Rozdział 243

Mimo tego, że Czarny Pan chciał, żebym teleportowała się u niego jak najwcześniej, ja poczekałam do rana. Jak zwykle nie uważałam na lekcjach, miałam przecież inne problemy. No to się Voldemort wkurzy. Zignorowałam sowę od Barty’ego, to spóźnienie będzie warte jego miny.

Kiedy skończyły się lekcje, przyspieszyłam kroku, by wyprzedzić idącego obok mnie Victora, dotarłam do zakrętu, za którym teleportowałam się. Sądziłam, że wielkie poruszenie tym, że Bella urodziła dziecko już minęło i będę mogła z nią spokojnie porozmawiać. Oczywiście, byłam w błędzie. W ogóle to nie wiedziałam, gdzie mieszkała Bellatrix z mężem. Mieli gdzieś swój dom, ale teraz w tych czasach, kiedy każdy z ministerstwa o tym wiedział, a Śmierciożercy byli poszukiwani, żywi lub martwi, większość z nich mieszkała tutaj. Ta reszta, która się jeszcze nie zdradziła, mogła zostać u siebie. Bella do nich nie należała, więc musiała zostać w domu Voldemorta.

Żeby się upewnić, gdzie mieszka owa nieszczęsna kobieta, musiałam najpierw iść zameldować się do wuja, co było równoznaczne z reprymendą za moje nieposłuszeństwo, czyli niezjawienie się natychmiast po dostaniu listu.
Voldemort siedział na swoim tronie. Kiedy weszłam do jego komnaty, skrzyżował ręce na piersiach, a pomiędzy jego wąskimi brwiami pojawiła się podłużna zmarszczka.
- Dlaczego nie przyszłaś wczoraj? – zapytał ostrym tonem.
- Przybyłam najszybciej jak potrafiłam – odparłam. – Poza tym, byłam w Hogwarcie, jeśli nie pamiętasz. Nie mogę sobie latać na każde twoje skinienie, bo mam edukację.
Po krótkiej przerwie, dodałam:
- Co ci tak spieszno było, żebym się tu teleportowała? Miałam odebrać poród, czy co?
Voldemort wstał.
- Mogłabyś, w końcu jesteś dziewczyną. Ale teraz już nieważne. Zapewne chcesz się widzieć z Bellatrix.
Przytaknęłam, a Czarny Pan zacisnął palce na moim ramieniu i wyprowadził z komnaty.
Pokoje, w których można było mieszkać, mieściły się na trzecim piętrze. Voldemort powiódł mnie do jednego z najdalej położonych od schodów. Usłyszałam dobiegające stamtąd rozmowy. Czarny Pan otworzył drzwi, wpuścił mnie do środka i sam odszedł do swoich zajęć. Właśnie widzę, jak się przejmuje tym, że jego sługa będzie odtąd siedziała w domu z bachorem, nie mogąc walczyć.
Zobaczyłam w tym pokoju całkiem duży tłok ludzi. Oprócz Lestrange’ów, był tu też brat Rudolfa i Narcyza.
- Wybacz, że wczoraj nie przyszłam – zwróciłam się do Belli. – Nie mogę tak co chwilę opuszczać Hogwartu, ściągnęłoby to podejrzenia. Jeśli już nie ściągnęło.
Bellatrix machnęła lekceważąco ręką. Chyba z ulgą przyjęła to, że jest już szczupła i może się normalnie poruszać, chociaż posiadanie dziecka nieszczególnie ją cieszyło.
- Nie było na co patrzeć – odparła.
Usiadłam na fotelu obok Belli i przyjrzałam się dziecku, spoczywającemu w jej ramionach.
- Podobny do ciebie – zauważyłam. – Szkoda, że nie możesz go widzieć moimi oczami.
- Oczami wampira wygląda na jeszcze bardziej obślinionego, mogę się założyć – mruknęła.
Zaśmiałam się. Rzeczywiście, moje słowa nie były puste. Był bardzo podobny do Belli, miał takie same czarne oczy, podobny nos, ale włosy miał jaśniejsze. To pewnie po ojcu, Rudolf przecież był rudy. Na szczęście nie doszukałam się w małym podobieństwa do Czarnego Pana, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że strasznie się myliłam.
- Nie lubiłam dzieci. W końcu żyłam w domu pełnym rozdartych bachorów – powiedziałam cicho.
- Nie musiałaś się nimi przynajmniej zajmować – zauważyła Bellatrix.
- Nie, nie musiałam. Ale chciałam – odrzekłam. – A ty co, nie lubisz swojego dziecka? Jak ma na imię?
- Sykstus*, to chłopak.
Uśmiechnęłam się.
- A więc macie potomka – stwierdziłam. – Jeśli nie zrobię Spirydiona wampirem, może on będzie kontynuował ród Serpensów.
- A ty?
- Jestem wampirem, my się w taki sposób nie rozmnażamy. Poza tym, nie byłabym dobrą matką. Nie mam tego instynktu.
- Ja chyba też.
Zapanowało milczenie. No, fakt. Bellatrix nie będzie taką matką dla małego Sykstusa, jaką była dla mnie Bes. To oczywiste, że będzie przygotowywać go od najmłodszych lat do bycia Śmierciożercą. Na urodziny będzie kupować mu jakieś straszne trucizny, na Boże Narodzenie w lochu czekać będzie dla niego ofiara do tortur. Zrobi z niego maszynę do zabijania. O to mogę się założyć. Biedne dziecko.

- Na drugie ma Anzelm – odezwała się Bella.
Wzdrygnęłam się lekko.
- Co? – spytałam.
- Anzelm.
- Tak jak mój dziadek. Nie musiałaś dawać mu tak na imię na jego cześć – powiedziałam cicho.
- Zrobiłam to na twoją cześć – odparła.
Dziwne spotkanie. To takie miłe, że Bella dała swojemu dziecku na drugie imię tak, jak mój dziadek. Myślę, że ucieszyłoby go to. Zapytałam ją, czy była tu Sapphire, używając oczywiście tylko nazwiska. Nie będę wymieniała więcej jej imienia. Nie zasługuje na to.
- Była – odpowiedziała Bella.
Wysyczałam pod adresem byłej przyjaciółki jakieś wyzwiska. Idiotka. Jak ona w ogóle śmiała się pałętać po moim domu bez mojego pozwolenia.
Wstałam i ruszyłam w stronę drzwi.
- Gdzie idziesz? – spytała Bellatrix.
- Wydać królewski dekret – odrzekłam ze śmiertelnie poważną miną. – Ta dziewucha nie będzie się wałęsać po moim domu.
I opuściłam pokój, trzaskając drzwiami. Co za bezczelność. Koniec mojej dobroci dla tej zdrajczyni. Niech tylko się do mnie odezwie, to zetnę jej głowę.

Poszłam do Czarnego Pana, wściekła jak osa.
- Dlaczego wpuściłeś tutaj Killer? – zapytałam ze złości.
- Jej ojciec jest Śmierciożercą. No i to twoja była przyjaciółka. Dostała już za swoje, wiedz, że nie wybaczę jej tego, co zrobiła, dopóki ty tego nie zrobisz.
- Czyli nigdy – wycedziłam. – Ona nie ma prawa przebywać w moim domu.
Odwróciłam się na pięcie i wyszłam z komnaty. Barty był w ogrodzie, widziałam go przez okno, kiedy wracałam z pokoju Belli. Zanim wrócę do Hogwartu, mogłam z nim trochę pobyć.
Otworzyłam cicho drzwi i weszłam do środka. Ogród zmieniał się z dnia na dzień. Niedawno leżały wszędzie jakieś kawałki suchych roślin, stara trawa nie wyglądała przyjemnie. Teraz świeża trawa pokrywała całkiem sporą powierzchnię. Wiosenne kwiatki ubarwiły trochę tę szarość i zieleń. Wszędzie było mnóstwo stokrotek, różowych i białych. Odkąd podpisałam przymierze z Ashley, ten kolor przestał mnie tak razić.

Barty’ego zobaczyłam gdzieś pod murem. Grzebał w ziemi, klęczał na trawie, pochylony nisko nad czymś. Chyba mnie nie usłyszał, więc podeszłam do niego bezszelestnie.
- Co to jest? – spytałam, klękając obok niego.
Barty podniósł na chwilę głowę, żeby na mnie spojrzeć.
- Sadzonki – odparł. – Co roku trzeba sadzić nowe.
- Nie możesz tego zrobić za pomocą czarów? – zapytałam, wyciągając różdżkę i skierowałam na ciemnobrązowe cebulki, ale Crouch odsunął ją szybko od nich.
- Mogę, ale chcę dać temu ogrodowi coś od siebie. Mianowicie, moją pracę.
Schowałam różdżkę, zdziwiona jego słowami. Cóż, każdy ma jakąś swoją słabość, a Barty jest tylko człowiekiem.
Usiadłam po turecku i zaczęłam się przyglądać jego pracy. Ja nie paprałabym się w takiej ziemi. Na wyobrażenie tych wszystkich robaków i pasożytów aż się wzdrygam. Za to bardzo lubię pająki. Zobaczyłam jednego na liściu bzu. Wzięłam go do ręki i obserwowałam, jak biega po moich palcach i dłoni.

*

Wróciłam do Hogwartu akurat na kolację. Jak zwykle spożyłam ją przy stole Gryfonów. Kiedy wracałam do dormitorium Ślizgonów, nawet nie uraczyłam Sapphire spojrzeniem. Tak samo podczas śniadania następnego dnia i podczas lekcji. Na obronie przed czarną magią zrobiła się mała awantura o inferiusy, czego skutkiem były minusowe punkty dla  Gryffindoru.
Zauważyłam, że Harry zachowuje się dziwnie. Każdą wolną chwilę spędzał z dala od Rona i Hermiony, nie było go w bibliotece, na błoniach… No, nigdzie.
W nocy, kiedy nadrabiałam zaległości z transmutacji, zobaczyłam jakiś ruch przy drzwiach. Odwróciłam głowę i zauważyłam Stworka. Pewnie wymknął się z kuchni, żeby posprzątać dormitorium Ślizgonów.
- Stworek! – wyszeptałam.
Skrzat drgnął i podbiegł do mnie.
- Moja pani, Stworek jest szczęśliwy, że mógł się z panią spotkać! – wydyszał.
- Dlaczego sam tutaj sprzątasz? – spytałam.
Stworek milczał.
- Mnie możesz powiedzieć – nalegałam.
Skrzat westchnął kilkakrotnie, żeby się uspokoić.
- Ten bachor, Potter, kazał mi śledzić pana Malfoya – odpowiedział w końcu.
Zamrugałam szybko. Chyba się przesłyszałam.

~*~

Whihhahahiha, dziś mam urodziny xD Szesnaste. Chciałam, żeby rozdział wyszedł lepiej, ale chcę dodać coś jeszcze na Dark Love Riddle, obiecałam dać wczoraj, ale się nie wyrobiłam. Szablon miał być też dłużej, ale postanowiłam zmienić. No i tak wygląda.