotarły do mojej świadomości. Bartemiusz Crouch wątpił w swoje przeznaczenie? Wątpił w Czarnego Pana? W swoją służbę u niego?
Poczułam się trochę nieswojo. Wiedziałam, że Barty nie miał tego na myśli, ale czyżby wątpił też w naszą znajomość?

Odwróciłam na moment wzrok od niego, żeby zastanowić się nad odpowiedzią.
- Według mnie twoje życie było barwne i wartościowe. Wniosłeś dużo choćby w moją marną egzystencję – odezwałam się, utkwiwszy z powrotem wzrok w jego błękitnych oczach, w których wciąż widniały ślady łez. – Nie znam osoby, która byłaby tak młoda i przeszła jednocześnie tyle, co stary człowiek.
Przysunęłam się bliżej, żeby otrzeć mu łzy.
- Mówisz tak, jakbyś widziała w tym same plusy – stwierdził. – Czasem myślę o tym, co by było, gdybym nie wybrał drogi Śmierciożercy. Moja matka by żyła. Ja zdobyłbym jakieś wysoko postawione stanowisko w Ministerstwie Magii, załatwione oczywiście przez pracoholika ojczulka… Nie patrz tak na mnie, miałem przecież dwanaście wybitnych na SUMACH.
- Nie o to chodzi – parsknęłam zduszonym śmiechem. – Mówisz o swoim ojcu… Spójrz na siebie. Siedzisz do późna z nosem w tych świstkach – wzięłam do ręki kilka kartek, leżących na jego nocnej szafce i cisnęłam je gdzieś za siebie – jakbyś poza nimi świata nie widział.
Barty zrobił oburzoną minę.
- Nie widzę świata poza tobą, to chciałaś chyba powiedzieć.
- Tak, dokładnie – zadrwiłam. – Mówisz, że zmarnowałeś życie. Może i tak, ale przywróciłeś je innym. Ja na przykład nadal tkwiłabym w tym pozbawionym sensu związku z Draconem, Czarny Pan wciąż byłby widmem, a ja nie odzyskałabym moich nieśmiertelnych.
- Ale zniszczyłem życie rodzinom, w których kogoś zabiłem.

Zapanowało milczenie. Barty’emu najwyraźniej zabrakło argumentów, nie licząc tego ostatniego, dość niezręcznego w obecnej sytuacji. Podjął więc nowy temat.
- Ładnie wczoraj grałaś – rzekł. – Uwielbiam brzmienie skrzypiec. Sam czasami gram.
Uniosłam brwi ze zdumienia. Ten temat bardzo mnie zainteresował, nigdy bym nie przypuszczała, że zajmuje się muzyką. A skrzypce to już poważna sprawa.
- Grasz? – powtórzyłam.
Crouch machnął lekceważąco ręką.
- Takie tam rzępolenie – mruknął i wyciągnął spod łóżka skrzynię. Nie była duża, lecz bez problemu mogła pomieścić w sobie skrzypce, które właśnie Barty z niej wyciągnął.

Pokiwałam z uznaniem głową.
- Są piękne – stwierdziłam. – Moje wstyd by było porównywać do nich. Ale dał mi je Armand, gdy byłam jeszcze śmiertelna. Mam do nich sentyment… Zagrasz dla mnie?
Policzki Barty’ego pokrył nieznaczny rumieniec.
- Zabiłabyś mnie, gdybyś usłyszała, jak kaleczą twoją umiłowaną muzykę – zaśmiał się.
- Nie kłóć się ze mną – oświadczyłam. – No proszę, zrób to dla mnie.

Po dłuższej chwili zastanawiania, zgodził się. Ułożył skrzypce na ramieniu i zaczął grać*. Na początku nieśmiało, chociaż według mnie robił to o wiele lepiej niż Armand. On też lubił skrzypce. Chciał, żebym dostała tak doskonałym muzykiem, jak on. Ale wyszło na to, że Armand zniknął, ścigany przez łowców wampirów, a ja wylądowałam jako potencjalna gwiazda muzyki pop. Nigdy nie grałam tak świetnie jak on. Mogę nawet powiedzieć, że Barty był ode mnie lepszy.

Muzyka trwała kilka minut. Później jednak, kiedy Barty już opuścił skrzypce, nadal brzmiała mi w uszach, pewnie dla tego, że tak głośno grał.
- Przepraszam cię – odezwałam się cicho, ocierając łzę wzruszenia z policzka. – Pierwszy raz zdarzyło mi się…
Uśmiechnęłam się. Muzyka różnie na mnie działała. Zwykle płakałam z jej powodu, ale nigdy z powodu osoby, która ją tworzyła.
Twarz Barty’ego nie była jednak uśmiechnięta, wręcz przeciwnie. Wyglądał na zaniepokojonego.
- Nie chciałem… - zaczął.
- Nie przejmuj się – przerwałam mu, ocierając drugą łzę.
Gestem ręki dałam mu znak, żeby usiadł obok mnie.
- To było… nie znam na to słowa – powiedziałam. – Bo beau to delikatnie powiedziane.
Chciałam go pocałować, żeby mu podziękować za jego grę, ale ów romantyczny wieczór zepsuł nie kto inny, jak sam zacny Lord Voldemort.
- Barty, znów grasz? – zapytał rozdrażniony.
Głos uwiązł mu w gardle. Odwróciłam głowę. Zobaczyłam, jak krzyżują mu się wąskie, jasne brwi. Otworzył usta z oburzenia, po czym zamknął je. Wyglądało to komicznie wręcz, ale mnie do śmiechu nie było. Zrobiłam niewinną minę.
- Zanim wyciągniesz pochopne wnioski… - zaczęłam, ale Voldemort machnął rękami w taki sposób, jakby dyrygował.
- Ty… ubieraj się… a ty… - zaczął wyrzucać z siebie pojedyncze słowa. Nigdy mu się nie zdarzało tak zdenerwować, żeby aż nie mógł sklecić zdania. Przynajmniej nie na mnie.

- Posłuchaj mnie – podeszłam do niego szybko i chwyciłam go za oba nadgarstki, by nie odszedł obrażony. – Czy ty musisz wszystko źle interpretować? Wyjaśnię ci wszystko, ale daj mi chwilę.
Voldemort z wyrazem zaskoczenia na twarzy, został przeze mnie wypchnięty za drzwi. Zaczęłam w pośpiechu zbierać ubrania z podłogi i narzucać je na siebie byle jak. Barty przyglądał się temu wszystkiemu, kompletnie ogłupiały.
Kiedy już wyglądałam jako tako, objęłam go za szyję, pocałowałam w pośpiechu w usta i pobiegłam w stronę drzwi, nie mówiąc ani słowa.

Czarny Pan był już w połowie drogi do swojej komnaty. Wpadłam na niego na zakręcie.
- To może wyglądało podejrzanie – wydyszałam. – Ale na prawdę nic między nami nie zaszło. Po prostu spałam u niego, bo…
- Miałaś być w Hogwarcie – przerwał mi z lodowatą obojętnością.
- No właśnie, do tego zmierzam… - nadal z trudnością łapałam oddech. Musiałam chwycić się przedramienia wuja, żeby móc dotrzymać mu kroku. W boku okropnie mnie kłuło. – Spałam z Bartym, bo wystraszyła mnie Czarna… Bałam się. Stwierdziłam więc, że ciebie nie będę niepokoić.
- No, właśnie ci się ten plan powiódł – zadrwił. – Nie pozwolę, żebyś sypiała z moim Śmierciożercą. To niebezpieczne. Zresztą, nie zrobisz z niego jakiegoś zniewieściałego facecika, siedzącego w domu i bawiącego trójkę dzieci.
Spojrzałam na niego karcąco.
- Tak się składa, że nie mogę mieć dzieci – sprostowałam z goryczą. – Nie musiałeś tego mówić.
Czarny Pan zatrzymał się tuż przed drzwiami do swojej komnaty.
- Skoro już ci przeszedł strach, możesz wracać do Hogwartu – rzekł, jakby nie usłyszał moich ostatnich słów.
- Masz rację – odparłam lodowato. – Mogę.

~*~

Trochę krótko mi to wyszło. No ale cóż, jutro mam próbny test gimnazjalny z polskiego, przydałoby się jeszcze trochę pouczyć, zresztą miałam dzisiaj Noworoczny Dar, więc jestem trochę zmęczona. Miałam dzisiaj zmieniać szablon, ale stwierdziłam, że do tego z Czarną Dziurą mam słabość. Cóż, zaczynam chyba lubić obiekt mojego strachu xD Dedykacja dla Doski :*