Rozdział 263

Z letargu wyrwały mnie czyjeś kroki, nerwowa wymiana zdań kilku osób i odgłosy zasuwanych zasłon. Przez chwilę nie czułam nic, nawet bólu. Wszystko powróciło dopiero po kilku minutach. Nadal byłam owinięta w jakiś płaszcz, leżałam też na czymś miękkim, chyba na łóżku. Zaczęłam się zastanawiać, kim są ludzie, którzy robią tyle hałasu.
W końcu ktoś delikatnie ściągnął mi z twarzy gruby materiał. Jasność uderzyła mnie w oczy przez zamknięte powieki. Zdziwiłam się, że ogień nie spalił mi ich na popiół. Pospiesznie zaciągnięto zasłony, usłyszałam ich ciche skrzypnięcie. Mimo że znów owionęła mnie ciemność, czułam, jak pieką mnie policzki, czoło, wargi… Zupełnie jakbym znów płonęła. Odetchnęłam kilka razy chłodnym powietrzem. Przyniosło ono ulgę sparzonemu gardłu.
- Sophie? Jak się czujesz? – usłyszałam zatroskany głos Sapphire.
Uśmiechnęłam się, co prawda z trudem, ale jednak to zrobiłam. Gdyby nie to okropne pieczenie, mogłabym rzec, że czułam się cudownie. Wyśmienicie. Nieopisanie. Było to kolejne z doświadczeń, które powinien przejść każdy wampir.
Podniosłam lekko powieki. Przez chwilę nie widziałam nic, oprócz przeraźliwie jasnych, rozmazanych kształtów. Miałam nadzieję, że obraz się szybko wyostrzy, ale nic takiego się nie stało. Bardzo słabo widziałam. Coś czarnego pochyliło się nade mną. Zamrugałam z trudem i zobaczyłam wyostrzającą się sylwetkę Snape’a. Przyglądał mi się uważnie, z pewnym niepokojem malującym się na woskowej twarzy.
- Potrzebujesz czegoś? – zapytał cicho, jakby się obawiał, że mówiąc głośniej, zrani moje uszy i sprawi mi ból.
- Armanda – wyszeptałam. – Potrzebuję Armanda.
Przez twarz Mistrza Eliksirów przebiegł ledwo zauważalny skurcz.
- Jest dzień – odpowiedział. – Armand teraz śpi. Poza tym nie mam pojęcia, gdzie on jest.
Westchnęłam ciężko, myśląc gorączkowo. Jak mogłam się stąd wydostać. Chciałam koniecznie uniknąć spotkania z Ghostami. Musiałam dostać się do domu Czarnego Pana. Tam mogłam spokojnie wyzdrowieć i powrócić do formy, stać się silniejsza niż byłam.
Mogłam się teleportować, ale było to teraz niemożliwe. Mogłabym też polecieć, ale słońce chyba by mnie oślepiło. Zostało mi tylko jedno. Mogłam po prostu zniknąć, ale nie należało to do moich ulubionych metod przenoszenia się. Było to też bardzo niebezpieczne.
Rozległo się ciche pyknięcie, a ja zniknęłam, pozostawiając po sobie kupkę złocistego popiołu, podobnego do tego, jaki zostawia po sobie Flagro, kiedy się teleportował.

Upadłam na plecy na podłogę. Mimo że było to zaledwie pół metra, ja poczułam się, jakbym spadła co najmniej z kilku pięter na rozgrzany beton. Plecy zapiekły mnie boleśnie, bo nie okrywała je żadna tkanina. Leżałam w łachmanach po środku jakiegoś korytarza. Zaczęłam krzyczeć tak głośno, na ile pozwalało mi na to zdarte, suche gardło. W końcu usłyszałam upragniony odgłos kroków. Należały, jak się później okazało, do Voldemorta. Kiedy zobaczył, co albo raczej kto leży na podłodze, natychmiast do mnie podbiegł.
- Sophie, co ci się stało? – zapytał, nie kryjąc przerażenia. – To sprawka tych z Zakonu?
- Nie, to ja sama… weź mnie z tej podłogi, nie mogę znieść jej dotyku – poprosiłam.
Czarny Pan pochylił się nade mną i najdelikatniej jak potrafił, podniósł mnie. Stanowczo odmówiłam przebywania w jednym z pokoi, gdzie przebywali ranni. Nie chciałam mieć znów do czynienia z boginem, a co za tym idzie, i z Czarną Dziurą. Zawsze miałam z tym problem. W trzeciej klasie, kiedy obrony przed czarną magią nauczał Remus Lupin, zabrał nas podczas pierwszej swojej lekcji do pokoju nauczycielskiego, gdzie mieliśmy się znierzyć z, jak się później okazało, boginem. To było okropne…

Odrąbana ręka, bogin jakiegoś Gryfona, podpełzła w moją stronę. Obserwowałam, jak przez chwilę miota się po podłodze, zastanawiając się, w co się z mienić. W końcu wyrosła przede mną. Tak, wielka, przerażająca, szumiąca okropnie Czarna Dziura, wielka aż pod sam sufit. Nie tylko we mnie wzbudziła przerażenie. Uczniowie rzucili się pod przeciwległą ścianę, jak najdalej od tego kosmicznego potwora. Zaczęłam krzyczeć tak głośno, wpatrzona z przerażeniem w Czarną Dziurę, że potknęłam się i upadłam na podłogę. Teraz całkiem straciłam nad sobą panowanie. Zacisnęłam ręce tak, jakbym chciała coś zgnieść, a Dziura zaczęła się skręcać, aż w końcu rozbłysło żółte i zielone światło, a bogin zniknął. Wykończyłam go. Przerażona i trzęsąca się na całym ciele, ukryłam twarz w ramionach. Poczułam, że Darla i Sapphire podnoszą mnie z podłogi.

Jeszcze nigdy się tak nie bałam. Zamordowanie tego bogina było chyba najlepsze, co mi się udało z nim zrobić. Lupin nagrodził Slytherin dziesięcioma punktami i kazał mi iść do skrzydła szpitalnego. Byłam jednak zbyt zszokowana, żeby cokolwiek opowiedzieć pani Pomfrey. Resztę dnia spędziłam w dormitorium Ślizgonów.
Voldemort położył mnie na łóżku w moim pokoju. Odetchnęłam z ulgą. Mimo że wuj bardzo się starał, żeby mnie nie urazić w jakieś miejsce, odczuwałam ból. Szatę miałam w strzępach, ale pomyślałam, że chyba bym umarła z bólu, gdybym musiała się przebrać. Kazałam się nakryć cienką kołdrą i zażyczyłam sobie zostać sama. Kiedy Czarny Pan opuścił mój pokój, siłą woli sprawiłam, że zasłony zasunęły się gwałtownie, żeby odciąć dopływ słońca do pokoju. Zamknęłam oczy, a pod powiekami poczułam cudowny chłód. Chwilę później przyszedł sen…

*

Ktoś zapukał do drzwi. To właśnie to pukanie wyrwało mnie ze snu. Nie otwierając oczu, nawet nie byłam łaskawa odpowiedzieć. Jednak ten ktoś był namolny. Znów zapukał, po czym wszedł do środka.
- Sophie, masz gości – usłyszałam głos Voldemorta.
Pewna byłam, że to Sapphire albo Spirydion, więc powiedziałam:
- Powiedz im, że zobaczymy się później, nie mam ochoty wysłuchiwać ględzenia Sapphire.
Usłyszałam cichy śmiech wuja.
- Nie, to nie przyszła Sapphire – odparł. – Tylko twoi rodzice.
Otworzyłam gwałtownie oczy i spojrzałam na niego. Gdybym tylko miała siłę, usiadłabym ze zdumienia.
- Serpensowie? – zapytałam. – Wyrzuć ich. Nie chcę ich widzieć.
- Nie chodzi o Serpensów – ostatnie słowo wypowiedział z wyraźnym wstrętem. – Tylko o Ghostów.
Zamrugałam szybko. Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Poprosiłam wuja, żeby pożyczył mi swoją różdżkę. Wsadził mi ją do poparzonej dłoni, a ja wyczarowałam sobie okulary – przez to poparzenie bardzo słabo widziałam. Gdybym dostała choć trochę krwi, wiem, że by się natychmiast poprawiło, ale Barty’ego nie było, a tylko on był zawsze chętny, żeby mi usłużyć, nawet tym kawałkiem „siebie”.
- Podnieś mnie trochę – zwróciłam się do Czarnego Pana, a on podszedł do mnie, posadził na łóżku i oparł o poduszki. – Niech wejdą.
Bez słowa opuścił moją sypialnię. Musiałam odczekać tylko kilka sekund. Zza drzwi dobiegły mnie przytłumione głosy, po czym do środka weszli Ghostowie. Konkretniej tylko Bes i Sethi. Zdziwiłabym się bardzo, gdyby zabrali jakiegoś gówniarza. Sądzili, że pewnie to, co zobaczą, na trwałe może wywołać uraz w ich psychice. Sama nie wiedziałam, jak wyglądam, więc to bardzo prawdopodobne, że i Ghostowie się przestraszą.

Bes i Sethi wyglądali na zszokowanych i przerażonych samym faktem, że są w domu samego Lorda Voldemorta, rozmawiali z nim, a ten nawet im nie powiedział złego słowa.
Wskazałam im brzeg łóżka. Usiedli z takimi minami, jakby się bali, że porazi ich prąd, kiedy tylko go dotkną.
- Ładny masz pokój – odezwała się nieśmiało Bes. – Nie umywa się do tego, który miałaś w Dziurze.
- Do tamtego byłam przywiązana – odpowiedziałam, obserwując uważnie to jednego, to drugiego rodzica.
Pełne napięcia, krępujące milczenie trwało kilka chwil, podczas których Ghostowie wyraźnie unikali mojego spojrzenia. W końcu matka zapytała:
- Dlaczego nosisz okulary?
- Słońce musiało uszkodzić mi wzrok – wyznałam bardzo cicho. – Ale z czasem wszystko wróci do normy. Potrzebuję tylko trochę krwi.
Ghostowie wymienili porozumiewawcze, zaniepokojone spojrzenia, po czym Sethi odsłonił swój prawy nadgarstek i wyciągnął go w moim kierunku. Uśmiechnęłam się lekko, bo gdybym bardziej się wykrzywiła, poczułabym straszny ból.
- Nie, nie chodzi mi o waszą krew – dodałam. – Umarłabym. Chodziło mi o krew złoczyńcy. Ale tym się nie martwcie już. Poradzę sobie. Czarny Pan powiedział mi, że sami tu przyszliście. Po co.
- Twój wuj jest całkiem miły, jeśli się go pozna bliżej – odparł wymijająco Sethi.
- Tak – przyznałam. – Ale przejdźmy już do rzeczy. Przecież nie przyszliście tutaj, żeby zapoznać się z moim wujem, prawda?
Rodzice znów wymienili zaniepokojone spojrzenia. Ja już od dawna wiedziałam, po co tu przyszli. Ale chciałam usłyszeć to z ich ust. Nie mam zamiaru im w niczym pomagać. Na mojej twarzy pojawił się wyraz uprzejmego oczekiwania.
- Pamiętasz ten list, który do ciebie wysłaliśmy? – zapytała w końcu Bes.
- Pamiętam – odparłam. – Ale tyle się działo… Pogodziłam się z Sapphire, pogodziłam się z Harrym, później wyjechał Barty… Zwłaszcza to ostatnie bardzo przeżyłam, tak.
- Bardzo cię przepraszam, że tak powiedziałam – powiedziała matka. – To była chyba najgłupsza rzecz, jaką zrobiłam w życiu. Byłam tak zła i przerażona, że chyba nie wiedziałam, co mówię.
- Ale mogłaś chociaż pomyśleć, co to dla mnie znaczyło – rzekłam. – To był powrót do przeszłości. Myślałam, że wy będziecie dla mnie prawdziwymi rodzicami, myliłam się. Jednak – tu zawiesiłam na sekundę głos – jestem w stanie wam wybaczyć. Nie jestem tak mściwa jak Voldemort. Też nie byłam z wami… z Zakonem, wiele razy niesprawiedliwa, zdradzałam Dumbledore’a wielokrotnie, co oczywiście Zakonowi kiedyś wynagrodzę.
Na ustach rodziców pojawił się promienny uśmiech. Nie spodziewali się, że tak łatwo im wybaczę. Tęskniłam za nimi. Po ich utracie w moim sercu pojawiła się pustka, której nikt nie umiał zapełnić. Bes chciała mnie uściskać, ale Sethi w miarę szybko ją powstrzymał, tłumacząc, że może mi to sprawić ból.
- Nic mi nie będzie – powtórzyłam, widząc zaniepokojoną twarz matki. – To mi było potrzebne. A teraz proszę, zostawcie mnie samą, jestem zmęczona.
- Oczywiście.
Ghostowie natychmiast wstali. Zanim jednak się skierowali w stronę drzwi, poprosiłam, by podali mi lusterko.

Muszę przyznać, że wyglądałam o wiele gorzej niż po moim pierwszym spaleniu. Usta miałam czarne, twarz nie tak bardzo pomarszczoną, ale też trochę zwęgloną. W kilku miejscach zobaczyłam zaschniętą krew. Włosy prawie wszystkie mi się spaliły, były teraz po prostu zwęglonymi, szarymi kosmykami, zupełnie martwymi. Bałam się z nimi cokolwiek zrobić, żeby mi nie powypadały. Tylko srebrnym kolczykom nic się nie stało, lśniły jak zwykle w czarnych jak popiół uszach. Ręce miałam jak u trupa, tylko poparzone i obleczone zwęgloną skórą. Obrzydliwe. Ale z drugiej strony fascynujące. To niezwykłe, że wyglądam jak spalone, martwe ciało, z jarzącymi się, przekrwionymi, żółtymi oczami, mimo wszystko żyjąc. Odłożyłam lusterko, z cichym jękiem bólu przekręciłam się na lewy bok, zamknęłam oczy i zapadłam w niespokojny sen.

~*~

Przepraszam za ten rozdział. Zwłaszcza za końcówkę. Strasznie mnie dzisiaj brat zestresował, upierdliwy smark, cały czas mi Internet wyłączał, bo pierwsza na komputer usiadłam. Długa historia. Zmieniłam szablon, bo tamten niezbyt mi się podobał. Dzisiaj chyba dam rozdział na Selene Snape, bo jeszcze mogę trochę posiedzieć przy komputerze. Wybaczcie, że rzadko rozdziały publikuję, ale mam teraz fazę poprawkową, z polskiego jeszcze dwie odpowiedzi mnie czekają, po których pani zasądzi, czy mi da na koniec piątkę. Najbardziej boję się biologii i angielskiego. Ale następny rozdział będzie super, dzisiaj w nocy miałam ciekawy sen, który wykorzystam na początku kolejnego odcinka xD Dedykacja dla Lotties. :*