Rozdział 261

Teleportowałam się. Tak naprawdę nie wiedziałam, gdzie jest dokładnie Nora. Wiedziałam, że gdzieś poza jakimś miastem.
Pojawiłam się przed furtką. Wiedziałam, że nie będę mogła się aportować w domu. Dlatego zręcznie przeskoczyłam przez drewnianą furtkę i cicho zbliżyłam się do drzwi. Przyłożyłam ucho do dziurki od klucza. Aha, a więc mieli teraz kolację. Wyciągnęłam różdżkę, żeby otworzyć drzwi. Wśliznęłam się do środka, zmieniona w chimerkę. Nie chciałam się tam spotkać z Weasleyami, ale nie miałam wyjścia, jeśli chciałam porozmawiać z Syriuszem.

Zobaczyłam uchylone drzwi do kuchni. Podbiegłam truchtem do stołu z wysoko uniesionym ogonem. Wskoczyłam Syriuszowi na kolana i otarłam się o jego rękę, patrząc mu poufale w oczy. Ten podrapał mnie za uszami i spojrzał najpierw na Molly, potem na jej męża.
- Mogę was na chwilę przeprosić? – zapytał.
Nic nie odpowiedzieli, więc Syriusz wstał i, ze mną na rękach, wyszedł z kuchni. Wspiął się na górę i wszedł do jakiegoś pokoju. Było to małe pomieszczenie, z oknem wychodzącym na podwórko. W kącie stało kilka pudełek, poza tym panował tu straszny burdel. Od razu poznałam, że musiał tu mieszkać Black, nawet w domu swoich rodziców, kiedy tam jeszcze mieszkał, miał podobny porządek.
Syriusz upuścił mnie na łóżko, a na przemieniłam się z powrotem w człowieka.
- Skąd wiedziałeś, że to ja? – spytałam trochę oburzona.
- Gloria sama by tu nie przyszła – wyjaśnił.
Przez chwilę milczałam, obserwując z krytyczną miną pokój. Może Syriusz i nie lubił swojej rodziny, domu przy Grimmauld Place, ale tam chyba miałby większą wolność i spokój. Przecież jest dorosły, nie musi mieszkać w dawnym pokoju Percy’ego. Już widzę minę Molly i Artura, kiedy poznaje jaką kobietę i przyprowadza ją do siebie.
To mi coś przypomniało…
- Wystawiliśmy ci pomnik – mruknęłam. – Dawno temu. Przyszła Prima, wypowiadała się…
Urwałam. Nic więcej mi nie przyszło do głowy. Bo co mu miałam powiedzieć? Że ukrywała oczy za ciemnymi okularami, bo płakała? Może nadal coś do niego czuła? A może wyszła już za mąż i ma dzieci, które chodzą do jakiejś magicznej włoskiej szkoły…
- Chciałbym ją znów kiedyś spotkać – mruknął. – Może ona myśli, że nie żyję.
- Więc napisz do niej – powiedziałam cicho. – Chciałabym, żebyście się znów zaczęli spotykać. Tylko mi nie próbuj wmówić, że nic już do niej nie czujesz.
Uśmiechnęłam się lekko, zerkając na niego. Policzki Syriusza pokrył lekki rumieniec, ale zrobił głupią minę, jakbym sobie z niego żartowała.
- Nawet jeśli coś do mnie czuje, to nie mamy już szans na związek, bo jesteśmy na to za starzy – odparł.
- Powiedz to Armandowi, on jest chyba starszy od ciebie, nie? – mruknęłam. – Ale zostawmy już ten temat.
Zamilkłam na chwilę, przyglądając się mu.
- Syriuszu, dlaczego tutaj mieszkasz? – zapytałam w końcu, znów rozglądając się z niewyraźnym wyrazem twarzy po pokoju. – Przeprowadź się do Dziury, zamieszkaj w moim pokoju, Ghostowie i tak mnie już nie chcą. Nie jest duży, ale przynajmniej jakby bardziej… czysty, niż ten. Nie myśl o mnie źle, ale trochę brzydzi mnie zadawanie się z Weasleyami. Nie chodzi o ich krew ani majątek. A ja się bardzo o ciebie martwię, mieszkając tutaj, ściągasz na siebie uwagę Śmierciożerców. Nie chcę wskrzeszać cię drugi raz.
Syriusz wstał i podszedł do okna. Nie lubił, kiedy zaczynałam rozmowę o dyskryminacji Weasleyów i innych członków Zakonu Feniksa. Po części go rozumiałam. Był w stanie zrobić dla mnie bardzo dużo, ale musiał wiele przeze mnie znieść.
- Zrozum – odezwał się cicho Black. – Gdybym chciał się przenieść, dawno bym to zrobił. Ale nie mam już takiego celu w  życiu, jak dawniej. Po prostu tutaj mi najlepiej.
Mimo że to powiedział, ja wiedziałam, że chodziło mu o coś innego.
- Masz do mnie żal, że ci wróciłam życie? – spytałam cicho. – Teraz, kiedy widzę jak się zmieniłeś, sądzę, że źle zrobiłam. Powinnam ci pozwolić odejść.
Wstałam i również podeszłam do okna. Otworzyłam je na oścież i zanim Syriusz zdążył coś powiedzieć lub mnie zatrzymać, wspięłam się na parapet i wystrzeliłam w powietrze, pchana jakąś niewidzialną siłą do przodu i w górę. A więc tak latają wampiry… Zwykle, kiedy chciałam wzbić się w powietrze, używałam magii. Nic niezwykłego, Czarny Pan też potrafi latać. Sądzę, że umie to też kilku jego najlepszych Śmierciożerców, dziwne, że Barty’ego tego nie nauczył.

*

Kiedy wróciłam do Hogwartu, zauważyłam, że Hermiona ma obsesję na punkcie wyszukiwania informacji o jakiejś kobiecie, zwanej Książę Półkrwi. Kiedy podetknęła mi pod nos starego „Proroka Codziennego”, skrzywiłam się z obrzydzeniem.
- Weź mi ten szmatławiec sprzed twarzy – warknęłam.
- Nie, nie, spójrz.
Wskazała na ruchome zdjęcie jakiejś dziewczyny. Ubrana była w szatę hogwarcką, miała gęste, ciemne brwi i trochę obrażoną twarz. Pod nim podpisane było: Eileen Prince, kapitan gargulkowej drużyny Hogwartu.
Uniosłam brwi.
- No i co? – spytałam, nie bardzo wiedząc, o co Hermionie chodzi.
- Harry nie chciał mi uwierzyć – odpowiedziała. – Ale spójrz na to. Ona nazywa się Prince. PRINCE, czyli książę.
Parsknęłam stłumionym śmiechem, patrząc na Hermionę jak na wariatkę.
- Myślisz, że to ona była Księciem Półkrwi? – spytałam. – Kto to właściwie jest, ten Książę? Daj sobie spokój, Hermiono, za kilka dni są egzaminy, może byś się pouczyła?
Wstałam z krzesła i spakowałam wszystkie książki do torby, starając się przy tym zachować spokój. Obserwowana przez trochę zawiedzioną Hermionę, wyszłam z biblioteki. Kiedy tylko zamknęłam za sobą drzwi, puściłam się biegiem przez korytarz. Bardzo szybko znalazłam się przed drzwiami gabinetu Snape’a. Zapukałam, czekając na odpowiedź.
- Wejść.
Uchyliłam drzwi i wśliznęłam się do środka.
- Profesorze – zwróciłam się do niego. – Severusie. Nie wiem, czy dobrze myślę, ale… twoja matka nazywała się Eileen Prince?
Snape podniósł głowę znad jakiegoś pergaminu.
- Tak, skąd to wiesz?
- Zdaje mi się – odpowiedziałam cicho. – Że Hermiona Granger za dużo wywęszyła. Podejrzewa, że Eileen Prince była Księciem Półkrwi. Potter ma jego książkę.
Twarz Snape’a, zawsze blada i pozbawiona wyrazu, pobladła jeszcze bardziej. Wstał natychmiast z krzesła, odrzucił pióro i chwycił mnie za ramię.
- Chodź ze mną – mruknął i wyprowadził mnie z gabinetu.
Wspinał się po schodach, nie puszczając mnie. Mijający go uczniowie dziwnie mu się przyglądali. Ja też czułam się głupio, nie chcę, żeby wszyscy myśleli, że czymś się naraziłam Mistrzowi Eliksirów.

Snape zaprowadził mnie na siódme piętro, przed gobelin z tańczącymi trollami. Przeszedł trzykrotnie przed ścianą, w której nagle pojawiły się drzwi. Chwycił mnie za ramię i wciągnął do środka.
Było to pomieszczenie ogromne, większe nawet od Wielkiej Sali, ale tak zapełnione różnymi rzeczami, które ludzie gromadzili tu od dawna, że nie widać było końca komnaty.
- Musimy znaleźć tą książkę – powiedział cicho profesor. – Jeśli Potter zaniesie ją Dumbledore’owi, będę miał kłopoty.

Rozdzieliliśmy się. Nie miałam pojęcia, gdzie szukać. Było tu tysiące książek, a ja miałam znaleźć jedną, zwyczajną, niczym się nie wyróżniającą. Wyciągnęłam różdżkę, zniechęcona wieloma minutami szukania.
- Accio książka Księcia Półkrwi!
Rozległo się jakieś chrobotanie, a po chwili dostrzegłam szybujący podręcznik do eliksirów dla szóstych klas. Chwyciłam go i zawołałam Snape’a.
- Wystarczyło tylko przywołać – powiedziałam mu, kiedy spojrzał na mnie zdziwiony.
Wziął ode mnie książkę, przejrzał ją, po czym schował w wewnętrznej kieszeni szaty. A więc misja wykonana. Sądzę jednak, że to nie koniec. Hermiona i tak już za dużo wie. Ciekawa jestem, co zrobi, jeśli odkryje tajemnicę Snape’a. Nie będzie już sądzić, że jest oddany Dumbledore’owi. Teraz, kiedy na to patrzę, to wiem, że ona zawsze najmniej podejrzewała Snape’a o te wszystkie okropności, które działy się Harry’emu, mimo że ten najwięcej na nią najeżdżał.

~*~

Wybaczcie mi proszę ten rozdział. Wiem, że jest straszny, to znaczy, strasznie nudny, ale musiałam dać coś, żeby nie przeskoczyć z jednej akcji na drugą. W tym tygodniu miałam mnóstwo sprawdzianów, nie wiem, czy w następnym też takiej przerwy nie będzie. Dedykacja dla nicole. :*